Σεξουαλικότητα και χριστιανισμός

«[...] Ο ίδιος ο Χριστός, δεν υπήρξε ασκητής, αλλά διαχώρισε τη θέση του ακόμη και από τον ερημίτη Ιωάννη Βαπτιστή. Στιγματίστηκε από τους εχθρούς του ως "καλοφαγάς και οινοπότης" και συναναστρεφόταν, χωρίς συστολή, με γυναίκες τις οποίες δε θεωρούσε κατώτερες και δεν τις παραγκώνιζε ποτέ και πουθενά˙ μάλιστα, συνδιαλεγόταν με αμαρτωλούς και πόρνες, ενώ δεν καταδίκαζε ούτε τις μοιχαλίδες. Οι σωματικές αυτοτιμωρίες, η κατάπνιξη των συναισθημάτων και η απαξίωση του σώματος, προωθήθηκαν και καθιερώθηκαν από τον απόστολο Παύλο, τον ιδρυτή του χριστιανισμού. Η σάρκα θεωρείται πηγή κάθε αμαρτίας και "σώμα θανάτου"˙ ο χριστιανός οφείλει να "βασανίσει" το σώμα, να το "υποδουλώσει" και να το "νεκρώσει". Επίσης, ο Παύλος υποβιβάζει τη γυναίκα, θεωρώντας την απλή αντανάκλαση του άνδρα και αποδίδοντάς της δευτερεύουσα σημασία [...] Τρεις λόγοι ώθησαν την Καθολική Εκκλησία να επιβάλει την αγαμία. Πρώτον, παραιτούμενοι οι κληρικοί από την ερωτική ζωή, υποτίθεται ότι θα φαίνονταν πιο αξιόπιστοι και σεβαστοί στα μάτια των πιστών. Δεύτερον, ένας άγαμος ιερέας θα κόστιζε στην Εκκλησία λιγότερο απ’ ό,τι ένας έγγαμος οικογενειάρχης. Τρίτον, για να μπορεί να εξουσιάζει αποτελεσματικά, η Εκκλησία ήθελε να έχει στις τάξεις της άβουλα και ανά πάσα στιγμή διαθέσιμα όργανα, και όχι ανθρώπους με οικογενειακές ή αστικές υποχρεώσεις [...] Σύμφωνα με μια αξιόπιστη στατιστική, το έτος 1490, στη Ρώμη των 100.000 κατοίκων υπήρχαν 6.800 πόρνες˙ δηλαδή, σε κάθε 10 Ρωμαίες, οι 7 ήταν πουτάνες. Οίκους ανοχής έχτιζαν ή αγόραζαν, όχι μόνο πάπες, καρδινάλιοι ή επίσκοποι, αλλά και ηγούμενοι ή ηγουμένες. Ο πάπας Πίος Β’ διαβεβαίωνε τον βασιλιά της Βοημίας, πως η Εκκλησία δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς νοικοκυρεμένα μπουρδέλα. Προφανώς, ούτε ο κλήρος μπορούσε να ζήσει χωρίς γυναίκες – ασχέτως αν αυτές αποκαλούνταν σύζυγοι, παλλακίδες ή μαγείρισσες. Παρά την αυστηρή απαγόρευση, οι επίσκοποι επέτρεπαν στους ιερείς τους να έχουν, παρανόμως, συμβίες˙ το τίμημα ονομαζόταν "πορνοτέλος" και ήταν υποχρεωτικό ακόμη και για όσους δε συντηρούσαν συμβίες – μάλιστα, στην Ιρλανδία και τη Νορβηγία, ήταν διπλάσιο για τους μοναχικούς [...] Στην παρακμή του μεσαίωνα, ο Θωμάς Ακινάτης (ο οποίος, στα τέλη του 19^ου αιώνα, ανακηρύχθηκε πρώτος διδάσκαλος της Καθολικής Εκκλησίας) στιγμάτισε τη γυναίκα ως βιολογικά και πνευματικά κατώτερη, χαρακτηρίζοντάς την "ένα είδος ακρωτηριασμένου και αποτυχημένου άνδρα". Αυτός ο επίσημος φιλόσοφος της Εκκλησίας και προστάτης όλων των καθολικών σχολών και πανεπιστημίων, χαρακτηρίζει δυστύχημα τη γέννηση κοριτσιών και την αποδίδει σε διάφορους δυσμενείς παράγοντες (π.