Ρουφιάνοι πολυτελείας...

 

Ως γνωστόν, πρώτα βγαίνει η ψυχή και μετά το χούι. Το αυτό ισχύει και για τα πολύχρωμα και πλουμιστά παπαγαλάκια της έντυπης και τηλεοπτικής «δημοσιογραφίας». Για κάποιους (πολλούς), η ρουφιανιά αποτελεί κάτι σαν ολυμπιακό άθλημα ή ένα εκ των ων ουκ άνευ (sine qua non, λατινιστί) στοιχείο του βιογραφικού των, ένα passe-partout για τον λαμπερό κόσμο των Μέσων Μαζικής Εξαπάτησης και την άνευ όρων αποδοχή από τον άσπιλο εσμό των «νοικοκυραίων». Το πώς χειρίζονται οι «δαιμόνιοι ανταποκριτές» (τα διάφορα χαμερπή μπατσομπολοειδή) την υπόθεση «πλήγμα στην καρδιά της τρομοκρατίας», εν έτει 2010, είναι μια παράσταση σε επανάληψη, μια άνοστη και ξαναζεσταμένη σούπα. Το όνειδος του 2002 αναβιώνει σπασμωδικά και θυμίζει έντονα τα προχειροφτιαγμένα (προ 30 ετών, στις παρυφές του Hollywood) b-movies τρόμου, με πρωταγωνιστές τρεμάμενα και αργοκίνητα zombies –πεινασμένα για ωμή σάρκα, κατά προτίμηση γυναίκας σε προχωρημένο στάδιο εγκυμοσύνης. Ακριβοπληρωμένα (από την τσέπη μας) λαμόγια της σαλονάτης δημοσιογραφίας (τα γνωστά ασπόνδυλα πρετεντεροειδή), αναμασούν άκριτα και μεταδίδουν ασμένως όλες τις «πληροφορίες» που τους παρέχουν οι «προστάτες του πολίτη». Φυσικά, ούτε κουβέντα για τα εμφανή σημάδια που έφεραν στο πρόσωπό τους κάποιοι από τους συλληφθέντες –αποτέλεσμα της «αβρής περιποίησης» που γεύθηκαν από τους πραίτορες. Δύο από τα πλέον χυδαία και κραυγαλέα εγχειρήματα συκοφάντησης των έξι συλληφθέντων, είναι η ιστορία με τη δήθεν πρακτική εξάσκηση στη χρήση όπλων (κοινώς, σκοποβολή) σε δύσβατη περιοχή του Υμηττού (απάτη η οποία αποκαλύφθηκε στο Indymedia) και η απολύτως ποταπή προσπάθεια σύνδεσης των κατηγορουμένων με τον διαμελισμό του ανήλικου Αφγανού στα Κάτω Πατήσια (28.03.2010) –έγκλημα το οποίο, όπως έχουμε ξαναγράψει, υπήρξε αποτέλεσμα της μόνιμης συνεργασίας των «προστατών του πολίτη» με τους εγχώριους νεοναζί.

