"ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΕΣ"

Από τη συνέντευξη Τύπου (Τετάρτη 21-VI-2006) για τη συναυλία "Ένα τραγούδι για τον Ανδρέα", της 25ης Ιουνίου : Προκόπης Δούκας, Θάνος Μικρούτσικος, Μαριλίζα Ξενογιαννακοπούλου, Γιώργος Νταλάρας, Χρήστος Νικολόπουλος, Γιάννης Κακλέας.

...Κι ο παροιμιώδης μέσος ανθρωπάκος, κέρδος ποτέ μα από παθήματα χορτάτος που συνηθίζει στην κάθε βρωμιά

αρκεί να έχει γεμάτο τον ντορβά κι επαναστάσεις στα όνειρά του αναζητεί

τον έχω βαρεθεί

…Κι οι ποιητές με χέρι υγρό υμνούνε της πατρίδας το χαμό κάνουν με θέρμη τα στοιχειά στιχάκια με τους σοφούς του κράτους τα ’χουνε πλακάκια σα χέλια γλοιώδικα έχουν πουληθεί τους έχω σιχαθεί

Εν έτει 1975, ο τότε μαοϊκός (τίτλος κι αυτός!!!) Θάνος Μικρούτσικος μελοποιούσε τους παραπάνω διαχρονικούς στίχους του Βολφ Μπίρμαν. Αργότερα, "ρεαλιστής και προσγειωμένος" πλέον, εζήλωσε θώκους και προσέφερε τις πολυτιμότατες υπηρεσίες του στο ΥΠ.ΠΟ. Τώρα, δηλώνει: "Η παρουσία μου την Κυριακή είναι αυτονόητη, όχι διότι διετέλεσα Υπουργός Πολιτισμού της τελευταίας κυβέρνησης του Ανδρέα Παπανδρέου, αλλά επειδή με τα χρόνια έχει εμπεδωθεί η πίστη μου ότι ο Ανδρέας Παπανδρέου είναι ο μεγαλύτερος ¨Ελληνας πολιτικός μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο". Φυσικά, δεν υπήρξε ο μοναδικός δημιουργός που λειτούργησε ως αυλικός της εξουσίας. Ο Μίκης Θεοδωράκης ("Μίκη Μάους" τον αποκαλούσε, πολύ εύστοχα, ο Παύλος Σιδηρόπουλος), αφού συνειδητοποίησε πως δεν επρόκειτο να γευθεί εξουσία με την ανερμάτιστη και πολυδιασπασμένη ελληνική Αριστερά, εξεστόμισε το περίφημο "Καραμανλής ή τανκς", κατόπιν έδωσε στήριξη στο ΠΑ.ΣΟ.Κ. και αργότερα στον αιμοδιψή Μητσοτάκη (ο οποίος κάνει τα πάντα ώστε η αγία οικογένειά του να κυβερνά εις τους αιώνας των αιώνων). Μάλιστα, λίαν προσφάτως, αιτιολόγησε την επιλογή του εκείνη ως αντίδραση απέναντι στην Αριστερά που τον άφησε "εκτός νυμφώνος" την περίοδο της συγκυβέρνησης. Τέτοια άσβεστη δίψα για αξιώματα…Και, φυσικά, παρών και αυτός στο μέγα πολιτικο-πολιτισμικό γεγονός!!! Από κοντά και ο "συμμετέχει αφιλοκερδώς" Γιώργος Νταλάρας ο οποίος δήλωσε: "Δεν αντιλαμβάνομαι τη συναυλία ως κομματική εκδήλωση, αλλά ως τιμή σε ένα πρόσωπο που λάτρευε το τραγούδι και, όταν συνομιλούσε μαζί σου ένιωθες πως είσαι το κέντρο του κόσμου, γιατί άκουγε τα λόγια σου και την καρδιά σου". Παπαρολογίας το ανάγνωσμα...

