Ξεδιάντροποι σοσια-ληστές...

Ο εγχώριος πρώτος τη τάξει αχυράνθρωπος του γκανγκστερικού κεφαλαίου, έλαβε διαταγές από τα λογής αφεντικά του και προσπαθεί να μας τρομάξει λέγοντας ότι «έρχονται κι άλλες δύσκολες μέρες…», ζητώντας «συνεισφορά από τους εργαζόμενους, διότι δίκαιο είναι η σωτηρία της πατρίδας μας, η στήριξη των ασθενέστερων είναι δικαιοσύνη, γιατί οι πλούσιοι θα διασωθούν από την κρίση…». Τόνισε, δε, αποποιούμενος κάθε ευθύνη (εγώ δε γνωρίζω τίποτα, είμαι από άλλο ανέκδοτο) ότι «δεν είχα ποτέ διανοηθεί ότι βρισκόμασταν στον πάτο του βαρελιού…» και απέδωσε «ευθύνες συνολικά στο πολιτικό σύστημα…» (το οποίο, φυσικά, δεν το αγγίζει τίποτα). 

Η «συνεισφορά» που ζητά αυτός ο απλός κληρονόμος ενός επωνύμου, δεν είναι άλλο από μία ακόμη νομιμοποιημένη ληστεία. Να συνεισφέρουμε, για να εξακολουθήσουν να καλοπερνούν οι χαραμοφάηδες βο(υ)λευτάδες με τις παχυλότατες αποδοχές (όπως ο χοντρογούρουνος αντιπρόεδρος με το επώνυμο του δικτάτορα παππού του, ο οποίος δήλωσε πως το κόμμα του έχει «εν λευκώ εξουσιοδότηση» για ό,τι κάνει), για να συνεχίσουν να εισπράττουν υψηλές επιδοτήσεις από τον προϋπολογισμό τα πολύχρωμα κόμματα-νταβατζήδες, για να βρίσκονται στο απυρόβλητο οι τράπεζες (και να ροκανίζουν τα 28 δισεκατομμύρια ευρώ που τους χαρίζονται), για να μισθοδοτούνται τα ρασοφόρα τάγματα, για να πλουτίζουν τα golden boys (and girls) των Δ.Ε.Κ.Ο., για να πίνουν εις υγείαν των κορόιδων τα λαμόγια της Ε.Ρ.Τ. (όπως ο «πολύς» Σπύρος Παπαδόπουλος), για να τσεπώνουν οι Μ.Κ.Ο. (όπως ο επαγγελματίας φιλάνθρωπος Ανδρέας Παπαμιμίκος, υποψήφιος πρόεδρος της Ο.Ν.ΝΕ.Δ.), για να…, ατελείωτος ο κατάλογος. Ανάμεσα σε όλα τα «δίκαια μέτρα» τα οποία επιβάλλουν τα θρασύδειλα κυβερνητικά ανδρείκελα, ξεχωρίζουν δύο πολύ τρανταχτά: η φορολόγηση απόκτησης πρώτης κατοικίας και η φορολόγηση των αποζημιώσεων απολύσεων –και στις δύο περιπτώσεις, βάσει κλίμακας. Και αυτά, είναι μόνο τα προεόρτια. Διότι, το μεγάλο κεφάλαιο έχει ήδη απαιτήσει να μην υπάρχει κανένας περιορισμός στον αριθμό των απολύσεων και ζήτησε να καταργηθούν οι αποζημιώσεις –και οι δύο απαιτήσεις έγιναν αμέσως δεκτές και θα το διαπιστώσουμε σύντομα. Η πλήρης εργασιακή κινεζοποίηση της χώρας είναι ζήτημα (ελάχιστου) χρόνου…

Σκίτσο του Στάθη Σταυρόπουλου («Ελευθεροτυπία», 22.03.2010)

