Η γρίπη των ψηφοφόρων...

Στις 7 Ιουνίου 2009, ανήμερα της Πεντηκοστής και παραμονές του Αγίου Πνεύματος (βοήθειά μας!!!) διεξάγονται οι εκλογές για το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Ένα φάντασμα πλανιέται πάνω από τις επικείμενες ευρωεκλογές: το φάντασμα της αποχής. Το διευθυντήριο των Βρυξελλών έχει θορυβηθεί τα μάλα (πού πας χωρίς λαϊκή επικύρωση) κι έχει ήδη ξεκινήσει μια δυναμική διαφημιστική εκστρατεία «εναντίον της απάθειας και της αδιαφορίας», το κόστος της οποίας θα υπερβεί τα 18.000.000 ευρώ. Έως και το μουσικό κανάλι MTV επιστρατεύτηκε για να προπαγανδίσει (μέσω ιστοσελίδας) για τη μαζική προσέλευση στις ευρωκάλπες.

Κλεοπάτρα Δίγκα, "Όλα καλά", 1972, ακρυλικό

Το Ευρωκοινοβούλιο ισχυρίζεται πως αποτελεί τον ανεξάρτητο νομοθέτη ο οποίος, μέσω των γνωμοδοτικής ισχύος ψηφισμάτων που εγκρίνει, ρυθμίζει θέματα που αφορούν την υγεία, την οικονομία, την ασφάλεια, το περιβάλλον και την ποιότητα ζωής των Ευρωπαίων πολιτών. Εκείνο που δεν αναφέρουν οι ευρωπατέρες είναι ο καταλυτικός ρόλος των ποικίλων και πανίσχυρων ομάδων πίεσης (γνωστών ως lobbies), οι οποίες φροντίζουν για τα λογής οργανωμένα συμφέροντα (κυρίως, δε, των επιχειρηματικών κολοσσών). Σύμφωνα με τους πιο μετριοπαθείς υπολογισμούς, οι ομάδες αυτές είναι περίπου 2.600 και διαθέτουν ετήσιο προϋπολογισμό περίπου 750.000.000 ευρώ. Αναφορικά, δε, με τις αποδοχές και τα προνόμια που απολαμβάνουν οι ευρωνταβατζήδες (αμείβονται επιπλέον για τη συμμετοχή τους σε επιτροπές και συνεδριάσεις, κάτι που θα έπρεπε να αποτελεί αυτονόητη υποχρέωσή τους), λογικό είναι να επιδιώκουν την επανεκλογή τους και την ενίσχυση της ισχύος ανάλογων εξουσιαστικών θεσμών.

Γιάννης Γαΐτης, "Τα πετούμενα" ή "Μικρόκοσμος αρ.2", 1963, λάδι σε μουσαμά

Όπως σημειώνει ο Τάκης Φωτόπουλος ("Ελευθεροτυπία", 23.05.2009), «[...] οι λαοί ψηφίζουν τους "αντιπροσώπους" τους σε ένα σώμα που όχι μόνο ουσιαστικά δεν ελέγχουν, όπως άλλωστε συμβαίνει με κάθε αντιπροσωπευτικό σώμα, αλλά ούτε μπορεί να προσποιηθεί ότι παίρνει σημαντικές αποφάσεις για την τύχη τους. Είναι γνωστό ότι το 80% της Ευρωπαϊκής νομοθεσίας καθορίζεται όχι από τις πολιτικές ελίτ στα εθνικά κοινοβούλια, ούτε βέβαια από την ελίτ στο ευρωκοινοβούλιο, αλλά από μια "σουπερ-ελίτ" επαγγελματιών πολιτικών στις συνδιασκέψεις κορυφής και την Κομισιόν, η οποία συνίσταται από τους εκπροσώπους των περισσότερο αναπτυγμένων καπιταλιστικών κρατών που μετέχουν στην Ε.Ε. και στην "Ομάδα των 7", η οποία αποτελεί το πολιτικό τμήμα της υπερεθνικής ελίτ [...] στην Ελλάδα, εάν βγουν σωστές οι δημοσκοπήσεις, το μόνο μικρό κόμμα που θα βγει σημαντικά ενισχυμένο είναι οι Οικολόγοι-Πράσινοι που στηρίζουν πλήρως την Ε.Ε., σαν παρακλάδι των πάλαι ποτέ ριζοσπαστών Ευρωπαίων Πράσινων, οι οποίοι έδειξαν παντοιοτρόπως την «ριζοσπαστικότητα» τους μόλις έγιναν κόμμα εξουσίας. Έτσι, όχι μόνο στήριξαν, άμεσα ή έμμεσα, κυβερνήσεις που μας έφεραν σήμερα στο χείλος της οικολογικής καταστροφής, αλλά και υιοθέτησαν πλήρως την ιδεολογία της Νέας Τάξης για την δήθεν προστασία των ατομικών δικαιωμάτων, καταλήγοντας να στηρίζουν την ΝΑΤΟική επίθεση κατά της Γιουγκοσλαβίας, τον πόλεμο κατά της "τρομοκρατίας", την τήρηση ίσων αποστάσεων στο Παλαιστινιακό κ.λπ. Το γεγονός, άλλωστε, ότι οι Ευρωεκλογές δεν αφορούν βασικά τους λαούς αλλά μόνο τις ελίτ των επαγγελματιών πολιτικών φάνηκε ξεκάθαρο με την σημερινή παγκόσμια κρίση, όπου έγινε φανερό ότι η μόνη «κοινή Ευρωπαϊκή πολιτική» είναι αυτή που υποστηρίζει η υπερεθνική ελίτ και θεμελιώνεται στις καταστατικές συνθήκες της Ε.Ε (Μάαστριχτ, Λισσαβόνας κ.λπ.), οι οποίες θεσμοποιούν την νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση στον Ευρωπαϊκό χώρο [...] Αντίστοιχα ισχύουν και για τμήματα της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς, αλλά ακόμη και για κάποιους στον «αντιεξουσιαστικό» χώρο που υιοθετούν "αναρχικούς" όπως οι Τσόμσκι, Ζινν, Αλμπερτ κ.α., οι οποίοι υποστηρίζουν τον δήθεν "προοδευτικό" ρόλο της Ε.Ε σε σχέση με τις ΗΠΑ, τον "προοδευτικό" Ομπάμα έναντι του ΜακΚεην κλπ! Έτσι, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ δεν θέτει αίτημα εξόδου από την Ε.Ε, αλλά δηλώνει ότι μετέχει στις ευρωεκλογές για "να συμβάλει στον αγώνα κατά της Ευρωπαϊκής Ένωσης, για την αντικαπιταλιστική διεθνιστική ρήξη με την Ευρωπαϊκή Ένωση, τον καπιταλισμό και τις κυβερνήσεις που διαχειρίζονται αυτή την πολιτική". Δηλαδή, μέχρι να γίνει (σε τρία τέρμινα) η διεθνικιστική ρήξη με την Ε.Ε., η έξοδος από αυτήν παραπέμπεται στις Ελληνικές καλένδες! [...]».