Πωλητήριο από τον δωσίλογο αλητήριο...

Το εύστοχο πρωτοσέλιδο στην "Ελευθεροτυπία" (12.02.2011)

Πωλείται (και τυπικά, πλέον) κατεχόμενη και καθημαγμένη χώρα, στην οποία:

• Μια δωσιλογική (με την ψήφο κάποιων εκατομμυρίων εθελόδουλων -συγγνώμη, «ευσυνείδητων πολιτών»…) ψευδοκυβέρνηση σπιθαμιαίων ανδρείκελων του 30% έχει επωμισθεί τον ρόλο του έμμισθου τοποτηρητή των διεθνών τοκογλύφων, θέτοντας (με αλλεπάλληλα πραξικοπήματα, φυσικά) σε αναστολή το Σύνταγμα (όπως κάνουν όλα τα δικτατορικά καθεστώτα) και αντικαθιστώντας το με το αποκαλούμενο «Μνημόνιο» -το σύγχρονο ευαγγέλιο του διαχρονικού ραγιά.
• Οι εγχώριες (τρόπος του λέγειν) τράπεζες προικοδοτούνται διαρκώς και αφειδώς με ζεστό δημόσιο χρήμα.
• Τρομοκρατία θεωρείται (όχι μόνο από τους εξουσιαστές, αλλά και από τους «σώφρονες νοικοκυραίους») η κάθε είδους αντίδραση στις αλλεπάλληλες αυθαιρεσίες των κυρίαρχων, και όχι η καθημερινή υποβάθμιση του βιοτικού επιπέδου (ανεργία, ελαστικές μορφές εργασίας, επιχειρηματικές και ατομικές συμβάσεις, σακάτεμα αποδοχών, κλπ.).
• Οι υπήκοοι πιστεύουν πως θα σωθούν αν εφαρμοστεί ο «νόμος για το τσιγάρο» και αν αποκρουσθεί η «ανθελληνική προπαγάνδα» μιας τηλεοπτικής εκπομπής ιδιωτικού καναλιού, ενώ δέχονται ως «απαραίτητο» το καθεστώς της νεοφερμένης δουλείας. Η λαιμητόμος κατευθύνεται με ορμή προς τον αυχένα μας κι εμείς ανησυχούμε αν η κόμη μας είναι περιποιημένη…
• Η βασική πηγή ενημέρωσης του «κυρίαρχου λαού» παραμένει η από τηλοψίας αποβλάκωση από τα γραβατωμένα και ταγιεροφορούντα φερέφωνα.
• Όποιος δε δέχεται να τον αντιμετωπίζουν ως σκουπίδι (π.χ. Κερατέα, κίνημα «δεν πληρώνω») αντιμετωπίζεται ως εσωτερικός εχθρός από τους αιώνιους λαθρεπιβάτες και τσαμπατζήδες αυτού του τόπου -τα παρασιτικά σαπρόφυτα που δε λογοδοτούν ποτέ, παρά μονίμως κρύβονται πίσω από το μοναδικό τους όπλο: την επίπλαστη και αυθαίρετη ασυλία τους, ίδιον των απανταχού θρασύδειλων και λιμοκοντόρικων λαμόγιων. 

Άλλη μία άνοιξη, ραγιάδες-ραγιάδες…

«Η Ελλάδα και πάλι υπό κατοχή». 

Σκίτσο του Carlos Latuff.

Γράφει, σχετικά, ο Στάθης Σταυρόπουλος στη στήλη του «Ναυτίλος» («Ελευθεροτυπία», Δευτέρα 14 Φεβρουαρίου 2011): 

