Η τρίτη
δίκη για την υπόθεση της Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς οδεύει προς το τέλος της
και, ως είθισται, έφτασε η ώρα για τις απολογίες των κατηγορουμένων. Στο σημείο
αυτό, τα διωκόμενα μέλη της οργάνωσης έδειξαν για μία ακόμη φορά ότι δεν είναι
θεωρητικοί φαφλατάδες και, γι’ αυτό, διακήρυξαν εκ νέου την απαξίωσή τους για
το εν λόγω έκτακτο στρατοδικείο και υπερασπίστηκαν με σθένος τις επιλογές τους.
Αναδημοσιεύουμε αποσπάσματα από κείμενο που υπογράφουν τα έγκλειστα μέλη της Σ.Π.Φ.
(Πυρήνας φυλακής:
Πολύδωρος Γιώργος, Χατζημιχελάκης Χάρης, Τσάκαλος Χρήστος, Τσάκαλος Γεράσιμος,
Αργυρού Παναγιώτης, Νικολόπουλος Μιχάλης, Νικολόπουλος Γιώργος, Οικονομίδου
Όλγα, Μπολάνο Δαμιανός, Μαυρόπουλος Θεόφιλος), το οποίο δημοσιεύθηκε στην ιστοσελίδα
Inter Arma στις 26.8.2014, με
τίτλο «Οπλίζοντας την Άρνηση». Αν
κάποιος συγκρίνει την περήφανη στάση αυτών των νέων με τα γλοιώδη κλαψουρίσματα και τις
γελοίες δικαιολογίες των εγχώριων νεοναζί (όταν βρέθηκαν ενώπιον των
ανακριτών), θα αντιληφθεί αμέσως την ποιοτική διαφορά…
[…] δεν έχουμε να πούμε τίποτα στο δικαστήριο παρά μόνο
να δηλώσουμε ΑΜΕΤΑΝΟΗΤΟΙ ΑΝΑΡΧΙΚΟΙ ΑΝΤΑΡΤΕΣ ΠΟΛΗΣ και να στηρίξουμε με όλη την
δύναμη και την καρδιά μας ΟΛΕΣ τις επιθέσεις της Σ.Π.Φ. για τις οποίες
κατηγορούμαστε. Οι επιθέσεις αυτές είναι κομμάτι του εαυτού μας και ο εαυτός
μας είναι κομμάτι των επιθέσεων. Αρνούμαστε να απολογηθούμε, να ζητιανέψουμε
ελαφρυντικά, να καλέσουμε μάρτυρες προσωπικής (κι όχι πολιτικής) υπεράσπισης
γιατί αρνούμαστε να υποδυθούμε τον ρόλο του κατατρεγμένου που βρίσκεται σε
διαρκή θέση άμυνας. Δεν αποδεχόμαστε την ηθική του αδύναμου και την αισθητική
του θύματος που αναζητάει υπεράσπιση. Βαρεθήκαμε αυτό το διαρκές κρύψιμο πίσω
από τις λέξεις που αφοπλίζουν την επικινδυνότητα της Αναρχίας μιλώντας απλά για
πολιτική δίωξη της ιδεολογίας. Η
Αναρχία δεν είναι ιδεολογία που αραχνιάζει στα ράφια βιβλιοθηκών, είναι τρόπος
ζωής ενάντια στην νομιμότητα. Το βελούδινο πραξικόπημα της
δημοκρατίας συνήθως δεν έχει ανάγκη να καταδιώκει ιδέες, αλλά κυρίως ανθρώπους
που με τις πράξεις προσπαθούν να είναι συνεπείς με τις ιδέες τους. Αυτό πράξαμε
και εμείς, δημιουργώντας μια αναρχική συνωμοσία φιλίας, συντροφικότητας,
επίθεσης… Έτσι γεννήθηκε το νέο αναρχικό αντάρτικο πόλης, έτσι συνεχίζει να
υπάρχει η Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς. […] Απ’
την στιγμή που διαλέξαμε τον δρόμο του αναρχικού αντάρτικου πόλης γνωρίζαμε
προκαταβολικά την πιθανότητα να συναντηθούμε είτε με τον θάνατο σε μία συμπλοκή
είτε με μια μακροχρόνια ποινή αιχμαλωσίας. Όμως τουλάχιστον ακόμα και αν αυτή
τη στιγμή είμαστε αιχμάλωτοι της εξουσίας γνωρίζουμε ότι δεν ζήσαμε σαν
σκλάβοι. Γιατί ο αιχμάλωτος όταν βρει τον τρόπο να αποδράσει θα το κάνει, ενώ ο
σκλάβος ακόμα και αν βρει την πόρτα ανοιχτή θα μείνει στο κελί του. Γι’
αυτό δεν μετανιώνουμε ούτε μία στιγμή της συνωμοσίας και της εξέγερσης μας.
Χίλιες φορές να μας καταδικάσουν τα δικαστήρια όλου του κόσμου, χίλιες φορές τα
ίδια θα κάναμε. Χίλιες φορές να γύρναγε ο χρόνος πίσω, χίλιες φορές την ίδια
ζωή θα διαλέγαμε με ακόμα πιο πολλές εντάσεις και ακόμη περισσότερες επιθέσεις.
