Τρεις γενεές περιττώματα…

«[…] φαινόταν από μακριά τούτος ο κακομοίρης, πως του ‘φταιγε ολόκληρο το σύμπαν, είχε χρέος η κοινωνία ολόκληρη απέναντί του, που τον είχαν υποχρεώσει να κάνει αυτή την άχαρη δουλειά, αντί να του ‘χουν αναθέσει τη γενική διεύθυνση των τελωνείων της χώρας, αφού δεν μπορούσαν να τον κάνουν υπουργό. Κι έτσι όποτε του δινόταν η ευκαιρία να νιώσει και να συμπεριφερθεί σαν να διοικούσε απόσπασμα καταδίωξης λαθρεμπόρων, την άδραχνε. […] Υπήρχε όμως μια απλούστερη εξήγηση της συμπεριφοράς αυτού του υπαλλήλου. Οι μόλις πρόσφατες εκλογές είχαν αναδείξει νέα κυβέρνηση κι ο άνθρωπός μας παραζαλισμένος έδινε εξετάσεις στην καινούργια κατάσταση. Λίγες μέρες πριν, επικεφαλής τσούρμου Κεντρώων, διψασμένων για χρήμα και εξουσία, τις εκλογές της 3ης Νοεμβρίου είχε κερδίσει ο γενάρχης της παπανδρεϊκής πατριάς, αρχηγέτης ενός καρκινώματος που τα επόμενα πενήντα χρόνια θα εξαπλωθεί πάνω σε ολόκληρη την κοινωνία υλοποιώντας την επιθυμία της να ενισχυθούν τα θεμέλια ενός γενικευμένου αμοραλισμού, μιας πολιτικής πανώλης που θα εκφραστεί με παραδειγματικό τρόπο απ’ αυτή την πολιτική οικογένεια στη διάρκεια του μισού αιώνα που θ’ ακολουθήσει […]».

Χαρακτηριστικά αποσπάσματα από το νέο μυθιστόρημα του Δημήτρη Νόλλα «Το ταξίδι στην Ελλάδα» [εκδόσεις «Ίκαρος»]. Σχετική παρουσίαση δημοσιεύθηκε στην «Εφημερίδα των Συντακτών» [φύλλο 169, Τετάρτη 5.6.2013], σε κείμενο του σκηνοθέτη και συγγραφέα Λάκη Παπαστάθη. Προσυπογράφουμε τους χαρακτηρισμούς του συγγραφέα για τη συγκεκριμένη οικογένεια χαραμοφάηδων και λακέδων (έχουμε ασχοληθεί και σε παλαιότερη ανάρτηση), η οποία (όπως όλα τα εγχώρια πολιτικά «τζάκια» και οι λογής αυτόκλητοι «σωτήρες») πέρασε ως αδηφάγος βιαστής επάνω από το άγουρο και πολλαπλώς κακοποιημένο κορμί μιας χώρας με προδιαγεγραμμένη μοίρα, χώρα η οποία υπήρξε (από γεννησιμιού της) αλυσοδεμένη χειροπόδαρα και υποθηκευμένη σε διάφορους επιτήδειους. Ο «γενάρχης της παπανδρεϊκής πατριάς, αρχηγέτης ενός καρκινώματος», όπως πολύ γλαφυρά τον χαρακτηρίζει ο Νόλλας, χρημάτισε (με την επαγγελματική έννοια του ρήματος) δοτός πρωθυπουργός-μαριονέτα των Άγγλων και ήταν από τους βασικούς υπεύθυνους για τη σφαγή των Δεκεμβριανών του 1944 στην Αθήνα. Αργότερα, έχοντας περιορίσει τον «ερυθρό κίνδυνο», δεν δίστασε να υιοθετήσει ακόμη και το Ε.Α.Μ.