Το κράτος-τραμπούκος...

Ο καθένας θα μπορούσε να φανταστεί ή να υποθέσει τις κτηνωδίες του σιωνιστικού στρατού κατοχής στην Παλαιστίνη. Όταν, όμως, όλα αυτά επιβεβαιώνονται (αν και όχι σε όλη τους την έκταση) από τους ίδιους τους φυσικούς αυτουργούς, τότε καταρρίπτονται και οι τελευταίες αμφιβολίες. Νέες καταγγελίες, από περίπου 30 Ισραηλινούς στρατιώτες, κατατέθηκαν στην οργάνωση "Breaking the Silence", αναφορικά με τις διαταγές (π.χ. «Καλύτερα να χτυπήσετε έναν αθώο, παρά να διστάσετε να χτυπήσετε τον εχθρό. Ακόμη κι αν δεν είσαστε σίγουροι, πυροβολήστε!») που έπρεπε να εκτελέσουν (κυριολεκτικά και μεταφορικά) κατά την επιδρομή του περασμένου Ιανουαρίου στη Γάζα. Οι 54 μαρτυρίες μιλούν για τις "αποδεκτές πρακτικές", δηλαδή: καταστροφή εκατοντάδων κατοικιών και τζαμιών (χωρίς να εξυπηρετούνται στρατιωτικοί σκοποί), χρήση λευκού φοσφόρου εις βάρος κατοικημένων περιοχών, καταστροφή ιδιωτικών περιουσιών, φόνευση αμάχων – όλα αυτά, χωρίς κανέναν περιορισμό και με πλήρη ανοχή ή ενθάρρυνση άνωθεν. Βέβαια, οι καταγγελίες γίνονται πάντα εκ των υστέρων, αφού το έγκλημα έχει ήδη συντελεστεί. Την κρίσιμη στιγμή το δάχτυλο πιέζει τη σκανδάλη κι εκτελεί (κυριολεκτικά και μεταφορικά) τις διαταγές. Όπως διευκρίνησε Ισραηλινός στρατιώτης, «Τη στιγμή που φτάναμε στη γραμμή εκκίνησης, απλώς αρχίζαμε να πυροβολούμε σε οτιδήποτε ύποπτο. Στον πόλεμο, σε αστικές περιοχές, οποιοσδήποτε μπορεί να είναι εχθρός σου. Δεν υπάρχουν αθώοι».

Φυσικά, οι θηριωδίες που λαμβάνουν χώρα σε καθημερινή βάση δε γνωστοποιούνται όλες. Πάντως, ακόμη και τα λίγα που δημοσιεύονται είναι ενδεικτικά της κατάστασης. Έτσι, στις 9 Ιουνίου 2009, η αγγλική εφημερίδα "The Independent" φιλοξένησε τις μαρτυρίες δύο Ισραηλινών αξιωματικών, αναφορικά με στρατιωτική επιχείρηση στο χωριό Χαρές της Δυτικής Όχθης, στις 26.03.2009. Όπως κατέθεσαν οι δύο λοχίες της "Ταξιαρχίας Kfir", σε τουλάχιστον 150 πολίτες, μεταξύ των οποίων και παιδιά, έδεσαν τα μάτια και τα χέρια πισθάγκωνα και και τους είχαν υπό κράτηση σε όλη τη διάρκεια της επιχείρησης. «[…] Κάποιοι πιστεύουν πως πρέπει συνεχώς να σφίγγεις τα πλαστικά σχοινιά μέχρι που να σταματά η ροή του αίματος. Πολύ σύντομα τα χέρια μελανιάζουν. Ήταν πολλοί εκείνοι που, από ένα σημείο και μετά, δεν αισθάνονταν τίποτα […]». «Τα χειρότερα συνέβαιναν στις τουαλέτες. Ουσιαστικά, οι στρατιώτες που οδηγούσαν κάποιους στις τουαλέτες το έκαναν για να εκτονωθούν επάνω τους. Τους πήγαιναν, υποτίθεται, να ουρήσουν και πριν προλάβουν να μπουν τούς χτυπούσαν και τους έριχναν στο έδαφος. Είχαν τα χέρια και τα μάτια τους δεμένα και δεν μπορούσαν να αντιδράσουν. Θυμάμαι έναν νεαρό, που δεν είχε κάνει τίποτα για να εκνευρίσει τους στρατιώτες. Απλώς ήταν Αραβας. Δεν ήταν πάνω από 15 ετών [...]». Δήλωσαν, επίσης, πως κάποιοι στρατιώτες έκλεβαν ό,τι έβρισκαν στα σπίτια – παρά το γεγονός ότι οι άνθρωποι αυτοί ήταν τόσο φτωχοί, ώστε δεν κατείχαν αντικείμενα αξίας.