 

Με τον (διαρκή και ασταμάτητο) αυτοεξευτελισμό του σιναφιού του, αντέδρασε ακόμη και ο Στάθης Σταυρόπουλος –ένας από τους σταθερούς πολέμιους και χλευαστές της διαρκώς ανανεούμενης (κάποιοι σοβαροί και διαχρονικοί λόγοι θα υπάρχουν γι’ αυτό) υπόθεσης που ονομάζεται «αντάρτικο πόλης». Διαβάζουμε, λοιπόν, στη στήλη του «Ναυτίλος» («Ελευθεροτυπία», 14.04.2010): «Μεγάλη παλιανθρωπιά της αστυνομίας! Αφηνε, δυο-τρεις μέρες τώρα, να διαρρεύσει ότι οι συλληφθέντες με την κατηγορία της τρομοκρατίας συνδέονται τηλεφωνικώς με τον θάνατο του δύσμοιρου προσφυγόπουλου απ' το Αφγανιστάν. Μάλιστα οι καλοήθεις αυτοί μπατσοεγκέφαλοι καρύκευαν το πράγμα διασπείροντας ότι οι συλληφθέντες κάγχαζαν μεταξύ τους (πάντα τηλεφωνικώς) περιμένοντας την έκρηξη. Ο σκοπός της αστυνομίας -αναλόγως των παλιανθρώπων που εκτρέφει- προφανής: το θυμικό των πολιτών, η καλλιέργεια της αποστροφής προς τους τάχα στυγερούς κι απάνθρωπους κατηγορούμενους. Το ίδιο αισχρά τα μπατσοδημοσιογραφικά παπαγαλάκια διοχέτευαν στην κοινή γνώμη τη δηλητηριώδη διαρροή, γνωρίζοντας ήδη το αναληθές του πράγματος, μόνον και μόνον για να κερδηθεί η "πρώτη εντύπωση". Δημοσιογράφοι πραγματικοί "αλήτες και ρουφιάνοι" σε αγαστή σύμπνοια με "γουρούνια και δολοφόνους". Βεβαίως οι έντιμοι συνάδελφοι αποκάλυψαν τη σκευωρία, αλλά όλο και λιγότερο ακούγονται οι φωνές των βοώντων μέσα στην όλο και πιο τρομερή ερημία της πληροφόρησης (-προπαγάνδας)...».

 

Στις 11.04.2010, αλληλέγγυοι στους συλληφθέντες («αγανακτισμένοι σύντροφοι», όπως συστήθηκαν) προπηλάκισαν τα τηλεοπτικά συνεργεία κι επιτέθηκαν στους δημοσιορουφιάνους που είχαν στρατοπεδεύσει σε περιοχή της Νέας Ιωνίας –περιμένοντας την εξεύρεση της «γιάφκας». Στις 13.04.2010, περισσότεροι από 200 αντιεξουσιαστές παρενέβησαν στα γραφεία της Ένωσης Συντακτών Ημερησίων Εφημερίδων Αθήνας και τα κατέλαβαν για λίγες ώρες. Κρέμασαν πανό στην πρόσοψη του κτιρίου, στην οδό Ακαδημίας 20, στο οποίο αναγραφόταν η φράση «Μηδενική ανοχή στην κρατική καταστολή» και μοίρασαν φυλλάδια στους περαστικούς. Απέστειλαν έγγραφα μέσω fax από το γραφείο της γραμματείας της Ε.Σ.Η.Ε.Α. και η παρέμβαση ολοκληρώθηκε με πορεία προς τα Εξάρχεια. Στο πρώτο κείμενο (με τίτλο «Ούτε ένα βήμα πίσω»), διαβάζουμε: «Έξι σύντροφοί μας συνελήφθησαν και κατηγορούνται για τρομοκράτες. Μια χιλιοπαιγμένη κωμωδία ανεβαίνει ξανά στο θέατρο της "κοινής γνώμης". Η "εξάρθρωση της τρομοκρατίας" είναι ένα έργο που έχει παιχτεί τόσες φορές που και η πιό κοντή μνήμη μπορεί να προβλέψει με ακρίβεια την κάθε του πράξη. Ένα έργο με τους γνωστούς ατάλαντους παραγωγούς, τους γνωστούς πουλημένους θεατροκριτικούς, το γνωστό κοινό που