Δόγμα υποταγής...

Η συμπεριφορά των ροπαλοκρανοφόρων ψεκαστών κατά τη διάρκεια των διαδηλώσεων της 5^ης Μαρτίου 2010 δεν είναι πρωτόγνωρη. Ο σχεδόν εξ επαφής και κατά πρόσωπο ψεκασμός με χημικά εις βάρος ενός σχεδόν 90ετούς ανθρώπου (δεν έχει σημασία το ότι πρόκειται για τον Μανώλη Γλέζο, θα μπορούσε να ήταν ο παππούς του «μεροκαματιάρη πραίτορα») δε διεκδικεί δάφνες πρωτοτυπίας.

 

 

«Καθημερινή», 10.03.1995

Στις 9. Μαρτίου 1995, έξω από το Μέγαρο Μαξίμου, συνταξιούχοι γέροντες γνώρισαν από πρώτο χέρι (στην κυριολεξία) τι σημαίνει Ελληνική Αστυνομία και προϊστάμενοι (πολιτικοί και μη) αυτής. Όλα αυτά, επί ηγεμονίας του «λαοπρόβλητου σοσιαλιστή» Ανδρέα Παπανδρέου και υπουργίας του «ευσεβούς μακεδονομάχου» Στυλιανού Παπαθεμελή και υφυπουργίας Ιωσήφ (Σήφη) Βαλυράκη. Με ροπαλιές, δακρυγόνα και καπνογόνα αντιμετώπισαν οι «άνδρες» των Μ.Α.Τ. (αυτούς που το «κώμα του λαού» θεωρεί εργαζόμενους) τα πάλαι ποτέ «περήφανα γηρατειά» -με αποτέλεσμα λιποθυμίες, τραυματισμούς και τη μεταφορά κάποιων στο νοσοκομείο με ασθενοφόρο. Όταν η πορεία των συνταξιούχων έφτασε στη συμβολή των οδών Β. Σοφίας και Ηρώδου του Αττικού, με προορισμό το Μέγαρο Μαξίμου (για να επιδώσει η Συντονιστική Επιτροπή Αγώνα ψήφισμα με τα αιτήματά τους στον πρωθυπουργό), τριάντα ανδρείκελα της Υποδιεύθυνσης Μέτρων Τάξης τους εμπόδισαν να προχωρήσουν και άλλη μια διμοιρία των Μ.Α.Τ. ήταν κρυμμένη μέσα στον Εθνικό Κήπο –με αποστολή τη ρίψη δακρυγόνων. Οι συνταξιούχοι έσπασαν τον κλοιό και αμέσως δόθηκε διαταγή για επίθεση. Βέβαια, οι θρασύδειλοι γραφειοκράτες της Γ.Α.Δ.Α. (Γενική Αστυνομική Διεύθυνση Αττικής) επέρριψαν την ευθύνη στους συνταξιούχους («οι συνταξιούχοι απωθήθηκαν, επειδή δέχτηκε πίεση η αστυνομική δύναμη [...] με καδρόνια και πέτρες επιτέθηκαν στην αλυσίδα των αστυνομικών. Όταν τη διέσπασαν έπεσαν πάνω στους ασπιδοφόρους των Μ.Α.Τ. και τότε από πλευράς τους χρησιμοποιήθηκαν "δυο χημικά κόνεως", που είναι αβλαβή και δημιουργούν ατμόσφαιρα [..].»). Ο δε Παπαθεμελής διατύπωσε μια τυπική και υποκριτική «συγγνώμη» και ανακοίνωσε: τη διενέργεια Ένορκης Διοικητικής Εξέτασης (δηλαδή, αρχειοθέτηση), τη διαθεσιμότητα του αττικάρχη Νικόλαου Ρελάκη και του διευθυντή της Αστυνομικής Διεύθυνσης Αθήνας, Παντελή Γεώργα, αποσιωπώντας το γεγονός ότι ο ίδιος είχε εξουσιοδοτήσει (με την ιδιότητα του υπουργού Δημόσιας Τάξης) τους διμοιρίτες των Μ.Α.