Αντισυστημικοί…

• 6 Σεπτεμβρίου 2003: διπλή βομβιστική επίθεση στο κτίριο 6 του δικαστικού συγκροτήματος της πρώην Σχολής Ευελπίδων.
• 14 Μαρτίου 2004: τοποθέτηση ωρολογιακού μηχανισμού σε υποκατάστημα της Citibank στο Ν. Ψυχικό.
• 5 Μαΐου 2004: τριπλό βομβιστικό χτύπημα έξω από το Αστυνομικό Τμήμα Καλλιθέας.
• 29 Οκτωβρίου 2004: επίθεση με καλωδιακή βόμβα σε λεωφορείο των Μ.Α.Τ. στην αερογέφυρα της οδού Πέτρου Ράλλη (Ρουφ).
• 2 Ιουνίου 2005: επίθεση με εκρηκτικό μηχανισμό στο υπουργείο Απασχόλησης (οδός Πειραιώς)
• 12 Δεκεμβρίου 2005: έκρηξη βόμβας (παγιδευμένο με εκρηκτικά δίκυκλο) έξω από το υπουργείο Οικονομίας και Οικονομικών (διασταύρωση των οδών Φιλελλήνων και Μητροπόλεως) στο Σύνταγμα.
• 30 Μαΐου 2006: τοποθέτηση εκρηκτικού μηχανισμού (τοποθετημένος σε ποδήλατο και πυροδοτημένος με τηλεχειριστήριο από γειτονικό αλσύλλιο) στο Κολωνάκι (οδός Δοξαπατρή) με στόχο τον τότε υπουργού Πολιτισμού Γιώργο Βουλγαράκη.
• 12 Ιανουαρίου 2007: επίθεση με ρουκέτα (το αντιαρματικό βλήμα εκτοξεύεται από την οδό Λαμψάκου) στην πρεσβεία των Η.Π.Α. στην Αθήνα.
• 30 Απριλίου 2007: επίθεση με αυτόματο και χειροβομβίδα στο Β’ Αστυνομικό Τμήμα Νέας Ιωνίας.
• 24 Οκτωβρίου 2007: τοποθέτηση εκρηκτικού μηχανισμού στα γραφεία της πετρελαϊκής εταιρείας Shell στο Παλαιό Φάληρο.
• 23 Δεκεμβρίου 2008: επίθεση με δύο Καλάσνικοφ (μέσα από την Πανεπιστημιούπολη) εναντίον λεωφορείου των ΜΑΤ στην οδό Κοκκινοπούλου (Γουδί).
• 5 Ιανουαρίου 2009: επίθεση με Καλάσνικοφ, υποπολυβόλο MP5 και χειροβομβίδα εναντίον διμοιρίας των Μ.Α.Τ. στην οδό Μπουμπουλίνας, έξω από το υπουργείο Πολιτισμού.  
• 18 Φεβρουαρίου 2009: απόπειρα βομβιστικής επίθεσης με παγιδευμένο αυτοκίνητο στα γραφεία της Citibank στη Νέα Κηφισιά, με 125 κιλά πετρελαιοαμμωνίτιδας (AMFO).
• 9 Μαρτίου 2009: έκρηξη σε υποκατάστημα της Citibank στη Νέα Ιωνία (οδός Λαυρίου).
• 12 Μαΐου 2009: έκρηξη βόμβας στο υποκατάστημα της Eurobank στην Αργυρούπολη.
• 2 Σεπτεμβρίου 2009: έκρηξη παγιδευμένου αυτοκινήτου έξω από το κτήριο του Χρηματιστηρίου Αθηνών με 150 κιλά πετρελαιοαμμωνίτιδας (AMFO).    