Από δημοσίευμα με τίτλο «Επιτροπές για χρήμα» (εφημερίδα «Κόντρα», 16.01.2010, φύλλο 583): «[...] Στις 31 Δεκέμβρη, δημοσιεύτηκαν στο ΦΕΚ (αρ. φύλλου 542) δυο αποφάσεις του προέδρου της Βουλής με ημερομηνία 23.12.09, με τις οποίες καθορίζει την ανά συνεδρίαση αποζημίωση των μελών της "Επιτροπής Ελέγχου Οικονομικών των Κομμάτων", βουλευτών και δικαστικών. Η Επιτροπή αυτή αποτελείται από τον πρόεδρο, που είναι ένας από τους αντιπροέδρους της Βουλής, από ένα βουλευτή εκπρόσωπο κάθε κόμματος και από τρεις δικαστικούς (έναν αρεοπαγίτη, ένα σύμβουλο επικρατείας και έναν από το ελεγκτικό συνέδριο) που ορίζονται από τις ολομέλειες των αντίστοιχων δικαστηρίων. Κάθε φορά που γίνονται εκλογές, η επιτροπή αυτή ελέγχει εντός τριών μηνών τα οικονομικά των κομμάτων που παίρνουν κρατική επιχορήγηση και εντός πέντε μηνών τα οικονομικά των υποψήφιων βουλευτών. Οπως όλοι γνωρίζουμε και όπως όλα τα κόμματα έχουν παραδεχτεί, πρόκειται για μια παρωδία ελέγχου. Κόμματα και βουλευτές συντάσσουν κάποια τυποποιημένα έγγραφα, στα οποία όλα εμφανίζονται απολύτως σύννομα, οι υπηρεσίες της Βουλής ετοιμάζουν τα πάντα και η εν λόγω επιτροπή απλά επικυρώνει τυπικά τα πρακτικά που ετοιμάζουν οι υπηρεσίες. Με τις αποφάσεις του ο Φ. Πετσάλνικος καθορίζει σε 300 ευρώ ανά συνεδρίαση τις αποζημιώσεις των δικαστικών, στο 1/20 της βουλευτικής αποζημίωσης ανά συνεδρίαση τις αποζημιώσεις των βουλευτών και σε 150 ευρώ ανά συνεδρίαση την αποζημίωση του γραμματέα. Ορίζεται ανώτατο όριο συνεδριάσεων οι τρεις το μήνα. Πιστεύει κανείς ότι οι συνεδριάσεις αυτής της επιτροπής γίνονται εκτός ωραρίου; Οχι βέβαια. Τότε γιατί καθορίζονται έξτρα αμοιβές για τα μέλη της; Η συνολική δαπάνη μπορεί να μην είναι μεγάλη, όμως οι αποφάσεις αυτές του προέδρου της Βουλής είναι δηλωτικές μιας ορισμένης αντίληψης [...]». 

Βέβαια, οι «σκληρά εργαζόμενοι» ολετήρες και υπαλληλίσκοι του (χρηματιστικού, κυρίως) κεφαλαίου, χρειάζονται την άμεση συνδρομή των έμπιστων συνεργατών τους για να επιτελέσουν με επιτυχία (δηλαδή, προς όφελος των αφεντικών τους) το «θεάρεστο» έργο τους. Από τις (προσφάτως ανακοινωθείσες) περικοπές (κατά 12%) των επιδομάτων των δημοσίων υπαλλήλων εξαιρούνται οι υπάλληλοι του χαμαιτυπείου της Πλατείας Συντάγματος -δε συμπεριλαμβάνονται στο σχετικό Νομοσχέδιο για την «Προστασία της Οικονομίας», το οποίο ψηφίστηκε στις 5 Μαρτίου 2010. Οι εν λόγω «χρήσιμοι και απαραίτητοι εργαζόμενοι» υπολογίζονται γύρω στους 1.700 και εισπράττουν δύο επιπλέον μισθούς (αποκαλούνται 15^ος και 16^ος), δηλαδή έως και 5.500 ευρώ (ανάλογα με τα χρόνια υπηρεσίας), με αποτέλεσμα να είναι (μαζί με τους απασχολούμενους στο υπουργείο Οικονομικών) οι καλύτερα αμειβόμενοι δημόσιοι υπάλληλοι. Για να ισχύσει η