Δούρειος Ίππος...

«Με αφορμή την οικονομική κρίση που γέννησε ο αδηφάγος καπιταλισμός ΜΑΖΙ με τη δική μας, ΟΛΩΝΩΝ μας, απληστία για όλο περισσότερα αγαθά και υπηρεσίες, είναι μια καλή ευκαιρία να ασκηθεί κανείς στον έλεγχο των προσωπικών του ευθυνών και συμπεριφορών. Δεν συμβαίνει συχνά, γι’ αυτό και είναι χρήσιμο να επωφελείται κανείς, όταν η ευκαιρία παρουσιάζεται, όπως τώρα [...] Αν την κρίση πρέπει να την πληρώσουν αυτοί που την δημιούργησαν, γιατί πρέπει να εξαιρέσουμε τους δεύτερους απ’ το μερίδιό τους; Για την εξάρτηση που τους δέρνει, δεν έχουν προσωπική ευθύνη; Είναι νήπια, και το λογαριασμό τους θα τον καλύψει κάποιος πατερούλης, για να μπορούν στον αιώνα να συνεχίζουν να ζουν με δανεικά; Ποιος έχει συμφέρον να τους αφήνει να υπάρχουν ως νήπια; Και στο κάτω κάτω πότε πλήρωσαν εξίσου τη ζημιά πατρίκιοι και πληβείοι, φεουδάρχες και κολλήγοι, τοκογλύφοι και ξωμάχοι, αφεντικά και σκλάβοι; [...] όσοι προπαγανδίζουν μια τέτοια θέση "να πληρώσουν την κρίση εκείνοι που την δημιούργησαν", είναι εκείνοι που σε καταστρέφουν πρώτα, προκειμένου να σε σώσουν αργότερα. Όταν τα ερείπια θα στοιβάζονται γύρω μας (εάν τα αφήσουμε να σωρεύονται, παρατηρώντας τα απαθείς), θα παρουσιαστούν αυτοί οι ίδιοι και θα προσφερθούν να μας σώσουν, παίρνοντας τη θέση των προηγούμενων αφεντικών [...]».

Από το κείμενο του Δημήτρη Νόλλα «Όσο χειρότερα τόσο καλύτερα» (περιοδικό «Κοντέινερ», τεύχος 6, Απρίλιος 2010)

«Εμπρός της Γης οι τοκογλύφοι...», παιανίζει η αδίστακτη μαφία των πράσινων σοσιαληστών μετά τον νέο δανεισμό (5 δισεκατομμύρια ευρώ) από τους συνήθεις «οίκους» απόφαση-προπομπός της πλήρους υποταγής στο Δ.Ν.Τ. Συγκεκριμένα, στις 29.03.2010, το Ελληνικό Δημόσιο προχώρησε στη δημοπρασία 7ετών ομολόγων, η απόδοση (επιτόκιο) των οποίων διαμορφώθηκε (όπως ανακοίνωσε ο Οργανισμός Διαχείρισης Δημοσίου Χρέους) στο 6% - το οποίο είναι 3,34% υψηλότερο από το αντίστοιχο των γερμανικών ομολόγων. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, δανειστές είναι οι τράπεζες Alpha Bank, Εμπορική, ING, Bank of America, Société Générale.

Ας κάνουμε μια στάση εδώ, για να δούμε τι εστί Οργανισμός Διαχείρισης Δημοσίου Χρέους (Ο.Δ.ΔΗ.Χ.). Καίτοι το δημόσιο χρέος ξεκινάει από συστάσεως του σύγχρονου ελληνικού κράτους (σχεδόν 180 χρόνια πριν), ο Ο.Δ.ΔΗ.Χ. (με αποστολή τη βελτίωση του κόστους δανεισμού και την επίτευξη της καλύτερης δυνατής διάρθρωσής του) δημιουργήθηκε μόλις το 1990 και διοικείται από πενταμελές διοικητικό συμβούλιο -αποτελούμενο από κυβερνητικά στελέχη και καριερίστες τεχνοκράτες. Το σημερινό διοικητικό συμβούλιο αποτελούν οι Ηλίας Πεντάζος (πρόεδρος, Γενικός Γραμματέας Δημοσιονομικής Πολιτικής του Υπουργείου Εθνικής Οικονομίας και Οικονομικών), Χρήστος Ντζιούνης (αντιπρόεδρος, Γενικός Διευθυντής Θησαυροφυλακίου και Προϋπολογισμού), Γεώργιος Ζανιάς (πρόεδρος του συμβουλίου Οικονομικών Εμπειρογνωμόνων), Παναγιώτης Θωμόπουλος (εκπρόσωπος της Τράπεζας της Ελλάδος) και Πέτρος Χριστοδούλου, (γενικός διευθυντής). Ενδιαφέρον παρουσιάζουν ο βίος και η πολιτεία του τελευταίου, την ένταξη του οποίου στο επιτελείο του Ο.Δ.ΔΗ.Χ. θεωρούν μεγάλη επιτυχία κάποιοι. Ο εν λόγω «ανιδιοτελής πατριώτης» (καταδέχεται ψωροαποδοχές των 7.000 ευρώ μηνιαίως) διετέλεσε (την τελευταία δεκαετία) χρυσοκάνθαρο μεγαλοστέλεχος (ελληνιστί, golden boy) της (ημικρατικής) Εθνικής Τράπεζας και, όπως προκύπτει από τον απολογισμό του 2007, ενθυλάκωνε (μαζί με τα bonus) πάνω από 50.000 ευρώ κάθε μήνα, ως επικεφαλής διαχείρισης διαθεσίμων. Το ακόμη περισσότερο κραυγαλέο χαρακτηριστικό είναι πως έχει υπάρξει στέλεχος σχεδόν όλων των μεγάλων διεθνών τοκογλυφικών μαφιών (Goldman Sachs, Credit Suisse, JP Morgan), που ευθύνονται για τη λεηλασία πολλών χωρών.

