Ήχοι και απόηχοι (II)

Πρωί Σαββάτου στην παραλία της (αβάσταχτα ερωτικής) Θεσσαλονίκης. Ο άνθρωπος με το ακορντεόν μας προσφέρει τις νότες του, προσπαθώντας να εξασφαλίσει τα προς το ζην. Ξαφνικά, τον πλησιάζει (διακόπτοντάς τον) μια γυναίκα (εκπρόσωπος θρησκευτικής οργάνωσης – "ορθόδοξης" ή "αιρετικής", αδιάφορο) η οποία, με έντονο ύφος και φορτικό τρόπο, του μιλά για τη σωτηρία της ψυχής κραδαίνοντας ταυτόχρονα (μπροστά στο πρόσωπό του) και τα απαραίτητα "διαφωτιστικά" φυλλάδια. Ο φουκαριάρης δείχνει να νιώθει άβολα και αμήχανα καθώς η καρακάξα τον βομβαρδίζει με βαρύγδουπα χωρία και σωτηριολογικές συνταγές. Αίφνης, ξεπροβάλλει γραία Ταλιμπάν και, πλέον, ο ανθρωπάκος ακούει το κήρυγμα στερεοφωνικά. Ξόβεργες για τα αρπακτικά, επειγόντως...

Ο ανοιχτόκαρδος μουσικός με το υπέροχο πλατύ χαμόγελο και τις ζωηρές μελωδίες. Τα σέβη μου...