περικοπή των επιδομάτων και σε αυτήν την υπαλληλική κάστα θα πρέπει ο Πρόεδρος της Βουλής (εν προκειμένω, ο Φίλιππος Πετσάλνικος) να υπογράψει τις σχετικές ειδικές αποφάσεις, κάτι που υποσχέθηκε ότι θα πράξει σύντομα –όπως έλεγε ο μακαρίτης θείος Παντελής, «το θα το σπείραν και δε φύτρωσε...». Για να καταλάβουμε καλύτερα την ευμένεια την οποία απολαμβάνουν οι συγκεκριμένοι υπάλληλοι, θα ανατρέξουμε σε δημοσίευμα της εφημερίδας «Καθημερινή» (21.09.2008), υπό τον τίτλο «Διακομματικό ρουσφέτι στη Βουλή» (με αφορμή μονιμοποίηση μετακλητών και αποσπασμένων υπαλλήλων, τον Ιούνιο του 2008, από τον Σιούφα –πρόεδρος του χαμαιτυπείου, τω καιρώ εκείνω), στο οποίο διαβάζουμε μεταξύ άλλων: «Ονόματα γόνων και συγγενών πολιτικών αρχηγών, υπουργών και βουλευτών, αλλά και πολλών ημετέρων κάθε απόχρωσης φιγουράρουν στη λίστα των τυχερών που "τακτοποιήθηκαν" σε θέσεις εργασίας ή βαίνουν προς τη μονιμοποίηση μέσω της ελληνικής Βουλής. Χωρίς ουσιαστικό έλεγχο, με μόνη απόφαση του εκάστοτε προέδρου του Σώματος, κατόπιν εισήγησης των ενδιαφερόμενων κομμάτων ή στελεχών, η Βουλή των Ελλήνων αποτελεί το προνομιακό πεδίο όχι μόνον για την -διά της φορολογίας- μισθοδότηση των κομματικών στελεχών [...] στις αποφάσεις της Βουλής των Ελλήνων από το 2004 έως και τον Αύγουστο του 2008, όπως αυτές δημοσιεύθηκαν στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως, αποδεικνύει πως πέραν των στελεχών των κομμάτων (ακόμη και ο διευθυντής του Πολιτικού Γραφείου του πρωθυπουργού κ. Γ. Αγγέλου εμφανίζεται μετακλητός υπάλληλος της Βουλής), οι επιλογές έρχονται να ικανοποιήσουν πολιτικούς ή τοπικούς φίλους των βουλευτών ή ακόμη και να τακτοποιήσουν, προσωρινά ή μόνιμα, τα τέκνα των "πατέρων του έθνους". Δίχως να αμφισβητούνται οι ικανότητές τους, εντύπωση προκαλεί η απασχόληση αδιαλείπτως ή για κάποια χρόνια των τέκνων του κ. Γιάννη Τραγάκη (ΦΕΚ 207/04), Δημήτρη Τσοβόλα (ΦΕΚ 12/2005) και Δημ. Κωστόπουλου (ΦΕΚ 8/2006) στα γραφεία των γονέων τους στη Βουλή [...]». Από το ίδιο δημοσίευμα, πληροφορούμαστε ότι «[...] Γραφείο στη Βουλή διατηρούν όχι μόνον οι πρώην πρωθυπουργοί (Κ. Μητσοτάκης, Κ. Σημίτης), αλλά και οι πρώην αρχηγοί κομμάτων, όπως ο Νίκος Κωνσταντόπουλος (ΣΥΡΙΖΑ), ο Αντώνης Σαμαράς (Πολιτική Ανοιξη), ο Δημήτρης Τσοβόλας (ΔΗΚΚΙ), η κ. Μαρία Δαμανάκη (ΣΥΝ), ακόμη και ο κ. Δημ. Κωστόπουλος ως πρώην επικεφαλής της κοινοβουλευτικής ομάδας του ΚΚΕ. Ιδιαίτερα γραφεία διαθέτουν επίσης οι πρώην πρόεδροι της Βουλής Απ. Κακλαμάνης και Αννα Ψαρούδα Μπενάκη [...]».

