Δωσιλογισμός με επιτόκιο...

Στις 25.03.2010, οι υφιστάμενοι του τραπεζικού κεφαλαίου (εξωραϊστικά και αυτάρεσκα αποκαλούνται «ηγέτες της ευρωζώνης») δήλωσαν την προθυμία τους να στηρίξουν (μέσω δανεισμού, με άκρως τοκογλυφικούς όρους) την ελληνική οικονομία. Από το σχετικό κείμενο που εξέδωσαν, σταχυολογούμε: «[...] Αναγνωρίζουμε ότι οι ελληνικές αρχές έλαβαν φιλόδοξα και αποφασιστικά μέτρα, τα οποία αναμένεται να επιτρέψουν στην Ελλάδα να ανακτήσει την πλήρη εμπιστοσύνη των αγορών. Τα μέτρα εξυγίανσης που έλαβε η Ελλάδα αποτελούν σημαντική συμβολή προς την ενίσχυση της δημοσιονομικής διατηρησιμότητας και της εμπιστοσύνης της αγοράς [...] Τα κράτη-μέλη της ευρωζώνης είναι έτοιμα να συνεισφέρουν σε συντονισμένο διμερή δανεισμό, στο πλαίσιο δέσμης, η οποία θα περιλαμβάνει ουσιαστική χρηματοδότηση του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου και πλειοψηφική ευρωπαϊκή χρηματοδότηση. Ο μηχανισμός αυτός, ο οποίος συμπληρώνει τη χρηματοδότηση του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, πρέπει να θεωρείται ως έσχατο μέτρο, το οποίο θα σημαίνει ιδίως ότι δεν είναι επαρκής η χρηματοδότηση της αγοράς [...] Στόχος του μηχανισμού αυτού δεν θα είναι η παροχή χρηματοδότησης με βάση έναν μέσο όρο των επιτοκίων της ευρωζώνης, αλλά να θέτει κίνητρα για επιστροφή στη χρηματοδότηση από τις αγορές το συντομότερο δυνατό, μέσω της κατάλληλης τιμολόγησης κινδύνων. Τα επιτόκια θα διαμορφώνονται με μη χαριστικούς όρους, δηλαδή δεν θα περιλαμβάνουν στοιχεία επιδότησης [...]». Μετρήσατε πόσες φορές γίνεται αναφορά στις «αγορές»; Πάντως, ο υπουργός Οικονομικών δηλώνει αισιόδοξος και σε συνέντευξή του στην «Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία» (28.03.2010) βεβαιώνει πως «το ΔΝΤ συμμετέχει στο μηχανισμό με ρόλο μειοψηφικό και συμπληρωματικό. Και σε καμία περίπτωση ο όποιος ρόλος του δεν συνεπάγεται νέα μέτρα...». Επίσης, ο (αποκαλούμενος και «μαθητευόμενος μάγος», ακόμη και από πολλά στελέχη του κόμματός του) Παπακωνσταντίνου αισθάνεται υπερήφανος για τα πεπραγμένα της κυβέρνησής του, αφού «μία υπεύθυνη κυβέρνηση οφείλει πρώτα απ' όλα να εξασφαλίσει ότι η χώρα θα συνεχίσει να λειτουργεί στηριζόμενη στις δικές της δυνάμεις και έχοντας έλεγχο και κυριαρχία στις αποφάσεις της...». Οι παπαρολογίες του κορυφώνονται όταν λέει πως «θεσπίσαμε πολιτικές για να προστατεύσουμε τους πιο αδύναμους, αλλάζουμε το φορολογικό σύστημα για να γίνει ξανά μηχανισμός δίκαιης αναδιανομής, κάνουμε για πρώτη φορά μια σοβαρή προσπάθεια