Το φαινόμενο των οικόσιτων - αυλικών "καλλιτεχνών" που σιτίζονται στο Πρυτανείο δεν είναι καθόλου νέο. Ο μακαρίτης Κυριάκος Σιμόπουλος (σοβαρός, υπομονετικός και διεισδυτικός ερευνητής) στο έργο του "Διανοούμενοι και καλλιτέχνες – ευτελείς δούλοι της εξουσίας" εξετάζει σε βάθος το θέμα παραθέτοντας παραδείγματα από την αρχαιότητα έως πολύ πρόσφατα. Κι αν για κάποιους δημιουργούς παλαιότερων εποχών υπάρχει το ελαφρυντικό πως το να υπηρετήσουν και να διασκεδάσουν τους άρχοντες ή να συντηρούνται και να εξαρτώνται άμεσα από μαικήνες ήταν ο μοναδικός τρόπος για την επιβίωσή τους, δεν ευσταθεί το ίδιο και σήμερα. Βιώνουμε τον πιο άγριο καπιταλισμό από καταβολής ανθρωπίνου γένους, τα πάντα είναι εμπόρευμα (τα καλλιτεχνικά προϊόντα και οι δημιουργοί αυτών, επίσης), ο καθείς μπορεί να διακινεί την πραμάτεια του – δίοδοι υπάρχουν άφθονες. Ούτε για ποιότητα και διαχρονικότητα μπορούμε να μιλήσουμε. Διότι, άλλο είναι το Κοντσέρτο έργο 8 του Antonio Vivaldi (οι γνωστές "Τέσσερις Εποχές") και άλλο τα θνησιγενή άσματα τύπου "Όπα είπα λέω". Παρεμπιπτόντως, θυμήθηκα και την "ποιοτική" Άλκηστη Πρωτοψάλτη η οποία τραγούδησε προ ολίγων ετών στο Πόρτο Καρράς της Χαλκιδικής ("Πόρτο Παράς" το χαρακτήριζε, πολύ εύστοχα, ο πάντα ευφυής σκιτσογράφος Γιάννης Καλαϊτζής) στην ευρωπαϊκή εξουσιαστική "σύνοδο κορυφής", ενώπιον Berlusconi και των λοιπών coglioni (έτσι, δηλαδή "αρχίδια", είχε αποκαλέσει ο "Cavaliere" τους αντίπαλους ψηφοφόρους πριν τις τελευταίες ιταλικές βουλευτικές εκλογές). Έντεχνοι και μη, αυτοπροσδιοριζόμενοι ως "καλλιτέχνες" και "δημιουργοί", φυτρώνουν παντού κι έχουν γνώμη για όλα: εμφανίζονται σε τηλεοπτικά πανηγυράκια όπου οι παριστάμενοι "γλεντούν με την ψυχή τους", κοσμούν σελίδες εφημερίδων προσφέροντας τις περισπούδαστες και πρωτότυπες απόψεις τους, και δυσανασχετούν όταν οι paparazzi δημοσιεύουν πτυχές του καθημερινού και προσωπικού τους βίου – ασχέτως αν οι ίδιοι αφήνουν κι επιδιώκουν να διαρρέουν διάφορα ούτως ώστε να βρίσκονται διαρκώς στη δημοσιότητα. Έτσι, λοιπόν, κάποιοι "καλλιτέχνες" συμμετείχαν στη "μεγάλη λαϊκή συναυλία" της 25ης Ιουνίου 2006 για να τιμήσουν τη μνήμη (10 χρόνια από τον βιολογικό του θάνατο) του "λαοπρόβλητου ηγέτη". "Λαϊκή" συναυλία, ήτοι, για τον αναμάρτητο λαό, για τις ιερές μάζες που συνεγείρονται από "χαρισματικούς ηγέτες" οι οποίοι εκστομίζουν αόριστη γηπεδική