Στην «Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία» της 2^ης Δεκεμβρίου 2009 δημοσιεύθηκε άρθρο του Θοδωρή Πελαγίδη (καθηγητής Οικονομικής Ανάλυσης στο Πανεπιστήμιο Πειραιώς) με τίτλο «Πώς ο αυτοαπασχολούμενος γίνεται φοροφυγάς», στο οποίο αναφέρονται μεταξύ άλλων και τα εξής: «[...] η ευρεία διάδοση της αυτοαπασχόλησης εισάγει ένα σημαντικό κόστος εισόδου στην αγορά εργασίας. Συγκεκριμένα, η επιλογή της αυτοαπασχόλησης έχει ένα σημαντικό αρχικό κόστος με τη μορφή της υποχρέωσης ανοίγματος βιβλίων, αλλά και ένα σημαντικό κόστος λειτουργίας που προέρχεται από τις αυξημένες υποχρεώσεις σε σχέση με τις συναλλαγές με το κράτος [...] Το κόστος αυτό καθίσταται συμφέρον και «βιώσιμο» μόνο όταν ο αυτοαπασχολούμενος έχει αποφασίσει να φοροδιαφύγει, καθώς η πρακτική του κράτους να αντιμετωπίζει τους αυτοαπασχολούμενους σαν κατά τεκμήριο φοροφυγάδες, σημαίνει ότι ο έντιμος αυτοαπασχολούμενος βρίσκεται στη δυσμενή θέση να καταβάλει μεν τις νόμιμες υποχρεώσεις του, όμως να επιβαρύνεται και επιπλέον με το κόστος που του επιβάλλει το κράτος υποθέτοντας ότι φοροδιαφεύγει [...] Στο πεδίο των ασφαλιστικών εισφορών, ειδικότερα, θα μπορούσε να εξεταστεί η εξίσωση των ασφαλιστικών εισφορών των αυτοαπασχολουμένων με αυτές των μισθωτών. Η προοπτική μιας τέτοιας αύξησης θα είχε και, εύκολα υπολογίσιμες, σημαντικές επιδράσεις στα έσοδα των πολύπαθων ασφαλιστικών ταμείων [...] μετά την πρόσφατη δικαστική κατάργηση των ανώτατων ορίων που είχαν εισαχθεί στα εφάπαξ πληρωμών με τη συνταξιοδότηση, υπάρχει και πάλι μεγάλος αριθμός συνταξιοδοτούμενων από το δημόσιο τομέα ή τον ευρύτερο δημόσιο τομέα και τον χώρο των ΔΕΚΟ, οι οποίοι λαμβάνουν υπέρογκα εφάπαξ, που ανέρχονται σε εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ. Εφάπαξ τα οποία κανένα ασφαλιστικό σύστημα δεν μπορεί να καταβάλει σε πολλούς χωρίς να αποκτήσει σημαντικό δημοσιονομικό πρόβλημα και τα οποία σημειώνεται ότι δεν υπάρχουν σε καμία άλλη ανεπτυγμένη χώρα [...]». Ο κύριος καθηγητής προσεγγίζει το θέμα ακροθιγώς κι επιφανειακά και, μάλλον, δεν έχει ιδιαίτερη (και, γι’ αυτό, οδυνηρή) εμπειρία τριβής με τον ανάλγητο και τερατόμορφο μηχανισμό με τις ποικίλες αυτάρεσκες επωνυμίες (π.χ. «δημόσιοι φορείς», «ταμεία», κ.ο.κ.) –μηχανισμός κατά βάση εισπρακτικός (για ίδιον όφελος) και άκρως αναντίστοιχος ως προς τις λογής παροχές.