για να αντιμετωπιστεί η φοροδιαφυγή και να εντοπιστεί ο πλούτος που φοροαπέφευγε. Θεσπίζουμε κανόνες διαφάνειας και χρηστής διαχείρισης του δημόσιου χρήματος, μειώνουμε τη σπατάλη και αυξάνουμε τις δαπάνες για την ανάπτυξη, την παιδεία, την υγεία και το κοινωνικό κράτος...». Προφανώς, νομίζει πως απευθύνεται σε ηλίθιους ή σε καθ’ έξιν λωτοφάγους... Άλλωστε, ο Dominique Strauss Kahn (σημερινός διευθυντής του Δ.Ν.Τ., «σοσιαλιστής» και αυτός...) άρχισε ήδη την προπαγάνδα μέσω του Τύπου, δηλώνοντας (σε πρόσφατη συνέντευξή του στο αυστριακό περιοδικό "profil") ότι «το μόνο αποτελεσματικό φάρμακο παραμένει ο αποπληθωρισμός, δηλαδή μείωση μισθών και τιμών –ό,τι ακριβώς συνέστησε, πολύ σωστά, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή [...] Το κράτος μπορεί να μειώσει τους μισθούς μόνο στον δημόσιο και ευρύτερο δημόσιο τομέα. Γι' αυτό και το σχέδιο της Ε.Ε., το οποίο εγκρίνει και το ΔΝΤ, είναι τόσο δύσκολο να εφαρμοστεί. Αλλά δεν υπάρχει άλλος δρόμος για τους Ελληνες, από το να γίνουν ανταγωνιστικοί [...]» (αυτό το τελευταίο μεταφράζεται ως μείωση των μισθών και στον ιδιωτικό τομέα), ενώ δεν παρέλειψε να υπενθυμίσει την αναγκαιότητα μείωσης των συντάξεων και αύξησης των ορίων ηλικίας σε πανευρωπαϊκό επίπεδο -για να περιοριστεί το δημόσιο χρέος. Ε, αφού έτσι φρονεί ο εν λόγω «παραγωγικός» και «απαραίτητος» κύριος...

Σκίτσο του Στάθη Σταυρόπουλου («Ελευθεροτυπία», 22.04.2010)

Ποιος θα πληρώσει το «μάρμαρο»; Ποιος άλλος; το σύνηθες υποζύγιο. Η παγκοσμίως καθιερωμένη και καθαγιασμένη πρακτική (δε θίγουμε τα «ιερά και όσια») είναι να επιβαρύνονται πάντα οι υποταγμένοι υπήκοοι για να ευημερούν οι παρασιτικοί κυρίαρχοι. Όσα και όποια «μέτρα» κι αν επιβάλει η λιμοκοντόρικη μαφία του Δ.Ν.Τ. (τα οποία, σε γενικές γραμμές, είναι κοινά για όλες τις χώρες-δανειολήπτες και, όπως ξεκαθάρισε ο Strauss Kahn, «παρά το γεγονός ότι η χώρα είναι μέλος της ευρωζώνης, η μεταχείριση της Ελλάδας δεν θα διαφέρει σε σχέση με άλλα μέλη του Δ.Ν.Τ.»), η άρχουσα τάξη δεν πρόκειται να επηρεαστεί ούτε στο ελάχιστο. Εξίσου ανεπηρέαστοι θα μείνουν και οι χαραμοφάηδες υφιστάμενοι του διεθνούς κεφαλαίου, οι οποίοι παίζουν τον ρόλο του τοποτηρητή των συμφερόντων των αφεντικών τους –ενδεδυμένοι με βαρύγδουπους τίτλους, όπως: κυβέρνηση, εκπρόσωποι του λαού, εκφραστές της λαϊκής βούλησης, κλπ. Οι εν λόγω εντόπιοι νταβατζήδες (κυβερνήσεις του 30%) ενεργούν (όπως πάντα) εντελώς αυθαίρετα και κατά πλήρη παρέκκλιση από τις προεκλογικές τους υποσ-χέσεις, υποστηρίζοντας (με το πάγιο απύθμενο θράσος που τους διακρίνει) πως έχουν λάβει «εν λευκώ λαϊκή εντολή» για να πραγματοποιήσουν όλα τα αίσχη που θα κρίνουν απαραίτητα για να επιτύχουν την πλήρη και ολοκληρωτική υποδούλωση των ήδη εσκλαβωμένων –πλέον, μετά την «εξάρθρωση της τρομοκρατίας», θα ξεσαλώσουν ανενόχλητοι και με «ανεβασμένη» ψυχολογία. Στο Ελλαδιστάν, μπανανία στην οποία ποτέ δε διενεργούνται δημοψηφίσματα, οι εγχώριοι κεχαγιάδες αποφασίζουν και διατάζουν. Έτσι, στις 15.04.2010, ο Παπακωνσταντίνου έστειλε επιστολή, με την οποία ζητούσε «διαβουλεύσεις πάνω σε ένα πολυετές πρόγραμμα οικονομικών πολιτικών, που θα στηρίζεται στα συμπεράσματα του Ecofin του Φεβρουαρίου και το οποίο θα μπορεί να υποστηριχθεί με οικονομική βοήθεια από τις χώρες-μέλη της ευρωζώνης και το ΔΝΤ, στην περίπτωση που οι ελληνικές αρχές αποφασίσουν να αιτηθούν μια τέτοια βοήθεια...». Παραλήπτες της επιστολής-ζητιανιάς, το διευθυντήριο της διεθνούς χρηματιστικής συμμορίας: Olli Ilmari Rehn (επίτροπος Οικονομικών και Νομισματικών Υποθέσεων της Ευρωπαϊκής Επιτροπής), Dominique Strauss Kahn (γενικός διευθυντής του Δ.Ν.Τ.) και Jean-Claude Trichet (πρόεδρος της Ε.Κ.Τ.). ως γνήσιος και θρασύδειλος απατεωνίσκος, ο Παπακωνσταντίνου έσπευσε να στείλει την επιστολή σε όλα τα Μ.Μ.Ε., επισυνάπτοντας την κουτοπόνηρη διευκρίνηση πως «πρόκειται για συνομιλίες και όχι για ενεργοποίηση μηχανισμού...». Η τριανδρία των χρηματομαφιόζων της διεθνοποιημένης τοκογλυφίας αποκρίθηκε άμεσα και ορίστηκε κοντινή ημερομηνία για την έλευση ομάδων κρούσης (κάτι σαν SS του χρήματος) της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και του Δ.Ν.Τ. στην Αθήνα. Μια πρώτη γεύση από τις προθέσεις των διεθνών χρηματοεγκληματιών, πήραμε μέσα από τις δηλώσεις αυτών: ο Strauss Kahn δήλωσε ότι «το κλιμάκιο του ΔΝΤ θα συζητήσει τα ενδεχόμενα μέτρα που θα πρέπει να ληφθούν για το 2011 και το 2012, γιατί τα μέτρα για την οικονομική εξυγίανση μέσα στο 2010 είναι ξεκάθαρα [...] Η απόφαση της Ελλάδας να ξεκινήσει τις διαδικασίες για τη συμμετοχή σε πρόγραμμα του ΔΝΤ συνάδει με τη συμφωνία των Ευρωπαίων ηγετών το προηγούμενο Σαββατοκύριακο, που λέει πως η οικονομική βοήθεια από τα μέλη της ευρωζώνης πρέπει να δοθεί παράλληλα με τη συμμετοχή και την οικονομική αρωγή του ΔΝΤ [...]» και ο Rehn απαίτησε «να επεκταθούν και στον ιδιωτικό τομέα τα μέτρα περικοπής δαπανών που έχει λάβει η ελληνική κυβέρνηση για τον δημόσιο τομέα...». Ο δε Παπανδρέου, φρόντισε να αφήσει έκθετο τον υπουργό του και να επιβεβαιώσει το καθεστώς κατοχής, λέγοντας πως «είτε αξιοποιήσουμε είτε όχι τον μηχανισμό, το ΔΝΤ, η ΕΚΤ και η Ε.