Η δουλεία δεν εξέλιπε…

Επιτέλους, η οικονομία ανακάμπτει!!! Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία του Σ.ΕΠ.Ε. (Σώμα Επιθεωρητών Εργασίας), 98.859 νέες θέσεις εργασίας δημιουργήθηκαν τον Ιούνιο του 2009 – εκ των οποίων, οι 23.009 αντιστοιχούν σε θέσεις μερικής απασχόλησης και οι 4.952 σε θέσεις εκ περιτροπής εργασίας. Εν ολίγοις, το 28% των νεοπροσληφθέντων έχει μερική εβδομαδιαία απασχόληση (ελληνιστί, part time – τέχνασμα που μειώνει το εργασιακό κόστος). Σύμφωνα με τους υπολογισμούς της Εθνικής Στατιστικής Υπηρεσίας, ο αριθμός των μερικώς απασχολουμένων σχεδόν διπλασιάστηκε το πρώτο εξάμηνο του 2009 (επισήμως, πάνω από 350.000) σε σχέση με το τέλος του 2008 (περίπου 210.000). Αυτό, βέβαια, δεν είναι αρνητικό από μόνο του, μιας και ο ελεύθερος χρόνος είναι ζητούμενο στις μέρες μας˙ το αρνητικό είναι ότι όσο λιγότερες είναι οι ώρες εργασίας, τόσο πιο πενιχρές είναι και οι αποδοχές (το τελευταίο δεν αποτελεί κανόνα, δεδομένου ότι η κακοπληρωμένη εργασία είναι πολύ διαδεδομένο φαινόμενο και δε συνδέεται απαραιτήτως με τις ώρες δουλειάς) και λιγότερα (έως ανύπαρκτα) τα λογής εργασιακά δικαιώματα. Μιλάμε, φυσικά, για το σκλαβοπάζαρο του ιδιωτικού τομέα και όχι για το Δημόσιο το οποίο έχει εξασφαλίσει πολύ περισσότερα από τα στοιχειώδη για όσους (μόνιμους ή με συμβάσεις αορίστου χρόνου) απασχολούνται στις τάξεις του. Αν οι αξιότιμοι κύριοι γραφειοκράτες του Σ.ΕΠ.Ε. (οι οποίοι "κινητοποιούνται" μόνο κατόπιν επίσημης καταγγελίας) έκαναν μια βόλτα στα λογής κάτεργα της περίφημης "ιδιωτικής πρωτοβουλίας" (όπου τα θανατηφόρα "ατυχήματα" ελλείψει στοιχειωδών μέτρων ασφαλείας, αυξάνονται και πληθύνονται), θα αντίκριζαν πολλά και διάφορα – όχι ότι θα ίδρωνε το παχύσαρκο αυτί τους. Πάντως, ακόμη και αυτοί οι αριθμοί υπήρξαν αρκετοί ώστε η θρασύτατη Πετραλιά να θριαμβολογήσει λέγοντας ότι «[…] η ομαλότητα εμφανίζεται σταδιακά στην αγορά εργασίας.» - χωρίς, βέβαια, να αναφέρει πως οι χαμένες θέσεις εργασίας το προηγούμενο διάστημα ήσαν περισσότερες. Οι κρατικοί μηχανισμοί, στην καλύτερη περίπτωση, θα ενδιαφερθούν μόνο για τη μείωση της ανασφάλιστης εργασίας – και αυτό, μόνο για να απομυζήσουν ζεστό χρήμα μέσω των ετοιμόρροπων ασφαλιστικών ταμείων. Μόνον αυτό τους αφορά (το λαβείν) και δεν πρόκειται να μεριμνήσουν (αυτό θα ήταν το δούναι) για τις συνθήκες εργασίας ή για τις αμοιβές των εργαζομένων. Η αποφασιστικότητα και η συνεισφορά των κυβερνήσεων στο ζήτημα της απασχόλησης, εξαντλείται σε γελοία μέτρα-ασπιρίνες τύπου "stage" (11μηνη ανασφάλιστη εργασία, με αμοιβή χαμηλότερη από 500 ευρώ) – για το οποίο, ο ανεκδιήγητος άχθος αρούρης George Papandreu (ο οποίος είχε πει κάποτε πως, όταν ζούσε στη Σουηδία, είχε δουλέψει στις οικοδομές – εδώ, γελάμε μέχρι τελικής πτώσεως) δήλωσε πως πρέπει να ισχύει μόνο στον ιδιωτικό τομέα. Σωστά!!! Όσοι δεν περιλαμβάνονται στο αθάνατο ελληνικό Δημόσιο (και δεν απολαμβάνουν την πολυπόθητη θαλπωρή του), έχουν βγει από κώλο και, ως εκ τούτου, τους αξίζει το μπαλαούρο (αφού δεν είναι άρειοι). Βέβαια, η "ελαστικοποίηση" είναι φαινόμενο παγκόσμιας εμβέλειας κι εφαρμογής˙ τον Ιούνιο του 2008, η Τράπεζα της Ισπανίας δήλωσε απερίφραστα (και με κάθε επισημότητα) πως η εργασιακή "ελαστικότητα" των μεταναστών είναι θετικός παράγοντας για την αντιμετώπιση της ανεργίας (εφημερίδα "El País", 22.06.2008). Αυτό θα πει οικουμενική αντίληψη: πολλές κακοπληρωμένες δουλειές για να δείξουμε ότι δαμάζουμε το θηρίο της ανεργίας.