ικό σύνθημα περί «λαοκρατίας» και να την υποσχεθεί από το προεκλογικό μπαλκόνι στον «λαό των Αθηνών» -στην ουσία, όμως, υπήρξε πάντοτε ένας πρόθυμος και γλοιώδης υπηρέτης των κυρίαρχων τάξεων. Παρεμπιπτόντως, όπως μας θύμισε και ο Γιώργος Μπέρτσος (δημοσιογράφος που έχει ασχοληθεί σε βάθος με τη δολοφονία του Γρηγόρη Λαμπράκη), ο «γέρος της Δημοκρατίας» ήταν εκείνος ο οποίος (με προσωπική του παρέμβαση) φρόντισε να δοθεί χάρη στον μετέπειτα δικτάτορα Γεώργιο Παπαδόπουλο για τη δολιοφθορά σε στρατόπεδο Πυροβολικού του Έβρου, τον Ιούνιο του 1965. Ο τότε αντισυνταγματάρχης είχε ρίξει ζάχαρη σε ρεζερβουάρ στρατιωτικών οχημάτων, ενέργεια την οποία απέδωσε σε «κομουνιστική δολιοφθορά και διείσδυση εις Ενόπλους Δυνάμεις» και ο «γεροανένδοτος» απήλλαξε τον δολοπλόκο «κομμουνιστοφάγο» (ο οποίος, εν τω μεταξύ, είχε συκοφαντήσει και βασανίσει ανίδεους φαντάρους), ενώ θα έπρεπε να τον αποτάξει με ταπεινωτικό τρόπο [πηγή: «Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία», περιοδικό «Έψιλον», 19.05.2013]. Φυσικά, το ίδιο ανενόχλητοι έδρασαν άπαντες οι συνωμότες καθ’ όλη τη διάρκεια των μετεμφυλιακών χρόνων έως και το πραξικόπημα του 1967. Ακολούθησε ο βορειοαμερικανοθρεμμένος υιός, ο δήθεν αντικαπιταλιστής και αντιιμπεριαλιστής, ο μέγας παπατζής και αεριτζής. Σε σχετικό άρθρο που δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «Το Ποντίκι» [«Η χαμένη τιμή της διακήρυξης της 3ης Σεπτέμβρη 1974»], φαίνεται η χαώδης ασυνέπεια μεταξύ λόγου και πράξης που χαρακτήριζε τον κορυφαίο δημαγωγό και λαοπλάνο που γνώρισε η ελληνική επικράτεια. Ο εν λόγω αδίστακτος απατεώνας, ενεργούμενο των βορειομαερικανικών και Ν.Α.Τ.Ο.ικών συμφερόντων, υπήρξε και ο απόλυτος διαφθορέας των εν Ελλάδι συνειδήσεων: μοίρασε με απλοχεριά εξουσίες και αξιώματα σε ανθρώπους απαίδευτους και πρόθυμους να βουτήξουν στον ωκεανό της διαφθοράς (τέτοιοι ήταν οι περισσότεροι από τους στενούς του συνεργάτες, όσο και οι στρατιές των αφιονισμένων «πρασινοφρουρών»), δίνοντας έτσι την ευκαιρία σε λογής ξελιγωμένα λαμόγια να λιγδώσουν τα έντερά τους και να πνίξουν τη χώρα στα περιττώματά τους. Η ενορχηστρωμένη ψυχική εκπόρνευση της μεγάλης πλειονότητας των νεοελλήνων και ο μιθριδατισμός στη συστηματική διαφθορά, κορυφώθηκαν από τον «εκσυγχρονιστή» διάδοχο του δεύτερου «αείμνηστου» της δυναστείας, με τα γνωστά αποτελέσματα. Το τρίτο παρτάλι της δυναστείας, ο ρουφιάνος αρχιδωσίλογος ΓΑΠ, ο πλέον ατάλαντος και άχρηστος σκερβελές, ήταν εκείνος που έδωσε το τελειωτικό χτύπημα στην ήδη καθημαγμένη χώρα, παραδίδοντάς την ασμένως στα πτωματοφάγα όρνεα της διεθνούς τοκογλυφίας. Ο συγκεκριμένος λιγδιάρης δηλώνει ξεδιάντροπα πως ανυπομονεί να επανέλθει στο προσκήνιο, υπενθυμίζοντάς μας πως δεν έχουμε ξεμπερδέψει μ’ ετούτη τη σκατοφάρα. Άλλωστε, το γεγονός ότι υπό το ίδιο επώνυμο δραστηριοποιούνται άλλα δύο τέκνα του παπατζή καθώς και διάφοροι άλλοι μελλοντικοί διάδοχοι, αποδεικνύει πως τα παράσιτα αντιμετωπίζονται αποτελεσματικά μόνο με ουσιαστικό και σε βάθος ξερίζωμα…