Ε. είναι εδώ, μας εποπτεύουν, μας επιτηρούν, μας παρακολουθούν και θα έχουν σημαντικό λόγο στην περαιτέρω πορεία μας...». Την επομένη, 16.04.2010, μιλώντας στο χαμαιτυπείο της Πλατείας Συντάγματος, προσπάθησε να δώσει δραματική χροιά στα γεγονότα, λέγοντας με τα υπέροχα ελληνικά του: «Το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο έχει ήδη μπει στη διαδικασία, ας μη γελιόμαστε και θέλω να είμαι ειλικρινής˙ είναι ήδη στη διαδικασία επιτήρησης, ελέγχει, εγκρίνει και παρακολουθεί και το Πρόγραμμα Σταθερότητας, Ανάπτυξης και Ανασυγκρότησης, διότι το πρόγραμμά μας ήταν υπό την έγκριση ουσιαστικά και του ΔΝΤ και για το 2011 και το 2012. Και είναι εδώ από τα λάθη της πολιτικής των κυβερνήσεων της Ν.Δ. την προηγούμενη πενταετία με το έλλειμμα των 300 δισ. ευρώ [...] η ενεργοποίηση ή μη του μηχανισμού κρίνεται πάντα με γνώμονα το συμφέρον της χώρας, της ανάγκης νηνεμίας και ασφάλειας στην κοινωνία αλλά και στην οικονομία και κάνουμε όλες τις προπαρασκευαστικές ενέργειες όπως απαιτείται. Σε κάθε περίπτωση, η κυβέρνηση κάνει τα αδύνατα δυνατά με μόνο γνώμονα το συλλογικό συμφέρον και την προάσπιση των δικαιωμάτων του πολίτη [...]». Τέτοιες παπαρολογίες έλεγε και ο δημαγωγός πατέρας του, καθώς και ο (υπεύθυνος για τη σφαγή των Δεκεμβριανών του 1946) παππούς του. Όταν ο Τσίπρας του καταλόγισε ότι «υποσχεθήκατε στον λαό προεκλογικά ότι θα κάνετε την Ελλάδα Δανία του Νότου και την κάνατε Ουγγαρία του Νότου...», ο ανεκδιήγητος Γιωργάκης απάντησε: «Τα αντανακλαστικά μας, κύριε Τσίπρα, ήταν πατριωτικά γιατί το βούλιαγμα της χώρας δεν θα χτύπαγε τον πλούτο, θα χτύπαγε τον μέσο Ελληνα, τον αδύναμο, τον συνταξιούχο. Πράγματι τα μέτρα πονάνε, αλλά αν η χώρα ερχόταν μπροστά στην αδυναμία να δανειστεί, τότε θα με ρωτάγατε πού είναι τα δικά μου τα αντανακλαστικά. Τα αντανακλαστικά μου τα σοσιαλιστικά ήταν να προστατέψω την πατρίδα από τη χρεοκοπία και αυτό θα κάνω όσο μπορώ, όσο μπορούμε. Το βιος του ελληνικού λαού. Και από την εμπειρία μου έχω γίνει πιο σοσιαλιστής απ΄ ό,τι ήμουν πριν. Διότι ζω καθημερινά στο πετσί μου τις διεθνείς αγορές...» -και γέλασαν ακόμη και οι πέτρες. Και, πριν αλέκτωρ φωνήσαι τρις, η επιβεβαίωση για «ανάγκη προσφυγής στο Δ.Ν.