Η εκδίκηση του τέρατος...

Στις 27.08.2009, μετά από 49 ημέρες απεργίας πείνας (από 10.07.2009), εδέησαν οι ερίφηδες γραφειοκράτες της "ανεξάρτητης δικαιοσύνης" να αντικαταστήσουν την προσωρινή κράτηση του Θοδωρή Ηλιόπουλου με περιοριστικούς όρους (παρουσίαση στο Αστυνομικό Τμήμα της περιοχής του ανά δεκαπενθήμερο και απαγόρευση εξόδου από τη χώρα). Όχι πως τον ψυχοπόνεσαν, απλώς δεν ήθελαν να φορτωθούν έναν νεκρό ακόμα – γεγονός που ίσως πυροδοτούσε βίαιες αντιδράσεις όπως του περασμένου Δεκέμβρη. Βέβαια, η υγεία του Ηλιόπουλου (ο οποίος είχε συλληφθεί στις 18.12.2008) έχει υποστεί ανεπανόρθωτες βλάβες – τέτοιες από τις οποίες, δυστυχώς, δεν κινδυνεύουν τα χονδρόπετσα γουρουνοειδή (ανακριτές, εισαγγελείς, δικαστικοί, ο απερίγραπτα γλοιώδης Δένδιας, κ.ά.) που αποφάσισαν την εξάμηνη (αρχικά) προφυλάκισή του και την επ’ αόριστον παράτασή της. Ο Ηλιόπουλος δεν έχει την "τύχη" να ονομάζεται Χριστοφοράκος, δε φρόντισε να ακολουθήσει καριέρα λαμόγιου και σαπρόφυτου, δεν είναι σε θέση να εκβιάζει τα παρασιτικά κόμματα του κωλοχανείου της Πλατείας Συντάγματος – ούτως ώστε να χαίρει μιας άτυπης (αλλά ουσιαστικής) ασυλίας. Η πολύμηνη κράτησή του βασίστηκε στην παντελή απουσία στοιχείων εις βάρος του – εδώ και χρόνια, στην "κοιτίδα του πολιτισμού και της δημοκρατίας", ισχύει το δόγμα "ο κατηγορούμενος είναι ένοχος μέχρι αποδείξεως της αθωότητάς του" (αν και, ακόμη και τότε, τίποτα δεν είναι σίγουρο). Όπως πάντα, βασικοί μάρτυρες κατηγορίας υπήρξαν οι ένστολοι (εν προκειμένω, δύο) "μεροκαματιάρηδες πραίτορες", οι οποίοι "δικαιούνται" να καταστρέφουν αβασάνιστα τη ζωή οποιουδήποτε δεν εγκρίνουν, αλλά όταν βρίσκονται με μια σφαίρα στο κρανίο αναγορεύονται σε "ήρωες" και "αθώα θύματα". Παρά το γεγονός ότι οι μαρτυρίες πέντε (5) μαρτύρων του έδιναν ακλόνητο άλλοθι, τα αιμοβόρα παχύδερμα της "μηδενικής ανοχής" αδιαφόρησαν και τον έριξαν στο μπαλαούρο. Ως γνωστόν, ο εκδικητικός και θρασύδειλος κρατικός μηχανισμός χτυπά ανηλεώς τους ανίσχυρους (δηλαδή, όσους δεν είναι ενταγμένοι στις ποικιλώνυμες "ομάδες πίεσης" υψηλών συμφερόντων) και χαϊδεύει τους (υπεράνω νόμων και κοινωνίας) "ισχυρούς και αξιοσέβαστους παράγοντες της οικονομικής ζωής του τόπου". Να σημειωθεί πως, ο Ηλιόπουλος ("επισφαλής" εργαζόμενος των 600 ευρώ), δε συμμετείχε καν στο πανεκπαιδευτικό συλλαλητήριο και δε βρέθηκε επάνω του κάτι ενοχοποιητικό. Αυτό, όμως, δεν έχει καμία σημασία σε μια χώρα όπου οι διαδηλώσεις αντιμετωπίζονται με βάση το χουντικό Νομοθετικό Διάταγμα 794/1971, το οποίο θεωρεί (εξ’ ορισμού) όλες τις συγκεντρώσεις (δηλαδή, τις μη αρεστές στο καθεστώς) παράνομες.

