Εκτυφλωτικά σκοτάδια...

«[...] μια φωτογραφία μπορεί να είναι αντικείμενο τριών πρακτικών (ή τριών συγκινήσεων, ή τριών προθέσεων): ποιείν, πάσχειν, θεάσθαι [...] Φαντασιακά, η φωτογραφία (αυτή που έχω την πρόθεση να βγάλω) αναπαριστά εκείνη την πολύ λεπτή στιγμή κατά την οποία, πράγματι, δεν είμαι ούτε υποκείμενο ούτε αντικείμενο, αλλά μάλλον ένα υποκείμενο που νιώθει να γίνεται αντικείμενο [...] Το punctum μιας φωτογραφίας είναι το τυχαίο που, από μόνο του, με κεντά – αλλά και με μελανιάζει, με πονά [...] η φωτογραφία είναι σαν ένα πρωτόγονο θέατρο, η εξεικόνιση της ακίνητης και φτιασιδωμένης όψης κάτω από την οποία βλέπουμε τους νεκρούς [...] Στο βάθος, η φωτογραφία είναι ανατρεπτική, όχι όταν φοβίζει, διεγείρει ή στιγματίζει, αλλά όταν είναι στοχαστική [...] Η Ιστορία είναι υστερική: δε συγκροτείται παρά μόνον όταν την κοιτάζουμε – και για να την κοιτάξουμε πρέπει να έχουμε αποκλειστεί από αυτήν [...] Η φωτογραφία είναι βίαιη: όχι επειδή δείχνει βιαιότητες, αλλά επειδή κάθε φορά γεμίζει με το στανιό την όραση κι επειδή, μέσα σ’ αυτήν, τίποτα δεν μπορείς να αρνηθείς ή να αλλάξεις [...]».

Rolan Barthes, "La chambre claire" ("Ο φωτεινός θάλαμος"), κείμενα γραμμένα από τις 15 Απριλίου έως τις 3 Ιουνίου 1979.

«[...] ο κόσμος των τυφλών δεν είναι η νύχτα, όπως φαντάζεται ο κόσμος [...] ‘Οταν σουρουπώνει, τα πιο κοντινά μας αντικείμενα δείχνουν ν’ απομακρύνονται από τα μάτια μας. Κάπως έτσι απομακρύνθηκε κι από τα δικά μου μάτια ο ορατός κόσμος [...]».

Jorge Luis Borges, από το κεφάλαιο "Η Τυφλότητα", μέρος του βιβλίου "Siete Noches" ("Επτά Νύχτες") που περιλαμβάνει επτά διαλέξεις του Αργεντίνου συγγραφέα στο Teatro Coliseo του Buenos Aires (Ιούνιος – Αύγουστος 1997).

Στην Τ, η οργή της οποίας έχει ξεθυμάνει (τουλάχιστον, έτσι ισχυρίζεται)...