Η ΑΥΤΟΥ ΜΑΚΑΡΙΟΤΗΣ

Σκίτσο του Ρώσου Oleg Yudin

«Αναμένω με υπομονή την ώρα του θαύματος», τιτλοφορεί ολοσέλιδο δημοσίευμά του ο "Ελεύθερος Τύπος της Κυριακής" (14.10.2007), που αναφέρεται σε επιστολές του πνευματικού μας ηγέτη αρχιεπισκόπου Χριστόδουλου από το Μαϊάμι προς φίλους και συνεργάτες. Κι εμείς σε ένα θαύμα προσβλέπουμε. Είναι, δε, αισχρό και ιταμό να ακούγονται κακοήθειες και χυδαιότητες περί «σκανδαλώδους και υπερβολικής προβολής του προβλήματός του, την ώρα που οι κοινοί θνητοί πεθαίνουν στα ράντσα και τους διαδρόμους των ελληνικών νοσοκομείων», καθώς και απαράδεκτα υπονοούμενα πως «αυτή η αρρώστια προκύπτει από μετάγγιση ή από σεξουαλική επαφή – και ο αρχιεπίσκοπος δεν έχει κάνει μετάγγιση». Ας δούμε, όμως, κάποιες από τις σκέψεις που εξέφρασε ο μακαριότατος κατά την παραμονή του στα ξένα, από τις οποίες φανερώνεται η μέγιστη αγωνία του δια την τύχην του ποιμνίου του και η έγνοιά του για τους καταφρονεμένους του ντουνιά. Δηλαδή, ό,τι χαρακτηρίζει έναν πραγματικό φωτισμένο ηγέτη: αυταπάρνηση, αυτοθυσία, ανυστεροβουλία και πλήρης αποστασιοποίηση από τα ανούσια εγκόσμια…

Στις 22 Αυγούστου γράφει: «(…) Βλέπω το δάκτυλο του Θεού να με εγγίζει και να με οδηγεί (…) Προσεύχομαι εντατικά και παρακαλώ τον Θεό και όλους τους Αγίους να με βοηθήσουν. Τελικά ο Θεός έχει το σχέδιό του (…)». Για όσους δεν κατάλαβαν: Αποδεχόμεθα πλήρως τη βούληση και το σχέδιο του πανάγαθου, επειδή όμως, ενίοτε είναι και ξεχασιάρης, ας του υπενθυμίζουμε το χρέος του με προσευχές και ικεσίες…

Την 1^η Σεπτεμβρίου σημειώνει: «(…) Τι μπορεί τάχα ο άνθρωπος να συλλάβει περί του Θεού και των βουλών Του; Και τις οίδε τα του Θεού και πώς εκείνος περί ενός εκάστου ημών αποφασίζει; Είμεθα όργανα στα χέρια του. Κινούμεθα, αντιδρούμε, προσευχόμεθα, παρακαλούμε, αλλά τελικά το διακύβευμα δεν είναι δικό μας. Τον τελικό λόγο έχει Εκείνος. Γι’ αυτό χρειάζεται να τον εμπιστευόμεθα και να υπακούουμε στις βουλές Του. Μέσα στο πλαίσιο αυτό βλέπω να παρατείνεται η εδώ αναμονή». Είναι σαφές πως ο ύψιστος έχει υποβάλει τον "αρχιεπίσκοπο κεραυνό" στη δοκιμασία αυτή και για έναν άλλον λόγο: για να φανεί η ανεπάρκεια του ελληνικού συστήματος υγείας, που αναγκάζει τους άγιους ανθρώπους να ξενιτεύονται για να σώσουν τη ζωούλα τους. Επίσης, είναι εμφανές πως ο καλός θεούλης επιθυμεί το καλύτερο για τους πιστούς και ταπεινούς υπηρέτες του, ήτοι: τους ικανότερους ιατρούς, τα πολυτελέστερα νοσοκομεία με τον πληρέστερο εξοπλισμό και, φυσικά, τη μέγιστη προσοχή…

Στις 7 Σεπτεμβρίου γράφει: «Εδώ αναμένω με υπομονή την ώρα του θαύματος, όπως ο παραλυτικός της Βηθεσδά (…) έχω συναγάγει πολλά συμπεράσματα. Πρώτον ότι οι δοκιμασίες του παρόντος βίου εντάσσονται εις το σχέδιον του Θεού, που είναι σχέδιο της ψυχικής μας σωτηρίας, δεύτερον οι Άγιοι έσχον τις στιγμές της αδυναμίας των ενώπιον του μεγέθους του κακού, τρίτον ότι τελικά ο υπομείνας εις τέλος σωθήσεται, τέταρτον ότι τα πλήγματα των δοκιμασιών είναι ανάλογα της αντοχής εκάστου και πέμπτον ότι τα θαύματα των ιαμάτων εξαρτώνται από την ποιότητα της πίστεώς μας (…)». Απλά μαθήματα υποδειγματικής ταπεινοφροσύνης από έναν ηθικό κολοσσό, ο οποίος αδιαφορεί για τα ποταπά εγκόσμια και αδημονεί να συναντήσει τον δημιουργό του…

Για όλα αυτά, αγαπητοί εν Χριστώ αδελφοί (και αδελφές), ας προσευχηθούμε άπαντες δια την βιολογικήν ανάνηψην του πολυαγαπημένου μας ιεράρχη και ας ελπίσουμε πως, πολύ σύντομα, η πολυτιμότατη παρουσία του θα είναι και πάλι αισθητή στον ευλογημένο τούτον τόπο. Αμήν...