Σιωνιστικά φρούτα...

Αν τραγουδάω τη χαρά

πίσω από τα βλέφαρα των φοβισμένων ματιών

είναι γιατί η θύελλα

μου έταξε κρασί και ουράνια τόξα,

είναι γιατί η θύελλα

έχει σαρώσει τις φωνές των οκνηρών πουλιών

και όλα τα ψεύτικα κλαριά από τους κορμούς

των ορθωμένων δέντρων.

 
Από το ποίημα «Υποσχέσεις της θύελλας», του Παλαιστίνιου Μαχμούντ Νταρουίς (1941-2008)

Προ ολίγων ημερών, επισκέφθηκα το οπωροπωλείο της γειτονιάς μου για να προμηθευτώ τα χρειώδη. Καθώς διάλεγα φρούτα, ο μανάβης (εκμεταλλευόμενος τη σχετική οικειότητα που υπάρχει μεταξύ μας) μου συνέστησε μια συγκεκριμένη ποικιλία μανταρινιών –εκθειάζοντάς την με ύμνους και υπερβολές. Από περιέργεια, άδραξα ένα μανταρίνι και άρχισα να το περιεργάζομαι. Την προσοχή μου τράβηξε το αυτοκόλλητο που πιστοποιούσε την προέλευση του προϊόντος: "Jaffa – #450 clementine orri", διάβασα και κάτι υποψιάστηκα. Οι υποψίες μου επιβεβαιώθηκαν όταν, στη σχετική μου ερώτηση, ο γείτονας επαγγελματίας μού απάντησε πως «εισάγονται από το Ισραήλ...». Απίθωσα το μανταρίνι στο τελάρο και συνέχισα να διαλέγω, προσέχοντας ακόμη περισσότερο την προέλευση του κάθε είδους που επέλεγα. Όταν ήρθε η ώρα της σούμας, ο οπωροπώλης εξεπλάγη: «Πώς! Δεν πήρες από τα καταπληκτικά μανταρίνια που σου έδειξα; ». «Μιαν άλλη φορά...», προσπάθησα να αποφύγω τη συζήτηση. Τελικά, ως σοβαρός επαγγελματίας που «βλέπει μακριά» και γνωρίζει τη δύναμη της προπαγάνδας και την αποτελεσματικότητα της πλύσης εγκεφάλου, μου χάρισε μερικά ισραηλινά μανταρίνια για «να δοκιμάσουν η κυρά και τα παιδιά...» (!!!). Άφεριμ...

 
Το ζήτημα έχει προεκτάσεις περισσότερες από μία, δύο εκ των οποίων είναι οι εξής: η εγχώρια αγροτική παραγωγή (τα όρια της οποίας ξεκινούν από την ανυπαρξία και τελειώνουν στην ανεπάρκεια) και η όλο και μεγαλύτερη εισαγωγή προϊόντων (και, μάλιστα, από μια χώρα η οποία καλλιεργεί και εξάγει χάρη στην εκτεταμένη καταπάτηση και τον εποικισμό παλαιστινιακών εδαφών) –και σ’ αυτό το στο δεύτερο σκέλος θα εστιάσουμε σήμερα. Τα τελευταία χρόνια έχει γίνει αρκετή φασαρία (στη χώρα μας, ως συνήθως, έφτασε μονάχα ο απόηχος) σχετικά με τα εμπορικά τεχνάσματα των σιωνιστών και την όλο και μεγαλύτερη παρουσία αγροτικών προϊόντων στην ευρωπαϊκή αγορά –προϊόντα τα οποία προωθούνται με ονομασία προέλευσης «Δυτική Όχθη», αλλά παράγονται από σιωνιστές εποίκους και εξάγονται από τον ισραηλινό οργανισμό εξαγωγών Carmel Agrexco. Στις 5 Ιουλίου 2007, δέκα ακτιβιστές εισέβαλαν στις αποθήκες της Carmel Agrexco στο Hayes and Harlington (περιοχή Middlesex) της Αγγλίας, αντικατέστησαν την ισραηλινή σημαία με παλαιστινιακή και την αγγλική με την κοκκινόμαυρη και μοίρασαν φυλλάδια στους εργαζόμενους –στα οποία εξηγούσαν τους λόγους των ενεργειών τους. Με παρόμοιο τρόπο έδρασαν, στις 18 Αυγούστου 2007, και οι ακτιβιστές της εκστρατείας "Camps for Climate Action" στις ίδιες εγκαταστάσεις, αλλά αυτήν τη φορά ο σιωνιστής γενικός διευθυντής Amos Orr ήταν προετοιμασμένος και δήλωσε πως «πολλοί από αυτούς ήταν μεθυσμένοι και βίαιοι, έσπασαν πόρτες και προξένησαν εκτεταμένες καταστροφές...» -καταγγελίες που διαψεύδονται από τις σχετικές εικονοληψίες που υπάρχουν στο Διαδίκτυο. Ακολούθησε η (έξι και πλέον ωρών) κατάληψη των εγκαταστάσεων, στις 21 Ιουνίου 2008, και η εκ νέου καταγγελία της ισραηλινής τακτικής να εξάγει αγροτικά προϊόντα από την κατεχόμενη Δυτική Όχθη –για τα οποία, αφήνει τεχνηέντως να υπονοηθεί πως προέρχονται από παλαιστινιακές παραγωγικές μονάδες. Η τελευταία σχετική κινητοποίηση ακτιβιστών σημειώθηκε στις 7 Φεβρουαρίου 2009. 

