Η Κική και η Κοκό...
Σύμφωνα με μια φράση, «ο εχθρός του εχθρού μου είναι φίλος μου». Στην προκειμένη περίπτωση, αν δεχτούμε πως η ακροδεξιά αυτοκρατορία του Bush (και, εν γένει η εξωτερική πολιτική των Η.Π.Α. από ιδρύσεως του κράτους αυτού) είναι εχθρός μεγάλου μέρους της ανθρωπότητας, τότε, θα πρέπει να αγκαλιάσουμε ως αδελφές ψυχές όσους είναι δηλωμένοι εχθροί των υπερατλαντικών ιεράκων. Στην κατηγορία αυτή, εντάσσεται και το Ιράν των μουλάδων και του προέδρου του Μαχμούντ Αχμαντινετζάντ. Το καθεστώς της χώρας αυτής είναι όπως (σχεδόν) το άφησε ο Αγιατολάχ Χομεϊνί: θεοκρατία του κερατά (με το συμπάθιο...), ασφυκτικός έλεγχος των πάντων, αβάσταχτος σκοταδισμός και ανδροκρατία, και μόνο ελάχιστα δειλά βήματα (ένα μπροστά και δύο πίσω) υιοθέτησης ορθολογικής νοοτροπίας. Η "κοινή λογική", τα αυτονόητα δικαιώματα και τα φώτα του Διαφωτισμού δε χαίρουν εκτίμησης στη χώρα των αγιατολάδων...
Το τελευταίο διάστημα τρεις ειδήσεις από τη χώρα αυτή απασχόλησαν τον διεθνή Τύπο. Η πρώτη, αφορά στο δημόσιο μαστίγωμα (με 80 βουρδουλιές στην πλάτη) ενός 27ετούς άνδρα (ονόματι Σάιντ Γκαμπαρί) σε πλατεία της πόλης Καζβίν, βορειοδυτικά της Τεχεράνης. Το "έγκλημά" του; παραβίασε τους "νόμους της ηθικής", πίνοντας αλκοόλ. Περίπου χίλιοι άνθρωποι παρακολούθησαν τον δημόσιο κολασμό του, έτοιμοι να τον φωτογραφήσουν με τα κινητά τους τηλέφωνα. Ένα video από την τιμωρία κατέληξε στην αγγλική εφημερίδα "Daily Mail". Διακρίνονται αστυνομικοί των ειδικών δυνάμεων και "φρουροί της επανάστασης", εκ των οποίων ένας κρατά τα πόδια του "αμαρτωλού" (ο οποίος βρίσκεται μπρούμυτα σε μεταλλικό παγκάκι), ο άλλος τα χέρια, ένας τρίτος τον κοπανάει (40 χαϊδέματα), άλλος απολαμβάνει το θέαμα και περιμένει τη σειρά του (άλλες 40 θωπείες), άλλος κρατά έναν ασύρματο...
Η πρακτική αυτή δεν είναι καινούρια στο Ιράν. Μετά την επικράτηση της "Ισλαμικής Επανάστασης", και μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του '90, ακόμη και οι φοιτητές που επιχειρούσαν να ετοιμάσουν από κοινού μια εργασία συγκεντρωμένοι σε ένα σπίτι, εισέπρατταν 35 βουρδουλιές έκαστος και 70 ο ιδιοκτήτης της κατοικίας. Αυτό, όμως, δε γινόταν σε δημόσιο χώρο. Οι τιμωρίες - δημόσιο θέαμα (π.χ. λιθοβολισμός) είναι άλλη μια καινοτομία του προέδρου Μαχμούντ. Δριμύτερες, επίσης, επέστρεψαν και οι καταδίκες σε δημόσια θανατική ποινή. Τον παρελθόντα Ιούλιο, η κρατική τηλεόραση έδειξε δώδεκα ανθρώπους απαγχονισμένους σε έναν γερανό κατασκευών. Μετά από ένα τέταρτο της ώρας, μια τηλεπαρουσιάστρια είπε πως η εκτέλεση μεταδόθηκε "κατά λάθος". Εκατόν είκοσι θανατικές εκτελέσεις θανατικής ποινής έχουν τελεστεί στο Ιράν μέσα στο 2007.
Περίπτωση δεύτερη: η εικονιζόμενη Ιρανή Pegah Emambakhsh, έχει ζητήσει πολιτικό άσυλο στην Αγγλία για να αποφύγει δίωξη στην πατρίδα της επειδή είναι ομοφυλόφιλη.