Στις 29.07.2008, στο χωριό Νιλίν της Δυτικής Όχθης, πολύ κοντά στην "πρωτεύουσα" Ραμάλα, ο 10 ετών Ahmed Mousa δολοφονήθηκε από σιωνιστική σφαίρα, κατά τη διάρκεια διαδήλωσης ενάντια στην επέκταση του τείχους αποκλεισμού που χωρίζει την Δυτική Οχθη από τα κατεχόμενα από το 1948 παλαιστινιακά εδάφη τα οποία αποτελούν το σημερινό Ισραήλ. Η συγκεκριμένη απόφαση της σιωνιστικής κυβέρνησης θα έκοβε στα δυο το χωριό, αφαιρώντας του το 20% των καλλιεργήσιμων εκτάσεων που ανήκε στους κατοίκους του. Οι Παλαιστίνιοι δεν έσκυψαν το κεφάλι και σχεδόν καθημερινά οργάνωναν διαμαρτυρίες, οι οποίες πολλές φορές είχαν αιματηρή κατάληξη και οδηγούσαν σε αποκλεισμό του χωριού, εκατοντάδες τραυματίες και νεκρούς (ο Ahmed Mousa, στη φωτογραφία αριστερά, υπήρξε ο 12^ος) από τις ισραηλινές σφαίρες.

Η κηδεία του 10χρονου αγοριού εξελίχθηκε (αναπόφευκτα) σε αντικατοχική διαδήλωση με έναν ακόμη νεκρό: ο 18χρονος Yousef Amira (στη φωτογραφία, κάτω δεξιά) πυροβολήθηκε δύο φορές στο κεφάλι και, αφού έπεσε σε κώμα, εξέπνευσε λίγες ώρες αργότερα.

Κατά τ’ άλλα, διαφήμιση της εταιρείας κινητής τηλεφωνίας "Cellcom" που προβάλλεται στην ισραηλινή τηλεόραση και κλείνει με το μήνυμα «Τι θέλουμε τελικά όλοι; Λίγη Διασκέδαση», δείχνει ισραηλινούς στρατιώτες να παίζουν ποδόσφαιρο με κάποιους "αόρατους" αντιπάλους (Παλαιστίνιους, αφού βρίσκονται από την άλλη μεριά του τείχους της Δυτικής Όχθης). Φυσικά, το παιχνίδι κερδίζουν οι Ισραηλινοί (περιούσιος λαός, γαρ).

Τώρα, θα μπορούσε να πει κάποιος, «γιατί τα σκαλίζεις αυτά; προηγούνται τα μπάνια του λαού»... Άλλωστε, τίνος το αυτί θα ιδρώσει; Όπως διαπιστώνει και η Donatella Rovera (επικεφαλής ερευνήτρια της "Διεθνούς αμνηστίας" για την Παλαιστίνη – κάθε άλλο παρά ριζοσπαστική οργάνωση), «Το Ισραήλ απολαύει απόλυτης ατιμωρησίας»: «[...] Το Ισραήλ χρησιμοποίησε οβίδες λευκού φωσφόρου με το πυροβολικό του, για πρώτη φορά στη Γάζα. Οπότε τα πυρά πυροβολικού τα οποία δεν είναι ακριβείας, σε συνδυασμό με τον λευκό φώσφορο ο οποίος απλώνεται εκτενώς, δημιούργησαν μια τραγική κατάσταση, σκοτώνοντας αδιακρίτως. Κι αυτό παρ' ότι το Ισραήλ διαθέτει προηγμένα όπλα ακριβείας. Βρήκαμε κομμάτια τέτοιων οβίδων παντού στις κατοικημένες περιοχές στη Γάζα. [...] Σε κάποιες περιπτώσεις, ο ισραηλινός στρατός τηλεφωνούσε σε οικογένειες λέγοντάς τους ότι έχουν λίγα λεπτά να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους πριν βομβαρδιστούν, αλλά πολλές φορές σπίτια βομβαρδίζονταν μεσονυχτίς ή νωρίς το πρωί χωρίς προειδοποίηση, σκοτώνοντας πολλούς άοπλους, ολόκληρες οικογένειες [...] δεν υπάρχει καμία σύγκριση σε οτιδήποτε. Το Ισραήλ έχει έναν από τους πιο σύγχρονους στρατούς παγκοσμίως, καθώς και μία από τις πιο αναπτυγμένες στρατιωτικές βιομηχανίες. Είναι δύο διαφορετικές περιπτώσεις, δεν συγκρίνονται οι ανθρώπινες απώλειες, οι ζημιές, η δύναμη πυρός [...] η ισραηλινή πλευρά απολαύει απόλυτης, ολοκληρωτικής, ατιμωρησίας. Κανείς δεν τους συλλαμβάνει, κανείς δεν τους κάνει τίποτε. Αυτό τους ενθαρρύνει [...]».