ΕΝΑ ΞΕΧΩΡΙΣΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ

Η (ελβετικής παραγωγής) κινηματογραφική ταινία - ντοκιμαντέρ "Ένα τραγούδι για τον Αργύρη" προβάλλεται, επιτέλους, και στην "πρωτεύουσα των Βαλκανίων" - σε μία μόνο αίθουσα (και, φυσικά, όχι σε multiplex) και για μία προβολή ημερησίως. Το ίδιο συνέβη και στην Αθήνα: προβλήθηκε μόνο σε μία αίθουσα (και, φυσικά, όχι σε multiplex), για μία μόνο εβδομάδα. Η πλήρως αμερικανοποιημένη νεοελληνική ελαφρότητα σιτίζεται (μέχρι σκασμού) με χολιγουντιανές υπερπαραγωγές κι εντόπια προϊόντα με τηλεοπτικούς αστέρες και πολυτάλαντα ξέκωλα. Στην αίθουσα βρισκόμασταν σχεδόν 40 άνθρωποι, ένας εκ των οποίων βγήκε (κατά τη διάρκεια της προβολής) για να επιστρέψει με μια σακουλάρα πατατάκια. Οι νεοέλληνες δηλώνουν υπερήφανοι για τους προγόνους τους και για το παρόν τους (!!!) και αντιδρούν σθεναρά όταν υπάρχει κίνδυνος να παραστεί "μη άρειος" σημαιοφόρος στην κεφαλή της σχολικής παρέλασης (υπόθεση Οδυσσέα Τσενάι, ο οποίος σπουδάζει με υποτροφία στις Η.Π.Α.). Όταν, όμως, πρόκειται για την ιστορία αυτού που ορίζουν ως πατρίδα τους, απαξιούν να ασχοληθούν και να εμβαθύνουν - με στενόχωρες καταστάσεις θα ασχολούμαστε; μας αρκεί το αναφαίρετο δικαίωμα στην υπερηφάνεια...

Η ταινία παρουσιάζει την προσωπική πορεία του Αργύρη Σφουντούρη ο οποίος, αν και έζησε τη σφαγή του Διστόμου, εν τούτοις, έδειξε απίστευτη εσωτερική δύναμη και ασυνήθιστη ευφυΐα, καταφέρνοντας να ορθοποδήσει μέσα από τις τεράστιες αντιξοότητες της εποχής. Στην ταινία θίγεται και το ζήτημα των πολεμικών αποζημιώσεων (τόσο η άρνηση των γερμανικών κυβερνήσεων για καταβολή, όσο και η απροθυμία των ελληνικών κυβερνήσεων για διεκδίκηση), καθώς και η αδυναμία των Γερμανών να παραδεχθούν το ναζιστικό παρελθόν τους .

Οι Ούννοι του 20ου αιώνα ηττήθηκαν, αλλά (στην πράξη) τους συγχωρήθηκαν πολλά. Ο βομβαρδισμός πολλών γερμανικών πόλεων και η δίκη - παρωδία της Νυρεμβέργης, ικανοποίησαν το "κοινό περί δικαίου αίσθημα". Παρ' όλα αυτά, οι άμαχοι πληθυσμοί που είχαν υποστεί τη ναζιστική θηριωδία, εξακολουθούσαν να κατοικούν στα ερείπια της ψυχής τους. Οι πιο χρήσιμοι ναζί (όσοι είχαν κάνει προχωρημένα πειράματα και όσοι κατείχαν τεχνογνωσία) φυγαδεύτηκαν στις Η.Π.Α. και στη Λατινική Αμερική, όπου προσέφεραν τις γνώσεις τους στον "αγώνα κατά του ερυθρού κινδύνου". Ακόμη και σήμερα, η ενωμένη (όπως και τότε) Γερμανία αρνείται να αναλάβει την πλήρη ευθύνη για ένα οργανωμένο έγκλημα στο οποίο συμμετείχε (σχεδόν) σύσσωμος ο γερμανικός λαός. Με την κατάρρευση του 3ου Reich, οι περισσότεροι ναζί (απλοί στρατιώτες ή βαθμοφόροι) δικαιολογούσαν τα πεπραγμένα τους ως "εκτέλεση διαταγών" - η μόνιμη δικαιολογία...