Εξημερωμένη ενημέρωση...

Η απόφαση των Αγγελοπουλαίων να βάλουν λουκέτο σε όλες τις (υπό τον απόλυτο έλεγχό τους) επιχειρήσεις Τύπου ("Ελεύθερος Τύπος", "City Fm 99,5"), με αποτέλεσμα την απώλεια 450 θέσεων εργασίας, είχε ως αποτέλεσμα τις κινητοποιήσεις των δημοσιογράφων (πορεία στη Βουλή) και την 24ωρη απεργία της Ε.Σ.Η.Ε.Α. Η εφημερίδα που βγήκε μπροστάρης για να καταγγείλει «Παιχνίδια εξουσίας με επιχειρήσεις Τύπου», υπήρξε η "Ελευθεροτυπία" (φύλλο 24^ης Ιουνίου 2009) με ένα επικό εξώφυλλο και πέντε (5) ολάκερες σελίδες αφιερωμένες στο συγκεκριμένο θέμα. Προ 20ετίας, πάλι η ίδια εφημερίδα είχε πρωτοστατήσει «κατά της άλωσης του Τύπου από τον Κοσκωτά» (η περίφημη "κάθαρση" που ακολούθησε, ζωή σε λόγου μας...), χωρίς ποτέ να ονομάσει τον βασικό υπεύθυνο (τον "σοσιαλιστή με το ζιβάγκο", και πάλι ζωή σε λόγου μας...). Ο πρωτοσέλιδος τίτλος («Παιχνίδια εξουσίας με επιχειρήσεις Τύπου»), από μόνος του, δείχνει το γελοίο του πράγματος και την απύθμενη υποκρισία. Υπάρχει έστω κι ένα "επίσημο" Μ.Μ.Ε. (εφημερίδα, ραδιοφωνικός ή τηλεοπτικός σταθμός) που δεν εμπλέκεται (έστω κι έμμεσα) σε παιχνίδια εξουσίας ή δεν έχει επιβάλει σχέσεις εργασιακής δουλοπαροικίας στην πλειονότητα των εργαζομένων του (ενώ οι "υπέρλαμπροι αστέρες" ενθυλακώνουν αμύθητα ποσά μέσω προνομιακών συμβολαίων); Τι απέγινε το "ουτοπικό όραμα" της μεταπολίτευσης για "εφημερίδες των συντακτών" (κάτι σαν επιχειρήσεις λαϊκής βάσης, πείραμα το οποίο ξεκίνησε στην "Ελευθεροτυπία"); Μένει να δούμε αν θα ευδοκιμήσει το εγχείρημα των εργαζομένων του "City" να αναλάβουν οι ίδιοι τον σταθμό. Στην εποχή μας, παντού, ως προτεραιότητα των εργατικών κινητοποιήσεων προτάσσεται η κατοχύρωση των θέσεων εργασίας. Όμως, κανείς δεν επισημαίνει το οφθαλμοφανές: πως, μέρα με τη μέρα, όλο και περισσότεροι γινόμαστε εξαρτημένοι υπάλληλοι (ουσιαστικά, σκλάβοι) όλο και λιγότερων κεφαλαιούχων που συγκεντρώνουν όλο και περισσότερο πλούτο στα χέρια τους. Όταν, τον Ιούλιο του 2006, η γκιόσα με το άκαμπτο μαλλί και το βαμπιρικό χαμόγελο ανέλαβε (μετά του ομοκρέβατου χρηματοδότη της) τον "Ελεύθερο Τύπο", οι εργαζόμενοι της εφημερίδας "αγκάλιασαν" το νέο εργοδοτικό καθεστώς και το "περιέβαλαν με εμπιστοσύνη". Ακόμη και ο δηκτικός, ευφυής κι επινοητικός Τζίμης Πανούσης, δεν έχει πει κουβέντα (στις ραδιοφωνικές εκπομπές του) για το πόσο οι περίφημοι Ολυμπιακοί Αγώνες του 2004 (μέγα επίτευγμα της ματαιόδοξης και υπερφίαλης καρακάξας) έχουν υποθηκεύσει το μέλλον των επόμενων γενεών. Οι εφημερίδες (τα Μ.Μ.Ε. εν γένει) δεν είναι οι πιστοί υπηρέτες της ενημέρωσης, όπως προσπαθεί να μας πείσει η "Ελευθεροτυπία". Ο "Ελεύθερος Τύπος" είναι (από το 1983, όταν πρωτοκυκλοφόρησε) ένα συνεπές φερέφωνο της κυβερνητικής παράταξης, όπως και η "αδέσμευτη Ελευθεροτυπία" στηρίζει εκ της ιδρύσεώς της (ενίοτε, δε, "ελέγχει") τη συμμορία των πράσινων τρωκτικών και προσπαθεί να μας πείσει πως θα σωθούμε αν ο Χαζογιώργος αντικαταστήσει τον Χοντροκώστα.

