Στελέχωση Ταγμάτων Εφόδου…

Καθώς η χώρα ζει τον πυρετό της προ δημοψηφίσματος περιόδου και γίνεται λόγος για αξιοπρέπεια, επιβίωση, ανάπτυξη, κατοχή, δουλειά, και άλλα πολλά, ας προσπαθήσουμε να δούμε τη σύγχρονη πραγματικότητα απογυμνωμένη από έννοιες και ιδεολογίες –όπως ακριβώς τη βιώνει η μεγάλη πλειονότητα του πληθυσμού. Την Πέμπτη 25 Ιουνίου 2015, στην «Εφημερίδα των Συντακτών» (φύλλο 772, σελίδα 46), δημοσιεύθηκε επιστολή διαμαρτυρίας την οποία υπογράφει κάποια Μαρία Αργυροπούλου. Αναδημοσιεύουμε κατά γράμμα: «Στην τελευταία προκήρυξη 2κ/2015 του ΑΣΕΠ (έναρξη υποβολής δικαιολογητικών 3/6/2015 και λήξη 17/6/2015) για την πρόσληψη 465 εφοριακών Πανεπιστημιακής Εκπαίδευσης (ΠΕ) αποκλείστηκαν οικονομικές ειδικότητες των ελληνικών Οικονομικών Πανεπιστημίων με πλούσια εκπαίδευση στη λογιστική και οικονομία, όπως π.χ. τα τμήματα Οργάνωσης και Διοίκησης, ενώ συμπεριελήφθηκαν οι ειδικότητες Στατιστικής, Ασφαλιστικής, Νομικής κ.ά. Αυτό συνέβη από παράλειψη και αμέλεια ή έγινε επίτηδες ώστε να αποκλειστεί μεγάλος αριθμός κατάλληλων για τις εφορίες Ελλήνων; Είναι κατά τη γνώμη μου γεγονός περίεργο και σοκαριστικό και χρήζει διερεύνησης.».

Είναι γνωστό ότι, τα τελευταία (μνημονιακά) χρόνια, υπάρχει μια συντονισμένη προσπάθεια απαξίωσης του ευρύτερου δημόσιου τομέα. Η οργανωμένη προπαγάνδα έχει βάλλει κατά πάντων: δημόσια εκπαίδευση, δημόσια νοσοκομεία, και γενικώς ό,τι ανήκει στη σφαίρα του δημοσίου, θεωρείται μιαρό και παρασιτικό –οι δε εργαζόμενοι στο δημόσιο κρίνονται συλλήβδην αργόμισθοι και χαραμοφάηδες. Όλοι; Όχι, βέβαια. Και, για να θυμηθούμε τον Asterix, υπάρχουν κάποια "γαλατικά χωριά" τα οποία (αντιστρέφοντας και διαστρεβλώνοντας την έννοια) δεν υπέστησαν την εξευτελιστική κριτική των προηγούμενων κυβερνήσεων και τοποθετήθηκαν (από αυτές ακριβώς) στην κορυφή της πυραμίδας της αναγκαιότητας του δημόσιου τομέα. Πρόκειται για τους ένστολους (ιδιαίτερα τις κατασταλτικές μονάδες της μπασκιναρίας) και για τους εφοριακούς (τους οποίους κατ’ επανάληψη έχουμε χαρακτηρίσει "Γραφειοκρατικά Τάγματα Εφόδου"). Κι επειδή ο διαχρονικά κουτοπόνηρος και βολεψάκιας ραγιάς θέλει «κάπου να τρυπώσει» για να τακτοποιηθεί, ενστερνίζεται το δόγμα «καμία δουλειά δεν είναι ντροπή» και προχωρά με τη ρομφαία του «εγώ τη δουλειά μου κάνω». Έτσι και η εν λόγω επιστολογράφος, θέλει να βρει μια «καλή και σίγουρη» θέση εργασίας, έστω κι αν αυτό συνεπάγεται την ένταξή της σε κάποιον μηχανισμό επιβολής και καταστολής (εν προκειμένω, γραφειοκρατικής) που θα εκτελέσει ασμένως και τις πλέον εξοντωτικές εντολές –όπως συμβαίνει την τελευταία πενταετία…