παρακολουθεί αμέτοχο και τον εξώστη που παλεύει να διαλύσει την παράσταση. Και όπως πάντα τα συνήθη θύματα. Γιατί τώρα, γιατί έτσι; Γιατί επέλεξαν αυτή τη συγκυρία; Δεν έχουμε μπροστά μας εκλογές. Δεν έχουμε Ολυμπιακούς αγώνες. Ούτε ανασχηματισμούς, ούτε (για την ώρα) νέους αντιτρομοκρατικούς νόμους. Έχουμε κάτι πολύ πιο ουσιαστικό: έχουμε την έμπρακτη αποτυχία του μοντέλου εκμετάλλευσης των τελευταίων δεκαετιών. Έχουμε την πλήρη αποκάλυψη του ψέματος της καπιταλιστικής ευμάρειας. Έχουμε το τέλος του μύθου πως η υποταγή και η συναίνεση "πληρώνουν". Για πόσο καθυστερημένους μας περνάνε ώστε να περιμένουν πως κανείς δεν θα παρατηρήσει πως η πρεμιέρα του έργου της "εξάρθρωσης..." απείχε μόλις λίγες ώρες από την ολοκλήρωση του deal της ελληνικής εξουσίας με τους διεθνείς όμοιούς της για την διαχείρηση της νέας τους επίθεσης εναντίον της κοινωνίας; Εδώ και μήνες η επικοινωνιακή εκστρατεία που διαφημίζει την ανάγκη να γίνουν, με τη θέλησή τους, οι φτωχοί φτωχότεροι πηγαίνει παράλληλα με μια άλλη εκστρατεία: η καταστολή απλώνει τα πλοκάμια της παντού. Από το δικαστικό όργιο της υπόθεσης Χαλανδρίου, την άγρια δύση των επικυρήξεων, τις επιθέσεις σε ανοιχτούς πολιτικούς χώρους, τις προληπτικές προσαγωγές χιλιάδων ανθρώπων, το χτύπημα αυτοοργανωμένων κοινωνικών εγχειρημάτων, την ενεργοποίηση των φασιστικών εφεδρειών... Μια εκστρατεία που στηρίχθηκε σε επιμέρους καμπάνιες τρομοκράτησης τόσο για να πραγματοποιηθεί όσο και για να διασωθεί κάθε φορά που έτρωγε τα μούτρα της. Από το "Αβατο των Εξαρχείων", το "πανεπιστημιακό άσυλο", "την επαίτειο του Δεκέμβρη" φτάσαμε τον τελευταίο μήνα να προαναγγέλεται με κάθε λεπτομέρεια η στοχοποίηση συγκεκριμένων αγωνιζόμενων ανθρώπων, μέχρι την τελική τους σύλληψη. Το να θολώσουν τα νερά, το να τραβήξουν αλλού το ενδιαφέρον των παθητικών τηλεθεατών είναι ο πρώτος αλλά όχι ο σημαντικότερος στόχος τους. Δεν χτυπούν τους αναρχικούς μόνο για να αλλάξουν επικοινωνιακή ατζέντα, ούτε μόνο για να απαντήσουν στις επαναστατικές τους προκλήσεις. Ο αποδέκτης αυτού του μυνήματος είναι η κοινωνία. Αν τα ψέματα και οι κάλπικες υποσχέσεις του συστήματος βγήκαν πλεόν στην φόρα, αν όλοι οι μηχανισμοί εξασφάλισης της κοινωνικής ειρήνης (κόμματα, καθεστωτικός συνδικαλισμός, ΜΚΟ, φορείς...) δεν πείθουν πλέον κανένα, η πιθανότητα να συμμαχήσουν οι καταπιεσμένοι με τον εαυτό τους, να αμφισβητήσουν το κοινωνικό συμβόλαιο, να αυτοοργανωθούν, να επανοικειοποιηθούν τον πλούτο που παραγούν και τις ζωές που ζούν, είναι μια πιθανότητα που προκαλεί τρόμο στην εξουσία και τους λακέδες της. Η "εξάρθρωση της τρομοκρατίας" έχει το μάτι στραμένο στις μάχες που έρχονται και όχι