Ύστατη πράξη: αξιοπρέπεια

Είναι και η απομόνωση ένα δίκοπο μαχαίρι

Βρίσκουν ευκαιρία οι διώκτες σου και συσπειρώνονται

Δε σε κυνηγούν πια με όπλα μετάλλινα χειροπιαστά

Μετέρχονται λογής λογής τεχνάσματα μιμούνται

Φωνές υπεισέρχονται στα όνειρά σου πλαστο-

Γραφούν στίχους τραγουδούν τραγούδια κάποιας άλλης

Εποχής εκβιάζουν με αναδρομές με αναδρομές αναδρομών

Πίσω μέχρι τα παιδικά σου χρόνια πιο πίσω ακόμη

Στο διάστημα όπου πλανιόσουν σα μια ευχή γονέων

Προσμένουν να ενδώσεις καθώς στρώνεις πάλι

Το κρεβάτι κι ετοιμάζεσαι να ξαγρυπνήσεις

Μόνος μέσα σε μια ερημιά που όλο πληθαίνει

Κλείτος Κύρου, «Πριν»

Στις 19.03.2002, οι «Νέες Ερυθρές Ταξιαρχίες» (Nuove Brigate Rosse / Nuclei Comunisti Combattenti) εκτελούν στην Bologna τον εργατολόγο και σύμβουλο της κυβέρνησης, Marco Biagi (υπεύθυνος για σειρά αντεργατικών μέτρων). Στις 20.12.2003, μετά από ρουφιανιά της "μεταμεληθείσας" Cinzia Benelli, οι carabinieri εισβάλλουν στο κρησφύγετο της οδού Montecuccoli στη Ρώμη, βρίσκουν μεγάλη ποσότητα εκρηκτικών και το κείμενο ανάληψης ευθύνης για την εκτέλεση του Biagi, και συλλαμβάνουν την Diana Blefari Melazzi, στο όνομα της οποίας ήταν νοικιασμένο το διαμέρισμα.

Η Blefari προφυλακίζεται και καταδικάζεται σε ισόβια κάθειρξη. Η υπεράσπισή της δίνει σκληρές και αλλεπάλληλες μάχες για να επιτραπεί η κλινική της εξέταση. Σύμφωνα με τις ιατρικές γνωματεύσεις, πάσχει από μετατραυματικό σύνδρομο και σχιζοφρένεια. Στο αίτημά της να μεταφερθεί σε νοσοκομείο, το ιταλικό υπουργείο Δικαιοσύνης απαντά ότι «στο κελί της αυστηρής απομόνωσης οι συνθήκες είναι κατάλληλες για έναν τέτοιον ασθενή...». Στις 27.10.2009, το Ανώτατο Δικαστήριο εκδίδει την τελεσίδικη απόφασή του, σύμφωνα με την οποία επικυρώνεται η ισόβια καταδίκη της. Η Diana Blefari (40 ετών) βρίσκεται απαγχονισμένη με σεντόνι στο κελί της, στις φυλακές Rebibbia της Ρώμης, την τελευταία ημέρα του παρελθόντος Οκτώβρη. Ήταν ο 61^ος αυτοχειριασμός κρατουμένου στις ιταλικές φυλακές από την αρχή του τρέχοντος έτους. Μετά την «εθελούσια έξοδο» της Blefari, στις ιταλικές φυλακές παραμένουν σε καθεστώς αυστηρής απομόνωσης οι τρεις σύντροφοί της που είχαν καταδικαστεί μαζί της το 2005 (Roberto Morandi, Marco Mezzasalma και Nadia Lioce). Η κατάληξη της υπόθεσης δεν εκπλήσσει, αφού μόνο αφελείς πιστεύουν ανούσιες φράσεις όπως «η δημοκρατία δεν εκδικείται...» και λοιπές παπαρολογίες. Οι Ιταλοί δεσμώτες (οι οποίοι είναι ιδιαίτερα επιεικείς όταν πρόκειται για μαφιόζους ή ακροδεξιούς και φασίστες) προσπάθησαν να εκμεταλλευθούν την κατάσταση της Blefari και την εκβίαζαν, προτείνοντάς της να τους δώσει ονόματα ασύλληπτων μελών της οργάνωσης με αντάλλαγμα τη μεταφορά της σε νοσοκομείο. Ο εκβιασμός δεν απέδωσε και η Diana Blefari Melazzi προτίμησε τον κακοτράχαλο Γολγοθά της απόλυτης αξιοπρέπειας, παρά να προχωρήσει σε σειρά εκπτώσεων και να αισθάνεται εξευτελισμένη για το υπόλοιπο του βίου της. Το παρόν σημείωμα κατατίθεται ως ελάχιστος φόρος τιμής σε μια γυναίκα, η οποία έθεσε την υπόληψή της πάνω από το πανίσχυρο (αλλά όχι ανίκητο) ένστικτο της επιβίωσης...