Η ηθική ποινικοποίηση και ο δημόσιος στιγματισμός οποιασδήποτε αμυντικής και αυτοπροστατευτικής πρακτικής των κυριαρχούμενων απέναντι στον σύγχρονο Leviathan (σύμφωνα με την «έγκυρη» Σώτη Τριανταφύλλου, «η ανυπακοή είναι αντεπαναστατική...»), προωθείται μέσω των καλοβολεμένων έμμισθων γραφιάδων και «διανοούμενων» -οι οποίοι συγκροτούν ένα είδος «αστυνομίας της ηθικής», την αιχμή του δόρατος της καθεστωτικής προπαγάνδας. Το Σάββατο 20 Φεβρουαρίου 2020, η «Ελευθεροτυπία» αφιέρωσε ένα ολόκληρο κεντρικό τετρασέλιδο με τίτλο «φάκελος παραοικονομία: πηγή αγιάτρευτη». Στην εισαγωγή του συγκεκριμένου αφιερώματος, διαβάζουμε ότι η παραοικονομία «[...] ανθεί ιδιαίτερα στις μέρες μας και σύμφωνα με εκτιμήσεις ειδικών βρίσκεται τουλάχιστον στο 35% του ΑΕΠ, δηλαδή περίπου 85 δισεκατομμύρια ευρώ [...] το 25% της παραγωγής διακινείται χωρίς παραστατικά, με αποτέλεσμα το κράτος να χάνει έσοδα αρκετών δισεκατομμυρίων ευρώ, τα οποία όχι μόνο θα έφταναν και θα περίσσευαν για την κάλυψη των ετήσιων ελλειμμάτων του κράτους, αλλά και θα επέτρεπαν ακόμη και το μηδενισμό του δημόσιου χρέους μέσα σε λίγα χρόνια [...]». Το δημοσίευμα φιλοξενούσε τις απόψεις πέντε «ειδικών», οι οποίοι έλεγαν τα ίδια πράγματα –ουσιαστικά, ό,τι αναφέρεται στα σχετικά εγχειρίδια πολιτικής οικονομίας. Σύμφωνα με τον Ιωάννη Βαβούρα (Καθηγητής Οικονομικής Πολιτικής στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, τέως πρύτανης), «[...] η παραοικονομία έχει σημαντικότατες αρνητικές οικονομικές συνέπειες, γιατί όχι μόνον περιορίζει το σχεδιασμό και την αποτελεσματικότητα της γενικότερης οικονομικής πολιτικής του κράτους αλλά και διευρύνει τα δημόσια ελλείμματα, κυρίως γιατί με διάφορους τρόπους αυξάνει τις δημόσιες δαπάνες και περιορίζει τα δημόσια έσοδα [...] η "φορολογική ηθική" ή η "φορολογική συνείδηση" των ατόμων επηρεάζεται σημαντικά από την αντίληψη που έχουν για το ρόλο του κράτους [...] Αν λάβουμε υπόψη ότι η μέση φορολογική επιβάρυνση στη χώρα μας ανέρχεται στο 30%, διαπιστώνουμε ότι ο πλήρης έλεγχος της παραοικονομίας θα αύξανε τα δημόσια έσοδα ως ποσοστό του ΑΕΠ κατά 9 μονάδες, που αντιστοιχούν σε 22 δισ. ευρώ για το έτος 2010. Τα έσοδα αυτά θα μπορούσαν να διατεθούν για αποπληρωμή μέρους του δημόσιου χρέους, για μεταβιβάσεις προς τις ευπαθέστερες κοινωνικές ομάδες και για επενδύσεις, ανάλογα με το μείγμα πολιτικής που θα ακολουθούσε η κυβέρνηση. Θα μπορούσαν, έτσι, να αντιμετωπιστούν παράλληλα και τα δύο σημαντικά οικονομικά προβλήματα της χώρας μας, δηλαδή και η βελτίωση της δημοσιονομικής της κατάστασης και η αύξηση της συνολικής ζήτησης, ώστε να εξέλθει από την οικονομική ύφεση [...]». Η Μαρία Φλεβοτόμου (Διδάκτωρ του Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών) ξεκινά το άρθρο της με υποστηρίζοντας ότι «η φοροδιαφυγή είναι ένα φαινόμενο που οδηγεί στην απώλεια φορολογικών εσόδων και κατά συνέπεια σε στρεβλώσεις στη διαμόρφωση και επίτευξη των στόχων της οικονομικής πολιτικής: όσο λιγότερα εισπράττει το κράτος τόσο λιγότερα μπορεί να κάνει [...]». Ο Γιώργος Αγαπητός (υπουργός Οικονομικών για ένα φεγγάρι, τον Μάρτιο του 1990, με την υπηρεσιακή κυβέρνηση του Ξενοφώντα Ζολώτα και ομότιμος καθηγητής στο Τμήμα Οργάνωσης και Διοίκησης Επιχειρήσεων του Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών) δηλώνει πως «[...] είναι λάθος να ταυτίζεται η παραοικονομία με τη φοροδιαφυγή, γιατί η τελευταία μπορεί να συμβαίνει και στη νόμιμη οικονομία με τη μη έκδοση π.