Ροβεσπιέρος ή Γκάντι;

Άλλη μια κηδεία, άλλο ένα μνημόσυνο, άλλος ένας προδιαγεγραμμένος θάνατος. Θα θρηνήσουμε, θα βρίσουμε, θα εκτονωθούμε˙ το επόμενο καλοκαίρι θα λάβει χώρα το ίδιο σκηνικό, όπου υπάρξει διαθέσιμο "θέατρο". Και η "ζωή" συνεχίζεται…

Βέβαια, η ηρωική ψωροκώσταινα των ξιπασμένων νεοελλήνων δεν έχει το αποκλειστικό "προνόμιο" να καρβουνιάζει κάθε τόσο˙ κι άλλες χώρες του "προηγμένου κόσμου" (κυρίως μεσογειακές, όπως η Ιταλία, η Ισπανία, η Πορτογαλία, αλλά και οι Η.Π.Α.) είναι συνεπείς στο ετήσιο ραντεβού τους με την απανθράκωση. Εδώ και δεκαετίες ο "ανεπτυγμένος" κόσμος έχει γυρίσει μαζικά την πλάτη στην πρωτογενή (αγροτική) παραγωγή – η οποία ήταν και η τελευταία μας ευκαιρία για να διατηρήσουμε μια ουσιαστική επαφή με το φυσικό περιβάλλον. Μετοικήσαμε στα αστικά κέντρα, τα γιγαντώσαμε σε ασφυκτικό και ανυπόφορο σημείο και βιοποριζόμαστε μέσω "δημιουργικών" επαγγελμάτων του τριτογενούς τομέα (υπηρεσίες, πολλές φορές παρασιτικές). Ζούμε μια καθημερινή κόλαση, για την οποία ευθυνόμαστε και οι ίδιοι, κι επιδιώκουμε "γιατρειά" (ιδού μια αγιάτρευτη σχιζοφρένεια) μέσω συχνών "αποδράσεων" στη φύση (δηλαδή, μακριά από τον πολυσύχναστο τσιμεντένιο εφιάλτη) – ακόμα καλύτερα, δε, αν διαθέτουμε και το ιδιόκτητο καταφύγιό μας μέσα σε ειδυλλιακό περιβάλλον. Όμως, για να απολαύσουμε όλα αυτά (είτε ως περιστασιακοί επισκέπτες, είτε ως ιδιοκτήτες ακίνητης περιουσίας) απαιτείται προηγουμένως να θυσιαστούν τεράστιες εκτάσεις δασικών εκτάσεων – θα μπορούσε να χαρακτηριστεί "εκπολιτισμός της ζούγκλας". Όταν οι "άρειοι" γηγενείς συμπεριφέρονται ωσάν τις πλέον βάρβαρες ορδές, δε δικαιούμαστε να λέμε ότι η εισροή των απελπισμένων μεταναστών (τις πατρίδες των οποίων καταστρέψαμε κι εμείς, αφού, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, στηρίζουμε τις λογής "συμμαχίες των προθύμων") απειλεί τη μοναδικότητά μας (ποια μοναδικότητα;). Αυτό είναι το γενικό πλαίσιο – τουλάχιστον, κάποιες πλευρές του…

