ΖΗΤΕΙΤΑΙ ΑΝΑΖΩΠΥΡΩΣΗ

«Οι φωτιές οι πλάστρες θα ξαναδώσουν όλες»

Πριν δυο βδομάδες, η Αθήνα έμοιαζε με πολιορκημένη πόλη. Κράτος και παρακράτος, ΜΑΤ και Χρυσαυγίτες, σε συνεργασία αγαστή, πραγματοποίησαν μία από τις βιαιότερες επιθέσεις των τελευταίων χρόνων. Ποιοι αποφασίζουν και διευθύνουν τη σκληρή καταστολή, ποιοι νομιμοποιούν τις αυξανόμενες διώξεις και φυλακίσεις πολιτικών και κοινωνικών αντιπάλων, ποιοι στηρίζουν τούτη τη βία και ποιοι συναινούν; Ποια είναι η χώρα, ποιο το κράτος, ποια τ’ αφεντικά;

Πριν 15 χρόνια, η κυβέρνηση Μητσοτάκη ξεπούλησε την ΑΓΕΤ στον όμιλο Φερούτσι. Λίγο αργότερα, έγινε γνωστό ότι ο Ιταλός εισαγγελέας Ντι-Πιέτρο έχει στα χέρια του στοιχεία και καταθέσεις στελεχών της Φερούτσι, ότι εξαγόρασαν με μίζες 3 δισ. δραχμών υψηλόβαθμους Ελληνες αξιωματούχους. Ο εισαγγελέας διαθέτει στοιχεία και ονόματα αυτών που πήραν τις μίζες.

Πριν 2 χρόνια ξεσπά στη Γερμανία το σκάνδαλο Ζίμενς. Εγινε γνωστό ότι ο εισαγγελέας του Μονάχου έχει στα χέρια του στοιχεία και καταθέσεις στελεχών της Ζίμενς, ότι εξαγόρασαν με μίζες 100 εκατ. ευρώ Ελληνες αξιωματούχους, από την κυβέρνηση Μητσοτάκη, τις κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ, έως τη σημερινή κυβέρνηση. Ο εισαγγελέας διαθέτει στοιχεία και ονόματα αυτών που πήραν τις μίζες.

Ο Ελληνας εισαγγελέας δεν πήγε στον Ντι-Πιέτρο. Πράττοντας με τη σοφία της αδράνειας, άφηνε το χρόνο να κυλά και όταν έφθασε το πλήρωμά του έβαλε τον φάκελο στο «άπλετο φως» του αρχείου, στην επικράτεια της σκόνης και των τρωκτικών. Το ίδιο θα συμβεί και στην υπόθεση Ζίμενς. Δεν γνωρίζουμε την αντίδραση του Ντι-Πιέτρο. Μάθαμε όμως το καυστικό σχόλιο του Γερμανού εισαγγελέα Ζόμερφελντ, ότι οι εισαγγελείς της Νιγηρίας και της Λιβύης είχαν παραλάβει και αξιοποιήσει ήδη τα στοιχεία για τις χώρες τους.

Αν ο εισαγγελέας θέλει να ξεκινήσει από κάπου, μπορεί. Ο πρώην υπουργός Δημόσιας Τάξης του ΠΑΣΟΚ, πουλέν του εκσυγχρονισμού και παρασημοφορημένος του FBI, έσπευσε να καρφώσει τον συνάδελφό του της Αμυνας ουσιαστικά ως αποδέκτη της μίζας. Ο συνάδελφός του ανταπέδωσε το κάρφωμα. Αλλοι, όπως ο επιλεγόμενος και πατριάρχης της μίζας, έμπειρος αυτός, τήρησαν αιδήμονα σιωπή.

Η ελληνική Δικαιοσύνη θα σταθεί για άλλη μια φορά στο ύψος της: ουδείς πολιτικός υπεύθυνος, ουδείς ένοχος. Σε περιόδους κρίσης σηκώνεται η κουρτίνα, έρχεται στο φως το παρασκήνιο, αποκαλύπτονται οι ρόλοι. Φάνηκαν τα όρια της ανεξαρτησίας της, η διπλοπροσωπία, ο διπλός της χαρακτήρας: ήπιος προς τους ισχυρούς, αμείλικτος προς τους ανίσχυρους. Μπροστά στα φώτα, η νομιμότητα της δικαστικής εξουσίας δέχτηκε ένα ισχυρό πλήγμα.