Ο Θοδωρής Ηλιόπουλος περιμένει τη δίκη του (κατηγορείται για τρία κακουργήματα), όπου καλείται να αποδείξει πως δεν είναι ελέφαντας. Έτσι, η πατρίς μπορεί να κοιμάται ήσυχη, μιας και η "ανεξάρτητη δικαιοσύνη" (μαζί με τους άγρυπνους λεβέντες των δυνάμεων καταστολής) φρόντισε να μας απαλλάξει από έναν επικίνδυνο τρομοκράτη και να μας δώσει την ευκαιρία να εμπιστευθούμε τους συνήθεις ευεργέτες μας: κυβέρνηση, πολιτικά κόμματα, γραφειοκρατία – γενικά, όσους φροντίζουν και μοχθούν για την καθημερινή μας ευμάρεια και τους συντηρούμε (δηλαδή, τους πλουτίζουμε) αγόγγυστα.

Πάντως, η εκδικητικότητα του κράτους της "μεταρρυθμιστικής" Δεξιάς φάνηκε αμέσως μετά τα "δεκεμβριανά" του 2008, με την ποινικοποίηση της όποιας συμμετοχής: πολύμηνες προφυλακίσεις, επανειλημμένοι διωγμοί στην περιοχή των Εξαρχείων από τους "παλικαράδες" των Μ.Α.Τ. (οσάκις τους χτύπησε ο "Επαναστατικός Αγώνας" ή άλλη ομάδα, έψαχναν τρύπα να κρυφτούν), ποινικές διώξεις εναντίον φοιτητών στην Ξάνθη, και συλλήψεις ανήλικων μαθητών στη Λάρισα. Στη Λάρισα, η κατάσταση (πέρα από τις τραγικές συνέπειες στον ψυχισμό των 19 συλληφθέντων και τεσσάρων προφυλακισμένων ανηλίκων, για τα γεγονότα της 8^ης Δεκεμβρίου 2008) ξεπέρασε κάθε κατασταλτικό σαδισμό και γραφειοκρατική γελοιότητα. Σύμφωνα με το κατηγορητήριο, «[…] είχαν τεχνικό εξοπλισμό που τους επέτρεπε να παρεμβάλλονται στη συχνότητα της αστυνομίας και να τραγουδάνε απειλητικά τραγούδια […] με κοινή συναπόφαση απηύθυναν προς τους αστυνομικούς τις φράσεις "μπάτσοι, γουρούνια, δολοφόνοι" […] συμμετείχαν στη συγκρότηση δομημένης και με διαρκή δράση ομάδας, η οποία λειτουργούσε σε οργανωμένη βάση και με κατανεμημένους ρόλους, επιδιώκοντας τη διάπραξη εμπρησμών […] τα μέλη της οργάνωσης εναλλάσσονταν, με συνέπεια να μπορεί και να δρα μετά τη σύλληψη κάποιων […]». Όπως επισημαίνει η "Επιτροπή Συνταγματικών Δικαιωμάτων Μελών του Δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών" σε ανακοίνωσή της, «[…] ο αντιτρομοκρατικός νόμος (άρθρο 187 του Ποινικού Κώδικα, όπως τροποποιήθηκε με τους νόμους 2928/2001 και 3251/2004) ποινικοποιεί το πολιτικό φρόνημα και στοχοποιεί ως τρομοκράτες, πολίτες που αμφισβητούν τις κυρίαρχες πολιτικές επιλογές. Η εφαρμογή του κατά μαθητών και φοιτητών στη Λάρισα, λειτουργεί απειλητικά για το σύνολο της κοινωνίας […]».

Ο Γάλλος σκιτσογράφος "Charb" (κατά κόσμον, Stéphane Charbonnier) σατιρίζει την αστυνομική νοοτροπία και αντίληψη. Βέβαια, σε σχέση με όσα συμβαίνουν, η σάτιρά του φαντάζει ανώδυνη και αθώα, αλλά το γενικό πλαίσιο παραμένει. Και, ας μην ξεχνάμε: χωρίς τους εγκληματικούς μηχανισμούς καταστολής, καμία κυβέρνηση (άκαπνων και παρασιτικών πολιτικάντηδων του καναπέ) δεν μπορεί να επιβάλλει τα αίσχη της (μέσω νόμων, διαταγμάτων, κλπ.).