συνθηματολογία χαϊδεύοντας τα ποταπότερα ένστικτα των πάντα προσφερόμενων προς αποπλάνηση ανθρωπάριων. Ο λαός, που περιμένει τα πάντα από "φωτισμένους αρχηγούς" οι οποίοι θα υπερασπιστούν τα δίκαια συμφέροντά του. Ξεχνούμε πως στο λεγόμενο "κοινωνικό σώμα" υπάρχει έντονη ταξική διαστρωμάτωση και πως είναι φύσει αδύνατο να ικανοποιηθούν όλοι; αγνοούμε πως οι θεσμικές εξουσίες υπάρχουν για να διατηρούν το ήδη υπάρχον και ότι το καλύτερο που μπορούν (θέλουν) να επιτύχουν είναι η αποφυγή και άμβλυνση των ταξικών συγκρούσεων; δε θέλουμε να δούμε πως οι εκάστοτε κυβερνώντες είναι απλώς διαχειριστές καταστάσεων, υπάλληλοι και αχυράνθρωποι των πανίσχυρων οικονομικών κολοσσών; αυτός "ο υπέροχος ελληνικός λαός" δεν ήταν που προσέφερε κάποιες δεκάδες χιλιάδες δωσίλογους-συνεργάτες (οι οποίοι στελέχωσαν το μετεμφυλιακό κράτος) στους ναζί κατακτητές; Δεν ήταν "η αδούλωτη ελληνική ψυχή" που ανέχθηκε κοντά τέσσερις αιώνες οθωμανικής σκλαβιάς, που παγίωσαν ως άτυπους (αλλά πανίσχυρους) θεσμούς διάφορες γλοιώδεις νοοτροπίες; δεν ήταν του Έλληνος ο τράχηλος (που "ζυγό δεν υπομένει") που δέχτηκε την επτάχρονη δικτατορία των συνταγματαρχών, κοιτούσε τη δουλίτσα του και, όταν κάποιοι αντέδρασαν τους κατήγγειλε ως αλήτες, ταραξίες και προβοκάτορες; Προ μηνών, στην Αθήνα, κάποιοι προσπάθησαν να πυρπολήσουν (φαινόμενο όχι σπάνιο, ευτυχώς) μια κάμερα παρακολούθησης και συνελήφθησαν κατόπιν τηλεφωνήματος περιοίκου στην Άμεση Δράση – γύρω στις τρεις τα ξημερώματα, παρακαλώ!!! Η σιωπηλή πλειοψηφία των "νοικοκυραίων" και των ρουφιάνων… Και λίγα λόγια για τον "αείμνηστο": Αφού έδρασε στα νιάτα του ως κοινός χαφιές (κατέδωσε μαρξιστές και τροτσκιστές φιλοσόφους και ιστορικούς,) για να μην τον ενοχλεί το καθεστώς του Μεταξά, υπηρέτησε στο ναυτικό των Η.Π.Α. (ως νοσοκόμος, έστω), έκανε "αντίσταση" εκ του ασφαλούς (στο εξωτερικό) την περίοδο της 7ετίας και, όταν έκρινε πως οι συνθήκες άρχισαν να ωριμάζουν, μπήκε δυναμικά στην πολιτική σκηνή – απαλλαγμένος και από τη σκιά του πατέρα του. Κολάκεψε τα κατώτερα (από κάθε άποψη) κοινωνικά στρώματα και, όταν ήρθε στην εξουσία, δημιούργησε ορδές πραιτοριανών (οι γνωστοί και μη εξαιρετέοι "πρασινοφρουροί", κατά το "Ερυθροί Χμερ") που κυριάρχησαν σε όλους τους τομείς του δημόσιου βίου και δημιούργησαν κατά τόπους μικροεξουσίες (ισχυρότατες, όμως) τις οποίες συναντούμε ακόμη και σήμερα σε κάθε μας επαφή με το Ελληνικό Δημόσιο. Παράλληλα, πλούτισαν διάφορα λιγούρια – κομματόσκυλα (ροκάνισμα κοινοτικών επιδοτήσεων) και διευρύνθηκε η συμπαθής τάξη των νεόπλουτων ("λαμόγια", σε άπταιστη εκσυγχρονιστική ορολογία). Συνδυάζοντας την ανέξοδη συνθηματολογία ("Η Ελλάδα στους Έλληνες") με τους ανώδυνους λεονταρισμούς ("Ε.