Η κουρτίνα μένει ανοιχτή τρεις μήνες τώρα. Φάνηκε το αποκρουστικό πρόσωπο της σήψης, της διαφθοράς, της διαπλοκής, της συναλλαγής. Του εμπαιγμού και της υποκρισίας. Αλλά και του εκμαυλισμού, των πελατειακών σχέσεων, της εξαγοράς συνειδήσεων μέσω των ειδικών λογαριασμών με τις διάφορες ΜΚΟ. Απαξιώθηκε η πολιτική εξουσία, απαξιώθηκε η λεγόμενη τέταρτη εξουσία. Αποκαλύφθηκε όμως ως κρίση διαχείρισης. Οποιαδήποτε ικανή κυβέρνηση (ή η ίδια κυβέρνηση πριν από 2-3 χρόνια) θα είχε κουκουλώσει την υπόθεση σε λίγες μέρες. Εδώ όμως έχουμε να κάνουμε καταρχάς με μια εκδήλωση της αγαπημένης μεθόδου του συστήματος να λύνει τις διαφορές του εξωπολιτικά, να ξεκαθαρίζει λογαριασμούς, να ξαναμοιράζει την πίτα. Κάποιοι μίλησαν για μαφιόζικες μεθόδους, χωρίς κανόνες και ηθική, αλλά μάλλον αδικούν τη μαφία.

Έχουμε να κάνουμε, επίσης, με κάτι σοβαρότερο από μια απλή κρίση διαχείρισης: με τα προβλήματα που γεννά η διαχείριση της κρίσης του συστήματος, που η πολιτική εξουσία προσπαθεί να λύσει σε βάρος των εργαζομένων και προς όφελος του κεφαλαίου. Μια διαχείριση που αυξάνει δραματικά τις κοινωνικές και οικονομικές ανισότητες και απογειώνει την κοινωνική ανασφάλεια. Που ξεκινά το 1985, εντείνεται την οκταετία Σημίτη και κορυφώνεται επί κυβερνήσεων Καραμανλή.

Ο Νίκος Νικολάου («Βήμα», 11/4/2004) διαπιστώνει για την οκταετία Σημίτη ότι «ο εκσυγχρονισμός απεδείχθη αντιλαϊκός μηχανισμός αναδιανομής του εθνικού εισοδήματος», ενώ προειδοποιεί: «η τάση αυτή πρέπει να αντιστραφεί γιατί η κοινωνική αντίδραση θα είναι σκληρή». Αντί γι’ αυτό, οι κυβερνήσεις Καραμανλή διαμόρφωσαν ένα πλαίσιο πλήρους ασυδοσίας για το κεφάλαιο με μια σειρά από νόμους (3385, 3377, αναπτυξιακός, φορολογικός νόμος), που είτε μεταβιβάζουν είτε χαρίζουν αρκετά δισεκατομμύρια ευρώ ετησίως στους εργοδότες, την ώρα που επιβάρυναν με καινούργιους έμμεσους φόρους τους εργαζόμενους. Τα κέρδη των επιχειρήσεων καλπάζουν, σημειώνοντας πανευρωπαϊκά ρεκόρ (μόνο πέρσι ανέβηκαν κατά 60%), έναντι ψιχίων αύξησης στους εργαζόμενους και τους συνταξιούχους.

Βασιλικότεροι του βασιλέως, πιο νεοφιλελεύθεροι από τους πιο σκληρούς νεοφιλελεύθερους, ξεπουλούν ό,τι απέμεινε απ’ το δημόσιο πλούτο, κάνουν όλα τα χατίρια στους εφοπλιστές και στους άλλους πατριώτες της λματ, ανάλγητοι μπροστά στη φτώχεια και την εξαθλίωση που ολοένα αυξάνονται, αδιάφοροι μπροστά στα στραγγαλισμένα όνειρα των νέων (έκαναν πρωταθλήτρια τη χώρα στην ανεργία νέων, πρώτη στην Ευρώπη των 27), συνειδητοί ολετήρες της αξιοπρέπειας των ανθρώπων.

Τώρα ετοιμάζονται να διαλύσουν την Ασφάλιση. Ενοχοι για τη λεηλασία των Ταμείων, οφειλέτες εισφορών (7 δισ. ευρώ χρωστά το κράτος), άρχοντες με τα χρέη των ιδιωτών (3 δισ. ευρώ), τους τα χαρίζουν κάθε τόσο με διακανονισμούς (ο νόμος 3377 δωρίζει δισεκατομμύρια ευρώ στους αναξιοπαθούντες τραπεζίτες σε βάρος του ΙΚΑ), χυδαίοι μιζαδόροι με τα δομημένα ομόλογα (έχουν χάσει ήδη το 1/3 της αξίας τους, περίπου 600 εκατ. ευρώ εις υγείαν των διεθνών χρηματαγορών). Το σχέδιό τους απλό: με τα ελλείμματα που δημιουργούν κάνουν προβληματικά τα Ταμεία, στρέφουν στις ιδιωτικές ασφαλιστικές όσους εργαζόμενους μπορούν να πληρώσουν τα υπέρογκα ασφάλιστρα, ενώ στους υπόλοιπους επιφυλάσσουν, στα βαθιά γεράματα, μια ελάχιστη σύνταξη κάτω από τα όρια της επιβίωσης. Αυτά είναι τα αποτελέσματα της νεοφιλελεύθερης επίθεσης, έτσι βαθαίνει η κρίση.