Τ.» επιβεβαιώθηκε στο υπουργικό συμβούλιο (22.04.2010) όπου όόόλοι συμφώνησαν πως «δεν υπάρχει άλλη λύση, είναι μονόδρομος...». Τελικά, η «ενεργοποίηση του μηχανισμού στήριξης» (δηλαδή, η άνευ όρων αποδοχή του καθεστώτος ολοκληρωτικής κατοχής) ανακοινώθηκε από τον αρχηγό των γελοίων (στο Καστελόριζο) και συμφωνεί μαζί του ο χυδαίος συρφερτός των άνευρων βο(υ)λευτών του. Τη γραφειοκρατική διεκπεραίωση ανέλαβε και πάλι ο συνήθης τσάτσος (Παπακωνσταντίνου), με επιστολή που έστειλε σε τρεις αποδέκτες: Eurogroup, Ευρωπαϊκή Επιτροπή και Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα. Ο δε αργόσχολος κληρονόμος ενός επωνύμου (του παππού και του πατέρα του) μας διάβασε μια (διανθισμένη με ψευδοποιητικές παπαρολογίες) δακρύβρεχτη δήλωση (όπως τα παραμύθια που διηγούνταν, κάποτε, οι μητέρες στα παιδιά τους για να αποκοιμηθούν γλυκά), για να δείξει ότι συμπάσχει και υποφέρει. Αποποιήθηκε κάθε ευθύνη και κατηγόρησε για όλα τους προηγούμενους, τους οποίους αφήνει στο απυρόβλητο να συνεχίσουν τον παρασιτικό τους βίο («Χθες ανακοινώθηκαν τα στοιχεία για το πραγματικό μέγεθος του ελλείμματος του 2009. Θύμισαν σε όλους μας τα ακατανόητα λάθη, τις παραλείψεις, τις εγκληματικές επιλογές και την καταιγίδα των προβλημάτων που μας κληροδότησε η προηγούμενη κυβέρνηση...»), υποστήριξε ότι προσπάθησε σκληρά («Από την πρώτη μέρα σηκώσαμε τα μανίκια και με σκληρή δουλειά βαλθήκαμε να ανατρέψουμε αυτό το αρνητικό κλίμα. Καταστρώσαμε σχέδιο, πήραμε δύσκολα μέτρα, που πολλές φορές πόνεσαν, αλλά ανακτήσαμε την αξιοπιστία μας....»), αυτοχαρακτηρίστηκε αφελέστατος («Και εμείς και οι εταίροι μας στην Ε.Ε. ελπίζαμε ότι αυτή η απόφαση θα αρκούσε για να ηρεμήσει και να συνετίσει τις αγορές, ώστε να μπορέσουμε να συνεχίσουμε τη χρηματοδότηση της χώρας μας με χαμηλότερα επιτόκια....»), δήλωσε εξαρτημένος και ηττημένος («Οι αγορές δεν ανταποκρίθηκαν. Είτε γιατί δεν πίστεψαν στη βούληση της Ε.Ε. είτε γιατί κάποιοι αποφάσισαν να συνεχίσουν την κερδοσκοπία...»), εγκωμίασε την τακτική της αέναης προσφυγής σε δανεισμούς («οι εταίροι μας θα συνδράμουν άμεσα και αποφασιστικά, ώστε να παράσχουν στην Ελλάδα το απάνεμο λιμάνι που θα μας επιτρέψει να ξαναχτίσουμε το σκάφος μας με γερά και αξιόπιστα υλικά....») και διατράνωσε την πίστη του σε μια ιδιότυπη οικονομία της ομοιοπαθητικής («να απελευθερώσουμε την Ελλάδα από επιτηρήσεις και κηδεμονίες...»). Την επομένη, προέβη σε νέα υπερήφανη δήλωση: «Είμαστε υπό επιτήρηση, είμαστε υπό κηδεμονία για να το πούμε ακόμα πιο βαριά και για να είμαστε ειλικρινείς...», προαναγγέλοντας στάχτη και πούλβερη στο εργασιακό πεδίο και στο συνταξιοδοτικό...

 Σκίτσο του Στάθη Σταυρόπουλου («Ελευθεροτυπία», 24.04.2010)