Σχετικά με τον διαστρεβλωτικό ρόλο του Τύπου, μια παρατήρηση που προκύπτει από την επικαιρότητα των ημερών: την Τετάρτη 24.06.2009, "Τα Νέα" δημοσίευσαν ολόκληρη την προκήρυξη με την οποία η "Σέχτα Επαναστατών" ανέλαβε την ευθύνη για την εκτέλεση του υπαρχιφύλακα της Αντιτρομοκρατικής. Για το ζήτημα της αποχής από τις πρόσφατες ευρωεκλογές, γράφει η "Ελευθεροτυπία": «[...] η οργάνωση αναφέρεται στις πρόσφατες εκλογές, κατακρίνει την αποχή και χαρακτηρίζει "απολίτικους" όσους δεν ψήφισαν [...]». Απλά πράγματα: όποιος (συνειδητά απέχων από την εκλογική φάρσα) διάβασε το ρεπορτάζ της συγκεκριμένης εφημερίδας και όχι την προκήρυξη, έχει την άποψη πως η "Σέχτα" τον θεωρεί "απολίτικο" – και, όλα αυτά, «σύμφωνα με πληροφορίες...» (την επομένη, καμία διόρθωση). Τι αναφέρεται στο κείμενο της οργάνωσης; ιδού: «[...] Επίσης όσον αφορά το μεγάλο ποσοστό αποχής πρέπει να το αναλογιστούμε ψύχραιμα, χωρίς να προτρέχουμε, ούτε να το εκλαμβάνουμε αποκλειστικά ως έκφραση μιας έμπρακτης δυσαρέσκειας προς το σύστημα. Η ιστορική εμπειρία έχει επιδείξει πως στις σύγχρονες ευρωπαϊκές δημοκρατίες (Βέλγιο, Ολλανδία, Δανία κ.α.) αλλά και στον παγκόσμιο χωροφύλακα των Η.Π.Α. τα ποσοστά αποχής ξεπερνούν και το 60%. Αυτό δε σημαίνει πως είναι αποτέλεσμα και συνέπεια της έμπρακτης κριτικής των επαναστατικών διαδικασιών που συμβαίνουν στο εσωτερικό αυτών των χωρών, αλλά επιστέγασμα της νέας κυριαρχικής διαταγής της αδιαφορίας. Άλλωστε η ενασχόληση με τα "κοινά", ο κοινωνικός προβληματισμός (ακόμα και σε επίπεδο θεωρητικών αερολογιών) και το ενδιαφέρον για την πολιτική δεν συνιστούν σήμερα την ενδεδειγμένη στάση ζωής του σύγχρονου πολίτη. [...] Γιαυτό ξεκαθαρίζουμε την θέση μας, άλλο πράμα η Επαναστατική Αντιπολιτική και άλλο η απολίτικη αδιαφορία. Απορρίπτουμε την πρακτική της εκλογικής αποχής που δεν ακολουθείται από αντίστοιχες πράξεις αποχής από κάθε θεσμική έκφραση της κοινωνικής ζωής. Αν η αποχή από τις εκλογές σημαίνει συμμετοχή στις οδηγίες χρήσης του νέου κυριαρχικού συμπλέγματος της ιδιώτευσης και του δόγματος "κοιτάω την πάρτη μου και περνάω καλά..." τότε την απαξιώνουμε και την ταυτίζουμε με τους προσκυνημένους ψηφοφόρους που κουνάνε χαρούμενα τις πλαστικές τους σημαίες. [...]».

Μια άλλη πτυχή της υπόθεσης σημειώνει ο Ευγένιος Αρανίτσης ("Ελευθεροτυπία", 27.06.2009): «[...] Εντοπίζοντας φέρ' ειπείν την "κρίση του Τύπου" στην απόφαση των Αγγελόπουλων να σφραγίσουν τις εταιρείες τους, υπεκφεύγουμε από το συμπέρασμα, ηλίου φαεινότερον, ότι η γενική κρίση νοημάτων και συμπεριφορών, αντιλήψεων και συνηθειών, μας καλεί να την αντιμετωπίσουμε σφαιρικά σαν παθολογία ενός ολόκληρου τρόπου ζωής, εκείνου που προέκυψε από τη σαρωτική νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση και την επακόλουθη παροχή πρωτοκαθεδρίας στις καλπάζουσες τεχνολογίες των επικοινωνιών, των οποίων διακηρυγμένος στόχος ήταν η εκμηδένιση της ανθρώπινης σκέψης. [...] Αντιλαμβανόμαστε επομένως ότι η σκανδαλώδης πληθώρα των ελληνικών εφημερίδων και τηλεοπτικών σταθμών που φυτοζωούν χάρη στην κρατική διαφήμιση ή σε παρασκηνιακές δοσοληψίες, συχνά εκβιαστικές, με πολιτικά και οικονομικά συμφέροντα, αντιστοιχεί μόνο σε υποπερίπτωση της λεγόμενης φούσκας. Προγενέστερο και πιο σημαντικό αίτιο παραμένει η μετακίνηση του «λαϊκού» ενδιαφέροντος από το κείμενο προς την εικόνα, από την επικαιρότητα και την αρθρογραφία προς το lifestyle της έγχρωμης «πληροφόρησης», ανεξαρτήτως του πόσο αναξιόπιστη παρουσιαζόταν. Κοντολογίς, οι ειδήσεις, τα σχόλια, το ρεπορτάζ, όλα αυτά είχαν απορροφηθεί προ πολλού στη χοάνη της αστραπιαίας, ευκαιριακής, αβασάνιστης κατανάλωσης και απαξιώθηκαν. Εν συνεχεία, ο καταναλωτής αποζημιώθηκε για την απαξίωση, στην οποία ο ίδιος συνέβαλλε, με έναν καταιγισμό από DVD και κληρώσεις αυτοκινήτων. Τέλος, τα DVD και οι κληρώσεις επαναβεβαίωσαν μέχρι κορεσμού την απαξίωση των κειμένων, αφού αν τα κείμενα έχαιραν υπόληψης εκ μέρους του αναγνώστη, οι προσφορές θα περίττευαν. Και πάει λέγοντας. [...]».