Βία και αντιβία...

Σκίτσο του Τάσου Αναστασίου

Τελευταία, οι πολιτικοί υπηρέτες του καπιταλισμού κάνουν μια λυσσώδη προσπάθεια για εξομοίωση και ταύτιση της ακροδεξιάς, ναζιστικής, φασιστικής, εθνικιστικής βίας των αδελφών τους, εκ μητρός Στυγός, με τις όποιες δυναμικές κινητοποιήσεις και ενέργειες της επαναστατικής Αριστεράς. Έτσι, οι ίδιοι θέλουν να τοποθετηθούν στην κοινωνική συνείδηση γενικά και αόριστα, σε έναν ανύπαρκτο ενδιάμεσο χώρο του «ολίγον έγκυος». Για να το πετύχουν αυτό ταυτίζουν πρώτα τις έννοιες της βίας και της αντιβίας και μετά πετάνε το εγκληματικά υποκριτικό: «Εμείς είμαστε ενάντια στην βία από όπου και αν προέρχεται ή καταδικάζουμε τη βία από όπου και αν προέρχεται». Πρακτικά αυτό σημαίνει ότι π.χ. ιστορικά, είναι κατά της «βίαιης» συμπεριφοράς του Καραϊσκάκη ενάντια στον Τούρκο κατακτητή, της Εθνικής Αντίστασης στη γερμανική κατοχή ή και σήμερα θα είναι ενάντια στο υποψήφιο θύμα βιασμού, για την κλωτσιά που θα ρίξει στους όρχεις του θύτη βιαστή. Ταυτόχρονα, δεν θεωρούν βία το να κατάσχουν το σπίτι στον άνεργο που δεν μπορεί να πληρώσει τα χαράτσια. […]

Από την εφημερίδα «Το Ποντίκι» [2.11.2012]

Συνολικά μπορούμε να πούμε άτι βία είναι εκείνη η μορφή συνειδητής συμπεριφοράς ενός υποκειμένου -ατομικού ή συλλογικού- που σκοπεύει στην αποκόμιση κέρδους, φέροντας καταναγκαστικά ένα άλλο υποκείμενο σε θέση να υποστεί ζημία και αυτή η μορφή συμπεριφοράς του να αντιβαίνει σε κάποιον ή κάποιους (γραπτούς ή άγραφους) κανόνες, ισότιμα διαμορφωμένους και (ηθελημένα) αποδεκτούς απ' την πλειοψηφία της ανθρώπινης κοινωνίας. Η δε αντιβία είναι ουσιαστικά η αντίδραση του βιασμένου -με την ευρύτερη έννοια- ενάντια στον θύτη βιαστή και στο βάθος επιδιώκει την υλοποίηση ή αποκατάσταση κάποιου συγκεκριμένου κανόνα αποδεκτού από την κοινωνική πλειοψηφία. Απ' τη στιγμή που υπάρχει βία, όποιος είναι ενάντια στην αντιβία είναι ολοκληρωτικά με το μέρος της βίας. Ενδιάμεσος χώρος του «ολίγον έγκυος» δεν υπάρχει. Κάθε συμπεριφορά που στοχεύει στην αποτελεσματική αντίσταση, εξουδετέρωση ή και συντριβή της βίας είναι αντιβία, ανεξάρτητα απ' την τελική αποτελεσματικότητα της και μόνο επί αυτής μπορούμε να ασκήσουμε κριτική. Στο ολιγαρχικό σύστημα του καπιταλισμού, οι λίγοι αποφασίζουν και επιβάλουν τι θα παράγεται, πόσο θα παράγεται, πώς θα παράγεται και πώς θα διαμοιράζεται καθώς και πώς θα είναι όλες οι υπόλοιπες κοινωνικές σχέσεις. Αυτή είναι η απόλυτη βία στις ανθρώπινες σχέσεις. Οι δυνάμεις που είτε έχουν ολιγαρχικό κοινοβουλευτικό προσανατολισμό είτε ναζιστικό, βρίσκονται ουσιαστικά όλες τους στο άκρο της βίας, δηλαδή στο άκρο του εγκλήματος όπου με την απειλή ή τη χρήση βίας διατάσσουν καθημερινά και ακατάπαυστα την κάθε κοινωνική πλειοψηφία και εξαθλιώνουν τους λαούς. Χρέος λοιπόν του κάθε επαναστάτη είναι η καθημερινή οργάνωση της αποτελεσματικότερης αντιβίας.

Νίκος Χατήρας, «Η βία, η αντιβία και η θεωρία των άκρων»

[εφημερίδα «ΠΡΙΝ», φύλλο 1.123, Κυριακή 27.01.2013]

Σκίτσο του Τάσου Αναστασίου, δημοσιευμένο στην «Αυγή της Κυριακής» [7.10.2012]