Στο τρισένδοξο Ελλαδιστάν, μπορεί να λέμε πως συμπάσχουμε με τον πολύπαθο παλαιστινιακό λαό, αλλά business is business. Έτσι, τον Ιανουάριο του 2009, δημοσιοποιήθηκε ένα κοινό μυστικό: ότι ελληνικά λιμάνια (εν προκειμένω, ο Αστακός Αιτωλοακαρνανίας) χρησιμοποιούνται για τη μεταφορά στρατιωτικού υλικού από τις Η.Π.Α. προς το Ισραήλ. Βέβαια, η τότε κυβέρνηση (του μπουχέσα ανιψιού) έσπευσε να διαψεύσει (δια στόματος Αντώναρου και Μητσοτάκαινας) τα δημοσιεύματα, αλλά scripta manent –δυστυχώς για τους αμερικανοτσολιάδες. Το έντυπο το οποίο επιβεβαιώνει την παραχώρηση λιμανιών (προφανώς, και οτιδήποτε άλλο) για τις βρωμοδουλειές των βορειοαμερικανών και των σιωνιστών, φέρει τον τίτλο "598th Trans Tribune" και το εκδίδει ο αρμόδιος για την Ευρώπη τομέας στρατιωτικών μεταφορών (Surface Deployment and Distribution Command 598th U.S. Army Transportation Group). Στο τεύχος 9 του 6^ου τόμου (Οκτώβριος 2007), υπάρχει δημοσίευμα (αντίστοιχο του εξωφύλλου) για τις θαλάσσιες μεταφορές από τον Αστακό, τις οποίες είχε αναλάβει να διεκπεραιώσει το απόσπασμα του 839^ου Τάγματος Μεταφορών (839th Transportation Battalion - Greece Detachment) του στρατού των Η.Π.Α. Το συγκεκριμένο Τάγμα ελέγχει τις μεταφορές του στρατού των Η.Π.Α. σε Ελλάδα, Ιταλία και Τουρκία –με αντίστοιχες βάσεις σε Πειραιά, Livorno και Σμύρνη. Το δημοσίευμα, μετά τον θόρυβο, δεν υπάρχει πλέον στην επίσημη ιστοσελίδα (http://www.ndta-benelux.org/TTOCT07.pdf) αλλά έχει διασωθεί και περιγράφει λεπτομερώς πώς δύο Ελληνοαμερικανοί γενίτσαροι (διοικητικά στελέχη του αποσπάσματος: ο υπογράφων το κείμενο Spero Pekatos και ο George Kokonos) διαχειρίστηκαν κατά το διάστημα Ιούνιος-Σεπτέμβριος 2007 τη μεταφορά στρατιωτικού υλικού (690 κοντέινερ) από τις Η.Π.Α. στο ισραηλινό λιμάνι Ashdod μέσω Αστακού. Η μεταφορά ολοκληρώθηκε τον Σεπτέμβριο του 2007 (ανάλογες μεταφορές έγιναν και από τη Στυλίδα προς τον Λίβανο) και, όπως αναφέρεται στο κείμενο, το λιμάνι του Αστακού επελέγη για τρεις βασικούς λόγους: λόγω ευνοϊκών τοπικών καιρικών συνθηκών, επειδή απέχει αρκετά χιλιόμετρα από κατοικημένη περιοχή και για να αποσυμφορηθεί το λιμάνι της Σούδας. Όπως γράφει ο Πεκάτος, «[...] απευθυνθήκαμε στο γραφείο του στρατιωτικού ακολούθου (D.A.O.) στην πρεσβεία των Η.Π.