Εν μέσω θέρους, η κυβέρνηση του μεταρρυθμιστή Κωστάκη του Β’ του μικρού (κατά τον ευφυή χαρακτηρισμό του Τζίμη Πανούση) ξεκινά την εφαρμογή του σχεδίου επιδότησης της τετραήμερης εβδομαδιαίας εργασίας 32 ωρών (αφορά έως και 60.000 εργαζόμενους του ιδιωτικού τομέα), πρόγραμμα που επιδοτείται με 50 εκατομμύρια ευρώ από κοινοτικά κονδύλια και στο οποίο μπορεί (θεωρητικά) να ενταχθεί όποια επιχείρηση αντιμετωπίζει σοβαρό πρόβλημα επιβίωσης. Έτσι, επεκτείνεται (μέχρι να επικρατήσει πλήρως) η "ευέλικτη" απασχόληση (η εξαμβλωματική καινοτομία του γίγαντα Σημίτη) και διαμορφώνεται με βάση τις ανάγκες του εκάστοτε εργοδότη.

Το υπουργείο Οικονομίας και Οικονομικών θριαμβολογεί και για ένα ακόμη "επίτευγμά" του, εξηγώντας μας ότι πρόκειται για «[…] ένα ακόμη πρόγραμμα στήριξης της πραγματικής οικονομίας και της απασχόλησης. Διευκολύνει τη δανειοδότηση των επιχειρήσεων που αντιμετωπίζουν προβλήματα εξαιτίας της κρίσης, ανεξάρτητα από το μέγεθος και τον κλάδο που δραστηριοποιούνται. Παρέχει εγγύηση του ελληνικού Δημοσίου για δάνεια που συνάπτουν οι επιχειρήσεις. Το συνολικό ποσό του δανείου για κάθε επιχείρηση δεν μπορεί να ξεπερνά το ετήσιο μικτό μισθολογικό κόστος της, ενώ το ύψος της εγγύησης είναι το 70% του δανείου. Το συνολικό ποσό για τις εγγυήσεις ανέρχεται σε 2 δισ. ευρώ. Το πρόγραμμα διαρκεί έως το τέλος του 2010. Βασική προϋπόθεση για να ενταχθεί μια επιχείρηση, είναι να διατηρήσει για μια διετία τις θέσεις εργασίας της. Σε αυτή την κρίσιμη περίοδο: Διασφαλίζουμε την επιβίωση και τη συνέχιση της λειτουργίας των επιχειρήσεων. Διασφαλίζουμε την απασχόληση και το εισόδημα χιλιάδων εργαζομένων. […]». Πιθανότατα, στο πρόγραμμα θα ενταχθούν κι επιχειρήσεις όπως η "Alumil" του (προέδρου του Συνδέσμου Βιομηχανιών Βορείου Ελλάδος) Γιώργου Μυλωνά, ο οποίος (για το χρονικό διάστημα από 01.03.2009 έως 31.08.2009) επέβαλε στους 2.500 εργαζόμενους της επιχείρησής του (στις 26 εταιρείες του ομίλου) μείωση του χρόνου εργασίας κατά 1,5 ώρα και μείωση των αποδοχών τους κατά 20%. Όλα αυτά, σε μια επιχείρηση η οποία πάντα παρουσίαζε απρόσκοπτη υπερκερδοφορία (π.χ. αύξηση κερδών κατά 10% κατά το τελευταίο τρίμηνο του 2008). Να υποθέσουμε ότι ο Μυλωνάς, μετά την απαγωγή του (για την οποία υπερπροβλήθηκε και ηρωοποιήθηκε από τα Μ.Μ.Ε., κατάλαβε πως κανένας "επίσημος φορέας" δεν πρόκειται να του αντιταχθεί και πως το κράτος δουλεύει (και) γι’ αυτόν (όπως και για τους ομοίους του); Ο ίδιος, ενώ μετά την απαγωγή βεβαίωνε πως θα επαναπροσδιόριζε τις αξίες της ζωής του, με απροσμέτρητο θράσος δήλωσε πως η μείωση των αποδοχών κατά 20% αφορά και τον ίδιο – χωρίς, όμως να υπενθυμίσει ότι οι δικές του μηνιαίες αποδοχές αντιστοιχούν σε πολλές ετήσιες αποδοχές του μέσου εργαζόμενου. Πάντως, την κίνηση του Μυλωνά επικρότησε η υφυπουργός Απασχόλησης Σοφία Καλαντζάκου («παράδειγμα προς μίμηση η Alumil [...]»), με τις συνήθεις νεοφιλελεύθερες παπαρολογίες περί «κοινωνικής ευθύνης που οφείλει να δείξει ο κάθε εργαζόμενος [...]». Όταν οι παρασιτικές κυβερνήσεις δε θέλουν να υπάρχει φιλεργατική νομοθεσία και πραγματικά αναπτυξιακή πολιτική (αυτά τα δύο δεν είναι κατ’ ανάγκη αλληλοσυγκρουόμενα – τουναντίον), το μόνο που δέχονται να κάνουν για να αμβλύνουν (προσωρινά) τις κοινωνικές εντάσεις που προκαλεί η διογκούμενη ανεργία και η εργασιακή (και κατ’ επέκταση, προσωπική) ανασφάλεια, είναι να μεγαλώσουν ακόμη περισσότερο την (ήδη τεράστια) ανισοκατανομή του παραγόμενου πλούτου.

