ΜΟΛΥΒΕΝΙΟ ΠΑΡΟΝ
«Οι λέξεις μου πόνεσαν εκείνους που είχαν ήδη υποφέρει και οι πληγές τους παραμένουν ανοικτές, γι' αυτό και ζητώ συγγνώμη». Με αυτά τα λόγια η Γαλλίδα ηθοποιός Fanny Ardant απολογήθηκε στην ιταλική τηλεόραση, για την εξής δήλωσή της σε περιοδικό: «Για εμένα, ο Renato Curcio είναι ένας ήρωας, διότι έμεινε πιστός στις ιδέες του και δεν έγινε επιχειρηματίας όπως οι περισσότεροι από τους πρωταγωνιστές του Μάη του '68 στη Γαλλία. Πάντα θεωρούσα το φαινόμενο των Ερυθρών Ταξιαρχιών συγκινητικό και παθιασμένο». Η δήλωση αυτή προκάλεσε οργισμένες αντιδράσεις στη Ιταλία και ο Giancarlo Galan (έπαρχος της περιοχής του Veneto) της διαμήνυσε (μέσω των Μ.Μ.Ε.) πως δε θα ήθελε να τη δει στο κινηματογραφικό φεστιβάλ της Βενετίας. Τελικά, η συγγνώμη της έπιασε τόπο και παρευρέθηκε στη Βενετία, όπου διαγωνιζόταν η ταινία στην οποία πρωταγωνιστούσε. Παρ' όλα αυτά, η υστερία υπερίσχυσε, έστω κι αν η Ardant υπήρξε σαφής σε όσα είχε πει (επαίνεσε τον ενθουσιασμό, τον αυθορμητισμό, την ειλικρίνεια των προθέσεων και τη συνέπεια μεταξύ λόγων και έργων, χωρίς να εγκωμιάσει κάποια εγκληματική πράξη)...
Μόλις λίγες ημέρες νωρίτερα, είχε συλληφθεί έξω από το Παρίσι η 53χρονη Marina Petrella - πρώην μέλος των Ερυθρών Ταξιαρχιών. Ο ("κεντροαριστερός") ιταλός πρωθυπουργός Romano Prodi εξέφρασε «μεγάλη ικανοποίηση για την άψογη επιχείρηση που οδήγησε στη σύλληψη μιας επικίνδυνης παρανόμου όπως η Marina Petrella». Και συμπλήρωσε: «Για άλλη μια φορά αποδεικνύεται η μεγάλη σημασία της διεθνούς συνεργασίας σε ζητήματα εγκληματικότητας και τρομοκρατίας. Πιστεύουμε πως το αίτημα που έχουμε υποβάλει, για έκδοση της Petrella στην Ιταλία, θα ικανοποιηθεί σύντομα. Με αυτήν τη σύλληψη, είμαστε βέβαιοι πως θα φωτιστεί μία από τις πιο σκοτεινές περιόδους της πρόσφατης ιστορίας μας». Η Marina Petrella συμμετείχε στην "υπόθεση Moro" και, για την ανάμειξή της εκείνη, καταδικάστηκε ερήμην σε κάθειρξη 14 ετών. Το 1993, όταν οριστικοποιήθηκε η ποινή της, αποφάσισε τη φυγοδικία και κατέφυγε στη Γαλλία.
Κάτι ανάλογο συνέβη και τον Μάρτιο του 2007, όταν συνελήφθη στο Rio de Janeiro της Βραζιλίας ο 54χρονος Cesare Battisti - πρώην ηγετικό μέλος της οργάνωσης "Ένοπλοι Προλετάριοι για τον Κομμουνισμό". Ο Battisti είχε συλληφθεί και το 2004 στο Παρίσι, μετά από αίτημα του ιταλού υπουργού δικαιοσύνης, δεδομένου ότι ήταν οριστικά καταδικασμένος για τέσσερις δολοφονίες (το 1978 και το 1979) βάσει της ειδικής νομοθεσίας ("κατάσταση εκτάκτου ανάγκης") της περιόδου 1974 - 1982. Το 1979 συνελήφθη, αλλά το 1981 δραπέτευσε και διέφυγε στη Γαλλία. Μετά από λίγους μήνες πήγε στο Μεξικό, όπου και έζησε έως το 1990. Τότε, αποφάσισε να επιστρέψει στο Παρίσι (όπου ξεκίνησε νέα ζωή, γνωρίζοντας την καταξίωση ως συγγραφέας αστυνομικών μυθιστορημάτων) εκμεταλλευόμενος το "Δόγμα Mitterrand", σύμφωνα με το οποίο δεν επιτρεπόταν η έκδοση καταδικασμένων ή