ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΜΕΝΗ ΑΠΑΤΕΩΝΙΑ

Με ειδική νομοθετική διάταξη που ψήφισε η γαλλική βουλή υπερδιπλασιάστηκαν οι αποδοχές του Nicolas Sarkozy (από 7.700 σε 19.000 ευρώ). Φυσικά, μιλάμε για τις καθαρές απολαβές του. Για τα υπόλοιπα ("έξοδα παραστάσεως", δεξιώσεις, ταξίδια με τους παρατρεχάμενούς του, κλπ.), τριπλασιάστηκε ο προϋπολογισμός του προεδρικού μεγάρου. Όλα αυτά (και πολλά ακόμη), σε μια εποχή κατά την οποία στη Γαλλία σημειώνονται αλλεπάλληλες απεργίες και ο Sarkozy βρίσκεται σε διαρκή αντιπαράθεση με συνδικάτα κι εργαζόμενους. Βασικό του επιχείρημα υπήρξε η δυσαναλογία ανάμεσα στην παραγωγικότητα και τις αμοιβές, καθώς και τα "σκανδαλώδη κεκτημένα". Οι Γάλλοι υπερψήφισαν τον Sarkozy στις τελευταίες προεδρικές εκλογές και, πλέον, βρίσκονται αντιμέτωποι με τα αποτελέσματα της αφέλειας που επέδειξαν. Όχι πως η κατάσταση θα ήταν ουσιαστικώς καλύτερη αν είχε εκλεγεί η κυράτσα των σοσια-ληστών (εκείνη η οποία, αργότερα, δήλωσε πως τα περισσότερα από όσα διακήρυσσε της τα υπαγόρευε το επιτελείο της και η ίδια δεν τα πίστευε). Βέβαια, αυτά δε συμβαίνουν μόνον εις Παρισίους, αλλά παντού - ακόμη και στο ηρωικό Ελλαδιστάν όπου, κάθε τόσο, δικαστικοί και βουλευτές ενισχύουν τον κλάδο τους με γενναιόδωρες αυξήσεις αποδοχών. Ακόμη και τα κόμματα της αυτοαποκαλούμενης (και, υποτίθεται, κοινωνικά ευαισθητοποιημένης) "αριστεράς" καταβροχθίζουν το φιλέτο της ετήσιας κρατικής επιχορήγησης και οι βουλευτές τους δέχονται ασμένως την ετήσια αύξηση του μισθού τους (τον οποίον βαφτίζουν "αποζημίωση"), τη στιγμή που αυξάνεται διαρκώς το ποσοστό των εργαζομένων που επιβιώνουν με 700 ευρώ μηνιαίως. Στις πρόσφατες εκλογές για το ελληνικό κοινοβούλιο η αποχή άγγιξε το 27%. Το ποσοστό δεν είναι αντίστοιχο με τη βορβορώδη κατάσταση της νεοελληνικής πραγματικότητας, δηλαδή δεν ανταποκρίνεται στην αναμενόμενη απέχθεια που θα έδειχναν πολίτες με κοινωνικά και δημοκρατικά αντανακλαστικά. Αυτό, με απλά λόγια, δείχνει πως η πλειονότητα των Ελλήνων (το 73%, ή και περισσότερο) επικροτεί την επικρατούσα κατάσταση και δεν επιθυμεί ουσιαστική ρήξη μαζί της. Από την άλλη, το 27% είναι μάλλον πρωτόγνωρο για τα εγχώρια δεδομένα. Δεν μπορούμε, φυσικά, να ισχυριστούμε πως όσοι απαρτίζουν αυτό το ποσοστό είναι συνειδητοποιημένοι αντιφρονούντες και αγνοί ιδεολόγοι που αντιτίθενται στη γενική σήψη. Αντιθέτως, μπορούμε με μεγαλύτερη σαφήνεια να ανιχνεύσουμε το ποιόν όσων αποφασίζουν να εξουσιοδοτήσουν κάποιους επαγγελματίες χαραμοφάηδες να ρυθμίζουν τον βίο εκατομμυρίων ανθρώπων, με την πρακτική του "αποφασίζομεν και διατάσσομεν". Έχω καταλήξει (;) πως οι ψηφοδότες αποτελούνται από δύο βασικές κατηγορίες ανθρωποειδών: α) τους αφελείς, αδαείς, εύπιστους, με χαμηλή αυτοεκτίμηση, δουλοπρεπείς και πειθήνιους "νοικοκυραίους" που περιμένουν τον "μεσσία" (αν και, συνήθως, επιλέγουν αυτό που θεωρούν "μη χείρον") και είναι ικανοί για κουτοπονηριές μόνο ήσσονος εμβέλειας κι έντασης, β) τους "λαμογιότατους", δηλαδή εκείνους που εγκρίνουν όσα κάνουν οι εξουσιαστές διότι, απλούστατα, τα αυτά πράττουν και οι ίδιοι στην καθημερινότητά τους (έστω και σε μικρότερη κλίμακα). Ο σταθερός ψηφοδότης της δεύτερης κατηγορίας είναι ο πλέον επικίνδυνος, διότι είναι ο πιο αιμοβόρος και αδίστακτος: θέλει να "τρυπώσει" κάπου (δια της πλαγίας οδού), να σκαρφαλώσει σε καλοπληρωμένες θέσεις κύρους (αφήνοντας πίσω του ακέφαλα πτώματα ανταγωνιστών), να παρασιτεί συνειδητά και συστηματικά (στην επίσημη διάλεκτο της νεοψωροκώσταινας, αυτό ονομάζεται "μαγκιά"), να απολαμβάνει τις μικροεξουσίες του για να νιώθει "κάποιος", να...

Όπως στρώσαμε θα κοιμηθούμε...