Άλλη κατηγορία πληβείων εργαζομένων είναι οι αποκαλούμενοι"ενοικιαζόμενοι", άλλο ένα "εξωτικό φρούτο" που μας έφερε (εν έτει 2001, νόμος 2956) η "εκσυγχρονιστική" διακυβέρνηση του Σημίτη – μαζί με βαρύγδουπους νεολογισμούς όπως "πλήρης επισφαλής απασχόληση", "ευέλικτη απασχόληση" και άλλες παπαριές – αδέξιες ερμηνείες κι εγχώριες εκδοχές της περιβόητης "flexicurity". Υπολογίζονται σε κάποιες δεκάδες χιλιάδες (ίσως, 30.000, με αυξητική τάση) και τελούν σε σαφή (και ασφυκτική) κατάσταση ομηρίας από τις δεκάδες (και διαρκώς αυξανόμενες) εταιρείες ενοικίασης (ορισμένες από αυτές: intersis, dataplan, delta singular, axion plan). Τη συγκεκριμένη κατηγορία σκλάβων (εκ των οποίων, πολλοί διαθέτουν αρκετά από τα λεγόμενα "απαραίτητα τυπικά προσόντα" που απαιτεί η αγορά εργασίας) προτιμούν ιδιαίτερα οι τράπεζες (και, δη, η υπό κρατικό έλεγχο "Εθνική"), στις οποίες παρέχουν (αθλίως αμειβόμενες) υπηρεσίες 5.000 και πλέον εργαζόμενοι, αλλά και επιχειρήσεις του αποκαλούμενου "ευρύτερου δημόσιου τομέα" (κλασσικά παραδείγματα, τα ΕΛ.ΤΑ. και οι Ο.Τ.Α.). Βέβαια, οι συνθήκες εργασίας παραπέμπουν στη βιομηχανική Αγγλία του 19^ου αιώνα: σχοινοτενή ωράρια-λάστιχο (πιο ελαστικά και από τον Τιραμόλα), απλήρωτες υπερωρίες, ανυπαρξία επιδομάτων και ασφάλισης, απαγόρευση συνδικαλισμού, απολύσεις χωρίς καταβολή αποζημίωσης, κλπ. Όταν τα χρυσοκάνθαρα μεγαλοστελέχη εισπράττουν αλλεπάλληλα παχυλά bonus παραγωγικότητας (έστω κι αν έχουν καταποντίσει μια επιχείρηση), οι "ενοικιαζόμενοι" γεύονται φόβο, απαξίωση, αβεβαιότητα, αγωνία, απουσία προοπτικής – και πολλές άλλες παρόμοιες "λιχουδιές". Γιατί μια επιχείρηση να προτιμήσει "ενοικιαζόμενους"; Απλούστατα, για να μην τους προσλάβει η ίδια και φορτωθεί με "περιττά" έξοδα (ασφάλιση, επιδόματα, κλπ.). Έτσι, η Εταιρεία Προσωρινής Απασχόλησης (είναι ο άμεσος εργοδότης που προσλαμβάνει και πληρώνει, και στο εργασιακό της καθεστώς υπάγεται ο "ενοικιαζόμενος") παραχωρεί (έναντι αμοιβής) τον εργαζόμενο σε μια "χρήστρια" επιχείρηση. Η συναλλαγή αυτή περιγράφεται με τον όρο "outsourcing" (εξωτερίκευση εργασιών μιας εταιρείας, με ανάθεση