Άμεση "δημοκρατία"...

Επιτέλους! Ανοίγει διάπλατα ο δρόμος (μάλλον, η λεωφόρος) για την πραγματική δημοκρατία. Αφού η Δεξιά εξέλεξε ηγήτορα κατόπιν ενεργού κινητοποίησης των υποστηρικτών της (έτσι, κανείς δε θα μπορεί να αμφισβητήσει το «δικαίωμα» του αυθέντη αρχηγού να ασελγεί όπου βρει), τη σκυτάλη πήραν οι σοσια-ληστές και η ερωτική τους σχέση με το Διαδίκτυο. Όπως διαλαλεί η «Ελευθεροτυπία» (Παρασκευή 4 Δεκεμβρίου 2009), η οποία επιλέγει το συγκεκριμένο θέμα για πομπώδες πρωτοσέλιδο, στο εξής τίποτα δε θα μένει κρυφό από τους ευπειθείς κι ευήθεις υπηκόους του τρισένδοξου Ελλαδιστάν: «[...] η αρχή "όλα στο φως" με λογοδοσία και διαφάνεια γίνεται διαδικτυακή... πραγματικότητα με την υποχρέωση όλων των αξιωματούχων του ελληνικού κράτους, από τον πρωθυπουργό έως τον κοινοτάρχη του πιο απομακρυσμένου χωριού της επικρατείας, να δημοσιεύουν στο Διαδίκτυο όλες τις αποφάσεις τους. Με αυτό τον τρόπο θα είναι στη γνώση και την κρίση κάθε πολίτη όλες οι αποφάσεις όλων των κρατικών φορέων όπως οι προϋπολογισμοί και ισολογισμοί, κάθε είδους δαπάνη, οι διορισμοί, μετατάξεις, διαθεσιμότητες,απολύσεις υπαλλήλων και στελεχών της διοίκησης, διακηρύξεις, συμβάσεις δημόσιων έργων και προμηθειών [...] Ασφαλιστική δικλίδα θα αποτελεί ο έλεγχος στις υπηρεσίες δημοσιονομικού ελέγχου και στο Ελεγκτικό Συνέδριο, καθώς δεν θα είναι καμιά δαπάνη νόμιμη, ούτε θα έχει ισχύ, αν προηγουμένως δεν έχει αναρτηθεί στο Διαδίκτυο [...] Ο υπουργός Εσωτερικών Γιάννης Ραγκούσης χαρακτήρισε τη συγκεκριμένη απόφαση επαναστατική αλλαγή όχι μόνο για την Ελλάδα, αλλά και παγκόσμια (καθώς δεν έχει εφαρμοστεί κάτι παρόμοιο σε άλλη χώρα) και δήλωσε ότι θα αποτελέσει θεμελιώδη παρέμβαση στη λειτουργία του κράτους [...]».

Έλεγε κάποτε ο Χάρρυ Κλυν: «Κι έτσι, γίναμε Ευρώπη. Και η Κατίνα έγινε Τίνα˙ και τα μου...πανα σερβιέτες...». Κι έτσι, αποκτήσαμε δημοκρατία˙ και γίναμε άμεσοι συμμέτοχοι στη λήψη αποφάσεων για την καθημερινότητά μας. Όχι; Α, συγγνώμη, μου ξέφυγε... Απλώς, ο βιαστής έβγαλε τη μάσκα του και αποφάσισε να κακοποιεί τελείως απροκάλυπτα. Τουλάχιστον, βλέπουμε το πρόσωπό του˙ ας μην τα θέλουμε όλα δικά μας. Άλλωστε, όλες (μα, όόόλες) οι κυβερνήσεις για το καλό μας πασχίζουν και μοχθούν. Τούτων ούτως εχόντων, άπαξ και δημοσιοποιηθούν τα πεπραγμένα της κυβερνητικής συμμορίας, θα θεωρούνται κοινής (να λείπουν οι χυδαίοι συνειρμοί) αποδοχής...

Για να σοβαρευτούμε (όσο αυτό είναι εφικτό, μιας και διαρκώς αντιμετωπίζουμε γελοιότητες):

α) ο συρφετός των πράσινων αθυρμάτων έχει πρόθεση να εισάγει (στα πολιτικά ήθη της χώρας η οποία «γέννησε τη δημοκρατία») την πρακτική δημοψηφίσματος ή, μήπως, θεωρεί ότι αυτές είναι συνήθειες των «κουτόφραγκων» της Εσπερίας και σπατάλη χρόνου και χρήματος για τους (ανώτερους) ελληναράδες;

β) η κλίκα των πράσινων εθνονταβατζήδων σκοπεύει να αλλάξει τον εκλογικό νόμο (π.χ. άκυρα, λευκά και αποχή να αντιστοιχούν σε άδεια έδρανα στο χαμαιτυπείο της Πλατείας Συντάγματος, καθώς και καθιέρωση της απλής αναλογικής), ώστε ο «πολίτης» (δηλαδή, ο καθυποταγμένος υπήκοος) να αισθάνεται λιγότερο βιασμένος πολιτικά;

γ) ο θίασος των πράσινων σαλτιμπάγκων προτίθεται να περιορίσει δραστικά τις προκλητικές αποδοχές των αναρίθμητων υψηλόβαθμων (και πολυθεσιτών) κρατικοδίαιτων αξιωματούχων-τρωκτικών που πλουτίζουν ροκανίζοντας το περιεχόμενο του δημόσιου κορβανά; βέβαια, για να γίνει αυτό, οφείλουν να ξεκινήσουν από την αυλή τους˙ η πανηγυρική (και πανηγυρτζίδικη, δηλαδή ξεδιάντροπη εμποροπανήγυρη) διαδικασία κλήρωσης βουλευτικών αυτοκινήτων (η οποία έλαβε χώρα προσφάτως στον «ναό της δημοκρατίας»), δείχνει τον σίγουρο και δοκιμασμένο δρόμο: νέοι φόροι (ή, αύξηση των ήδη υπαρχόντων) για να εξακολουθήσουν να καλοπερνούν (εις υγείαν των κορόιδων, φυσικά) τα λογής παράσιτα και σαπρόφυτα....

Τα προηγούμενα ερωτήματα, όπως και πολλά άλλα παρόμοια, είναι άκρως ρητορικής φύσεως˙ η απαντήσεις έχουν δοθεί επανειλημμένως και απορίες δεν υφίστανται – ούτε και δικαιολογούνται...