Αγιογραφία μιας ρουφιανοσυμμορίας…

Σύμφωνα με το αλφαβητάρι του ραγιαδισμού, τη διαχρονική Βίβλο των «φιλήσυχων νοικοκυραίων», υπάρχουν κάποιες σταθερές και αξιοσέβαστες αξίες στη ζωή˙ μία από αυτές είναι και το βολικό δόγμα ότι «καμία δουλειά δεν είναι ντροπή», απότοκες του οποίου είναι και απαλλακτικές φράσεις όπως «τη δουλειά του κάνει…» ή «δεν ευθύνεται, εκτελούσε διαταγές, εντολές…» και άλλα παρόμοια εύοσμα και άκρως αξιοπρεπή. Βέβαια, το να αναζητούμε πραγματική δικαιοσύνη στη ζωή ετούτη, καθώς και συνέπεια μεταξύ λόγων και πράξεων, είναι μάλλον κάτι το αφελές και ουτοπικό. Έτσι, αν οι «φιλήσυχοι νοικοκυραίοι» ενδιαφέρονταν να τιμούν εξ ολοκλήρου το προαναφερθέν δόγμα (δηλαδή, να αναγνωρίζουν το δικαίωμα σε οποιονδήποτε να εξασφαλίζει τα προς το ζην με κάθε τρόπο), δεν θα χαρακτήριζαν κάποιους εγκληματίες και παραβατικούς˙ τουναντίον, οι σώφρονες μικροαστοί αποδέχονται και υπομένουν με καρτερία μονάχα τα θεσμικά εγκλήματα και όχι εκείνα που χαρακτηρίζουν τις λογής «παρεκκλίνουσες» συμπεριφορές. Στην περίπτωση που θα εξετάσουμε, ο δήμιος (επάγγελμα είναι και αυτό) διαφημίζεται ως πρόσωπο ευειδές και νεανικό –αλλά αυτό δεν κάνει τη λαιμητόμο λιγότερο φονική.

Αιτία και αφορμή για τον εκτεταμένο πρόλογο στάθηκε ολοσέλιδο δημοσίευμα της ρυπαροφυλλάδας του Ψυχάρη [«Το Βήμα της Κυριακής», 26.05.2013], με τίτλο «Οι "αμαζόνες" του κ. Στουρνάρα». Τη γλοιώδη αγιογραφία υπογράφει ο Νίκος Χασαπόπουλος και προσπαθεί να μας πείσει για τα σπάνια ποιοτικά χαρακτηριστικά που κοσμούν τον γραφειοκρατικό εσμό ο οποίος παρεπιδημεί γύρω από τον αυγουλομάτη ξεπουλητή. Η ύπουλη προπαγάνδα ξεκινά ήδη από την πρώτη παράγραφο, με τη φράση «Λέγεται συχνά ότι πίσω από έναν σπουδαίο άνδρα κρύβεται μια έξυπνη γυναίκα. Πίσω από τον υπουργό Οικονομικών κ. Ι. Στουρνάρα κρύβονται πολλές έξυπνες και ικανές γυναίκες…». Αυτό είναι που λέμε «το λακωνίζειν εστί φιλοσοφείν»: ο χαμερπής λακές της τρόικας είναι «σπουδαίος» και οι κυράτσες που τον περιβάλλουν είναι «έξυπνες και ικανές» -όλα αυτά, πέραν πάσης αμφιβολίας. Ο Χασαπόπουλος εστιάζει στο θηλυκό τμήμα του υπουργικού επιτελείου (για τους άρρενες δεν χαραμίζει και πολλές λέξεις) και αρέσκεται να χρησιμοποιεί τη φράση «άρωμα γυναίκας». Συνδυάζοντας την κοινοτοπία του μουνόχαυλου μεσήλικου με τον συντηρητισμό του ανθρωπάκου που θαμπώνεται από τις φανταχτερές βιτρίνες, μας πληροφορεί ότι «είναι νέες, όμορφες και αποπνέουν με την πρώτη ματιά εμπιστοσύνη με τις γνώσεις που διαθέτουν, τον επαγγελματισμό τους, ενώ εντυπωσιάζουν τα πλούσια βιογραφικά…». Ανεβάζοντας ταχύτητα στο γλείψιμο, τις χαρακτηρίζει «αφανείς ηρωίδες της οικονομικής πολιτικής της κυβέρνησης…». Επιστρατεύει και δακρύβρεχτες περιγραφές, λέγοντας ότι «μακριά από τις οικογένειές τους, εργάζονται νυχθημερόν, δεν αφήνουν να περάσει τίποτε χωρίς έλεγχο, ενώ η αμοιβή τους δεν ξεπερνά τα 1.400 ευρώ μηνιαίως…», αφήνοντας να εννοηθεί πως αμείβονται πολύ λίγο σε σχέση με τις ώρες εργασίας τους. Προφανώς και είναι πολύ ευτελείς και άδικες οι αποδοχές αυτών των σκληρά εργαζόμενων και (πάνω απ’ όλα) άκρως παραγωγικών και αναμφιβόλως χρήσιμων ηρωίδων, σε αντίθεση με τα αργόμισθα παράσιτα που χαβαλεδιάζουν σε διάφορους χώρους αναψυχής (π.