έργου σε άλλη) και, από όλα αυτά, προκύπτει με σαφήνεια ότι ο εργαζόμενος αντιμετωπίζεται ως αντικείμενο εκμετάλλευσης με συγκεκριμένη αξία χρήσης. Μπορεί, βάσει της εργατικής νομοθεσίας, να προβλέπεται η υποχρεωτική μονιμοποίηση εργαζομένων που έχουν εργαστεί πάνω από 18 συνεχείς μήνες σε μια εταιρεία (και η κατοχύρωση των συνεπακόλουθων δικαιωμάτων), φαίνεται όμως πως αυτά είναι "ψιλά γράμματα" και ουδείς τα βλέπει.

Σε μειονεκτική θέση (και, ίσως, όχι τόσο εξαθλιωμένοι όσο οι προηγούμενοι) βρίσκεται και άλλη μία κατηγορία εργαζομένων, οι γνωστοί ως "μπλοκάκηδες". Δεν είναι ανειδίκευτοι, ούτε καν απλώς πτυχιούχοι˙ μπορεί να είναι δικηγόροι, γιατροί, δημοσιογράφοι, μηχανικοί, "πληροφορικάριοι", κ.ά. Η Γ.Σ.Ε.Ε. τους υπολογίζει σε 130.000 και τους χαρακτηρίζει μια ιδιότυπη σχέση με τον εργοδότη τους: δεν έχουν προσληφθεί (δηλαδή, οι επιχειρήσεις δεν τους δηλώνουν ως υπαλλήλους), αλλά θεωρούνται "συνεργάτες" με Δελτίο Παροχής Υπηρεσιών. Αυτό, πρακτικά, σημαίνει ότι δεν τους καλύπτει καμία συλλογική σύμβαση εργασίας (αναφορικά με ωράρια, αποδοχές, εργασιακά δικαιώματα, κλπ), συν του ότι πληρώνουν την (υποχρεωτική) ασφάλισή τους από την τσέπη τους. Επίσης, αν σκεφτούμε πως το όριο για το αφορολόγητο εισόδημα είναι οι 10.500 ευρώ ετησίως, το υπουργείο θεωρεί πως ένας "μπλοκάκιας" (αυτοαπασχολούμενος, εν γένει) οφείλει να επιβιώσει με εισόδημα 875 ευρώ μηνιαίως – εκ των οποίων, τα μισά θα τα εισπράξει κάποιο ασφαλιστικό ταμείο (συνήθως, ο Ο.Α.Ε.Ε.), ενώ καραδοκούν και τα διάφορα Επιμελητήρια για να καρπωθούν το σχετικό (νόμιμο, παρακαλώ!) νταβατζιλίκι. Αν ο αυτοαπασχολούμενος κερδίσει περισσότερα, θεωρείται άξιος φορολόγησης - για να εξασφαλισθούν και οι μισθοί των δημοσίων υπαλλήλων (οι οποίοι υπερβαίνουν κατά πολύ τα 1.000 ευρώ καθαρά – χώρια οι ασφαλιστικές εισφορές). Βέβαια, οι λιμοκοντόροι φωστήρες που συντάσσουν νόμους και διατάξεις, καθώς και όσοι αδηφάγοι φαταούλες επικυρώνουν ανάλογα αίσχη, ουδέποτε θα καταδέχονταν να ζήσουν με τέτοια πενιχρά ποσά – δεδομένου ότι θεωρούν πως τους αξίζει το καλύτερο. Κατά τ’ άλλα, η φοροδιαφυγή είναι έγκλημα…