στις μάχες που δόθηκαν. Επιχειρεί, μαζί με τις άλλες τρομοκαμπάνιες, να ξεδοντιάσει τον αγώνα των καταπιεσμένων πριν αυτός πάψει να γκρινιάζει και σκεφτεί να δαγκώσει. Υποθετωντας ότι θα εκμεταλλευτούν την "παγωμάρα" του πρώτου καιρού, πως θα έχουν, όπως στην περίπτωση της 17Ν μια "περίοδο χάριτος" να φτιάξουν όπως τους βολεύει το σκηνικό, επιτέθηκαν. Αλλά αυταπατώνται. Το 2010 δεν είναι 2002. Κι αν προσβλέπουν στα νομιμόφρονα κλαψουρίσματα της καθεστωτικής αριστεράς και του "προοδευτικού επώνυμου κόσμου", προσβλέπουν σε ένα άδειο κέλυφος. Σήμερα δεν θα έχουν ούτε ένα δευτερόλεπτο αβάντα. Οι σύντροφοί μας δεν είναι μόνοι. Δεν θα μείνουν στιγμή μόνοι τους. Γιατί από τη μια, ως αναρχικοί, ούτε το κοινωνικό τους συμβόλαιο αποδεχόμαστε, ούτε στην δημοκρατική νομιμότητά τους αναγνωρίζουμε άλλο περιεχόμενο από αυτό της διαιώνισης της εκμετάλλευσης και της ετερονομίας. Και από την άλλη ως καταπιεζόμενοι και εκμεταλλευόμενοι ξέρουμε τους αγώνες που πρέπει να δώσουμε, ξέρουμε ποιοι είναι "οι δικοί μας" και ποιοι είναι "οι άλλοι". Η αλληλεγγύη είναι το όπλο μας. Ένα πολύ δυνατό όπλο. Όλοι αυτοί οι "άλλοι" καλά θα κάνουν να επαναστοχαστούν το λάθος τους. Ναι, οι συντροφοί μας θα χτυπηθούν. Σέρνονται στα δικαστήρια, συκοφαντούνται, φυλακίζονται. Αλλά οι μπάτσοι θα μας βρίσκουν έξω από τα σπίτια των διωκόμενων. Θα μας βρίσκουν στα δικαστήρια, στους δρόμους, στις πλατείες. Οι δικαστικοί θα μας αντιμετωπίζουν στις αίθουσές τους, κι έξω από αυτές θα απολογούνται. Οι Χρυσοχοΐδηδες θα καταλάβουν πως στην κούρσα της πολιτικής τους ανέλιξης καβάλησαν κουτσό άλογο. Οι δημοσιογράφοι πως τέλειωσαν τα ψέματα περί "λειτουργήματος" και άρχισε η αποκάλυψη της διατεταγμένης τους υπηρεσίας. Καταλάβαμε τη ΕΣΗΕΑ, αυτό το συντεχνιακό άντρο της δημοσιογραφικής αριστοκρατίας, για να κάνουμε σαφές σε όλους πως και βλέπουμε και κατανούμε και θα πολεμήσουμε την ιερή συμμαχία της εξουσίας. Το πλοκάμι που λέγεται Media έρχεται αυτή τη φορά να παίξει έναν ακόμα πιο αναβαθμισμένο ρόλο. Οι συλληφθέντες ΠΡΕΠΕΙ να καταδικαστούν, τα "στοιχεία" ΠΡΕΠΕΙ να επαρκούν, η υπόθεση ΠΡΕΠΕΙ να ειναι δεμένη. Ούτε τα προσχήματα δεν κρατάνε πια στα δελτία τους μπρος στην ανάγκη τους να φέρουν σε πέρας την εργολαβία... Είμαστε εμείς που τους είπαμε πρώτοι "αλήτες και ρουφιάνους", συλήβδην και ισοπεδωτικά και σήμερα, ούτε ανάμεσά τους δεν μπορεί να βρεθεί μια ντουζίνα που να ισχυριστεί ότι αδικήσαμε τον κλάδο. Είμαστε εμείς που ουδέποτε συρθήκαμε να ζητιανέψουμε τον τηλεοπτικό τους χρόνο, που βασιστήκαμε στα δικά μας μέσα για να προβάλουμε τις θέσεις και τους αγώνες μας. Εμείς που δεν γίναμε ένα ακόμα λουλούδι στη γλάστρα