Α. στην Αθήνα για να προμηθευτούμε τα απαραίτητα έγγραφα για την αποστολή και να υποβάλουμε επίσημη αίτηση για δύναμη προστασίας. Το ελληνικό Λιμενικό μάς είχε πάντοτε παράσχει πρώτης τάξεως δύναμη προστασίας στη διάρκεια προηγούμενων αποστολών και αυτή δεν επρόκειτο να διαφέρει [...]». Η «αποκάλυψη» του 2009 αφορούσε στη μεταφορά 325 κοντέινερ (με κάθε είδους πολεμοφόδια) στο λιμάνι του Ashdod (νότιο Ισραήλ) μέσω του Αστακού, με δύο διαφορετικούς ναύλους, στα μέσα και τέλη Ιανουαρίου και η σχετική έγγραφη διαταγή είχε εκδοθεί από τη Διοίκηση Θαλασσίων Μεταφορών του Πολεμικού Ναυτικού των Η.Π.Α. στις 31.12.2008. Τελικά, όπως δήλωσε ο εκπρόσωπος του αμερικανικού Πενταγώνου, αντισμήναρχος Patrick Ryder, «η μεταφόρτωση μέσω του ελληνικού λιμένα του Αστακού δεν θα πραγματοποιηθεί, για λόγους ασφαλείας λόγω του πολέμου στη Γάζα...» (φυσικά, για τον βορειοαμερικανό καραβανά, η σιωνιστική εισβολή θεωρείται «πόλεμος»). Στις εφημερίδες της 16^ης Ιανουαρίου 2009, δημοσιεύθηκε ανακοίνωση, με υπογραφή «Η Διοίκηση της Εταιρείας Mediterranean Shipping Company Ελλάς Α.Ε.», στην οποία αναφέρεται μεταξύ άλλων: «[...] Είναι προφανές, εάν δεν υπάρχει δόλος στην εμπλοκή του ονόματος της εταιρείας μας, ότι υπήρξε σύγχυση με τα αρχικά του MILITARY SEALIFT COMMAND «MSC» που συμπτωματικά είναι ίδια με τα αρχικά της δικής μας εταιρείας [...]». Τον Ιανουάριο του 2007, εμπορικός διευθυντής της εν λόγω ιταλοελβετικής ναυτιλιακής εταιρείας ανέλαβε ο Χρήστος Αλογοσκούφης (αδελφός του γνωστού…) και, παρά τη δήλωση της Mediterranean Shipping Company ότι «[...] η εταιρεία μας όπως και πολλές άλλες ναυτιλιακές εταιρείες χρησιμοποιεί το συγκεκριμένο Λιμάνι για διακίνηση μέρους του φορτίου της, λόγω των απεργιακών κινητοποιήσεων στα ελληνικά λιμάνια [...]», είναι γνωστό πως χρησιμοποιεί τακτικά το λιμάνι του Πλατυγυαλίου (στον Αστακό), το οποίο ανήκει στην εταιρεία Akarport. Η ιδιωτικοποίηση του λιμανιού του Αστακού και η (ουσιαστική) μετατροπή του σε βάση των βορειοαμερικανών ξεκίνησε επί πρωθυπουργίας του ακατονόμαστου βρικόλακα και ολοκληρώθηκε επί «εκσυγχρονισμού». Στις 27.07.1999, η Ε.Τ.Β.Α. ανακοίνωσε τη μονογράφηση συμφωνίας, σύμφωνα με την οποία η κυβέρνηση Σημίτη παρέδιδε τη ναυτιλιακή βιομηχανική περιοχή του Αστακού (ΝΑ.ΒΙ.ΠΕ.) στην κοινοπραξία «Αστακός Τέρμιναλ» (ΜΕΤΩΝ, Α.Ε.ΓΕ.Κ., ΑΚΤΩΡ ΣΥΜΕΤ), βάζοντας τα θεμέλια για το πρώτο ιδιωτικό λιμάνι της χώρας. Το τίμημα ορίστηκε στα 5,120 δισεκατομμύρια (σε δραχμές) και η κοινοπραξία κατέβαλε περίπου 1,5 δισ. –το υπόλοιπο ποσό «αναζητείται» (τρόπος του λέγειν -από ποιον;). Ακολούθως, λόγω οικονομικής δυσπραγίας, η «Αστακός Τέρμιναλ» πέρασε στην κατοχή της Alpha Bank και, τέλος, υπό τον έλεγχο κοινοπραξίας με γενικό διευθυντή τον Βασίλη Κούτση –πρώην διοικητή Ο.Λ.Π. επί πρωθυπουργίας του ακατονόμαστου βρικόλακα.