χ. τιμολογίων αγοράς. Η φοροδιαφυγή συνδέεται με την "αδήλωτη οικονομία", ενώ η παραοικονομία με τη "μη καταγεγραμμένη οικονομία". Άρα είναι σαφές ότι η έννοια της φοροδιαφυγής είναι ευρύτερη εκείνης της παραοικονομίας και ενισχύει την τελευταία [...] η παραοικονομία καθιστά αναποτελεσματική την ασκούμενη οικονομική πολιτική, δεδομένου ότι η τελευταία βασίζεται στην εξέλιξη των επίσημων στατιστικών μεγεθών και της νόμιμης οικονομικής δραστηριότητας (ειλικρινείς-νομοταγείς -νόμιμους μισθοσυντήρητους πολίτες ή ειλικρινείς επιχειρηματίες) [...]». Τη σκυτάλη παίρνει ο Αριστείδης Μπιτζένης (Επίκουρος καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας, στο Τμήμα Διεθνών Ευρωπαϊκών Σπουδών), ο οποίος επισημαίνει ότι «[...] η μαύρη οικονομία (παραοικονομία) εμπεριέχει τη φοροδιαφυγή, τη διαφθορά, τη δωροδοκία, αλλά και την αυτοκατανάλωση. Σχεδόν σε όλες τις μελέτες έχει εξακριβωθεί ότι η φορολογία και οι εισφορές κοινωνικής ασφάλισης είναι μεταξύ των κύριων αιτιών για την ύπαρξη της μαύρης οικονομίας. Δεδομένου ότι οι φόροι έχουν επιπτώσεις στις επιλογές μεταξύ ελεύθερου χρόνου και εργασίας, και υποκινούν επίσης την προσφορά εργασίας στην παραοικονομία, η διαστρέβλωση της γενικής φορολογικής επιβάρυνσης είναι ένας πολύ σημαντικός προβληματισμός για τους οικονομολόγους. Όσο μεγαλύτερη είναι η διαφορά μεταξύ του συνολικού κόστους της εργασίας στην επίσημη οικονομία και των μετά τη φορολόγηση αποδοχών από την εργασία, τόσο μεγαλύτερο είναι το κίνητρο για να αποφύγει κάποιος αυτή τη διαφορά και για να εργαστεί στην παραοικονομία [...]». Τέλος, ο Μάνος Ματσαγγάνης (Επίκουρος καθηγητής στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών) σημειώνει πως πρόκειται για «μια μεγάλη ιστορία, που σχετίζεται με τη μακρόχρονη παράδοση αμοιβαίας δυσπιστίας στη σχέση κράτους και πολιτών...» και ότι «στην κοινωνική αποδοχή, όμως, της φοροδιαφυγής (τυπικότερης εκδήλωσης της παραοικονομίας) συμβάλλουν ορισμένοι μύθοι...», εκ των οποίων «ο πρώτος είναι αναρχοφιλελεύθερος, διαδεδομένος στον παράδεισο του αντικρατισμού (τις ΗΠΑ) και δημοφιλής στην κατά βάθος πιο "αμερικανική" χώρα της Ευρώπης (την Ελλάδα): "Η φοροδιαφυγή είναι η θεμιτή άμυνα του πολίτη απέναντι σε ένα ληστρικό κράτος". Εδώ η απάντηση έχει δοθεί από έναν άλλον Αμερικανό φιλελεύθερο, τον Φ. Ρούζβελτ: "Οι φόροι είναι τα τέλη συνδρομής που πληρώνουμε για τα προνόμια που απολαμβάνουμε ως μέλη μιας οργανωμένης κοινωνίας". Συνεπώς, η φοροδιαφυγή (αυτό το αγαπημένο χόμπι των τζαμπατζήδων που απαιτούν τα προνόμια χωρίς όμως να πληρώσουν τα "τέλη συνδρομής) υποσκάπτει τα θεμέλια μιας τέτοιας κοινωνίας [...]». Και καταλήγει με την απόφανση πως «η παραοικονομία φέρνει φτηνή ανάπτυξη λοιπόν -και αυτή με τη σειρά της συρρίκνωση της ανταγωνιστικότητας: στις διεθνείς αγορές τα ελληνικά προϊόντα ούτε ποιοτικά είναι ούτε καλές τιμές έχουν. Γι' αυτό και δεν προτιμώνται. Τη χρεοκοπία αυτού ακριβώς του μοντέλου παρακολουθούμε σε απ' ευθείας μετάδοση αυτές τις μέρες.».