   Αναφέρουμε, συνοπτικώς, τις 16 δυναμικές ενέργειες για τις οποίες ανέλαβε την ευθύνη η οργάνωση «Επαναστατικός Αγώνας» στα επτά χρόνια της «επίσημης» παρουσίας της. Αφορμή για την παρούσα αναφορά στάθηκε η θεατρινίστικη αντιπαράθεση μεταξύ κοινοβουλευτικών παρασίτων (πασόκων και νεοναζί), εντός της κεντρικής αίθουσας του χαμαιτυπείου της πλατείας Συντάγματος, την Παρασκευή 5 Οκτωβρίου 2012 –και θα εξηγήσουμε τον συσχετισμό. Εν μέσω υλακών και άναρθρων κραυγών, οι επαγγελματίες ρατσιστές εκστόμισαν και κάποιες αδιαμφισβήτητες αλήθειες: χαρακτηρισμοί όπως «κλέφτες», «απατεώνες», «λαμόγια», κλπ. που είχαν αποδέκτες το (από)κομμα που διευθύνει ο χυδαίος σαπιοκοιλιάς γαμπρός του Μπακατσέλου, δεν αποτελούν καινοφανή θεωρία και είναι αδύνατο να αποκρουστούν με πειστικά επιχειρήματα. Έτσι, η νεοναζιστική συμμορία, υιοθετώντας τη ρητορική του αγανακτισμένου κόσμου, προβαίνει σε φραστικές επιθέσεις και ανέξοδους λεονταρισμούς, βλέποντας να διευρύνεται η αποδοχή της από εκείνους που μέχρι πρότινος στήριζαν και ανεδείκνυαν τα αδηφάγα πράσινα και γαλάζια τρωκτικά. Και, αφού οι κοινοβουλευτικοί τους εκπρόσωποι έκαναν το «κομμάτι» τους κερδίζοντας (και πάλι) τηλεοπτική δημοσιότητα και ντόρο γύρω από το όνομά τους, λίγες ώρες αργότερα η «βάση» (δηλαδή, το τσούρμο των συμπλεγματικών κωλοπαιδαράδων που συγκροτούν τα νέα τάγματα εφόδου) ξεχύθηκε για την καθιερωμένη παγανιά: γύρω στους δέκα νοματαίους βγήκαν από ένα ημιφορτηγό που είχε καλυμμένες τις πινακίδες κι έστειλαν για νοσηλεία δύο καθ’ όλα νόμιμους Πακιστανούς υπαλλήλους πρατηρίου υγρών καυσίμων στη Νεάπολη Λαυρίου. Είναι γνωστό πως η Χρυσή Αυγή είναι ένα ασκέρι αποτελούμενο από επαγγελματίες πατριδοκάπηλους δημαγωγούς (οι οποίοι, μέσω αυτής της ιδιότητας, αναπτύσσουν και διάφορες επικερδείς επιχειρηματικές δραστηριότητες) που στρατολογούν ευπειθείς και απελπισμένους θιασώτες (οι οποίοι, με τη σειρά τους, ελπίζουν να γευθούν «δόξα» και «μεγαλείο» κατατροπώνοντας τους ανίσχυρους) για να εδραιώσουν την παρουσία τους –με το αζημίωτο, φυσικά. Όλα αυτά είναι γνωστά εδώ και δεκαετίες, απλώς τώρα διογκώνονται και λαμβάνουν μεγαλύτερη δημοσιότητα. Το νέο στοιχείο το οποίο καλλιεργούν εντέχνως οι εγχώριοι νεοναζί ονομάζεται «αντισυστημικότητα» και η κατάσταση γίνεται ακόμη πιο γελοία και, ακριβώς γι’ αυτό, πιο επικίνδυνη. Πώς μπορεί να είναι αντισυστημικό ένα συνονθύλευμα (ομάδα, κόμμα, οργάνωση ή οτιδήποτε σχετικό) που συμμετέχει στις εκλογικές διαδικασίες και κατοικοεδρεύει στον «ναό της δημοκρατίας», μονάχα ο ετερόφωτος και μονολιθικός εγκέφαλος του ανερμάτιστου ελληναρά μπορεί να συλλάβει –αναφερόμαστε στους λοβοτομημένους νεροκουβαλητές οπαδούς και τους δουλόφρονες ακόλουθους, όχι στα υψηλόβαθμα επαγγελματικά στελέχη που κάνουν σταδιοδρομία. Φτάσαμε, λοιπόν, στην αναπόφευκτη σύγκριση: από τη μία, ο «Επαναστατικός Αγώνας», μια ευάριθμη ομάδα αποτελούμενη από μαχητικούς αγωνιστές που δε διστάζουν να πραγματοποιήσουν δυναμικές ενέργειες πολύ υψηλού επιχειρησιακού κινδύνου εναντίον συστημικών και καθεστωτικών στόχων˙ από την άλλη, η θρασύδειλη τσογλανοπαρέα των φαφλατάδων ρατσιστών που εξαντλεί την «αντισυστημικότητά» της σε λεκτικές πομφόλυγες κι επιδίδεται σε κάθε είδους βιαιοπραγία εναντίον οποιουδήποτε ανίσχυρου και «περιθωριακού» (σύμφωνα με τα πάγια ναζιφασιστικά πρότυπα) και πάντα με τις πλάτες (άμεση συμμετοχή, ανοχή, συγκάλυψη, κοκ) της μπατσαρίας. Με αυτόν τον τρόπο είναι «αντισυστημικοί» οι χρυσαυγίτες –εκτός και αν οι εξαθλιωμένοι μετανάστες είναι οι στυλοβάτες και οι πυλώνες του συστήματος.

   Υ.Γ. η ιστορία με την πολυδιαφημιζόμενη «αντισυστημικότητα» των ιθαγενών νεοναζί θυμίζει και την αλησμόνητη φράση του ρουφιάνου αρχιδωσίλογου Γ.Α.Π., όταν η δική του εγκληματική οργάνωση ανέλαβε τα ηνία της χώρας το 2009: «είμαστε αντιεξουσιαστές στην εξουσία…» -κι έτσι, προσελήφθη εις το ευαγές ίδρυμα του Harvard ο μπινές…