ΤΟ ΑΠΟΛΥΤΟ ΜΗΔΕΝ

«Ο άνθρωπος μόνος του είναι μηδέν, δεν είναι παρά ένα απειροελάχιστο τμήμα του απείρου. Ο κόσμος του δεν είναι ο Κόσμος, η μοίρα του και η λογική του - μια σταγόνα βροχής στον ωκεανό. Ο άνθρωπος είναι μηδέν : σαν πρόσωπο, σαν οικογένεια, σαν ράτσα, σαν τάξη, σαν λαός, σαν γένος. Ο αυτόνομος και ανεξάρτητος άνθρωπος είναι μια σαπουνόφουσκα έτοιμη να σκάσει. Χώρος του ανθρώπου είναι η ανία. Τίποτα δεν πηγάζει από τον άνθρωπο, τίποτα δεν αρχίζει μ’ αυτόν, τίποτα δεν μπορεί να κτιστεί πάνω του - ο ίδιος χρειάζεται θεμέλιο. Το περαστικό, το άστατο και πεπερασμένο δεν μπορούν παρά να αναφέρονται στο άπειρο, στο αιώνιο. Με την ίδια του τη δύναμη ο άνθρωπος δεν μπορεί τίποτα να κάνει εξ εαυτού , γιατί δεν είναι τίποτα ο ίδιος, δεν διαθέτει παρά το πρόσχημα της προσωπικότητάς του και των δυνάμεών του. Δεν μπορεί να αξιώσει καμμιά ισχύ, γιατί, στην απόλυτη μηδαμινότητά του, κανένα δικαίωμα δεν του ανήκει : ούτε τα πρόσωπα ούτε τα πράγματα είναι δικαιωματική ιδιοκτησία του. Τυφλωμένος από τον εγωκεντρισμό του, ο χαμένος μέσα στον ουμανισμό άνθρωπος, δεν ξέρει πια ούτε το χώρο του ούτε την κλίμακά του. Έχοντας ξεχάσει το βάθος, πρέπει να καταβυθιστεί. Ο ανθρωπόμορφος κόσμος, το βασίλειο του ανθρώπου, πλησιάζει προς το τέλος του. Η ειδωλολατρεία του ανθρώπου, ο δεσποτισμός του, ο ναρκισσισμός του, η ωραιοποίηση του περιβάλλοντός του πέρασαν πια. Και "η τέχνη για την τέχνη". Η ουμανιστική αυτονομία και ο υπερρεαλισμός δεν μπορούν να ξεφύγουν τον εκμηδενισμό τους παρά μόνο με την ανατροπή των αξιών τους. Σ’ αυτή τη δύση του κόσμου ο άνθρωπος χάνει την τεχνητά κεντρική του θέση. Μετά τη χρεωκοπία του αυτόνομου ανθρώπου, θα πρέπει να αναγνωριστεί πως δεν ταυτίζεται με τη λαθεμένη εικόνα που κατασκεύασε ο ίδιος για τον εαυτό του - ανόσια. Μόνο όταν ο άνθρωπος παραιτηθεί από την υπέρμετρη ματαιότητά του, μόνο όταν καταλάβει ότι δεν είναι παρά ένα απειροελάχιστο τμήμα του απείρου, μόνο τότε θα μπορέσει να βρει τον αληθινό χώρο του. Τότε, η εποχή της αντικειμενοποίησης, της ανίας, της αποξένωσης, της ανθρωποποίησης θα μπορέσει ν’ αντικατασταθεί από την εποχή της ουσιαστικότητας και της ταυτότητας. Το μεγαλείο του ανθρώπου και οι συνέπειές του - ο διχασμός και η σκλαβιά - σημαίνει κατάπτωση. Η απελευθέρωσή του από το βάρος των αθέμιτων απαιτήσεών του επίκειται - για τον ερχομό ενός κόσμου σύμφωνον με την αιώνια τάξη».

Γεράσιμος Στέρης ( 1898 – 1987 )