Παπαρολογίας το ανάγνωσμα. Προφανώς, οι στρατολογημένοι "μανδαρίνοι" του συστήματος (και, δη, οι πανεπιστημιακοί) θεωρούν πως δεν τους αφορά το γεγονός ότι πολλοί άνθρωποι πασχίζουν για να εξασφαλίσουν ακόμη και τα προς το ζην (τα απολύτως χρειώδη για την επιβίωση) και, γι’ αυτό, τα βέλη της κριτικής τους έχουν ως μόνιμο στόχο τους «απείθαρχους και ασυνείδητους παρανομούντες». Η κατεστημένη και αργυρώνητη διανόηση αποσιωπά εκείνο το οποίο όλοι γνωρίζουμε καλά και βιώνουμε καθημερινά στο πετσί μας: πως το αδηφάγο και ληστρικό κράτος (όχι, δεν «είμαστε εμείς το κράτος», όπως κουτοπόνηρα διαδίδουν κάποιοι πρόθυμοι καλοθελητές) με τα τσιράκια του βάζει μονίμως και αδιάκριτα το χέρι στην τσέπη μας, για να καλοπερνούν τα λογής χρυσοκάνθαρα παράσιτα και για να αβγαταίνουν οι περιουσίες των εθνονταβατζήδων -όπως προκύπτει και από σχετικό δημοσίευμα με τίτλο «Σίγουρη επένδυση η... πολιτική/Συνεχή ανάπτυξη είχαν οι περιουσίες των πολιτικών» («Τα Νέα», 16.08.2008).

 

 

Απλά πράγματα: όπως πάντα, τον λογαριασμό πληρώνει το υποζύγιο˙ τα δε «κεκτημένα» (δια της νομιμοποιημένης βίας) προνόμια των «αρχόντων» παραμένουν ανέγγιχτα και αλώβητα –είναι τα διαχρονικά ιερά και όσια του Ελλαδιστάν. Επίσης, να μη λησμονούμε ότι τα κατά καιρούς «μέτρα» (ως γνωστόν, μέτρα παίρνουν στους πεθαμένους) επιβάλλονται από το μεγάλο κεφάλαιο μέσω των πολιτικών τους λακέδων (τις εκάστοτε κυβερνήσεις του 30%) για να διατηρούνται και να αναπαράγονται οι κοινωνικές ανισότητες και η εργασιακή εκμετάλλευση. Ένας κρατικός (και ουχί δημοσίου συμφέροντος) μηχανισμός, ο οποίος εισπράττει τεράστια ποσά μέσω της (όλο και αυξανόμενης) έμμεσης φορολόγησης (ήτοι, καταλήστευσης), δε δικαιολογείται να επικαλείται ελλείμματα και «μαύρες τρύπες». Αν, όντως, η κατάσταση είναι όπως την περιγράφουν οι εκάστοτε κυβερνώντες, τότε δύο τινά μπορεί να ισχύουν: όσοι αποφασίζουν για την καθημερινότητά μας (ουσιαστικά, για τη λεηλασία της) είναι ανίκανοι διαχειριστές ή αδηφάγα τρωκτικά˙ ό,τι από τα δύο κι αν ισχύει, ο παρονομαστής είναι κοινός…

 