Ας δούμε, τώρα, το ειδικό πλαίσιο – με αφορμή τα "καυτά" γεγονότα των τελευταίων ημερών: Τον Απρίλιο του 2009, μαθαίνουμε ότι περίπου 200 εκατομμύρια ευρώ τα οποία (βάσει του δασοκτόνου νόμου 3208/2003, ο οποίος αποχαρακτήρισε πολλές δασικές εκτάσεις) έπρεπε να είχαν συγκεντρωθεί (προερχόμενα από υλοτομίες, εμπόριο ρητίνης, κλπ.) για την προστασία των δασών, γίνονται αέρας κοπανιστός (κοινώς, κάποιοι τα "παντελονιάζουν"). Βέβαια, η απελθούσα κυβέρνηση των "εκσυγχρονιστών" του Σημίτη δεν είχε καημό την προστασία των δασών, αλλά αναγκάστηκε να δείξει πως ενδιαφερόταν (μετά τις αλλεπάλληλες καταστροφές στην Πεντέλη – 1995, 1998 και 2000) – άλλωστε, πλησίαζαν και οι εκλογές του Μαρτίου 2004. Προ ολίγων εβδομάδων, διαβάζουμε ότι το Γ.Ε.Α. χτίζει 36 κατοικίες-στούντιο για αξιωματικούς στη Β’ ζώνη προστασίας του Υμηττού˙ ακολουθεί η σχετική αναταραχή, παρεμβαίνει εισαγγελέας, αλλά η οικοδόμηση συνεχίζεται και μάλλον θα ολοκληρωθεί. Λίγες ημέρες αργότερα, οι γραφειοκράτες της Γενικής Διεύθυνσης Ανάπτυξης και Προστασίας Δασών (φορέας του υπουργείου Αγροτικής Ανάπτυξης) εκφράζουν την αντίθεσή τους στα σχέδια του Σουφλιά για κατακερματισμό των δύο ζωνών προστασίας του Υμηττού, αλλά στην ουσία και αυτοί στηρίζουν την "ανάπτυξη" (αναψυκτήρια, κλπ.) – άλλωστε, τέτοιες ψευδεπίγραφες κόντρες μεταξύ χαραμοφάηδων του ίδιου στρατοπέδου, δεν έχουν ίχνος ανιδιοτέλειας. Εξάλλου, το Υ.ΠΕ.ΧΩ.Δ.Ε. επιμένει στην "αξιοποίηση" σε περιοχές (θεωρητικά) αναδασωτέες. Να σημειωθεί ότι, στη συγκεκριμένη (προστατευόμενη, υποτίθεται) περιοχή, κατέχουν σημαντικές εκτάσεις γης (και διεκδικούν κι άλλες) διάφορα απίθανα τρωκτικά, όπως: ο Αυτόνομος Οικοδομικός Οργανισμός Αξιωματικών, ο Οικιστικός Σύλλογος "Πρόοδος", ο Συνεταιρισμός Πολιτικών Υπαλλήλων Υπουργείου Στρατιωτικών (420 στρέμματα), ο Συνεταιρισμός Καφεπωλών (360 στρέμματα), ο Συνεταιρισμός Θυρωρών (915 στρέμματα), καθώς και άλλοι "ελληναράδες μερακλήδες φυσιολάτρες". Από το 1981 έως το 2006, πάνω από 300.000 στρέμματα δάσους έχουν καεί στην Αττική – εκ των οποίων, οι 100.000 έχουν ενταχθεί στο σχέδιο πόλεως και, φυσικά, έχουν οικοδομηθεί. Κατά τα’ άλλα, και σύμφωνα με το χυδαίο τηλεοπτικό μήνυμα που υπογράφει το υπουργείο Εσωτερικών, «στην Ελλάδα, οι περισσότερες πυρκαγιές προκαλούνται από αμέλεια.». Στις 15.06.2009, έρχεται και το πρώτο δείγμα για το τι μέλλει γενέσθαι (στην Αττική, διότι πανελληνίως οι πυρκαγιές από την αρχή του καλοκαιριού είναι εκατοντάδες), όταν χιλιάδες στρέμματα δάσους αποτεφρώνονται στον Υμηττό (σύμπτωση!!!) και οι περίοικοι αντιμετωπίζουν τις φλόγες με κουβάδες νερού – δεδομένου ότι είναι διαθέσιμα μόνο τα 3 από τα προβλεπόμενα 15 ελικόπτερα. Από εκείνη την ημέρα, έμειναν μνημειώδεις οι δηλώσεις του γελοίου Μαρκογιαννάκη (ο οποίος βρίσκεται ακόμη στη θέση του): «Όταν στη Βόρεια Ελλάδα βρέχει ακόμη, εγώ σε καμία περίπτωση δε θα βάλω σε διαθεσιμότητα όλα τα ελικόπτερα, τα οποία κοστίζουν κάθε μέρα το καθένα δεκάδες χιλιάδες ευρώ […]». Για τον ίδιο λόγο υπάρχουν 3.000 κενές θέσεις δασοπυροσβεστών, ενώ οι εν ενεργεία δασοπυροσβέστες είναι ανεπαρκώς εξοπλισμένοι. Στις 20.08.2009, σειρά έχει η Πάρνηθα – ύστατο προμήνυμα της ολικής καταστροφής, αλλά…

