Δανεία του Νότου

Αυτό θα πει «εθνική επιτυχία», να πανηγυρίζουμε (με πρώτη την κυβέρνηση) που οι τοκογλύφοι μάς δανείζουν ακόμα, που τους ανανεώνουμε το δικαίωμα να μπορούν να πίνουν το αίμα όλων των επερχόμενων γενεών, να πανηγυρίζουμε που μπορούμε και συναινούμε σε ατελείωτους εις βάρος μας βιασμούς... Το «παιδί», άμα τη αναλήψει των πρωθυπουργικών του καθηκόντων (;) δήλωσε πως φιλοδοξεί να μετατρέψει την ψωροκώσταινα σε «Δανία του Νότου»˙ τα κατάφερε σύντομα, αλλά με μια μικρή (;) παραλλαγή στην ονομασία. Κάποτε, ο «μέγας εκσυγχρονιστής» Σημίτης διατεινόταν (με το γνωστό εμετικό υφάκι του «υπεράνω») πως με τις ιδιωτικοποιήσεις θα λύνονταν όλα μας τα προβλήματα. Οι ιδιωτικοποιήσεις έγιναν («αποκρατικοποιήσεις» τις αποκαλούσε, εξωραϊστικά, ο «αείμνηστος σοσιαλιστής με το ζιβάγκο») και, ταυτόχρονα, ο εκλεκτός των Βρυξελλών εισήγαγε και τα καινά δαιμόνια (κυριολεκτικά) στον χώρο της εργασίας: ελαστική απασχόληση, ενοικιαζόμενοι εργαζόμενοι, εν ολίγοις το σκλαβοπάζαρο του 21^ου αιώνα. Οι (λιγοστοί) πόροι που υπήρχαν, εξαντλήθηκαν και τα (πολλά υποσχόμενα) «αναπτυξιακά προγράμματα σταθερότητας» αποδείχθηκαν (άνευ περιεχομένου) σχέδια επί χάρτου. Σε μια χώρα στην οποία δεν παράγεται πλούτος (ακριβέστερα, παράγεται απείρως λιγότερος από εκείνον που καταναλώνεται), είναι λογικό να γιγαντώνεται η έξωθεν εξάρτηση. Εκεί όπου ο (ουσιαστικά, αντιπαραγωγικός) τριτογενής τομέας (εμπόριο, υπηρεσίες, κλπ.) είναι αβάσταχτα υπερτροφικός, ο δευτερογενής (βιομηχανία, επεξεργασία, κλπ.) πάσχει από νανισμό, και ο πρωτογενής (γεωργία, κτηνοτροφία, αλιεία, κλπ. – δηλαδή, η βάση της ίδιας της επιβίωσης) απειλείται με άμεσο αφανισμό, σ’ αυτόν τον τόπο η ελπίδα δεν πεθαίνει τελευταία – έχει αποβιώσει εδώ και πολύν καιρό. Όσο για το εγχώριο Κεφάλαιο, το οποίο κάποιοι θεωρούν «εθνική σωτηρία», είναι γνωστό πως στερείται πατρίδος και ξέρει να επιβιώνει (και όχι μόνον) σε όλες τις περιπτώσεις: υπερπόντιες εταιρείες (ελληνιστί, offshore), παντοδύναμες τράπεζες, φορολογικοί παράδεισοι, επενδύσεις όπου υπάρχουν φθηνά (απελπιστικά φθηνά) εργατικά χέρια, κλπ. 

