Prospero Gallinari

Ύστατος αποχαιρετισμός στον Prospero Gallinari, ιστορικό μέλος των Ερυθρών Ταξιαρχιών. Γεννήθηκε την πρωτοχρονιά του 1951 στην πόλη Reggio nell'Emilia και απεβίωσε στις 14.01.2013. Από πολύ νέος εντάχθηκε στην Κομμουνιστική Ομοσπονδία Νέων Ιταλίας (Federazione Giovanile Comunista Italiana – F.G.C.I.), η οποία ήταν η οργάνωση νεολαίας του Ι.Κ.Κ. Προς το τέλος του 1969, απογοητευμένος από την ενδοτική στάση του Κ.Κ.Ιταλίας (P.C.I.), όπως και πολλοί άλλοι (ανάμεσά τους οι Alberto Franceschini, Roberto Ognibene και Tonino Paroli), αναζήτησε πιο ριζοσπαστικές επιλογές.

Το συνέδριο του Pecorile (Αύγουστος 1970) οδήγησε στην ίδρυση των Ερυθρών Ταξιαρχιών και σηματοδότησε τη στροφή προς την ένοπλη πάλη, ως άμεση απάντηση στην ακροδεξιά βία της εποχής. Μετά από μια σύντομη θητεία στην παράνομη οργάνωση Superclan (super-clandestini, την οποία είχαν ιδρύσει οι Corrado Simioni, Duccio Berio και Vanni Mulinaris), εισχώρησε στις Ερυθρές Ταξιαρχίες το 1973, έφυγε λίγο αργότερα κι επέστρεψε μαζί με τον Mario Moretti. Το 1974 συμμετείχε στην απαγωγή του δικαστή Mario Sossi (18 Απριλίου – 23 Μαΐου), αλλά σύντομα συνελήφθη στο Torino (στις 30.10.1974) μαζί με τον Alfredo Bonavita. Παρέμεινε έγκλειστος έως τις 2.1.1977, οπότε και δραπέτευσε από τις φυλακές του Treviso μαζί με 12 ποινικούς κρατούμενους. Στις 9 Ιουνίου 1976, κατά τη διάρκεια της δίκης του «ιστορικού πυρήνα» της οργάνωσης στο Torino, ο Prospero Gallinari ανέγνωσε κείμενο με το οποίο οι Ερυθρές Ταξιαρχίες αναλάμβαναν την ευθύνη για την εκτέλεση του εισαγγελέα της Genova Francesco Coco. Από τον Απρίλιο του 1977 έως τη νέα του σύλληψη (24.09.1979), υπήρξε μέλος του τομέα Ρώμης των Ερυθρών Ταξιαρχιών και συμμετείχε στην απαγωγή του τότε πρωθυπουργού Aldo Moro στις 16.3.1978 στην οδό Fani της ιταλικής πρωτεύουσας. Μαζί με την Anna Laura Braghetti, τον Germano Maccari και τον Mario Moretti νοίκιασαν το διαμέρισμα της οδού Montalcini, όπου κράτησαν τον Aldo Moro επί 55 ημέρες. Συνελήφθη στις 24.9.1979, από απροσεξία: οδηγούσε κλεμμένο αυτοκίνητο με παραποιημένες πινακίδες, στο κέντρο της Ρώμης, και στην ανταλλαγή πυρών που ακολούθησε τραυματίστηκε στο κεφάλι. Στην κατοχή του βρέθηκαν σχέδια για απόδραση Ερυθροταξιαρχιτών από τη φυλακή Asinara της Σαρδηνίας. Στις 8.12.1979, Δικαστήριο του Torino ανακοίνωσε τις ποινές για την «ιστορική ηγεσία» των Ερυθρών Ταξιαρχιών και ο Prospero Gallinari καταδικάστηκε σε κάθειρξη 9 ετών και 11 μηνών. Στις 24.1.1983, του επιβλήθηκε ισόβια κάθειρξη για την υπόθεση Moro. Στις 24.3.1987, στη διάρκεια δίκης, μέσα από το κλουβί 16, διακήρυξε ότι η εκτέλεση του στρατηγού της αεροπορίας Licio Giorgieri (στις 20.3.1987, στη Ρώμη) «διαπράχθηκε από τους συντρόφους της Ομάδας Μαχόμενων Κομμουνιστών…».

Το 1987, η εφημερίδα "il Manifesto" δημοσίευσε κείμενο υπογεγραμμένο από τους Renato Curcio, Mario Moretti, Maurizio Iannelli και Pietro Bertolazzi, στο οποίο οι Ερυθροταξιαρχίτες ανακοίνωναν πως είχε κλείσει ο κύκλος της οργάνωσης. Λίγο αργότερα, τον Οκτώβριο του 1988, προσυπέγραψαν ο Prospero Gallinari και η Barbara Balzerani. Στις 23.10.1988, από τις φυλακές Rebibbia της Ρώμης, κάποιοι έγκλειστοι αντάρτες (Prospero Gallinari, Pasquale Abatangelo, Paolo Cassetta, Francesco Lo Bianco, Remo Pancelli, Francesco Piccioni και Bruno Seghetti) έστειλαν επιστολή στον ιταλικό Τύπο, σύμφωνα με την οποία ανακοίνωναν πως «ο πόλεμος έχει λήξει…» και πως «το Κράτος έχει νικήσει…». Στις 24.12.1988, οι ίδιοι κρατούμενοι, με νέα επιστολή, δήλωναν πως όλοι οι ένοπλοι αγωνιστές είχαν συλληφθεί και πως έπρεπε πλέον να δοθεί ήταν «η μάχη για μια γενική πολιτική αμνηστία…». Στις 10.4.1989, κατά τη διάρκεια δίκης στη Ρώμη, ο Francesco Piccioni ανέγνωσε κείμενο (συνυπογεγραμμένο από τους Prospero Gallinari, Renato Arreni, Anna Laura Braghetti, Francesco Lo Bianco, Remo Pancelli και Bruno Seghetti), στο οποίο διαβεβαίωναν ότι «πρώτο το Κράτος κήρυξε τον πόλεμο…». Την 1η.12.1990, οι Δικαστικές Αρχές του Torino απέρριψαν την αίτηση του Prospero Gallinari για αναστολή της ποινής λόγω καρδιακών προβλημάτων. Τον Φεβρουάριο του 1994, υπέστη εγκεφαλικό επεισόδιο και διακομίστηκε στην Πολυκλινική Umberto I της Ρώμης. Η αναστολή της ποινής ήλθε το 1996 και, έκτοτε, ζούσε υπό καθεστώς περιορισμένης ελευθερίας.

Κατά τη διάρκεια του πολυετούς εγκλεισμού του, ο Prospero Gallinari τήρησε αξιοπρεπή στάση και δε συνεργάστηκε με την ιταλική «Δικαιοσύνη», απεναντίας δήλωνε υπερήφανος για τη συμμετοχή του στο ένοπλο επαναστατικό κίνημα. Εν ολίγοις, υπήρξε ένας συνεπής και συνειδητός αγωνιστής, ένας αντάρτης της πρώτης γραμμής, όχι ψοφοδεής και συμβιβασμένος ανθρωπάκος ούτε φαφλατάς και αερολόγος βολεψάκιας. Και, φυσικά, ποτέ δε συμμερίστηκε την αφόρητη μπούρδα της εποχής μας που ακούει στη φράση: «καταδικάζω τη βία, απ’ όπου και αν προέρχεται…».