τους γι’ αυτό και οι ρίζες μας είναι γερές. Που αντισταθήκαμε στις «σειρήνες» της απεύθυνσης στην "κοινή γνώμη" και επιμείναμε στην απεύθυνση στην κοινωνία. Που η ύπαρξή μας και μόνο, εδώ και 35 χρόνια είναι η απόδειξη της αδυναμίας τους. Εμάς δεν μπορούν να μας εκβιάσουν. Τα επώνυμα παπαγαλάκια της ασφάλειας θα παραδοθούν στη χλεύη και την απαξίωση. Στο βλέμμα μας δεν υπάρχει ικεσία αλλά γνώση και οργή. Κι αν μερικοί νοιώσουν αδικημένοι, αν κάποιοι δημοσιογράφοι φαντασιώνονται πως σε αυτό το βαρέλι με τα σάπια μήλα αυτοί θα παραμείνουν φρέσκοι και τίμιοι, τι να πούμε, ιδού η Ρόδος ιδού και το πήδημα. Αν προλάβουν να κάνουν την αυτοκριτική τους πριν σαπίσουν τόσο το καλύτερο γιαυτούς. Ο αγώνας αυτός είναι μόλις στην αρχή του. Ξέρουμε τι έρχεται. Θα σταθούμε στο πλευρό των συντρόφων μας αταλάντευτα, όπως θα σταθούμε και στην πρώτη γραμμή του κοινωνικού πολέμου, σε όλα τα μέτωπά του σε όλους τους αγώνες που έρχονται. Ως την τελική νίκη [...]». Στο δεύτερο κείμενο, αναφέρονται τα εξής: «Η παρέμβαση-κατάληψη από συντρόφους και συντρόφισσες των γραφείων της, με πρόεδρο το ανεκδιήγητο φερέφωνο-ασφαλιτοδημοσιογράφο Πάνο Σόμπολο, γίνεται για το τρομοθέαμα που αφιδώς προσφέρουν τα ΜΜΕ τις τελευταίες ημέρες σχετικά με τις συλλήψεις αγωνιστών ως μέλη του Επαναστατικού Αγώνα. Μια "υπόθεση" χωρίς κανένα αποδεικτικό στοιχείο που υποστηρίζεται κοινωνικά μόνο από την κρατική αφήγηση που αναπαράγεται χωρίς αποκλίσεις από τα δελτία ειδήσεων και τις στήλες των εφημερίδων, από τα τηλοπτικά φερέφωνα και τις στήλες των εφημερίδων. Μια κρατική αφήγηση που μετά την εξέγερση του Δεκέμβρη επιχειρεί την εγκληματοποίηση των αναρχικών σε νομικό, ηθικό και ιδεολογικό επίπεδο (τα σημεία στα οποία συγκροτείται το θεσμικό πλέγμα). Νομικά-άνομοι (ή έκνομοι), ηθικά-άνανδροι, ιδεολογικά-φασίστες. Πάνω σε αυτή τη βάση ξεδιπλώνεται η ιδεολογική και κατασταλτική επίθεση και η συνακόλουθη ποινικοποίηση. Η αντιεξεγερτική εκστρατεία του κράτους και των ΜΜΕ συνεχίζεται κλιμακούμενη και μαζί ο αγώνας για κοινωνική και ατομική απελευθέρωση, αλληλεγγύη και ανιδιοτέλεια, αυτοοργάνωση της δράσης και της καθημερινής ζωής. Ιδιαίτερα μέσα στην περιόδο της σκληρής αντικοινωνικής επίθεσης και βαθύτερης λεηλασίας της κοινωνίας από την πλευρά της πολιτικής και οικονομικής εξουσίας [...]». Οι παρεμβάσεις και καταλήψεις αλληλεγγύης συνεχίζονται: στις 14.04.2010, στο Ηράκλειο Κρήτης (τηλεοπτικός σταθμός «Creta Channel» και, την ίδια μέρα, στον Βόλο (εφημερίδα «Ταχυδρόμος»), αποδεικνύοντας ότι τα αντανακλαστικά της έμπρακτης συμπαράστασης είναι ενεργά και δεν υπάρχει το μούδιασμα που προκαλεί ο αιφνιδιασμός –όπως το 2002.