Σ’ αυτά τα πλαίσια, «βαθιά ανάσα» πήραμε, χάρη στην «πίστωση χρόνου» που μας έδωσαν οι «αγορές» (δηλαδή, οι αεριτζήδες κερδοσκόποι και τα αδηφάγα αρπακτικά του παγκοσμιοποιημένου κεφαλαίου), σύμφωνα με τις «έγκυρες» απόψεις και αναλύσεις που κυκλοφορούν (και οπλοφορούν), πασχίζοντας να μας πείσουν πως όλα αυτά είναι εκ των ων ουκ άνευ και αναπόφευκτα. Βέβαια, το (άκρως τοκογλυφικό) επιτόκιο (έως 6,20%, τη στιγμή που άλλες ευρωπαϊκές χώρες δανείζονται με τόκο πολύ κατώτερο) για το δάνειο των 8 δισεκατομμυρίων ευρώ, δηλώνει με σαφήνεια πως η περίφημη «βαθιά ανάσα» θα είναι ο προάγγελος της επερχόμενης οριστικής και ολοκληρωτικής ασφυξίας. Παρεμπιπτόντως, την επαύριο του δανεισμού, εξαιτίας των συνηθισμένων (με τις ευλογίες όλων των νόμων) κερδοσκοπικών παιχνιδιών, το επιτόκιο αυξήθηκε κατά μισή (0,5%) ποσοστιαία μονάδα (έφτασε «αισίως» στο 6,7%) και λίγες ημέρες αργότερα ξεπέρασε το 7,2%. Μόλις έκλεισε η νέα συμφωνία υποτέλειας και υποταγής, ο Γιώργος Προβόπουλος (διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος) συναντήθηκε με τους επικεφαλής των μεγαλύτερων τραπεζών, όπου ακούστηκε (και πάλι) κατά κόρον το γνωστό «όλοι μαζί...» - το οποίο σημαίνει «μόνοι εμείς θα καρπωθύμε τα κέρδη, μόνοι εσείς θα χρεωθείτε τις ζημιές...». Έτσι, ο διοικητής της «Εθνικής» Βασ. Ράπανος έδωσε το σύνθημα της αντεπίθεσης, λέγοντας πως «η κατάσταση της οικονομίας είναι δύσκολη, αλλά θα πρέπει όλοι μαζί να την αντιμετωπίσουμε...», και ο διευθύνων σύμβουλος της «Alpha Bank» Δημ. Μαντζούνης υπερθεμάτισε με την επική δήλωση «όλοι μαζί θα πρέπει να αναστρέψουμε την παρούσα κατάσταση...». Προφανώς, οι εγχώριοι επαγγελματίες τοκογλύφοι εννοούν πως θα επιστρέψουν τα 28 δισεκατομμύρια ευρώ που τους χορήγησε η (προηγούμενη) κυβέρνηση (και δεν αναίρεσε η παρούσα, με σκοπό να διασώσουν τα υπερκέρδη τους και να εξακολουθήσουν το θεάρεστο έργο τους, ενώ για τους αγρότες «δεν υπάρχει» 1 δισεκατομμύριο ευρώ) και θα συμβάλουν στην αποφασιστική αντιμετώπιση της δυσχερούς καταστάσεως, ζήτω η πατρίς, ταρατατζούμ!!!. Ο ίδιος διορισμένος χαραμοφάης (δηλαδή, ο Προβόπουλος) δήλωσε (στα πλαίσια της συνάντησής του με τον Παπούλια) πως τα υψηλά επιτόκια δεν είναι προϊόν κερδοσκοπίας, αλλά «αποτέλεσμα της καθυστέρηση που έχει παρατηρηθεί στην προώθηση του κυβερνητικού σχεδίου για τη δημοσιονομική εξυγίανση της χώρας [...] οι πιστωτές μας θεωρούν ότι πρέπει να κινηθούμε πολύ πιο γρήγορα, πολύ πιο αποφασιστικά, με πολύ μεγαλύτερη τόλμη [...] Πάντως, η μπάλα παίζεται στο γήπεδό μας. Από μας εξαρτάται το πώς θα πάνε τα πράγματα [...]», εξαγγέλοντας ουσιαστικά τους νέους ανηλεείς διωγμούς («θυσίες», σύμφωνα με την πολιτικώς ορθή ορολογία) που θα υποστούν τα συνήθη θύματα – στα οποία, φυσικά δε συμπεριλαμβάνεται ο «απαραίτητος» αυτός «κύριος», του οποίου οι δυσθεώρητες αποδοχές ουδόλως θυσιάζονται... 