[…] Έχουμε εγκαταλείψει πλέον οριστικά τις ψευδαισθήσεις. Γνωρίζουμε πως τα
λόγια μας δεν απευθύνονται στους πολλούς. Οι πολλοί προτιμούν να φαντασιώνονται τον ιλουστρασιόν τρόπο ζωής που
εμπορεύεται τις αξίες του κόσμου τους διαφημίζοντας την ευτυχία σε σχήμα
κινητού τηλεφώνου και στις ρόδες του τελευταίου μοντέλου αυτοκινήτου. Δεν
είμαστε όμως έμποροι ιδεολογιών για να πασχίζουμε να κερδίσουμε ένα ευρύτερο
πλήθος καταναλωτών. Επίσης δεν είμαστε
ωρολογοποιοί για να μετράμε τον χρόνο και τις επιλογές μας με το ρολόι των
ώριμων αντικειμενικών συνθηκών και των ξυπνητηριών της υποτιθέμενης κοινωνικής
αφύπνισης. Για εμάς ο χρόνος είναι τώρα και ο τόπος εδώ.
Απευθυνόμαστε σε όσους έχουν αυτιά για να ακούσουν και καρδιά για να νιώσουν.
Έτσι δημιουργούμε τις πιθανότητες μιας ατομικής υπαρξιακής βίαιης ένοπλης
εξέγερσης που θέτει τις αυθεντικές βάσεις για την συλλογική ανατροπή του
υπάρχοντος. Όλα τα άλλα που προέρχονται από την ρεφορμιστική – αντιένοπλη τάση
είναι πολιτικαντισμός και φθηνές δικαιολογίες για να καλυφθεί η αδράνεια και η
αναστολή της δράσης. Σήμερα στην Ελλάδα το αναρχικό αντάρτικο πόλης δεν έχει να
αντιμετωπίσει μόνο την σιδερένια κρατική καταστολή, αλλά και την συκοφαντία των
αναρχοπατέρων της αντι-ένοπλης τάσης του αντιεξουσιαστικού χώρου. Έτσι
εξηγείται και η μεγάλη αντίφαση των ημερών μας. Ενώ οι αμετανόητοι αντάρτες πόλης αναλαμβάνουν την ευθύνη των επιθέσεων
εναντίον της εξουσίας καταργώντας την θλιβερή παράδοση των περασμένων δεκαετιών
που εμφάνιζε τους αναρχικούς ως μόνιμα θύματα της καταστολής πίσω από την
γραφικότητα του μοτίβου «διώκομαι για τις ιδέες μου», «τυχαία πέρναγα από
εκεί…» την ίδια στιγμή συναντούν την πολεμική, την περιθωριοποίηση και την συκοφαντία
από μια μεγάλη ρεφορμιστική τάση που παρασιτεί εντός των αναρχικών κύκλων και
κινείται όλο και πιο πολύ στα πλαίσια του εναλλακτισμού, της καταγγελίας, της
εσωστρέφειας και του αυτοεγκλωβισμού στον μικρόκοσμο των νησίδων
ψευδοελευθερίας. Δεν είναι τυχαίο που σήμερα σε αρκετές
περιπτώσεις οι ρεφορμιστές αναρχικοί αφοπλίζουν τις αυτοοργανωμένες
αντιθεσμίσεις (π.χ. καταλήψεις) και τις μετατρέπουν από μέσο της πολυμορφίας
του αγώνα σε αυτοσκοπό. Όμως μία
κατάληψη που αποσυνδέεται από την βίαιη αναρχική άμεση δράση και απλώς
αναπαράγει τον εαυτό της ως νησίδα ελευθερίας σύντομα θα καταλήξει να
μετατραπεί σε μια εναλλακτική ακίνδυνη υποκουλτούρα ενός ψευδοαναρχικού
lifestyle. Έτσι υποχωρεί η πρακτική του ένοπλου αγώνα και του σαμποτάζ και
θριαμβεύει η παραίτηση και η μιζέρια. Σε αυτό το πλαίσιο της
ηττοπάθειας των ημερών μας διάφοροι αναρχοπατέρες μας χρεώνουν ότι με την
απολυτότητα της στάσης μας στα δικαστήρια, αφήνουμε την καταστολή να αυθαιρετεί
και να καταργεί τα «δικαιώματα» μας. Η
αλήθεια είναι πως ακριβώς επειδή αρνούμαστε τον συμβιβασμό, έχουμε επιλέξει την
«νομική αυτοκτονία» γιατί πρώτα έχουμε σκοτώσει την ηθική του νόμου μέσα μας.
Το γεγονός ότι αδιαφορούμε για τις πολυετείς καταδίκες μας δεν γίνεται γιατί
έχουμε ανοσία στην αιχμαλωσία αλλά γιατί το μόνο που μας ενδιαφέρει είναι η
συνέχιση της εξέγερσης μας. Μιας εξέγερσης που καμία φυλακή και
κανένα δικαστήριο δεν μπορεί να υποτάξει. Αν λοιπόν τον περασμένο αιώνα έστηναν γκιλοτίνες και κρεμάλες για τους
αναρχικούς της πράξης, σήμερα κτίζουν απομονώσεις, ειδικές πτέρυγες και φυλακές
υψίστης ασφαλείας. Έτσι περάσαμε από την αμεσότητα του δήμιου στον αργό θάνατο
του τσιμέντου, των καγκέλων και των κλειδαριών. […]
Ετικέτες Ανυπακοή-Αντίσταση, Ένοπλη Πάλη, Πολιτικοί κρατούμενοι