Περίπτωση τρίτη: Η Yasmin K., 31 ετών, έχει καταφύγει στο Βερολίνο (ζήτησε πολιτικό άσυλο), αλλά κινδυνεύει άμεσα να "επαναπροωθηθεί" στην πατρίδα της (κοινώς, να απελαθεί), αφού έτσι αποφάσισε κάποιος Γερμανός δικαστής. Κάποιος άλλος δικαστής, στην Τεχεράνη αυτός, έχει (ήδη από το 2006) υπογράψει τη θανατική της καταδίκη (δια λιθοβολισμού). Το έγκλημά της είναι βαρύ και ντροπιαστικό για τα ήθη της άμεμπτης ιρανικής ηθικής: ο ερωτικός της προσανατολισμός δεν είναι ο "ορθός" και "ενδεδειγμένος", αφού προτιμά τη γυναικεία συντροφιά και αρνείται τον μονοδιάστατο ρόλο του εργαλείου αναπαραγωγής.
Η θανατική ποινή ισχύει και σε κάποιες πολιτείες των Η.Π.Α. Στην ίδια χώρα (σε ορισμένες πολιτείες), διώκονται ποινικώς συμπεριφορές (π.χ. πεολειχία ή πρωκτικό sex) που δεν επιβαρύνουν το κοινωνικό σύνολο και αφορούν μόνο τους ίδιους τους συμμετέχοντες. Εδώ και δεκαετίες οι Η.Π.Α. μακελεύουν την οικουμένη επεμβαίνοντας όπου έχουν συμφέροντα και προοπτικές ληστρικού κέρδους. Ακολουθούν πιστά και με ακρίβεια τα χνάρια που χάραξαν οι πρόγονοί τους, οι οποίοι κατακρεούργησαν κι εξαφάνισαν τους ιθαγενείς πληθυσμούς. Από την άλλη, η θρησκειοκρατική σύγχρονη Περσία μιλά για τον υπερατλαντικό "μεγάλο Σατανά" και βαυκαλίζεται πως το καθεστώς της είναι λαοφιλές και θεόπνευστο. Μόλις προ μηνών είχαν σημειωθεί έντονες και μαζικές διαμαρτυρίες φοιτητών (κυρίως) που ζητούσαν την κεφαλή του Αχμαντινετζάντ επί πίνακι.
Επιμύθιο: πολύ συχνά τα διλήμματα είναι πλαστά και η επιλογή "στρατοπέδου" ανώφελη...
Πηγές:
4 σχόλια:
Αφού εξαντλήθηκα, παίζοντας με τον εγγονό μου από τις 7.30 το πρωϊ, η λατρευτή μου πριγκιπέσσα έχει εξετάσεις γαρ, είπα να ρίξω ένα βλέφαρο στο προβληματισμό του κόσμου.
Τι να πρωτοκοιτάξω, τα you tube του Μαργαρίτη, του Μόρφου και του Κροππερ; ή το αντίπαλο δέος του Μπους του ab irato;
Στην υπέροχη χώρα των Αγιατολάδων, οι δικαστές πλαστογράφησαν την ηλικία ενός μικρού κοριτσιου από 15 σε 16, για να του επιβάλουν την θανατική ποινή δια λιθοβολισμού, ως είθισται, επειδή έκανε έρωτα με συνομίλικό της.
Απίστευτη βαρβαρότητα και παρέκλιση της ανθρώπινης φύσης.
Σε ποιό στρατόπεδο να πας:
Απλό είναι, σε κανένα!!
Αυτός ο κόσμος θέλει άλλα πρότυπα, άλλες αξίες, άλλες αρχές, άλλους νόμους, άλλη ηθική!
Και να σου πώ ένα μυστικό: Θα τα δούμε να έρχονται.
Τι είναι αυτό που μου ψυθιρίζει, ότι ένας άνεμος θα τα κλαδέψει όλα!
Στο Βιετνάμ διάβαζα πως έριξαν το όριο για την ενηλικίωση.Τώρα τα παιδιά από τα 14 θεωρούνται ενήλικες.Χαράς ευαγγέλια για όλους τους παιδόφιλους.Mπορούμε ακόμα και πιο κάτω.Και στην ηλικία και στην ξεφτίλα!
Χαιρετώ,φίλε!Χαιρετώ και την ξενιτεμένη ange-ta.
Σε ανάλογες περιπτώσεις, δε χαίρονται μόνο οι παιδόφιλοι, φίλε μεσοκοσμικέ, αλλά οι απανταχού εξουσιαστές: περισσότεροι ενήλικοι σημαίνει περισσότερα αντικείμενα με υποχρεώσεις, καθήκοντα και ρόλους. Τουλάχιστον, για τα παιδιά υπάρχουν και κάποιες "χάρτες" της Unesco ή του Ο.Η.Ε. (έστω και στα χαρτιά)...
καλασπέρα και στους δυό
Πήρα σήμερα μήνυμα για δύο δημοσιογράφους τον Adnan Hassanpur (27) και τον Hiwa Botimar (29).
Εχουν καταδικαστεί για προπαγάνδα, επειδή υποστήριξαν τα δικαιώματα των μειονοτήτων.
Εχουν ξεκινήσει απεργία πείνας και είναι ήδη στα τελευταία τους
Δημοσίευση σχολίου
Εγγραφή σε Σχόλια ανάρτησης [Atom]
<< Αρχική σελίδα