  

Είναι, όντως, τόσο δυσοίωνη η κατάσταση; όχι, είναι ακόμη χειρότερη: από φέτος μέχρι και το 2014, λήγουν κρατικά ομόλογα ύψους 150 δισεκατομμυρίων ευρώ. Εντός του 2010 λήγουν ομόλογα 32 δισεκατομμυρίων ευρώ, και μέχρι το 2014 η χώρα είναι υποχρεωμένη να εκταμιεύσει πάνω από το μισό Α.Ε.Π. της για να αποπληρώσει τους πιστωτές της, καθώς μέσα στη συγκεκριμένη πενταετία λήγει σχεδόν το 50% του συνολικού σημερινού ελληνικού χρέους σε ομόλογα. Έτσι, η Ελλάδα οφείλει να ξεπληρώσει ή να αναχρηματοδοτήσει τα 150 από τα 300 δισεκατομμύρια ευρώ που χρωστά σήμερα - κυρίως σε Γερμανούς και Γάλλους δανειστές. Να σημειωθεί πως η Ελλάδα, δανείζεται με επταπλάσιο κόστος απ' ό,τι οι τράπεζες της Ευρώπης και των Η.Π.Α., οι οποίες αντλούν φθηνό χρήμα από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και τη FED αντίστοιχα (λόγω μηδενικών επιτοκίων και μέτρων στήριξης) και το μεταπωλούν με τοκογλυφικούς όρους στα κράτη, διαμορφώνοντας τις αγορές ομολόγων. Το ελληνικό Δημόσιο έχει ετήσια συνολικά έσοδα 50-60 δισεκατομμύρια ευρώ, και πληρώνει κάθε χρόνο (μόνο για τόκους) πάνω από 12 δισεκατομμύρια ευρώ (σχεδόν το 25-30% των συνολικών εσόδων), ενώ δίνει άλλα 20 δισεκατομμύρια ευρώ για την απόσβεση του χρέους (χρεολύσια). 

 Το πρόσφατο δάνειο είναι κοινοπρακτικό: η κυβέρνηση είχε αναθέσει εκ των προτέρων την έκδοσή του στις τράπεζες Εθνική, Eurobank, Credit Suisse, Deutsche Bank, Goldman Sachs και Morgan Stanley και αυτές θα αγόραζαν το κρατικό ομόλογο, για λογαριασμό τους και για λογαριασμό των πελατών τους. Άλλωστε, είναι γνωστό πως η Ελλάδα αποτελεί παράδεισο για το διεθνές χρηματιστικό κεφάλαιο, το οποίο δεν επενδύεται στην παραγωγή αλλά στην αγορά κρατικού χρέους. Την ίδια μέρα με την έκδοση του δανείου, η Κο(νο)μισιόν ανακοίνωσε  την παράταση (έως τον Ιούνιο του 2010) των ρυθμίσεων βάσει των οποίων δόθηκε το «πακέτο στήριξης» των 28 δισεκατομμυρίων ευρώ προς τις τράπεζες. Με απλά λόγια, οι τράπεζες θα εξακολουθούν να απολαμβάνουν κεφάλαια και εγγυήσεις του ελληνικού κράτους, προκειμένου να δανείζουν στο ίδιο κράτος με εξωφρενικά υψηλά επιτόκια. Έτσι, μια τράπεζα δανείζει στο ελληνικό κράτος με επιτόκιο 6,2%, παίρνει το κρατικό ομόλογο, το καταθέτει ως εγγύηση στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και δανείζεται από αυτήν με επιτόκιο 1%! Δηλαδή, μέσω των ομολόγων του ελληνικού δημοσίου οι τράπεζες βγάζουν καθαρό κέρδος πάνω από 5%. Τι θα αναρωτιόταν κάποιος λογικά (και «αφελώς») σκεπτόμενος άνθρωπος; Γιατί η Ε.Κ.Τ. (η οποία διαθέτει ρευστότητα και στηρίζει τις τράπεζες, κρατώντας το επιτόκιό της στο 1%) δε χορηγεί άμεσα δάνεια στα κράτη με το ίδιο χαμηλό επιτόκιο, ώστε να μειώσουν τις δαπάνες και να μηδενίσουν τα ελλείμματά τους; Γιατί το ελληνικό κράτος (το οποίο,  τόσο γενναιόδωρα, έσπευσε πριν από ενάμισι περίπου χρόνο να στηρίξει τις ελληνικές τράπεζες με το «πακέτο» των 28 δισεκατομμυρίων ευρώ), δεν υποχρεώνει τώρα τις ίδιες τράπεζες να του χορηγήσουν δάνειο με επιτόκιο ίδιο μ’ εκείνο με το οποίο δανείζεται το γερμανικό κράτος (π.χ.), αλλά επιτρέπει σ’ αυτές να σχηματίζουν κοινοπραξίες με τράπεζες του εξωτερικού και να κερδοσκοπούν ασύστολα; Γιατί η κεντρική κυβέρνηση δε δεσμεύει τα κεφάλαια των τραπεζών (όπως επί δεκαετίες δέσμευε τα αποθεματικά των ασφαλιστικών ταμείων, μέχρι που τα εξαφάνισε);