Σκίτσο του Στάθη Σταυρόπουλου ("Ελευθεροτυπία", 25.08.2009)

Η (προαναφερθείσα) δήλωση του Μαρκογιαννάκη χρήζει περαιτέρω ανάλυσης, για να δούμε μία από τις ουσιαστικές πτυχές του θέματος. Οι δαπάνες για τη δασοπυρόσβεση (καθώς και για την προληπτική προστασία των δασών) περικόπτονται συστηματικά˙ την ίδια στιγμή, δεν υπάρχει καμία απολύτως φειδώ σχετικά με τις όλο και αυξανόμενες χρηματικές απολαβές των λαμόγιων της (πολύχρωμης) εξουσίας: βουλευτές, υπουργοί, παρασιτικοί σύμβουλοι και παρασύμβουλοι, διευθυντάδες και μεγαλοστελέχη κρατικών οργανισμών, χιλιάδες αργόσχολα παρτάλια και σαπρόφυτα κάθε είδους, απομυζούν τον δημόσιο πλούτο εξασφαλίζοντας όχι μόνον εαυτούς αλλά και τους απογόνους τους (όπως ο Βουλγαράκης που αμάρτησε για τα παιδιά του). Για όλους αυτούς (και πολλούς άλλους) υπάρχει αστείρευτος πακτωλός χρήματος, ενώ θα έπρεπε να βρίσκονταν ήδη κρεμασμένοι στην Πλατεία Συντάγματος και να αντικρίζουν το κωλοχανείο που τους συντηρεί. Για ποιον λόγο να εξακολουθεί να υπάρχει (όχι μόνο πολιτικά, αλλά και ως φυσική οντότητα) μια κυβέρνηση η οποία αρνείται να πράξει τα στοιχειώδη και η ύπαρξή της είναι άκρως ζημιογόνα; Ποιος μπορεί να πείσει ότι η ζωή του Μαρκογιαννάκη (ή του Καραμανλή, ή του Σουφλιά, ή…) αξίζει περισσότερο από ένα πεύκο; Τα καθάρματα της πολυπλόκαμης εξουσίας έχουν φροντίσει να βρίσκονται στο απυρόβλητο (π.χ. νόμος "περί ευθύνης υπουργών") και λεηλατούν τα πάντα με την ανοχή (και τη συνενοχή) της χαμερπούς τάξης των "νοικοκυραίων". Οι κλαυθμοί και οι οδυρμοί χαρακτηρίζουν όσους μένουν άπραγοι και δέχονται τον διαρκή βιασμό της καθημερινότητάς τους από τους ποταπούς εκπροσώπους της «καλύτερης δημοκρατίας που είχαμε ποτέ». Αυτοί οι "εκλεγμένοι" δωσίλογοι (και οι συνεργοί αυτών) θα έπρεπε να τρέμουν να βγουν από το σπίτι τους, να πορεύονται με τη διαρκή αγωνία της πιθανότητας να τους βρει ένα βόλι ή να τους διαμελίσει ένας εκρηκτικός μηχανισμός˙ να μην έχουν τόπο να σταθούν, ούτε να χαρούν τα κλεψιμαίικα. Τους αξίζει μια ακατάπαυστη και ανελέητη τρομοκρατία – με όλη τη σημασία της λέξεως. Ειδάλλως, θα παραμείνουμε παθητικοί και ανήμποροι θεατές – καταδικασμένοι να βιώνουμε την ταπείνωση έως το τέλος. Και να λείπουν οι μαλακολογίες περί «ιερότητας της ανθρώπινης ζωής» - πώς να σεβαστώ κάποιον που δε με σέβεται, ούτε προτίθεται να το κάνει…