Παρά τη γενική δυσωδία, η «Συσπείρωση δημοσιογράφων» εξέδωσε ανακοίνωση «Προς το Εποπτικό Όργανο Δεοντολογίας και το Διοικητικό Συμβούλιο της ΕΣΗΕΑ», το περιεχόμενο της οποίας είναι το εξής: «Τις τελευταίες μέρες γράφεται μια από ακόμα μελανή σελίδα της ελληνικής δημοσιογραφίας, καθώς εκτυλίσσεται μπροστά μας μια, συντονισμένη από την αστυνομία, όπως φαίνεται, επιχείρηση τρομοϋστερίας και ανθρωποφαγίας από μερίδα των ΜΜΕ εις βάρος των κατηγορουμένων για συμμετοχή στην οργάνωση "Επαναστατικός Αγώνας". Θεμελιώδεις αρχές δεοντολογίας του κλάδου μας, όπως ο σεβασμός στην προσωπικότητα και την ιδιωτική ζωή των πολιτών, ο σεβασμός του τεκμηρίου της αθωότητας, ο έλεγχος και η τεκμηρίωση της πληροφορίας που μεταδίδεται παραβιάζονται κατ’ εξακολούθηση από αρκετούς δημοσιογράφους, πιθανότατα με την παρότρυνση των "πηγών" τους και των ιεραρχικά ανωτέρων τους στα Μέσα Ενημέρωσης που εργάζονται. Ενδεικτικά μόνο αναφέρουμε κάποια δείγματα αυτής της πραγματικότητας, όπως η αναφορά στους χαρακτηρισμούς "τρομοκράτες" ή "εγκληματίες" ήδη από το βράδυ του Σαββάτου και ενώ η ανακοίνωση της ΓΑΔΑ μιλούσε για προσαγωγές, προεξοφλώντας δικαστικές αποφάσεις, η οργανωμένη από την αστυνομία είσοδος των τηλεοπτικών συνεργείων στις οικείες των συλληφθέντων και η έκθεση του προσωπικού τους χώρου, η ενόχληση και διαπόμπευση του οικογενειακού και κοινωνικού τους περιβάλλοντος, η άκριτη υιοθέτηση και αναπαραγωγή χωρίς καμία τεκμηρίωση "διαρροών από την Αστυνομία", η απόκρυψη πληροφοριών που φωτίζουν από άλλες πλευρές την υπόθεση (όπως λ.χ. ο εμφανής τραυματισμός 2 εκ των συλληφθέντων) και βεβαίως τα σεξιστικά σχόλια που δημοσιεύτηκαν σε διάφορα blog και sites, τα οποία ακόμα και αν δεν εμπίπτουν στη δικαιοδοσία της ΕΣΗΕΑ, η Ένωση οφείλει να ελέγξει αν οι διαχειριστές τους ή οι συντάκτες τους είναι μέλη της. Αυτά τα φαινόμενα παραβιάζουν τα ατομικά δικαιώματα των πολιτών, υπονομεύουν το δικαίωμα της κοινωνίας στην αξιόπιστη πληροφόρηση και ασφαλώς ουδεμία σχέση έχουν με τη θεμελιώδη αρχή της ανεξαρτησίας της δημοσιογραφίας. Ζητάμε άμεσα την παρέμβαση του Εποπτικού Οργάνου Δεοντολογίας και του Διοικητικού Συμβουλίου της ΕΣΗΕΑ προκειμένου να επανακατοχυρωθούν οι δεοντολογικές αρχές που οφείλουν να διέπουν το επάγγελμά μας.». Υπογράφουν οι: Βαγγέλης Γέττος (ραδιοφωνικός σταθμός «Στο Κόκκινο 105,5»), Σπύρος Γεράρδης (ραδιοφωνικός σταθμός «Στο Κόκκινο 105,5»), Μαρία Καλυβιώτου (εφημερίδα «Αυγή»), Γιώργος Κυρίτσης (εφημερίδα «Αυγή»), Μαρία Λούκα (ραδιοφωνικός σταθμός «Στο Κόκκινο 105,5»), Ιασωνας Παναγιωτόπουλος (ραδιοφωνικός σταθμός «Στο Κόκκινο 105,5»), Ματίνα Παπαχριστούδη (εφημερίδα «Ισοτιμία»), Κώστας Ράπτης (ραδιοφωνικός σταθμός «Αθήνα 9,84») και Δημήτρης Τρίμης (εφημερίδα «Ελευθεροτυπία»).