  

Παρεμπιπτόντως, να θυμηθούμε τι έλεγε ο Προβόπουλος τον Απρίλιο του 2009, κατά την ετήσια γενική συνέλευση των μετόχων της Τράπεζας της Ελλάδος: «[...] Παραμένει, επομένως, επιτακτική η ανάγκη της εφαρμογής μέτρων πολιτικής που να έχουν μεσομακροπρόθεσμο ορίζοντα και να θεραπεύουν τις χρόνιες αιτίες του ελλειμματικού ισοζυγίου. Στην επιμονή του εξωτερικού ελλείμματος να διαμορφώνεται σε ανησυχητικά επίπεδα, έχουν συντελέσει η διαρκής υποχώρηση της ανταγωνιστικότητας κόστους και τιμών και η επί σειρά ετών σημαντική υστέρηση της εθνικής αποταμίευσης, έναντι των εγχώριων επενδύσεων […] Το έλλειμμα της γενικής κυβέρνησης (σε εθνικολογιστική βάση) ξεπέρασε το 2008, για δεύτερο συνεχές έτος, την τιμή αναφοράς της Συνθήκης του Μάαστριχτ, με αποτέλεσμα να ενεργοποιηθεί η Διαδικασία Υπερβολικού Ελλείμματος. Και ταυτόχρονα, το 2008 το ενοποιημένο χρέος της γενικής κυβέρνησης υπερέβη το 95% του ΑΕΠ. Αν το έλλειμμα εξακολουθήσει και το 2009 να κινείται σε υψηλά επίπεδα, το μήνυμα που θα εκπέμπεται στις διεθνείς αγορές είναι ότι, για μια ακόμη φορά, η δημοσιονομική προσαρμογή αναβάλλεται ή βραδυπορεί. Και ως εκ τούτου οι αγορές θα αντιδράσουν ανάλογα […] Η Τράπεζα της Ελλάδος, εν όψει των αυξημένων κινδύνων στην περίοδο που διανύουμε, συνεχίζει να ζητεί από τις τράπεζες την εφαρμογή των κατάλληλων πολιτικών για τη διασφάλιση της χρηματοπιστωτικής σταθερότητας. Στην κατεύθυνση αυτή, παροτρύνει τις τράπεζες να κάνουν χρήση των μέτρων του κυβερνητικού σχεδίου, προκειμένου να αποτραπεί η δημιουργία συνθηκών πιστωτικής στενότητας και να ενισχυθεί η κεφαλαιακή τους βάση. Επίσης, είχε εγκαίρως ζητήσει από τις τράπεζες να αυξήσουν τις προβλέψεις τους έναντι επισφαλών δανείων και να συγκρατήσουν τις παροχές προς τα υψηλόβαθμα στελέχη τους. Παράλληλα, έχει συστήσει στις τράπεζες που δραστηριοποιούνται στις χώρες της Νοτιοανατολικής Ευρώπης να αξιολογούν προσεκτικά τις κατά τόπους συνθήκες […]». Για την ταμπακέρα, δηλαδή για τον εμπρηστικό ρόλο των τραπεζών (μέσα από τα αεριτζήδικα κερδοσκοπικά παιχνίδια τους), ούτε κουβέντα. Άλλωστε, από τη στιγμή που άπασες οι κυβερνήσεις λειτουργούν ως λακέδες του τραπεζικού συστήματος (π.χ. αρνούνται να «βάλουν χέρι» στα αμύθητα τραπεζικά υπερκέρδη), λογικό είναι οι μεγαλοτραπεζίτες τοκογλύφοι να είναι κράτος εν κράτει - ή, καλύτερα, το πραγματικό κράτος... 

