Εμέσματα της εποχής...

Πολιτικός: Ένα χέλι χωμένο στον πρωτογενή βούρκο, επάνω στον οποίον υψώθηκε το οικοδόμημα της οργανωμένης κοινωνίας. Όταν κολυμπάει, βλέπει την ουρά του να κουνιέται και νομίζει πως τρέμει το κτήριο. Απέναντι στον κυβερνητικό αξιωματούχο, έχει ένα ανυπόφορο μειονέκτημα: είναι ζωντανός.

(Από το "The Devil’s Dictionary"/"Το Αλφαβητάρι του Διαβόλου", του Ambrose Gwinnett Bierce)

Γράφει ο Γιώργος Παπαδόπουλος-Τετράδης ("Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία", 13.09.2009): «Την ώρα που ο ένας αρχηγός επισκέπτεται τη λαχαναγορά, ο άλλος πίνει τον καφέ του με τους εργάτες μιας βιοτεχνίας. Πόσες άλλες φορές, επί 365 μέρες το χρόνο και 366 τα δίσεκτα, ξαναπήγε ο ένας στη λαχαναγορά και ο άλλος στη βιοτεχνία; Καμία. Ποιο είναι τι μήνυμα, που οι φαεινοί εγκέφαλοι της προπαγάνδας θέλουν να περάσουν; Ότι ο αρχηγός είναι δίπλα στο λαό; Τις άλλες μέρες πού είναι; Τις μέρες που εντέλλεται ή ανέχεται τις περικοπές στις θέσεις εργασίας, πού είναι; Τις μέρες που λήγει η δόση και ο λογαριασμός με το νοίκι, πού είναι; Είτε ο ένας αρχηγός είτε ο άλλος. Αναρωτιέται κανείς σε ποιον απευθύνονται αυτά τα υποκριτικά καραγκιοζιλίκια των δήθεν αγαπησιάρικων επισκέψεων του θύτη στο θύμα. Τα οποία θα είχαν αξία αν ο αρχηγός σήκωνε και κανένα καφάσι και μοντάριζε κανένα γρανάζι στη μηχανή. Για να τον δει ο λαός, έστω και μια φορά, να δουλεύει πραγματικά. Τον έναν ή τον άλλον.». Άγνωστο αν ο συντάκτης του κειμένου πράγματι «αναρωτιέται σε ποιον απευθύνονται αυτά τα υποκριτικά καραγκιοζιλίκια…»˙ εξάλλου, η ανύπαρκτη εμπειρία των αρχηγών των κομμάτων με τον κόσμο της εργασίας και τη βιοπάλη (για να χρησιμοποιήσουμε "παρωχημένη" φρασεολογία) δεν αρκεί για να εξηγήσει επαρκώς τα εγγενή αδιέξοδα ενός σαθρού πολιτικού συστήματος. Το υπόλοιπο του συγκεκριμένου άρθρου επιχειρεί μια (σύντομη, αλλά περιεκτική) παρουσίαση της (επίσημης) πολιτικής ζωής από το 1974 κι εντεύθεν – όπου περιγράφεται και η πάγια συνενοχή του "κυρίαρχου λαού". Πάντως, η απάντηση στο ερώτημα «σε ποιον απευθύνονται αυτά τα υποκριτικά καραγκιοζιλίκια…» βρίσκεται σε άλλη σελίδα του ίδιου φύλλου της εν λόγω φυλλάδας, όπου πληροφορούμαστε ότι «από την ημέρα που ανακοινώθηκαν οι εκλογές, 55.800 Έλληνες έσπευσαν άρον-άρον να γίνουν μέλη του ΠΑ.ΣΟ.Κ.». Ουδεμία έκπληξις!!! Κάποιες δεκάδες χιλιάδες βολεψάκηδες, ερμήνευσαν τους οιωνούς (δηλαδή, προς ποια κατεύθυνση πηγαίνει το ρεύμα – βάσει των δημοσκοπήσεων που ευνοούν τους σοσια-ληστές) και σκέφθηκαν πως τους παρουσιάζεται η ευκαιρία να μεριμνήσουν για την επόμενη μέρα. Στο Ελλαδιστάν, του φρονίμου τα παιδιά πριν πεινάσουν μαγειρεύουν και η πιο σίγουρη κατσαρόλα είναι η δοκιμασμένη – άσε τα πειράματα και τις ουτοπίες στους χαζορομαντικούς…