Ευτυχώς, όμως, υπάρχει η Γ.Σ.Ε.Ε. η οποία φροντίζει για τους αδικημένους και τους καταφρονημένους του μόχθου. Οι κακοήθεις μιλούν για συνδικαλιστική γραφειοκρατία και ισχυρίζονται πως οι άξιοι εκπρόσωποι των εργαζομένων ενθυλακώνουν δημόσιο χρήμα και προετοιμάζουν την πολιτική τους σταδιοδρομία, αλλά εμείς δεν τους πιστεύουμε. Άλλωστε, η ρωμαλέα στάση τους στην "υπόθεση Kuneva" και η αποφασιστική συμβολή τους στην πάταξη του δουλεμπορίου των εργολαβικών εταιρειών (μόνο κάποιοι προβοκάτορες ισχυρίζονται πως η Γ.Σ.Ε.Ε. έχει αναθέσει την καθαριότητα του κτιρίου της σε εργολαβική εταιρεία), αποδεικνύει πως οι Πολυζωγόπουλοι και οι Παναγόπουλοι είναι άκρως απαραίτητοι (για ποιον, αυτό αποτελεί αντικείμενο συζήτησης). Έδωσε, λοιπόν, η κυβέρνηση (εντός του παρελθόντος Ιουνίου) 52 εκατομμύρια ευρώ για «εκπαίδευση στελεχών και κατάθεση προτάσεων για την αντιμετώπιση της ανεργίας…». Το ποσό (δηλαδή, τα κλεψιμαίικα, αφού πρόκειται για δημόσιο χρήμα) μοιράστηκαν οι εργοδοτικές οργανώσεις ομού με την "ανιδιοτελή" και "παραγωγική" Γ.Σ.Ε.Ε. (στην οποία αντιστοιχεί το 40%, ήτοι 20,8 εκατομμύρια ευρώ). Την ίδια περίοδο (συγκεκριμένα, στις 11.06.2009), η Πετραλιά υπέγραψε απόφαση (υπάρχει στο Φ.Ε.Κ. 1243/24.06.2009) με την οποία χορηγούσε στους εργατοπατέρες της Γ.Σ.Ε.Ε. το ποσό των 80.000 ευρώ για τα έξοδα των εκπροσώπων της στη Σύνοδο της Διεθνούς Συνδιάσκεψης Εργασίας στη Γενεύη. Μ’ αυτά και μ’ αυτά, οι συνδικαλιστάδες της πολυθρόνας και των κρατικών επιχορηγήσεων πήγαν στην Πετραλιά για να συζητήσουν το θέμα της (όλο και πιο διαδεδομένης) μερικής (ή, εκ περιτροπής) απασχόλησης. Εκεί, ως γνήσια σκυλάκια του καναπέ, απέφυγαν να ζητήσουν κατάργηση του νόμου (για τον οποίον, η καρακάξα δήλωσε πως είναι δημιούργημα των σοσιαληστών – σα να μην έχει ευθύνη η δική της παράταξη που τον συντήρησε) και περιορίστηκαν στο να ζητήσουν «[…] εντατικοποίηση των ελέγχων του Σ.ΕΠ.Ε. και των ελεγκτικών μηχανισμών, ώστε να αντιμετωπισθούν άμεσα και αποτελεσματικά οι εργοδοτικές αυθαιρεσίες.». Φυσικά, δεν είναι η πρώτη φορά που οι βολεμένοι εργατοπατέρες δείχνουν το ποιόν τους – άλλωστε, έχουν συνηθίσει να ξεβρακώνονται και να ικανοποιούν τα λογής μεγαλοσυμφέροντα. Συγκεκριμένα, στις 18.02.2009, πραγματοποιήθηκε συνάντηση των εκπροσώπων της Γ.