Ένας άλλος (παραχαϊδεμένος) «πυλώνας» της ελληνικής οικονομίας, είναι οι εφοπλιστές, οι οποίοι παίζουν τα δικά τους (εξωφρενικά) κερδοφόρα παιχνίδια. Το νέο (δηλαδή, των τελευταίων ετών) επικερδές τέχνασμα των εφοπλιστών ονομάζεται contango και αποφέρει τεράστια κέρδη όταν έχει ως αντικείμενό του το πετρέλαιο. Σ’ αυτό συμμετέχουν ισχυροί εφοπλιστικοί όμιλοι όπως των Ι. Αγγελικούση (Anangel, MaranGas, Kristen), Γ. Προκοπίου (Dynacom), Κ. Αγγελόπουλου (Arcadia), κ.ά. Οι όροι του παιχνιδιού είναι απλοί: οι κερδοσκόποι αγοράζουν μεγάλες ποσότητες αργού πετρελαίου (όταν οι τιμές είναι πολύ χαμηλές, κάτω από τα 60 δολάρια το βαρέλι) και, κατόπιν, το αποθηκεύουν (σε ιδιαίτερα χαμηλές τιμές) σε γιγαντιαία δεξαμενόπλοια. Οι εφοπλιστές ιδιοκτήτες των δεξαμενόπλοιων δεν έχουν πρόβλημα να υπογράψουν συμβόλαια για τη χρησιμοποίηση των πλοίων τους ως αποθήκες σε χαμηλές τιμές, δεδομένου ότι τα έξοδά τους είναι ελάχιστα. Έτσι, κάθε ένα από αυτά τα πλοία αποτελεί μια τεράστια πλωτή αποθήκη καυσίμων, αφού έχει τη δυνατότητα να μεταφέρει 2 εκατομμύρια βαρέλια πετρελαίου. Αργότερα, οι κερδοσκόποι (funds, σύμφωνα με την επικρατούσα ορολογία) βρίσκουν την κατάλληλη ευκαιρία (όταν οι διεθνείς τιμές πετρελαίου έχουν ήδη ανεβεί) και πωλούν με «καπέλο», αποκομίζοντας έτσι τεράστιο διάφορο. Βέβαια, για να είμαστε δίκαιοι, πρέπει να επισημάνουμε πως η ελληνική Ναυτιλία παράγει το 7% του ετήσιου Α.Ε.Π. και καλύπτει περίπου το 2,2% της συνολικής απασχόλησης. Επίσης, ο ελληνόκτητος ναυτιλιακός κλάδος κατέχει την πρώτη θέση παγκοσμίως (16,1% του παγκόσμιου στόλου), σε μεγάλη απόσταση από τους βασικούς ανταγωνιστές Γερμανία, Ιαπωνία και Κίνα. Παρ’ όλα αυτά, οι Έλληνες εφοπλιστές (και παρά το σκανδαλωδώς προνομιακό καθεστώς φορολόγησης που απολαμβάνουν), αποφεύγουν τις παραγωγικές επενδύσεις και προτιμούν να τοποθετούν τα κέρδη τους σε ακίνητα. Ποιος το λέει αυτό; μια άλλη συμμορία μεγαλοκαρχαριών, η οποία δε λογοδοτεί παρά μόνο στο σινάφι της. Συγκεκριμένα, σύμφωνα με ειδική μελέτη την οποία υπογράφει ο Παύλος Μυλωνάς (oικονομικός σύμβουλος του Ομίλου της Εθνικής Τράπεζας της Ελλάδος) και συνέταξαν οι Ευαγγελία Πατέλη και Νίκος Μαγγίνας, με τίτλο «Οι προοπτικές της ποντοπόρου ναυτιλίας παραμένουν θετικές παρά τη δυσμενή διεθνή οικονομική συγκυρία» (Ιούλιος 2008), διαβάζουμε μεταξύ άλλων: «[...] Τα καθαρά έσοδα από τη ναυτιλία έφθασαν το 2007 τα 17 δισ. ευρώ, ήτοι 7% του ΑΕΠ, καλύπτοντας το 28% του ελλείμματος του εμπορικού ισοζυγίου. Λαμβάνοντας υπόψη τις επιδράσεις σε κλάδους της οικονομικής δραστηριότητας που συνδέονται έμμεσα με την ποντοπόρο ναυτιλία τότε η συνολική συνεισφορά στο ΑΕΠ ανέρχεται στο 6% και η απασχόληση στο 4% περίπου της συνολικής απασχόλησης της οικονομίας κατά την περίοδο 2006-2007. Η συνεισφορά γίνεται ακόμα μεγαλύτερη αν συνεκτιμηθούν και οι επιδράσεις στην οικονομία από την επανεπένδυση μέρους των συσσωρεμένων κερδών (εκτός Ελλάδος) των ναυτιλιακών επιχειρήσεων ελληνικής ιδιοκτησίας και σε άλλους κλάδους της ελληνικής οικονομίας (μη συνδεόμενους με τη ναυτιλία) όπως οι επιχειρηματικές επενδύσεις παγίων (εκτός πλοίων) και η αγορά ακινήτων. Η αξία αυτών των επενδύσεων κατά την πλέον συντηρητική εκτίμηση υπερέβη τα 2½ δισ. ευρώ το 2007, ήτοι το 1% του ΑΕΠ ανεβάζοντας τη συνολική συνεισφορά της ποντοπόρου ναυτιλίας στο 7% του ελληνικού ΑΕΠ περίπου. Με βάση το προαναφερθέν βασικό σενάριο για τη διεθνή πορεία των ναύλων και τις ποσοτικές εκτιμήσεις μας για το μέγεθος του στόλου, με υιοθέτηση ενός συντηρητικού σεναρίου για την επίδραση της ποιοτικής αναβάθμισης στα έσοδα, αναμένουμε μέση αύξηση των εσόδων (στο ισοζύγιο υπηρεσιών) από τη ναυτιλία της τάξης του 8% για το 2008, οριακή μέση ετήσια μείωση της τάξης του 4% για τη διετία 2009 και 2010 και εν συνεχεία (περίοδος 2011-2014) ανάκαμψη με μέσο ετήσιο ρυθμό 6% ετησίως. Οι εκτιμήσεις αυτές συνάδουν με μια σταθεροποίηση της συνολικής συνεισφοράς της ναυτιλίας στο ρυθμό ανάπτυξης της ελληνικής οικονομίας στο επίπεδο του 0,2% κατά μέσο όρο την επόμενη τριετία [...]». Με απλά λόγια, «σφάξιμο με το βαμβάκι» ή «κάρφωμα μετ’ επαίνων».

