ΜΕΛΛΟΝΤΟΛΟΓΙΕΣ

«Eίμαστε πρωταθλητές στη σπατάλη ενέργειας και στην παραγωγή ρύπων. Tο 40% των συνολικών εκπομπών CO2 παράγεται από τη ΔEH, 5.000 θάνατοι στην Αθήνα από αιωρούμενα σωματίδια, 1.150 ανεξέλεγκτες χωματερές και 10.000 σκουπιδότοποι, 400 τόνοι σκουπίδια στα 9 μεγάλα ποτάμια μας», αναφέρει η "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ" (άρθρο του Γιάννη Ελαφρού) στο κυριακάτικο φύλλο της (4 Φεβρουαρίου 2007). Ανάλογες αναλύσεις, προειδοποιήσεις και "καμπανάκια" ακούγονται όλο και συχνότερα από πολλούς πομπούς που φιλοδοξούν να βρουν ευήκοα ώτα. Ακόμη και σήμερα υπάρχει πολύς κόσμος που αντιμετωπίζει τα σήματα κινδύνου ως ακραίες καταστροφολαγνικές προφητείες, και άλλοι θέλουν να μείνει εκτός ελέγχου το προσφιλές τους "αναπτυξιακό" μοντέλο. Βέβαια, αυξάνονται κι εκείνοι που ανησυχούν και θορυβούνται. Εις μάτην, όμως: το νερό έχει ήδη μπει στο αυλάκι και είναι ζήτημα χρόνου να ολοκληρωθεί η καταστροφή. Όσο κι αν θέλουμε να είμαστε καλοπροαίρετοι και να μην εκδηλώσουμε καχυποψία και αρνητική προκατάληψη, δεν μπορούμε να μην επισημάνουμε κάτι το οποίο αποφεύγουν (συστηματικά) να θίξουν οι "καθ' ύλην αρμόδιοι και γνώστες", οι οποίοι αρκούνται να τονίσουν την αναγκαιότητα να στραφούμε σε ορθολογική διαχείριση των απορριμμάτων, σε ήπιες ή εναλλακτικές μορφές ενέργειας (άραγε, η πυρηνική ενέργεια, που προωθούν εσχάτως με τόσο ζήλο, είναι ήπια;) και, γενικά, περιορίζονται σε άκρως τεχνοκρατικές προτάσεις. Εκείνο που (σχεδόν) όλοι φοβούνται (ή, μήπως, υπάρχουν άλλοι λόγοι;) να θέσουν προς συζήτηση, είναι η δομή των σύγχρονων κοινωνιών που αποτελεί και τη γενεσιουργό αιτία των καταστάσεων αυτών. Απλούστατα, όλο το οικοδόμημα στηρίζεται στα σαθρά και αβέβαια θεμέλια της (υπερ)κατανάλωσης και της αλληλεξάρτησης. Αυτό το πρότυπο ζωής έχουμε αποδεχθεί κι εφαρμόζουμε καθημερινά, με αποτέλεσμα η επιβίωση του ενός να εξαρτάται από την (υπερ)κατανάλωση του άλλου. Τόσο απλά είναι τα πράγματα, αλλά είναι εξαιρετικά δύσκολο να θιγεί το ζήτημα αυτό διότι θα καταρρεύσουν τα πάντα εντός μας. Ποιος θα ακολουθήσει έναν λιγότερο καταναλωτικό τρόπο ζωής; ο άνθρωπος του οποίου η (όποια, τέλος πάντων) εσωτερική ισορροπία εξαρτάται άμεσα από την απόκτηση και κατοχή υλικών αγαθών; μήπως, ο άνθρωπος που δεν ξέρει πώς να διαχειριστεί τον "ελεύθερο" (μη εργάσιμο, δηλαδή) χρόνο του και ψάχνει εναγωνίως να βρει μια δραστηριότητα (συνήθως κερδοσκοπικού χαρακτήρα) για να "περάσει η ώρα" και να μην βρεθεί ενώπιον άλυτων υπαρξιακών ζητημάτων; Κανείς από όλους αυτούς και σχεδόν κανείς από τους αποκαλούμενους "καθημερινούς" και "απλούς" ανθρώπους που συγκροτούν την αξιοσέβαστη πλειονότητα που καταπίνει ό,τι της πλασάρουν οι φανεροί και παρασκηνιακοί καραγκιοζοπαίχτες.

Η ζωή, όσο κι αν βαυκαλιζόμαστε πως είμαστε η "κορωνίς" και τα ανώτερα βιολογικά όντα του πλανήτη, ευτυχώς δεν περιορίζεται στο γένος των ανθρώπων. Και, δεν αργεί η μέρα που το ανάξιο γένος θα επανέλθει οριστικά στη φυσική του κατάσταση, την κατάσταση του χώματος. Και, αυτό, δεν είναι προφητεία...