ΑΣΦΥΞΙΑ...

«Η αυτοκινητική βία, μαμή της καθημερινότητας της ελληνικής πόλης», τιτλοφορείται το πολύ ενδιαφέρον και περιεκτικό κείμενο του Γιάννη Ρέντζου (μέλος του συλλόγου "ΠΕΖΗ" και διδάσκων στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας) που δημοσιεύτηκε στο τεύχος 915 (Παρασκευή 15 Φεβρουαρίου 2008) του περιοδικού "Αντί". Τη συγκεκριμένη μορφή βίας τη συναντούμε καθημερινά, σε όλα τα σημεία των ελληνικών τερατουπόλεων: στο οδόστρωμα, στις διαβάσεις, στα πεζοδρόμια. Η χρήση (ή, μάλλον, κατάχρηση) των οχημάτων από τους αθεράπευτα συμπλεγματικούς νεοέλληνες συνιστά βασικό σύμπτωμα σύγχρονης παθογένειας και καθημερινή εκδήλωση τυφλής εξάρτησης και υπερτροφικού ατομισμού. Το πρόβλημα αναδεικνύουν διαρκώς ομάδες όπως η "ΠΕΖΗ" και οι "ΠΑΝΘΗΡΕΣ ΤΩΝ ΔΡΟΜΩΝ" (οι τελευταίοι αναλαμβάνουν δράση ήπιας μορφής, κολλώντας αυτοκόλλητα σε τζάμια οχημάτων που παρακωλύουν τη διέλευση των πεζών, όντας σταθμευμένα σε διαβάσεις και πεζοδρόμια). Βέβαια, η χυδαιότητα είναι δομικό στοιχείο της προσωπικότητας και της συμπεριφοράς πολλών (μα, πάρα πολλών!!!) και δεν εκδηλώνεται μόνο μέσω της οδήγησης˙ απλώς, τότε μετατρέπεται σε επιθετική οπλοφορία με τα ανάλογα αποτελέσματα.

Το να περιμένουμε δραστηριοποίηση εκ μέρους των "Αρχών", είναι μάλλον αφελής προσδοκία. Αρκεί να παρατηρήσουμε την κατασκευή των πεζοδρομίων (χωρίς την τοποθέτηση κιγκλιδωμάτων στην περίμετρό τους) που επιτρέπει την αναρρίχηση και την κατάληψή τους από τα θηριώδη τετράτροχα (αλλά και δίτροχα). Ούτε και ο Κ.Ο.Κ. (παρά τον προσφάτως αυστηρότερο χαρακτήρα του) μπορεί να φέρει ουσιαστικά αποτελέσματα, δεδομένου ότι έχει μόνο εισπρακτικό προσανατολισμό. Κι αν κάποιος υποστηρίξει το αντίθετο, υπενθυμίζω πως ακόμη και η απώλεια ζωής σε τροχαίο από υπαιτιότητα άλλου οδηγού (π.χ. η ακραία περίπτωση παραβίασης ερυθρού σηματοδότη, με υπερβολική ταχύτητα και σε κατάσταση μέθης) θεωρείται πλημμέλημα (δηλαδή, αδίκημα όχι σοβαρό). Όλα αυτά δεν είναι τυχαία και δεν έχουν να κάνουν μόνο με την αδιαφορία και τη δημοσιοϋπαλληλική νοοτροπία των "φυλάκων της έννομης τάξης και της εύρυθμης κοινωνίας". Η ευρεία διάδοση της αυτοκίνησης είναι αναπόσπαστα συνδεδεμένη με το κυρίαρχο υπερκαταναλωτικό πρότυπο "ζωής" και την απορρέουσα αποχαύνωση (και υποδούλωση).

Τι μπορεί να κάνει ο μη εποχούμενος για να προστατευθεί από τις ορδές των τροχοφόρων και την επέλαση της κτηνώδους αναισθησίας; Να με συγχωρείτε, αλλά δεν προτίθεμαι να συζητήσω για ανοχή και συγκαταβατικότητα. Πλέον, η μόνη αξιοπρεπής και αποτελεσματική αντίδραση είναι η αυτοδικία και η αυτοπροστασία, δηλαδή η δυναμική και ανυποχώρητη διεκδίκηση του ζωτικού χώρου που μας αναλογεί – με την πρακτική "φωτιά και τσεκούρι". Μέσα σε αυτά τα πλαίσια (αν και με μετριοπαθώς δυναμικές μεθόδους) δρουν οι αυτοαποκαλούμενοι "ινδιάνοι της ζούγκλας της ασφάλτου": νεαρά αγόρια και κορίτσια που ενεργούν εναντίον των ενεργοβόρων και ρυπογόνων τετράτροχων μεγαθηρίων (τα υπερτροφικά 4x4), ξεφουσκώνοντάς τους τα λάστιχα. Αυτός είναι ένας από τους πολλούς πιθανούς τρόπους αντίδρασης˙ εκτός αν θεωρείτε πως το πρέπον είναι να στρέψουμε και το άλλο μάγουλο, επιδιώκοντας και έτερο ράπισμα (μάλλον, θύελλα από σφαλιάρες)…