  

Φυσικά, το Ελληνικό Δημόσιο θα μπορούσε να δανειστεί μικρότερο ποσό με χαμηλότερο επιτόκιο, αλλά δεν είναι καιρός για τσιγκουνιές – είμεθα άρχοντες και το δείχνουμε. Άλλωστε, πώς να προσελκύσεις επενδυτές από την αλλοδαπή, αν δεν είσαι κιμπάρης και χουβαρδάς; Μ’ αυτά και μ’ αυτά, σε κάποιους άνοιξε η όρεξη και πήραν περισσή φόρα. Όπως δήλωσε ο Σπύρος Παπανικολάου (επικεφαλής του Οργανισμού Διαχείρισης Δημοσίου Χρέους – άραγε, ποιες να είναι οι αποδοχές του;) στα διεθνή πρακτορεία, «η χώρα σχεδιάζει να προχωρήσει εντός του επόμενου μήνα σε νέα έκδοση 10ετών ομολόγων, ύψους αντίστοιχου με αυτή των πενταετών ομολόγων... (3 έως 5 δισ. ευρώ)». Σε απλά ελληνικά (πιο απλά δε γίνεται), νεος δενεισμός˙ για να διαιωνιστεί η (από γενέσεως ελληνικού κράτους) σχέση εξάρτησης και «προστασίας» (λέγε με «προτεκτοράτο», «μπανανία», ή ό,τι σχετικό) από τους κραταιούς του κόσμου (τους αιώνιους νταβατζήδες ιμπεριαλιστές και σφαγείς), για να «φυτρώσουν» και άλλες στρατιωτικές βάσεις υπερδυνάμεων (ορμητήρια για τη διάπραξη γενοκτονιών), για να απολαύσουμε και άλλες «εθνικά υπερήφανες» κυβερνήσεις (που έχουν επικεφαλής τοποτηρητές κληρονόμους), για να αγοράσουμε και άλλους αχρείαστους εξοπλισμούς από τους φίλους και συμμάχους μας (οι οποίοι χρησιμοποιούν τη γειτονική στρατοκρατούμενη χώρα ως φόβητρο για να επιτύχουν μεγαλύτερες πωλήσεις όπλων), για να... 