καταζητούμενων για πολιτική δράση. Αφέθηκε ελεύθερος υπό όρους (μέχρι να αποφασιστεί η έκδοσή του) και διέφυγε στη Λατινική Αμερική. Ήδη, από τις 30 Ιουνίου του 2004, ο Jacques Chirac (τότε, Πρόεδρος της Γαλλίας) είχε γνωστοποιήσει την απόφασή του να εγκαταλειφθεί το "Δόγμα Mitterrand" και να ανοίξει ο δρόμος για την έκδοση των διωκόμενων. Δώδεκα μήνες νωρίτερα, στις 24 Ιουνίου 2003, ο Roberto Castelli (τότε, υπουργός δικαιοσύνης της Ιταλίας) και ο Dominique Perben (ο ομόλογός του Γάλλος) συμφώνησαν να κυνηγήσουν τους φυγόδικους ιταλούς πρώην μέλη ένοπλων οργανώσεων που είχαν περάσει τις Άλπεις και βρήκαν καταφύγιο στη Γαλλία.Η τακτική "δύο μέτρα και δύο σταθμά" που εφαρμόζουν οι "δημοκρατικά εκλεγμένες" κυβερνήσεις είναι γνωστή και πάγια. Μετά την πτώση του ναζιστικού καθεστώτος, για να κατευναστεί η παγκόσμια οργή, οι νικητές του πολέμου διενήργησαν τη δίκη - οπερέτα στη Νυρεμβέργη (όπου καταδικάστηκαν οι αχρείαστοι, ενώ οι χρήσιμοι φυγαδεύτηκαν και χρησιμοποιήθηκαν παντοιοτρόπως από τις Η.Π.Α.). Ο ισπανός δικτάτορας Francisco Franco πέθανε στο κρεβάτι του χωρίς να τιμωρηθεί ποτέ. Τον διαδέχθηκε ο εστεμμένος ευνοούμενός του (Juan Carlos), ενώ ο κατασταλτικός του μηχανισμός παρέμεινε ανέγγιχτος. Ο Χιλιανός τύραννος Augusto Pinochet πέθανε πρόσφατα σε βαθιά γεράματα, σαρκάζοντας έως το τέλος τους λεονταρισμούς της Michelle Bachelet. Όταν, δε, κάποιος ισπανός δικαστής προσπάθησε προ ετών να ασκήσει δίωξη εναντίον του, τον προστάτευσε η Thatcher η οποία τον εφιλοξενούσε. Ο Pinochet δεν κάθισε ποτέ στο σκαμνί - έζησε μόνο λίγες ημέρες σε κατ' οίκον περιορισμό. Η εν Ελλάδι δικτατορία των συνταγματαρχών κηρύχθηκε "στιγμιαίο έγκλημα" (η Ε.Ο. 17Ν, "διαρκές"), καταδικάστηκαν οι εμφανείς πρωταγωνιστές και οι παρασκηνιακοί συνέχισαν το "θεάρεστο" έργο τους... Άραγε, ο (οι) Bush και οι υπόλοιποι "πρόθυμοι" θα διωχθούν ποτέ και από ποιον;
Το κίνημα του 1977
Τα "μολυβένια χρόνια"
9 Μάη του 1978: Ο Valerio Morucci ενημερώνει τηλεφωνικώς για το σημείο στο οποίο βρισκόταν το αυτοκίνητο με τη σορό του Aldo Moro.
Ο γιός του Pier Luigi Torregiani (θύμα των "Ένοπλων Προλετάριων για τον Κομμουνισμό, το 1979)
Σχετικά δημοσιεύματα:
2 σχόλια:
Τα διάβασα και γώ τα νέα.
Απορώ που εκπλήσεσαι!
Σε καληνυχτίζω
Δεν εκπλήσσομαι διόλου, απλώς επισημαίνω τις κραυγαλέες διαφορές. Εκείνο που με εξοργίζει περισσότερο είναι το γεγονός πως υπάρχουν πλείστα όσα χαϊβάνια που δεν μπορούν (ή, δε θέλουν) να κατανοήσουν και να παραδεχθούν την ουσιώδη διαφορά ανάμεσα στην πρωτογενή (θεσμική - εξουσιαστική) βία και την αντιβία των εξουσιαζόμενων (οι οποίοι αρνούνται να υπάρχουν ως τέτοιοι). Και, ακόμη περισσότερο, με "ανάβει" η αναμενόμενη και επαναλαμβανόμενη κατάντια να αποφασίζουν για όλους τέτοια κοπούκια (εξουσιοδοτώντας τους επαγγελματίες χαραμοφάηδες νταβατζήδες)...
Δημοσίευση σχολίου
Εγγραφή σε Σχόλια ανάρτησης [Atom]
<< Αρχική σελίδα