Σ.Ε.Ε. και του Σ.Ε.Β. Το βασικό συμπέρασμα, περιέχεται στο κοινό μήνυμα που έστειλαν οι δύο (υποτίθεται, αντικρουόμενες) πλευρές: όλοι μαζί, εργαζόμενοι κι εργοδότες, θα δώσουμε τη μάχη για την αντιμετώπιση της κρίσης και της ανεργίας. Ο καθείς με τα όπλα του, όπως έλεγε και ο ποιητής, αλλά εδώ τα πράγματα δεν είναι ακριβώς έτσι. Διότι, οι αργυρώνητοι εργατονταβατζήδες γνωρίζουν πολύ καλά πως δεν είναι εφικτό να υποστούν τις ίδιες θυσίες οι μεγαλοεπιχειρηματίες με τους απλούς εργαζόμενους: οι πρώτοι έχουν τη δυνατότητα να "τρώνε από τα έτοιμα" για το υπόλοιπο του βίου τους (η υπεραξία κάνει θαύματα), οι δεύτεροι θα αντιμετωπίσουν πρόβλημα επιβίωσης από τη μια στιγμή στην άλλη. Ακριβώς έναν χρόνο νωρίτερα (Μάρτιος 2008), είχε υπογραφεί η διετής Εθνική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας την οποία ο πρόεδρος του Σ.Ε.Β. χαρακτήρισε «ένα σύγχρονο Σύμφωνο εργασιακής ειρήνης και κοινωνικής συνοχής […]». Βέβαια, ο Δ.Δασκαλόπουλος είχε κάθε λόγο να πανηγυρίζει, αφού: δόθηκε αύξηση 1 (ένα!!!) ευρώ στο μεροκάματο για το 2008, δηλαδή 3,45%, τη στιγμή που ο επίσημος πληθωρισμός (φανταστείτε ο πραγματικός) "έτρεχε" με ρυθμό 4,4% («[…] δίνονται αυξήσεις πάνω από τον πληθωρισμό, ενσωματώνεται ένα μέρος της παραγωγικότητας της εργασίας στις αμοιβές […]», δήλωσε ο αρχιεργατοπατέρας Παναγόπουλος). Απολύτως ικανοποιημένος ο Δασκαλόπουλος, θριαμβολόγησε: «[…] Θέσαμε τα θεμέλια για μία νέα δημιουργική φάση στις εργασιακές σχέσεις. Πράγματι, πέρα από τη συμφωνία για πραγματικές αυξήσεις στους εργαζόμενους, καθώς και για μια σειρά από άλλα θέματα που προσδίδουν πιο ανθρώπινο πρόσωπο στην αγορά εργασίας, , επιτύχαμε κάτι ακόμη πιο σημαντικό: τη θεσμοθέτηση του μόνιμου Βήματος Διαλόγου και Συνεργασίας των δυνάμεων εργασίας. Ενός Βήματος που θα αποτελεί τη βάση για τη μόνιμη πρωτοβουλία των κοινωνικών εταίρων σε όλα τα μεγάλα οικονομικά και κοινωνικά ζητήματα […]». Αν ο Παναγόπουλος ήταν αναγκασμένος να προσπαθεί να επιβιώσει με τα ημερομίσθια που κυριαρχούν, ίσως να μην εκστόμιζε τέτοιες προκλητικές αηδίες˙ από τη στιγμή, όμως, που το θέμα δεν τον αγγίζει προσωπικά…