 

 

Ενόσω το πειρατικό κράτος του Ισραήλ αναπτύσσει ανενόχλητο κάθε είδους αλισβερίσι με τους φίλους και συμμάχους του, στην αποκλεισμένη (από τον ιούνιο του 2007) Γάζα, όπου περίπου 1.500.000 άνθρωποι αργοπεθαίνουν μέσα στα τείχη που ύψωσαν οι ελεεινοί ναζισιωνιστές, δεν μπορεί να φτάσει ούτε καν η ανθρωπιστική βοήθεια. Οι περιπτώσεις είναι πολλές και πάντα με την ίδια κατάληξη: την επιθετική παρεμπόδιση από τις σιωνιστικές δυνάμεις κατοχής (στρατός, αστυνομία, λιμενικό, κλπ). Στις 6.12.2008, απαγορεύτηκε ο απόπλους πλοίου (στο οποίο επέβαιναν περίπου 100 Αραβοϊσραηλινοί βουλευτές και ακτιβιστές και μετέφερε τρόφιμα και ιατρικές προμήθειες) το οποίο επρόκειτο να αναχωρήσει από το λιμάνι του Τελ Αβίβ. Σε άλλη περίπτωση, το φορτηγό πλοίο "Tali", στο οποίο είχε δοθεί το συμβολικό όνομα «πλοίο της αδελφοσύνης» φορτώθηκε στην Τρίπολη με 60 τόνους βοήθεια που είχε συγκεντρώσει στον Λίβανο η Παλαιστινιακή Εθνική Επιτροπή για τον Τερματισμό του Αποκλεισμού: φάρμακα, τρόφιμα, ρούχα, παιχνίδια, παιδικά βιβλία, γάλα για βρέφη... Το πλοίο έπλευσε στη Λάρνακα, όπου ζητήθηκε από τις κυπριακές αρχές να γίνει πιστοποίηση του φορτίου –για να μην έχουν πρόσχημα οι σιωνιστές. Παρ’ όλα αυτά, τα μεσάνυχτα της 4^ης προς 5^η Φεβρουαρίου 2009, το ισραηλινό ναυτικό (δύο πολεμικά σκάφη, συνοδεία δύο ελικοπτέρων) επιχείρησε να σταματήσει το πλοίο αλλά δεν τα κατάφερε και, όταν αυτό έπλεε σε απόσταση 20 μιλίων από τη Γάζα, αφού άνοιξαν πυρ εναντίον του, οι σιωνιστές στρατιώτες το κατέλαβαν (ρεσάλτο, στη διάλεκτο των πειρατών) και «περιποιήθηκαν» τους επιβαίνοντες. Λίγες ώρες αργότερα, ο Ehud Barak (ο σιωνιστής υπουργός «άμυνας») ανακοίνωνε ότι το "Tali" είχε συλληφθεί από το ισραηλινό ναυτικό και θα οδηγούταν στο λιμάνι του Ashdod. (πηγή εφημερίδα «Κόντρα», 07.02.2009, φύλλο 542)