χ. βιομηχανίες, εργοτάξια, βιοτεχνίες, χωράφια, κλπ) και με περισσό θράσος απαιτούν επιπλέον συντεχνιακά προνόμια. Επιπλέον, σύμφωνα με τις συγκλονιστικές αποκαλύψεις του πρύτανη της δημοσιογραφίας Χασαπόπουλου, «αποφεύγουν τη δημοσιότητα, ζουν σε μικρά γραφεία, χωρίς ανέσεις…», επιτελώντας θεάρεστο έργο κι εκπληρώνοντας ιερές αποστολές (όπως η ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών, η εφαρμογή του μνημονίου, κ.ά.), ενώ ασχολούνται και με τη σύνταξη των νόμων (όπως λέει ο Χασαπόπουλος, «αυτούς που καμιά φορά κόβουν μισθούς και συντάξεις…», λες και υπάρχουν πλέον νόμοι που δεν το κάνουν αυτό), αλλά οι καημένες «οργίζονται όταν υπάρχει ανάγκη να θεσπίσουν τέτοιους νόμους ή όταν βλέπουν στις οθόνες των ηλεκτρονικών υπολογιστών τους ότι το 65% και πλέον των εσόδων του κρατικού προϋπολογισμού προέρχεται από μισθούς και συντάξεις...». Δεν γίνεται αλλιώς, κάποιος πρέπει να θυσιαστεί και να κάνει τη βρώμικη δουλειά –πολύ περισσότερο όταν πρόκειται για το καλό του τόπου. Ο μέγας δημοσιογράφος είναι αβρότατος: «Η κυρία Αλίκη Δουλή και η κυρία Έλενα Καραμανλή […] Οι κυρίες Τόνια Μπικάκη και Στεφανία Τσικά […] οι κυρίες Ευτυχία Μιχαηλίδου, Σοφία Ρίτσου. Η κυρία Θάλεια Εμίρη […] η κυρία Χριστίνα Παπακωνσταντίνου, η κυρία Ευθαλία Καπιτσίνα, η κυρία Γεωργία Μπέη, οι κυρίες Μάρθα Καββαθά και Βασιλική Κωστοπούλου […] η κυρία Τίνα Παναγιώτου, κυρία Μένα Κλαουδάτου, η κυρία Σοφία Ρίτσου, η κυρία Ευτυχία Μιχαηλίδου, η κυρία Δώρα Τσολάκη, οι κυρίες Ισμαρώ Σέρρα και τη Δήμητρα Ψαχούλια […]». Όλες «κυρίες», όπως «κυρίες των τιμών» ονομάζονταν οι πόρνες πολυτελείας που κυκλοφορούσαν στις αυλές και τους διαδρόμους των παλατιών στις δυτικοευρωπαϊκές μοναρχίες. Μάλιστα, μία εξ αυτών (νομικός, υπεύθυνη για τη νομική πτυχή της ανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών και στενή συνεργάτις του σαπιοκοιλιά Βενιζέλου όταν ήταν αντιπρόεδρος της κυβέρνησης και υπουργός Οικονομικών), πετάει τη σκούφια της για τον Στουρνάρα: «Είναι ένας γοητευτικός, ενδιαφέρων άνθρωπος, με οξυδέρκεια και αισιοδοξία και διαθέτει υψηλή συναισθηματική νοημοσύνη…», ενώ μία άλλη τον χαρακτηρίζει «κινητήρια δύναμή μας και κάνουμε τον σταυρό μας που τον έχουμε ως υπουργό…». Πολιτικός σχεδιασμός, κοινοβουλευτικός έλεγχος, ετοιμασία απαντήσεων προς τους βουλευτές όταν καταθέτουν ερωτήσεις, συγγραφή ομιλιών και λογύδριων, χάραξη φορολογικής πολιτικής, επιβολή των μνημονίων, ενίσχυση τραπεζών μέσω της φορολογίας, επικοινωνιακές τακτικές (με απλά λόγια, προπαγάνδα και παραπληροφόρηση), είναι κάποια από τα εγκλήματα στα οποία συμμετέχουν τα εν λόγω κομματόσκυλα με προϋπηρεσία (αυτό συνάγεται αβίαστα από το κείμενο), τσουτσέκια τα οποία «απλώς κάνουν τη δουλειά τους». Ρε, άντε στα τσακίδια!!!