Τ. να αποφασίζουν κατά την κρίση τους (χωρίς την έγκριση των προϊσταμένων τους) ποια τακτική θα ακολουθούν όταν διαλύουν συγκεντρώσεις με τη χρήση δακρυγόνων –παρέχοντάς τους απεριόριστη δυνατότητα να επεμβαίνουν όποτε και όπως θέλουν, και ανεξαρτήτως από το αν υπάρχει έγκριση εισαγγελικού λειτουργού. Συγκεκριμένα, το Προεδρικό Διάταγμα 78 (της 14^ης Απριλίου 1994), που φέρει την υπογραφή του Παπαθεμελή, αναφέρει ότι «τα θέματα που αφορούν στην επιχειρησιακή τακτική και δράση των διμοιριών υπάγονται στην αρμοδιότητα και ευθύνη του επικεφαλής της υπηρεσίας...». Στις 8 Ιουλίου 1994, υπογράφτηκε υπουργική απόφαση σχετικά με το ζήτημα της επέμβασης των διμοιριών και της χρήσης δακρυγόνων, στο οποίο αναφέρεται: «Τη χρήση των χημικών αποφασίζει ο επικεφαλής της δυνάμεως της Υ.Α.Τ. όταν τούτο κρίνεται αναγκαίο για την αποκατάσταση της τάξης, επιδιώκοντας την επίτευξη του μέγιστου αποτελέσματος, με την ελάχιστη δύναμη και στον βραχύτερο χρόνο, ούτως ώστε η αποκατάσταση της τάξης να επέλθει με το μικρότερο δυνατό κόστος σε έμψυχο και άψυχο δυναμικό...». Αυτά εφαρμόστηκαν, σε συνδυασμό με τη ρητή εντολή «να μην επιτρέπεται παντί τω τρόπω η προσέγγιση διαδηλωτών στο Μέγαρο Μαξίμου...». Αργότερα, έγινε γνωστό πως την απόφαση για τη ρίψη των δακρυγόνων την είχε δώσει (εν αγνοία των αξιωματικών που τέθηκαν σε διαθεσιμότητα) ο αστυνομικός υποδιευθυντής Χ. Χριστοφοραίζης, ο οποίος ήταν επικεφαλής της διμοιρίας των Μ.Α.Τ. και είχε διατελέσει υπασπιστής του πρώην υφυπουργού Δημόσιας Τάξης, Κώστα Γείτονα. Σ’ εκείνον τον θερμοκέφαλο και ανεγκέφαλο μπάτσο η ηγεσία του υπουργείου είχε αναθέσει, έναν χρόνο νωρίτερα, την αναδιάρθρωση της Διεύθυνσης Αστυνομικών Επιχειρήσεων. Σόι πάει το «βασίλειο»...

Χθες, Πέμπτη 11 Μαρτίου 1020, κατά τη διάρκεια των νέων πανελλαδικών κινητοποιήσεων, η στάση των θωρακισμένων «οργάνων της τάξης» υπήρξε το ίδιο επιθετική και άγρια (αν και πάντα υπάρχει περιθώριο «βελτίωσης» των επιδόσεών τους), σύμφωνα με το «συγκρουσιακό δόγμα» του πολιτικού τους προϊσταμένου (του παρασημοφορημένου από το F.B.I. Χουντοχοΐδη, για τα «κατορθώματά» του κατά το θέρος του 2002).

 

Τέλος, μια υπενθύμιση σε όσους «ξεχνούν» το βασικό και ουσιώδες: καμία πολιτική (ή οικονομική, ή οποιασδήποτε φύσεως) εξουσία δεν μπορεί να θέσει σε ισχύ τις αποφάσεις της, αν δεν είναι σε θέση να κινητοποιήσει τους απαραίτητους μηχανισμούς επιβολής αποφάσεων και καταστολής αντιδράσεων...