Pax Nobeliana…

«[…] Η Νορβηγική Επιτροπή για το Νόμπελ Ειρήνης, που απαρτίζεται κυρίως από παροπλισμένους παλιούς Νορβηγούς πολιτικούς, καταφέρνει πάντα να μας εκπλήσσει και να μας απογοητεύει. Συμπεριφέρονται διαρκώς με αυτό τον τρόπο. Οι επιλογές της Επιτροπής τα τελευταία είκοσι χρόνια είναι για γέλια, και σε κάποιες περιπτώσεις τερατώδεις. Δίνουν το βραβείο στην Ε.Ε. σε μια στιγμή που, ουσιαστικά, προωθεί σε οικονομικό επίπεδο την ανεργία και δημιουργεί πραγματικές ταξικές διαιρέσεις σε όλες σχεδόν τις χώρες της Ευρώπης. Σε μια στιγμή που οι πολιτικές τις οποίες προωθεί έχουν προκαλέσει ένα τεράστιο κύμα βίας στους δρόμους της Ελλάδας, ενώ υπάρχει τεράστιο δημοκρατικό έλλειμμα. Η συμμετοχή στις ευρωεκλογές, σε ολόκληρη την Ευρώπη, έχει σημειώσει πτώση πάνω από 40% τα τελευταία είκοσι χρόνια. Ψηφίζουν μόνο το 43% των ευρωπαίων πολιτών, ενώ οι νέοι δεν ψηφίζουν σχεδόν καθόλου. […] Ας μην ξεχνάμε, επίσης, ότι κάθε χώρα που γίνεται μέλος της Ε.Ε. αυτομάτως γίνεται και μέλος του ΝΑΤΟ. Με άλλα λόγια, όταν απονέμεις το βραβείο στην Ε.Ε. βραβεύεις και το ΝΑΤΟ. Ως προς αυτό, αξίζει να θυμηθούμε ότι σχεδόν όλες οι μεγάλες χώρες της Ε.Ε. διατηρούν στρατεύματα στο Αφγανιστάν. Όλες οι μεγάλες χώρες της Ε.Ε. στήριξαν και επικύρωσαν την κατοχή του Ιράκ, αν και κάποιες ήταν αντίθετοι στον πόλεμο. Πρόκειται λοιπόν για τον απόλυτο εμπαιγμό, ιδίως αυτή την περίοδο, που οι δρόμοι της Νότιας Ευρώπης σείονται από τις διαδηλώσεις. […] ο Άλφρεντ Νόμπελ είχε ορίσει ότι το Νόμπελ Ειρήνης πρέπει να απονέμεται μόνο σε όσους προωθούν ενεργά την ειρήνη. Όμως η Ε.Ε. δεν κάνει κάτι τέτοιο: για παράδειγμα, στην περίπτωση της Μέσης Ανατολής στηρίζει ανελλιπώς το Ισραήλ όσον αφορά την κατοχή της Παλαιστίνης. Κατά το παρελθόν προσπάθησε να απομονώσει την εκλεγμένη παλαιστινιακή κυβέρνηση. Συνεχίζει να στηρίζει το ΝΑΤΟ --είναι άλλωστε τμήμα του-- και τον πόλεμο στο Αφγανιστάν. […] το ερώτημα που τίθεται είναι με ποιο σκεπτικό η Επιτροπή πήρε τη συγκεκριμένη απόφαση, τη στιγμή που είναι σίγουρο ότι θα προκαλέσει την αντίδραση πολλών, πολλών σουηδών και νορβηγών βουλευτών. Ήμουν στο Όσλο, πριν λίγα χρόνια, κατά την απονομή του ίδιου βραβείου στον Ομπάμα, όταν περίπου 10.000 άνθρωποι διαδήλωναν εναντίον της απόφασης αυτής, καθώς ο Ομπάμα είχε μόλις ανακοινώσει ότι θα κλιμακώσει τον πόλεμο στο Αφγανιστάν και το Πακιστάν. Η Επιτροπή για το Νόμπελ Ειρήνης έχει μετατραπεί σε μια εκδοχή της Ε.Ε. Λειτουργούν αντιδημοκρατικά, διορίζονται μόνοι τους, δεν λογοδοτούν σε κανέναν. […] Ο Μπαρόζο ήταν πρωθυπουργός της Πορτογαλίας κατά τη διάρκεια του πολέμου στο Ιράκ και αποφάσισε να στηρίξει τον πόλεμο, παρά την επιθυμία της πλειοψηφίας του πορτογαλικού λαού. Το βρίσκω εξωφρενικό να μιλάει για υπεράσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων κάποιος που συμμετείχε σε έναν πόλεμο που στοίχισε τη ζωή σε πάνω από ένα εκατομμύριο ανθρώπους. Όχι μόνο εκτός της Ε.Ε., αλλά και εντός αυτής ο Μπαρόζο και οι άλλοι ηγέτες έχουν ψηφίσει νόμους οι οποίοι αμφισβητούν το habeas corpus, περιορίζουν τα πολιτικά και κοινωνικά δικαιώματα των ευρωπαίων πολιτών, έχουν επιτρέψει τον βασανισμό ευρωπαίων πολιτών σε άλλα μέρη του κόσμου ή την αποστολή τους στο Γκουαντάναμο. […]».

Συνέντευξη του Tariq Ali στην Amy Goodman [Democracy Now, 12.10.2012]. Αναδημοσιεύθηκε στην «Αυγή της Κυριακής»[21.10.2012], με τίτλο «Το Νόμπελ, η ειρήνη και ο εμπαιγμός». Τη μετάφραση υπογράφει η Ιωάννα Βόγλη.

-Μπαμπά, τι χρειάζεται για να κερδίσει κάποιος το Νόμπελ Ειρήνης;

-Υψηλοί δείκτες ανεργίας.

Σκίτσο του Αργεντινού Bernardo Erlich.

Υ.Γ. Για την Ιστορία, να υπενθυμίσουμε ότι το ίδιο βραβείο έχει απονεμηθεί στον αμερικανοσιωνιστή Henry Kissinger (1973, «για την επίτευξη της ειρήνης στο Βιετνάμ…»), στους Ισραηλινούς ναζισιωνιστές Shimon Peres και Yitzhak Rabin (1994, «για τον ρόλο τους στις ειρηνευτικές συνομιλίες ανάμεσα σε Ισραηλινούς και Παλαιστινίους…»), στον Barack Hussein Obama (2009, «για τις εξαιρετικές προσπάθειές του να ενδυναμώσει τη διεθνή διπλωματία και τη συνεργασία μεταξύ των λαών…»),… 

Κλαυσίγελος…