«Ο κύριος Π.» του Κυριάκου Κατζουράκη (λάδι σε πανί, 1968)

Όπως είναι γνωστό, για να κινηθεί η γαλέρα χρειάζονται οι ανάλογοι κωπηλάτες – δεν αρκεί ο μαστιγωτής επιστάτης…

Υ.Γ. Ως γνωστόν, η απληστία συγκαταλέγεται στα επτά θανάσιμα αμαρτήματα. Μόλις προ ολίγων ημερών, ο υπουργός Εσωτερικών Προκόπης Παυλόπουλος (γνωστός και ως Φαυλόπουλος), με το εμετικό ύφος του παντογνώστη ειδήμονα, ανακοίνωσε πως «[…] θα κατατεθεί ο σχετικός νόμος, σύμφωνα με τον οποίο η χρηματοδότηση των κομμάτων θα γίνεται σχεδόν αποκλειστικά από τον κρατικό προϋπολογισμό […]». Βέβαια, ο Πάκης (ανθρωπάκης) δεν ετοιμάζει κάτι που δεν ισχύει ήδη. Οι σαπρόφυτοι πολιτικοί σχηματισμοί (κυρίως, εκείνοι που διαθέτουν χαραμοφάηδες στο κυνοβούλιο) χρηματοδοτούνται, εδώ και πολλά χρόνια από τον προϋπολογισμό. Αυτό, φυσικά, δεν τους εμποδίζει να έχουν διαρκώς το χέρι απλωμένο και να ενθυλακώνουν διάφορα ποσά – η "περίπτωση Siemens" είναι ένα μόνο παράδειγμα της σχετικής νοοτροπίας των "εθνοπατέρων". Το καινούριο στην υπόθεση θα είναι το ύψος της επιχορήγησης των κομμάτων (και, δη, των εναλλασσόμενων στην εξουσία), με το γελοίο πρόσχημα της καταπολέμησης του "πειρασμού". Κι αν όλα αυτά μοιάζουν υπερβολικά, ας θυμηθούν οι δύσπιστοι "νοικοκυραίοι", πόσο αδηφάγα συμπεριφορά επέδειξαν κατά καιρούς οι περισσότεροι βουλευτές και υπουργοί (π.χ. Βουλγαράκης και Ρουσόπουλος, τα πιο πρόσφατα παραδείγματα) καθώς και πολλοί άλλοι που αμείβονται πλουσιοπάροχα χωρίς να προσφέρουν απολύτως τίποτα – παρά μόνο λεηλατούν και κλέβουν. Από τον θίασο των αδηφάγων απατεώνων δε θα μπορούσε να απουσιάζει το "κώμα του λαού" (από τα πλουσιότερα πανευρωπαϊκώς), το οποίο δήλωσε πως «[…] κόμμα κρατικοδίαιτο κι ελεγχόμενο από τα μονοπώλια και την εξουσία τους, δεν πρόκειται να γίνει.». Κι εμείς οι αδαείς νομίζαμε πως οι του Περισσού τσεπώνουν (εδώ και 35 χρόνια) την ετήσια κρατική χρηματοδότηση…

Δυστυχώς, 300 βόλια δεν αρκούν…

Σκίτσο του Στάθη Σταυρόπουλου ("Ελευθεροτυπία", 17.08.2009)

Σχετικά δημοσιεύματα:

«Η εξέγερση του πρεκαριάτου», της Μυρτώς Μπολώτα, περιοδικό "Γαλέρα", τεύχος 30, Μάρτιος 2008

«Ανεξάντλητα τα κόλπα των εργοδοτών», του Χρήστου Μέγα, εφημερίδα "Ελευθεροτυπία", 12.02.2009

«Χώροι δουλειάς, σφαγεία», του Δημήτρη Σταμούλη, εφημερίδα "Πριν", 17.08.2008

«Η κακοήθης μετάλλαξη των εργασιακών σχέσεων», του Βασίλη Γεωργα, εφημερίδα "Ελευθεροτυπία", 21.02.2009

«Η ευελιξία στην αγορά απειλεί την εργασία», συνέντευξη του Αλέξη Μητρόπουλου (καθηγητής Εργατικού Δικαίου του Πανεπιστημίου Αθηνών) στον Γιάννη Σεϊτανίδη, εφημερίδα "Αγγελιοφόρος της Κυριακής", 31.05.2008