Πώς αντιδρά σε όλα αυτά (και σε πολλά άλλα) η «αδούλωτη ελληνική ψυχή»; τζογάροντας!!! Στην τρισένδοξη νεοελληνική επικράτεια «ανθούν» εννέα (9) καζίνα, εκ των οποίων μόνο ένα (αυτό της Πάρνηθας) είναι ημιδημόσιο (κατά 51%). Κατά το έτος 2009, στους εν λόγω «ναούς» του τζόγου κόπηκαν πάνω από 3 εκατομμύρια εισιτήρια και «κατατέθηκαν» (από τους παίκτες) περισσότερα από 3 δισεκατομμύρια ευρώ. Ακόμη μεγαλύτερα ποσά κατατίθενται καθημερινώς στα πρακτορεία του Ο.Π.Α.Π. Τι πράττει η «σοσιαλιστική» μας κυβέρνηση; νομιμοποιεί τα τυχερά ηλεκτρονικά παιχνίδια (γνωστά και με τις ονομασίες «κουλοχέρηδες» ή «φρουτάκια»), για να εισπράξει χρήμα από την έκδοση αδειών (και όχι μόνο), και προχωρά σε αύξηση της φορολόγησης του νόμιμου τζόγου (π.χ. λαχεία, παιχνίδια του Ο.Π.Α.Π., κλπ.). Πραγματικά υπεύθυνη κοινωνική πολιτική, για έναν λαό που έχει εναποθέσει τη ζωή του (κυριολεκτικά) στην τύχη... 

  

  

 

Υ.Γ.₁: Ένα από τα πλέον γνωστά νομοθετήματα του Σόλωνα υπήρξε η «σεισάχθεια» (αποτίναξη βαρών), μέσω της οποίας: κατάργησε τα υφιστάμενα χρέη των ιδιωτών (προς ιδιώτες και προς το δημόσιο), απελευθέρωσε όσους Αθηναίους είχαν γίνει δούλοι λόγω χρεών στην ίδια την Αθήνα και επανέφερε στην πόλη όσους εν τω μεταξύ είχαν μεταπωληθεί στο εξωτερικό και, για να μην επαναληφθεί το φαινόμενο, κατάργησε τον δανεισμό με εγγύηση το σώμα (υποθήκη της προσωπικής ελευθερίας) του δανειολήπτη και των μελών της οικογένειάς του.

Υ.Γ.₂: Κατά τα έτη 1824-1825 οι επαναστατημένοι Έλληνες αναζήτησαν δάνεια και η αγγλική πολιτική ηγεσία (με πρωθυπουργό τον George Canning) προθυμοποιήθηκε (με το αζημίωτο, φυσικά) να διευκολύνει τη χορήγηση αυτών από οικονομικούς κύκλους (δηλαδή, καπιταλιστές και τοκογλύφους της εποχής) της χώρας του. Η Ελλάδα χρεώθηκε 2.800.000 χρυσές λίρες Αγγλίας, αλλά μόνο 1.200.000 λίρες περιήλθαν στην Ελληνική Κυβέρνηση (1.600.000 λίρες κρατήθηκαν για προμηθευτές, μεσάζοντες, έξοδα τελετής της υπογραφής και για προκαταβολή τοκοχρεολυσίων). Για το συγκεκριμένο ποσό υποθηκεύτηκαν τα «Εθνικά Κτήματα» (γύρω στα 6.000.000 στρέμματα καλλιεργήσιμης γης), γεγονός που απέκλεισε τη δυνατότητα αναδασμού της γης – σε μια εποχή κατά την οποία οι ακτήμονες αφθονούσαν. Τα εν λόγω δάνεια ονομάστηκαν «Δάνεια Ανεξαρτησίας», αλλά εκ του αποτελέσματος (και λόγω των επαχθών και ληστρικών όρων τους) αποδείχθηκαν παράγοντες ισόβιας (πολιτικής, κοινωνικής, οικονομικής) εξάρτησης.

