ΣΗΜΕΙΑ ΠΑΝΤΟΣ ΚΑΙΡΟΥ...

Ο θρίαμβος της ανοητολογίας μέσω της αχαλίνωτης ασημαντολογνείας (προσώπων και καταστάσεων) και η αδιαμφισβήτητη δικτατορία του ευτελούς μέσω της αυτιστικής προσήλωσης στην ιδεοληψία του απόλυτου τίποτα, δεν είναι καινοφανή σημεία ούτε τα απεχθέστερα τέρατα που μπορούν να γεννήσουν ο ανέμπνευστος νεοελληνικός χυλός και η ασυνάρτητη (και, γι' αυτό, στέρφα) μελαγχολία του.

Ακόμη και η χυδαιότητα διαθέτει τον ξεκούρδιστο μεγαλοϊδεατισμό της, ακόμη και ο συμπλεγματικός δεσποτισμός χαρακτηρίζεται από (ανολοκλήρωτες, έστω) παραισθήσεις ισορροπίας.

Ο σφετερισμός της απάτης απαιτεί την επικράτηση ενός αδιανόητα απελπισμένου κυνισμού και την ιδιοποίηση του πλέον λιγδιασμένου φωτοστέφανου, εν είδει ματαιόδοξων αναζητήσεων και φθίνουσων μεγαλομανιών.

Ακόμη (;) τούτη η Άνοιξη...