Ο.Κ. και Ν.Α.Τ.Ο. το ίδιο συνδικάτο"), λεηλάτησε την ήδη ψυχορραγούσα Αριστερά, καπηλεύθηκε τα οράματά της και τα μετέτρεψε σε κίβδηλες υποσχέσεις και απραγματοποίητες μεγαλοστομίες. Επί των ημερών του γιγαντώθηκε, παγιώθηκε (και, εσχάτως, ξεπέρασε τα όρια) η επίδειξη θράσους, αλαζονείας, αυθαιρεσίας και "μαγκιάς" του κάθε μικροαξιωματούχου, νεόπλουτου ή "αυτοδημιούργητου" βαθύπλουτου. Βεβαίως, δε λησμονούμε τον Μιχάλη Καλτεζά και το σύνθημα "Μ.Α.Τ. και Μ.Ε.Α. για μια Ελλάδα νέα"... Όμως, "αείμνηστος" υπήρξε και ο πατέρας του, ο "Γέρος της Δημοκρατίας". Όσοι γνωρίζουν (έστω και σε γενικές γραμμές) το ιστορικό πλαίσιο θα θυμηθούν ότι πρόκειται για τον πρωθυπουργό των Δεκεμβριανών ο οποίος, εκτός του ότι σε όλη τη διάρκεια της εξουσιολάγνας του πορείας διατήρησε εν λειτουργία τους τόπους εξορίας, άνοιξε διάπλατα την πόρτα στους αείποτε ιμπεριαλιστές άγγλους για να μακελέψουν την Αθήνα και να θεμελιώσουν αιτίες και αφορμές για τον επερχόμενο εμφύλιο (αποτέλεσμα της μόνιμης και αλάνθαστης βρετανικής τακτικής του "διαίρει και βασίλευε"). Άλλος "αείμνηστος" είναι και ο επονομαζόμενος "εθνάρχης", αυτός που ισοπέδωσε την Ελλάδα με τη μέθοδο της αντιπαροχής, αφού πρώτα τη βίασε με το αυταρχικό κράτος του χωροφύλακα και το αδίστακτο παρακράτος. Ο νεκρός δεδικαίωται; Ό,τι κι αν έχει πράξει; όποιος κι αν υπήρξε ο βίος του; όλα λησμονούνται; τα πάντα παραγράφονται; Όχι, κατηγορηματικά όχι !!! Ευτυχώς ή δυστυχώς, υπάρχει μνήμη (συλλογική ή ατομική)… Εξάλλου, κάθε πράξη (έγκλημα ή μη) έχει αποτελέσματα και συνέπειες, μικρής ή μεγάλης εμβέλειας, που κληροδοτούνται και στις μεταγενέστερες γενεές. Έλληνες: περιούσιος λαός ή περιούσιο λάθος; Βεβαίως, η προσήλωση σε ηγέτες και η πρόσδεση σε εξουσίες δεν είναι χαρακτηριστικό μόνο των ιθαγενών της ημεδαπής. Είναι εκδήλωση αγελαίου ενστίκτου, ανασφάλειας, έλλειψης αυτοεκτίμησης και, εν κατακλείδι, αποκαλύπτει αδυναμία, ανικανότητα ή απροθυμία για ουσιαστική, ειλικρινή και αρμονική συνύπαρξη αυτών που θέλουν να λογίζονται "ανώτερες βιολογικές μορφές"…