Όνοι και ανθρωποειδή…

Στις 26.02.2010, στο Γκάζι, πεζός κόλλησε το γνωστό πορτοκαλί αυτοκόλλητο («Είμαι γάιδαρος, παρκάρω όπου γουστάρω») σε παρμπρίζ αυτοκινήτου το οποίο ήταν σταθμευμένο επί πεζοδρομίου δίπλα σε καφεστιατόριο. Ο ιδιοκτήτης του οχήματος (ο οποίος απολάμβανε τον καφέ του εντός του καταστήματος) αντιλήφθηκε την κίνηση του πεζού και, με τη συνδρομή του ιδιοκτήτη του καταστήματος, επιτέθηκε στον ακτιβιστή προπηλακίζοντάς τον και γρονθοκοπώντας τον. Ο ιδιοκτήτης του καταστήματος συνελήφθη (θα δικαστεί στις 23.05.2010) αλλά, για αντιπερισπασμό, μήνυσε τον πεζό (για «εξύβριση») ο οποίος κατέληξε στο νοσοκομείο.

Η διάδοση των συγκεκριμένων αυτοκόλλητων είναι πρωτοβουλία της ομάδας «Πάνθηρες των δρόμων». Στις οδηγίες που υπάρχουν στο πίσω μέρος κάθε τριάδας αυτοκόλλητων, διαβάζουμε: «[…] Κολλάμε μόνο στα αυτοκίνητα που είναι προκλητικά παρκαρισμένα. Σ’ αυτά που βρίσκονται πάνω σε ράμπες και πάνω σε διαβάσεις, αφήνοντας λιγότερο από 1,20m (δυόμιση πλάκες πεζοδρομίου) για τη διέλευση των πεζών […] Δεν κολλάμε σε αυτόν που έκανε προσπάθεια να αφήσει χώρο για τους πεζούς […]» (μήπως πρέπει να τον ευγνωμονούμε με όλη μας τη θέρμη;). Ίσως, με τις συγκεκριμένες οδηγίες, να προσπαθούν να καλύψουν τα νώτα τους και να αποφύγουν νομικούς σκοπέλους. Αν, όμως, εννοούν όσα λένε, τότε μάλλον νομίζουν πως απευθύνονται σε χαζοχαρούμενα προσκοπάκια ή σε αφελείς οσιομάρτυρες: «[…] Κολλάμε μόνο στα τζάμια. Δεν κολλάμε σε σημεία όπου η αφαίρεση του αυτοκόλλητου μπορεί να καταστρέψει τη βαφή. Προσέχουμε ώστε να μην προκαλούμε ζημιές, ο παραβάτης δεν είναι εχθρός, είναι απλά απερίσκεπτος […]». Σοβαρά; τότε, γιατί μόλις δουν το όχημά τους «στολισμένο» αφαιρούν με αγανάκτηση το αυτοκόλλητο και το πετούν καταγής;

Όπως κι αν έχει, το περιστατικό στο Γκάζι αποδεικνύει (για μία ακόμη φορά) πως η ανοχή και η διάθεση κατανόησης συνιστούν πρακτικές πλήρως αποτυχημένες, οι οποίες ενθαρρύνουν τον ασυνείδητο νεοελληναρά να συνεχίσει να συμπεριφέρεται με τον ίδιο (ή και χειρότερο) τρόπο. Το σύνθημα του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη ήταν «φωτιά και τσεκούρι στους προσκυνημένους!»˙ το ίδιο επιβάλλεται να εφαρμόσουμε και στην αυτή περίπτωση. Ναι, ο εποχούμενος αναρριχητής του πεζοδρομίου είναι εχθρός. Διότι πράττει εντελώς συνειδητά, έχοντας πλήρη επίγνωση των προβλημάτων που προκαλεί. Παρ’ όλα αυτά σκέφτεται: «ας κόψουν το σβέρκο τους, και ας βρουν τρόπο να περάσουν…». Και αν κάποιος κάνει το λάθος να έρθει σε φραστική αντιπαράθεση μαζί του, θα ακούσει το γλοιώδες «και πού να το βάλω;», απορία που επιδέχεται μόνο μία απάντηση: «να το βάλεις στον πάτο σου!!!».  Πλέον, οι μοναδικοί ενδεδειγμένοι και αποτελεσματικοί τρόποι αντιμετώπισης του φαινομένου, κυμαίνονται μεταξύ βαριοπούλας και απανθράκωσης (κατά προτίμηση, με τον νεοελληναρά ιδιοκτήτη εντός) –είτε πρόκειται για όχημα, είτε για κατάστημα του οποίου η επέκταση περιλαμβάνει (συνήθως) ολόκληρο το πεζοδρόμιο…  

Για να είμαστε δίκαιοι, παρόμοιες εικόνες (αλλά σε ασύγκριτα μικρότερη έκταση και συχνότητα) βλέπουμε και στην «πολιτισμένη» Εσπερία και, μάλιστα, οι δράστες μπορεί να είναι πολύ «ιδιαίτεροι»...