χ. άθλιο ανδρικό σπέρμα, χαλασμένο αίμα της μήτρας, ή "υγροί νοτιάδες"/venti australes οι οποίοι με την πολλή βροχή δημιουργούν παιδιά με αυξημένη περιεκτικότητα νερού, δηλαδή κορίτσια) [...] η ηδονή ήταν πάντοτε βαρύ έγκλημα για τους χριστιανούς. Έτσι, όταν το ζευγάρι επέλεγε μια στάση διαφορετική από τη θεωρούμενη ως κανονική (τη "θεάρεστη": η γυναίκα ανάσκελα, ο άντρας καταπρόσωπο από πάνω – γνωστή και ως "στάση των ιεραποστόλων"), αναζητώντας μεγαλύτερη απόλαυση, αυτό θεωρούταν έγκλημα βαρύτερο και από δολοφονία. Οι θεολόγοι συνιστούσαν στους συζύγους να συνευρίσκονται στα σκοτεινά και να αισθάνονται απέχθεια κατά τη διάρκεια της σεξουαλικής πράξης˙ επίσης, τους παρότρυναν να φορούν και οι δύο το ένδυμα των μοναχών, ένα νυχτικό που κάλυπτε ολόκληρο το σώμα και άφηνε μόνο μια μικρή σχισμή στην περιοχή του υπογαστρίου – απλώς, για να γεννηθούν οι μελλοντικοί τηρητές της αγαμίας [...] Ήδη από την εποχή του Κωνσταντίνου, η Εκκλησία ευλογούσε τις μαζικές δολοφονίες και αναθεμάτιζε ως εγκληματικές τις σεξουαλικές επαφές εκτός γάμου (συχνά και στα πλαίσια αυτού) [...] Ο Αυγουστίνος ήταν ένας άνδρας ο οποίος δεν μπορούσε να αντιμετωπίσει τα σεξουαλικά του προβλήματα, παρέπαιε διαρκώς ανάμεσα στη λαγνεία και τη στέρηση και προσευχόταν λέγοντας «δώσε μου αγνότητα, αλλά όχι αμέσως τώρα…». Έζησε έκλυτο βίο και, αφού πέρασε στο στάδιο της βιολογικής παρακμής των γηρατειών, έγινε ευσεβής και συνέλαβε την κλασική πατρολογική θεωρία περί αμαρτιών˙ η συγκεκριμένη θεωρία καταδίκαζε ιδιαίτερα τον σεξουαλικό πόθο και υπήρξε καθοριστικής σημασίας για τη χριστιανική ηθική, επηρεάζοντας την ερωτική ζωή εκατομμυρίων δυτικών (και όχι μόνο) ανθρώπων μέχρι σήμερα. Για τον Αυγουστίνο, αγάπη είναι μόνον η αγάπη για τον Θεό, ενώ ο έρωτας είναι υπόθεση του διαβόλου και χαρακτηρίζεται «απαίσιος», «καταχθόνιος», «φλέγων όγκος του σώματος», «τρομακτική θέρμη», «σήψη», «αηδιαστική λάσπη», «αηδιαστικό πύον» […] Ο κλήρος χρειάζεται την αμαρτία, ζει από αυτήν. Κυρίως, δε, ζει από την πιο συχνή αμαρτία: τη σεξουαλική, η οποία είναι και το αγαπημένο του παιδί. Μέχρι την πιο βαθιά ίνα του εγκεφάλου του και μέχρι την τελευταία γωνία του κρεβατιού του, ο πιστός υποδουλώνεται στην Εκκλησία μέσω της αμαρτίας˙ από μικρή ηλικία μαθαίνει να αναπτύσσει απέχθεια απέναντι στις ορμές και μπολιάζεται με τη συναίσθηση της αμαρτίας. Έτσι, γνωρίζει πως είναι αδύνατο να μείνει αναμάρτητος, πως θα βιώνει διαρκώς εσωτερικές συγκρούσεις, πως θα είναι μονίμως ένοχος και αμαρτωλός˙ γι’ αυτό, θα χρειάζεται την εκκλησιαστική βοήθεια, για να απαλλαχθεί από το άχθος της αμαρτίας και να ελπίζει στην αιώνια λύτρωση. Με άλλα λόγια, πρέπει να παραμείνει χειραγωγημένος, ελεγχόμενος και καταπιεσμένος. Ο κλήρος προπαγανδίζει και θέλει τη θυσία˙ υπολογίζει στην "αδυναμία" της ανθρώπινης φύσης, για την οποία θρηνολογεί με ψευδευλάβεια, ενώ αυτή είναι η μεγαλύτερη ευτυχία γι’ αυτόν και η βάση της ύπαρξής του […] Μπορούμε να κατηγορήσουμε τον χριστιανισμό για πολλά και τερατώδη πράγματα, για τα οποία δεν υπάρχει καμία δικαιολογία˙ αλλά η πιο βαριά κατηγορία είναι ότι ο χριστιανισμός δεν έκανε τους ανθρώπους πιο ευτυχισμένους, τους έκανε πιο δυστυχισμένους […]».

Karlheinz Deschner , "Sexualität und Christentum" (4^ο κεφάλαιο από το "Opus Diaboli" – 1987)