Υ.Γ.₃: Η ενοποιημένη Γερμανία, (η ισχυρότερη οικονομική συνιστώσα της Ε.Ε.), ακόμα χρωστάει στην Ελλάδα (και αρνείται να εξοφλήσει) το αναγκαστικό κατοχικό δάνειο, που πήρε από την ελληνική κατοχική κυβέρνηση η ναζιστική μητέρα της (επικαλούμενη «έξοδα κατοχής»), καθώς και τις πολεμικές αποζημιώσεις για τις τεράστιες καταστροφές που προκάλεσε η γερμανική ναζιστική κατοχή. Το ύψος του δανείου το είχαν καθορίσει οι ίδιοι οι Γερμανοί αμέσως μετά τον πόλεμο στο ποσό των 3,5 δισεκατομμυρίων δολαρίων Η.Π.Α. (σε τιμές του 1944). Όπως διευκρινιζόταν στη σύμβαση του δανείου, αυτό θα πληρωνόταν οποιαδήποτε και αν ήταν η έκβαση του πολέμου. Η ελληνική κυβέρνηση, με ρηματική διακοίνωση στις 14.11.1995, έθεσε επίσημα στη Γερμανία το θέμα της επιστροφής του κατοχικού δανείου, αλλά η γερμανική κυβέρνηση απέρριψε ασυζητητί την ελληνική απαίτηση. Τα επιχειρήματα της γερμανικής πλευράς ήταν: πέρασαν πενήντα χρόνια από τότε, υπάρχει στενή ελληνογερμανική συνεργασία μέσα στην Ε.Ε., η Ελλάδα πήρε το 1960 αποζημίωση 115 εκατομμύρια μάρκα από τη Γερμανία, υπάρχει η συμφωνία της Διάσκεψης του Λονδίνου του 1953 (η οποία εξαιρεί τη Γερμανία από την καταβολή επανορθώσεων έως την υπογραφή συνθήκης ειρήνης μαζί της, η οποία σύμφωνα με τους Γερμανούς δεν έχει υπογραφεί ως τώρα). Σήμερα, η "Deutsche Bank" είναι ανάμεσα στις επικεφαλής ανάδοχες τράπεζες που προσέφεραν 25 δισεκατομμύρια. ευρώ για τα ελληνικά ομόλογα. Όμως, η ίδια η "Deutsche Bank", μόλις λίγο πριν αρχίσει η δημοπρασία, χαρακτήριζε «αμφίβολης εξασφάλισης» τα ίδια αυτά ομόλογα που και η ίδια αγόρασε, και παρομοίαζε την ελληνική οικονομία με την οικονομία της Αργεντινής λίγο πριν την καράρρευση (δηλαδή, τις μαζικές και συντονισμένες τραπεζικές απάτες) του 2001. Εξίσου σκληρή στάση έναντι της Ελλάδας τηρεί και η καγκελάριος της Γερμανίας Angela Dorothea Merkel, με αφορμή τη διόγκωση του ελλείμματος και του δημοσίου χρέους. Είναι αυτό που λένε «εκεί που μας χρωστούσανε, μας πήραν και το βόδι»...

Υ.Γ.₄: Η πάλαι ποτέ Γιουγκοσλαβία οραματίστηκε, κάποτε, την αποκαλούμενη «αυτοδιαχείρηση». Το παράτολμο (αλλά και ιδιαίτερα αξιοπρεπές) πείραμα ναυάγησε, κυρίως λόγω της δήωσης του εθνικού πλούτου από τα εγχώρια (κομματικά) λαμόγια. Παρά ταύτα, μια ανάλογη προσπάθεια, έστω και στις ημέρες μας (του άκρατου κυνισμού και του αιμοβόρου ανταγωνισμού), θα είχε ξεχωριστό ενδιαφέρον. Οι αναγκαστικές προϋποθέσεις υπάρχουν˙ οι βουλητικές (και οι σχετικές με τη νοοτροπία) αναζητούνται ακόμη, αφού δε βρίσκονται ούτε καν στα σπάργανα...