Ο ρόλος των στελεχών του Ο.Δ.ΔΗ.Χ. φάνηκε πολύ σύντομα. Στις 25.03.2010, η σύνοδος κορυφής της Ε.Ε. ανακοίνωσε την απόφασή της να «στηρίξει» το ελληνικό δημόσιο και, την ίδια μέρα, ο Jean-Claude Trichet (πρόεδρος της Ευρωπαϊκής ΚεντρικήςΤράπεζας) δήλωσε πως η Ε.Κ.Τ. θα δέχεται σαν εγγύηση ακόμα και υποβαθμισμένα (από τους μονοπωλιακούς «οίκους αξιολόγησης») ομόλογα του ελληνικού δημοσίου, προκειμένου να δανείζει στις ελληνικές τράπεζες, εξασφαλίζοντάς τους ρευστότητα. Τις επόμενες ημέρες, οι τράπεζες διευκόλυναν τους μεγαλοκαταθέτες τους να μεταφέρουν σεβαστά ποσά (έγινε λόγος για 10 δισεκατομμύρια ευρώ) σε θυγατρικές τους στην Κύπρο. Παράλληλα, οι ελληνικές τράπεζες δέχτηκαν επίθεση στη διατραπεζική αγορά, με αποτέλεσμα τα επιτόκια δανεισμού τους να εκτιναχτούν μέσα σε μια μέρα. Σαν έτοιμη από καιρό, η κυβέρνηση του «παιδιού» ενεργοποίησε για λογαριασμό των ελληνικών τραπεζών το υπόλοιπο (15 δισεκατομμύρια ευρώ) από το «πακέτο» των 28 δισεκατομμυρίων –το οποίο, όταν το είχε αναγγείλει η κυβέρνηση του μπουχέσα, το ΠΑ.ΣΟ.Κ. έκανε λόγο κατήγγειλε για «χαριστική πράξη». Να σημειωθεί ότι, οι ισολογισμοί των τραπεζών για το 2009 έδειξαν συνολικά κέρδη 2,2 δισεκατομμύρια ευρώ, αλλά τα πραγματικά τους κέρδη είναι πολύ μεγαλύτερα, διότι αύξησαν υπέρμετρα (στο 9% των δανείων τους, έναντι 5% το 2008) τα ποσοστά επισφαλειών -δηλαδή, εξασφαλίστηκαν και για τα δάνεια που δεν θα εξυπηρετηθούν την επόμενη διετία. Με τον τρόπο αυτόν, οι τράπεζες θα μπορούν να αντλήσουν ρευστότητα από την Ε.Κ.Τ. με επιτόκια που δεν θα ξεπερνούν το 2%, όταν το ελληνικό δημόσιο δανείζεται με τουλάχιστον 5% για τριετή ομόλογα.

Στις 30.03.2010, αποδείχθηκε για μία ακόμη φορά ότι οι κυβερνήσεις είναι απροκάλυπτοι λακέδες των τραπεζιτών και τους αεριτζήδων, την ίδια στιγμή που αναλώνεται σε ανέξοδους λεονταρισμούς εναντίον των «κερδοσκόπων». Η κυβέρνηση των σοσια-ληστών αποφάσισε να προχωρήσει σε επανέκδοση 20ετούς ομολόγου του ελληνικού δημοσίου, σε προκαθορισμένο επιτόκιο 5,9%. Η κίνηση αυτή έγινε για να «ξελασπωθούν» κάποιες τράπεζες που ζημιώθηκαν στη δευτερογενή αγορά τίτλων: πουλάνε ομόλογα που δεν έχουν στην κατοχή τους (δηλαδή, «αέρα»), περιμένοντας πτώση των τιμών (δηλαδή άνοδο των επιτοκίων), ώστε να αγοράσουν τα ομόλογα φτηνότερα και να βγάλουν κέρδη. Κάποιες φορές, οι υποψήφιοι αγοραστές δεν πέφτουν στην παγίδα και οι τράπεζες βρίσκονται στη δύσκολη θέση να παραδώσουν ομόλογα τα οποία έχουν προπωλήσει, χωρίς τα έχουν στην κατοχή τους. Αν δεν παραδώσουν τα συμφωνηθέντα στην προκαθορισμένη ημερομηνία, οφείλουν να καταβάλουν τόκους στους αγοραστές. Έτσι, με την έκδοση του 20ετούς ομολόγου σε συμφωνημένο επιτόκιο, οι τράπεζες μπορούν να το αγοράσουν και να το παραδώσουν χωρίς να χάσουν κέρδη. Από την άλλη, η κυβέρνηση των ανδρείκελων δεν διαπραγματεύθηκε καν ένα χαμηλότερο επιτόκιο, αφού οι τράπεζες βρίσκονταν σε μειονεκτική θέση: οι τοκογλύφοι, αφού αγόρασαν τα ομόλογα που είχαν πουλήσει με τη μορφή του «αέρα», σταμάτησαν στα 390 εκατομμύρια ευρώ -η κυβέρνηση ζητούσε 1 δισεκατομμύριο. Τη σκοπιμότητα της ενέργειας αυτής, παραδέχτηκε ο ίδιος ο Χριστοδούλου (ο γενικός διευθυντής του Ο.Δ.ΔΗ.Χ.) λέγοντας ότι η απόφαση για την έκδοση του συγκεκριμένου ομολόγου ήταν καθαρά τεχνικής φύσης και ελήφθη για να διευκολυνθούν ορισμένες τράπεζες που είχαν «ανοιχτές θέσεις»...