«[…] Αν υπάρχει ένα μήνυμα που στάλθηκε, με την ιστορική αποχή του 50% από τις ευρωεκλογές, προς το πολιτικό σύστημα ήταν ότι γίνεται όλο και πιο κατανοητό από όλο και περισσότερους ότι το καθεστώς και οι θεσμοί του είναι σάπιοι, ότι κανένα κόμμα δεν εμπνέει εμπιστοσύνη και ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο. Τώρα διαμορφώνεται μια κατάσταση όπου για το υπάρχον καθεστώς τίποτα από εδώ και στο εξής δεν θα είναι το ίδιο, καθώς χάνει συνεχώς το κοινωνικό του έρεισμα και απονομιμοποιείται στις συνειδήσεις όλο και περισσότερων ανθρώπων. Και επειδή γνωρίζει ότι συρρικνώνεται η βάση που στηρίζεται το σύστημα της κοινοβουλευτικής αντιπροσώπευσης, ετοιμάζεται να διεκδικήσει την επιβίωσή του με τα όπλα του ολοκληρωτισμού. Δεν πιστεύουμε πως όλοι όσοι δεν ψήφισαν βρίσκονται λίγο πριν την επαναστατική εφόρμηση. Όμως πιστεύουμε πως αυτό που αποτυπώθηκε με σαφήνεια είναι η ηθική απαξίωση του οικονομικού και πολιτικού καθεστώτος, γεγονός που αντλεί πολλές από τις αιτίες του στην οικονομική κρίση. Βέβαια η αποχή από τις εκλογές δεν σημαίνει από μόνη της περισσότερη πολιτικοποίηση από τους πολίτες ή πιο ενεργή ενασχόλησή τους με τα κοινά. Γι’ αυτό και μαζί με το πρόταγμά μας για αποχή από τις εκλογές θα προσθέταμε πως είναι επιτακτική ανάγκη να μην σημαίνει αυτή η επιλογή την παραίτηση από τη διαχείριση των κοινωνικών υποθέσεων, αλλά αντιθέτως, να σημάνει την εξωθεσμική δραστηριοποίηση των ανθρώπων με στόχο τη διαρκή παρεμπόδιση του αντικοινωνικού έργου των καθεστωτικών κομμάτων. […] Η μόνη πραγματική έξοδος από την κρίση, βρίσκεται στην ανατροπή του συστήματος που γεννά τις κρίσεις. Πιστεύουμε πως σήμερα, περισσότερο από ποτέ άλλοτε, είναι θεμιτός και αναγκαίος ο μεγαλύτερος απεγκλωβισμός των κοινωνιών από τα καθεστωτικά κόμματα κάθε απόχρωσης. Ο απεγκλωβισμός της αντίστασης από τα ξεπουλημένα στο σύστημα κόμματα της αριστεράς, από τις μεταρρυθμιστικές παγίδες και την απάτη της "ανατροπής από τα μέσα". Η πολιτική λύση βρίσκεται στην εξωθεσμική και οριζόντια οργάνωση των αντιστάσεων σε μια προοπτική που θα στοχεύει στην ανατροπή και την επανάσταση. […]».

"Επαναστατικός Αγώνας", από την τελευταία προκήρυξη (δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα "Το Ποντίκι", 10.09.2009, φύλλο 1568), μετά το χτύπημα στο Χ.Α.Α.

Εικονογράφημα του Jean-Marc Reiser