Η χώρα βιώνει μια βαθιά, δομική κρίση. Η νομιμότητα της δικαστικής και της πολιτικής εξουσίας, η φερεγγυότητα της λεγόμενης τέταρτης εξουσίας δέχονται βαριά πλήγματα. Ο άγριος νεοφιλελεύθερος καπιταλισμός έχει οξύνει δραματικά τις κοινωνικές και οικονομικές ανισότητες, δημιουργώντας (για να χρησιμοποιήσουμε τα λόγια του Ν. Νικολάου) «ένα βαθύ διχασμό της ελληνικής κοινωνίας», «απωθώντας ένα ολοένα και πιο πολυάριθμο τμήμα του πληθυσμού […] στο περιθώριο της φτώχειας και της ανεργίας». «Και γιατί να μην αντιδράσει με ό,τι μέσα διαθέτει σε μια πολιτική που οδηγεί τελικά στην εισοδηματική του απαθλίωση;».

Αυτή ακριβώς η επισήμανση, που κάνουν τα πιο φωτισμένα μυαλά του συστήματος, είναι ο εφιάλτης τους. Βλέπουν τη βαθιά κρίση που εκδηλώνεται ως κρίση πολιτικής εκπροσώπησης, βλέπουν την εξάντληση του δοκιμασμένου μεταπολιτευτικού δικομματικού μοντέλου, βλέπουν τις τεράστιες δυσκολίες αναδιάταξης του πολιτικού σκηνικού από παλιά, φθαρμένα υλικά. Βλέπουν κοντολογίς την αδυναμία ν’ αντιμετωπίσουν την απειλούμενη κινητοποίηση των λαϊκών δυνάμεων. Γι’ αυτό κινητοποιούν ό,τι δυνάμεις κατασκευής συναίνεσης διαθέτουν. Γι’ αυτό ενισχύουν ό,τι δυνάμεις καταστολής μπορούν (νομικό πλαίσιο, κάμερες, υπερεξοπλισμός ΜΑΤ).

Μπαίνουμε σε μια περίοδο αλλαγών, ανακατατάξεων, κινητοποίησης. Οσοι αφουγκράζονται τις βουβές φωνές το νιώθουν. Και πάλι «οι φωτιές οι πλάστρες θα ξαναδώσουν όλες», όπως λέει ο ποιητής. Για το θέμα αυτό όμως θα χρειαστεί να επανέλθουμε.

ΥΓ1: Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές ακούγονται οι επινίκιες φωνές στην Κύπρο. Γεμάτη η πλατεία, κόκκινες σημαίες, φωτογραφίες του Τσε. Δε μπορείς να μη χαρείς – κομμουνιστής πρόεδρος. Ομως, σύντροφοι εκεί στην Κύπρο, γιατί να χαίρονται τόσο ΗΠΑ, Αγγλία και Τουρκία;

ΥΓ2: Τις προάλλες, εδώ δίπλα πέθανε αβοήθητη, κλειδωμένη στην απομόνωση η Αννα Πετρίδη. Τα τελευταία 10 χρόνια στις ελληνικές φυλακές, αυτές τις αποθήκες ανθρώπων, που δε θα γνωρίσουν ποτέ οι μεγαλόσχημοι, καταγράφηκαν επίσημα 400 φυσικοί θάνατοι. Κάποιες χιλιάδες ψυχικοί θάνατοι δεν καταγράφηκαν. Η θανατική ποινή, όπως φαίνεται, δεν καταργήθηκε. Απλά, αντικαταστάθηκε με το θάνατο στη φυλακή. Οι πολιτικοί κρατούμενοι, οι συνειδητοποιημένοι κοινωνικοί κρατούμενοι, το κίνημα αλληλεγγύης, κάθε ευαισθητοποιημένος άνθρωπος οφείλει να αντιδράσει.

Δημήτρης Κουφοντίνας,
Ειδική πτέρυγα Φυλακών Κορυδαλλού, 24/2/2008

Το κείμενο δημοσιεύθηκε στις εβδομαδιαίες εφημερίδες "Ποντίκι" (28.02.2008) και "Κόντρα" (01.03.2008)