Είναι γνωστό πως τα καθεστωτικά Μ.Μ.Ε. αποτελούν μηχανισμούς μαζικής χειραγώγησης, διευρυμένης διαπλοκής και σίγουρο τρόπο για ξέπλυμα χρήματος. Στις 30.03.2009, έλαβε χώρα (στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, δίπλα στην πρεσ-βία) συνέδριο υπό τον τίτλο «Brands, Επικοινωνία, ΜΜΕ σε κρίση;» το οποίο διοργανώθηκε από τον Σύνδεσμο Διαφημιζομένων Ελλάδος (Σ.Δ.Ε.) και την Ενωση Εταιρειών Διαφήμισης-Επικοινωνίας Ελλάδος (Ε.Δ.Ε.Ε.). Όχι, δεν τους έπιασε πόνος για «περιττές λεπτομέρειες» όπως σεβασμός ή δεοντολογία˙ το μεγάλο τους ζόρι είναι «η κρίση στις σχέσεις διαφημιζομένων, διαφημιστών και Μέσων Μαζικής Επικοινωνίας και ειδικά των τηλεοπτικών σταθμών...» Οι διαφημιζόμενοι επιρρίπτουν ευθύνη στα Μ.Μ.Ε. (κυρίως στα κανάλια), επειδή διαμορφώνουν αρνητική ψυχολογία στον καταναλωτή και την αγορά –φέρνοντας, έτσι, την κρίση πιο γρήγορα. Στο περιθώριο όλων αυτών ακούστηκαν και κάποιες (χαμηλότονες) φωνές ήπιας αυτοκριτικής, αλλά κανείς δεν έθιξε το ζήτημα της ανίατης νόσου που ονομάζεται «παπαγαλίαση» ή «εθελόδουλη φερεφωνίαση». Έξω από τον χώρο του συνεδρίου, συγκεντρώθηκαν δημοσιογράφοι, τεχνικοί και εργαζόμενοι στα Μ.Μ.Ε. για να διαμαρτυρηθούν για τις απολύσεις συναδέλφων τους αλλά και για τον «εργασιακό Μεσαίωνα που κυριαρχεί στα Μ.Μ.Ε.» -για τον ρόλο των ίδιων των Μ.Μ.Ε. ούτε κουβέντα. Κατά τ’ άλλα, όταν ένα καθεστωτικό Μ.Μ.Ε. βάζει λουκέτο (π.χ. «Ελεύθερος Τύπος»), οφείλουμε να συμπαραστεκόμεθα σε όλους τους πρόθυμους λακέδες που χάνουν τη δουλειά τους (δηλαδή, την αναπαραγωγή και διάδοση της κυρίαρχης προπαγάνδας) και να τους θεωρούμε «αναξιοπαθείς εργαζόμενους». Τέλος, να υπενθυμίσουμε ότι ο συγκεκριμένος συρφετός (πλην εξαιρέσεων) εκλέγει ανώτατο εκπρόσωπό του (πρόεδρος Ε.Σ.Η.Ε.Α.) τον έρποντα μπατΣόμπολο...