Εκτός από τους άνυδρους οικονομολογούντες, οι οποίοι βλέπουν παντού μονάχα αριθμούς και μεγέθη, υπάρχουν και άλλες προσεγγίσεις –κάπως πιο ανθρωποκεντρικές., αν και αποφεύγουν να θίξουν όλες τις παραμέτρους του ζητήματος. Γράφει ο Γιώργος Παπαδόπουλος-Τετράδης σε άρθρο του με τίτλο «Ο γερο-νέγρο Τζιμ» («Ελευθεροτυπία», 18.03.2010): «[...] Από τον επόμενο μήνα περίπου 2.000.000 εργαζόμενοι στο Δημόσιο και συνταξιούχοι θα δουν στην τσέπη τους τις αμοιβές τους να είναι λιγότερες. Υποτίθεται ότι το προσωπικό αυτό κόστος το πληρώνουν για να μειωθεί το έλλειμμα του Δημοσίου ώστε η χώρα να ξαναγυρίσει σε μια οικονομική ευρωστία. Αν την είχε ποτέ. Το δυστύχημα είναι ότι με το επιτόκιο που δανείζεται εδώ και ένα χρόνο η χώρα, οι μειώσεις στις αμοιβές δημοσίων υπαλλήλων και συνταξιούχων είναι ακριβώς τα χρήματα που θα χρειαστούν για να πληρωθούν οι τόκοι από τα δάνεια που παίρνουμε! Επομένως, οι αμοιβές αυτές θα πάνε στις τσέπες των τραπεζών αυτών, που με τα τζογαδόρικα παιχνίδια τους αποσταθεροποίησαν το μέχρι πέρυσι οικονομικό status και, αντί να τιμωρηθούν, κλείνοντας, θησαυρίζουν εντείνοντας την επιθετικότητά τους [...] Οι Ευρωπαίοι εργαζόμενοι, με τη ναρκωτική καλοπέραση της τελευταίας 50ετίας, στη μεγάλη τους πλειονότητα, δεν συμμετέχουν μαζικά σε καμιά κινητοποίηση κατά των εργοδοτικών και τραπεζιτικών συμφερόντων, που επιβουλεύονται τις αποδοχές πολύ περισσότερο σήμερα από παλιότερα [...] Τα εργατικά όμως συνδικάτα της Γερμανίας έχουν ήδη έρθει σε συμφωνία με την κυβέρνηση τους να μην ξεσηκωθούν για μερικά χρόνια, με αντάλλαγμα "λιγότερες αμοιβές για καθόλου απολύσεις". Και οι Γερμανοί εργαζόμενοι μοιάζουν ευχαριστημένοι μ' αυτή τη λύση. Πίσω και από αυτή την κατάσταση στη γερμανική κοινωνία μπορεί κανείς να δει και γιατί οι Τεύτονες τα παίρνουν στο κρανίο με τους Ελληνες "που θέλουν να ζουν άνετα με δανεικά, ενώ εμείς εδώ κάνουμε το σκατό μας παξιμάδι". Ισως θα ήταν πιο χρήσιμο βέβαια και για τους Γερμανούς εργαζόμενους και για τους Ελληνες καταφερτζήδες αν συνειδητοποιούσαν ότι ένας είναι ο εχθρός, ο ανεγκέφαλος καταναλωτισμός, προϊόν του εμπορίου των τελευταίων 200 χρόνων και του διαδόχου του, της βιομηχανίας. Και, αφού κάνουν ένα διάλειμμα από την αποβλακωτική αγκαλιά του, να δουν ότι η μόνη λύση από τα αδιέξοδα δεν είναι ο εμφύλιος μεταξύ αναξιοπαθούντων. Η μόνη λύση -μακάρι να υπάρχει κι άλλη- είναι να γκρεμίσουν τις κυβερνήσεις και τα κόμματα, που εξυπηρετούν τα συμφέροντα τής εδώ και 200 χρόνια οικονομίας του ευ-δαιμονισμού, χτίζοντας την οικονομία των αναγκών [...]».