Επιτέλους, ποιος (απ' αυτούς τους τρεις τροϊκανούς) κυβερνάει αυτήν τη χώρα; Το ωραίον είναι που ενοχλήθηκε ο Γιωργάκης κι «εξέφρασε τη δυσφορία του» (κι ο Πάγκαλος τη δυσπεψία του) με το ξεμπρόστιασμα της κυβέρνησης απ' τους τρεις (μπουνταλάδες, είναι η αλήθεια) υπαλλήλους των τοκογλύφων. Διότι αυτά που λένε οι τροϊκανοί αυτά θα γίνουν! Και είναι το άκρον άωτον της ξεφτίλας (ξεφτίλα δε εστί η νιοστή της υποκρισίας) να βγαίνουν στο μεϊντάνι και να οδύρονται για την καταρράκωση της εθνικής αξιοπρέπειας (της ποιας;) -ποιοι; Ο κυρ Καρχιμάκης, ο κυρ Ρέππας κι όλοι οι άλλοι θιχθέντες απ' την ουρά των γαϊδάρων;... Αυτοί που έθεσαν τη χώρα υπό την Κατοχήν της Τρόικας, διαμαρτύρονται διότι οι τροϊκανοί... κάνουν χρήση της Κατοχής. Διότι τους ξεβρακώνουν, αποκαλύπτοντας όχι μόνο τι διαταγές θα δώσουν, αλλά και ποιος θα τις εκτελέσει; Διαμαρτύρεται ο Γιωργάκης κι είναι σαν να διαμαρτύρεται ο τοπικός Κουίσλινγκ στην τοπική κομαντατούρ. Λεονταρισμοί από ποντίκια που βρυχώνται. Από ανθρώπους που στα λόγια χτίζουν ανώγια και κατώγια ενώ στις πράξεις σκάβουν τάφους και μνημούρια... Αυτήν τη στιγμή οι άνεργοι στη χώρα κινούνται γύρω και πάντως πάνε για ένα εκατομμύριο. Από τους εργαζόμενους, σύμφωνα με το Σώμα Επιθεωρητών Εργασίας, ένα με ενάμισι εκατομμύριο είναι οι ανασφάλιστοι. Αν σε αυτά τα μεγέθη προστεθεί και το ειδικό βάρος του μεταναστευτικού, η κατάσταση είναι εκρηκτική. Είναι λοιπόν δυνατόν να πιστεύει η κυβέρνηση ότι η λύση σε τέτοια προβλήματα μπορεί να είναι η διά νόμου κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων, οι ατομικές συμβάσεις εργασίας, ή οι συμβάσεις μιας ημέρας; Αν το πιστεύει καλό είναι να μη βιαστεί να πουλήσει τα λιμάνια μας, να 'χουμε από κάπου να πάμε να πέσουμε να πνιγούμε... ΥΓ.: Για τους ραγιάδες το ζητούμενο εξακολουθεί να παραμένει το αν θα μας υπαγορεύουν τους όρους των κατοχικών δυνάμεων οι κυβερνώντες εντολοδόχοι τους ή απ' ευθείας οι ίδιοι οι κατακτητές... 

Για το ίδιο θέμα, ο Γιώργος Παπαδόπουλος-Τετράδης επισημαίνει στη στήλη του «Δεύτερη πέννα» («Ελευθεροτυπία», Δευτέρα 14 Φεβρουαρίου 2011):
Ο σημαντικότερος, κατά την άποψή μου, λόγος που η χώρα έχει φτάσει στο σημείο να κυβερνιέται από ξένους είναι η έλλειψη σοβαρότητας. Προφανώς, να πηγαίνεις προς τον τοίχο και να συνεχίζεις με την ίδια ταχύτητα, κοιτάζοντας αδιάφορα δεξιά-αριστερά, δεν είναι και το πιο έξυπνο. Μόνο άλλοθι αυτής της νοοτροπίας είναι ότι το λεωφορείο δεν είναι δικό σου, είναι των επιβατών, εσύ οδηγείς και έχεις τους μοναδικούς 6 αερόσακους που υπάρχουν και τη ζημιά θα την πληρώσουν οι επιβάτες. Μερικοί ισχυρίζονται ότι αυτό δεν είναι έλλειψη σοβαρότητας· είναι εγκληματικό. Και η έλλειψη σοβαρότητας έγκλημα είναι. Ένα τέτοιο έγκλημα έγινε σε βάρος, πάλι, των επιβατών τη νύχτα της Παρασκευής προς Σάββατο. Ενώ η κυβέρνηση είχε συμφωνήσει με την τρόικα την εκποίηση κομματιού της δημόσιας περιουσίας έναντι 50 δισ. ευρώ, ήρθε 9 ώρες μετά την ανακοίνωση από τους ξένους εκπροσώπους να αποδοκιμάσει αυτήν ακριβώς την ανακοίνωση (!) και όχι την εκποίηση […] Σήμερα ζούμε το φαινόμενο η κυβέρνηση Τσολάκογλου να συνεργάζεται απολύτως με τους Γερμανούς κατακτητές, ενώ στα επίσημα ανακοινωθέντα της διατυμπανίζει ότι κάνει αντίσταση! Και ο ελάχιστα σοβαρός των ανθρώπων καταλαβαίνει ότι η εικόνα είναι γελοία. Και δεν είναι γελοία έτσι ανώδυνα. Αυτοί που έχουν δανείσει τη χώρα και ζητάνε να της αρπάξουν όχι μόνο τον πλούτο της, αλλά και την ομορφιά της, όχι μόνο δεν πτοούνται έχοντας να κάνουν με τέτοιες γελοιότητες, αλλά αποθρασύνονται κιόλας. Επειδή ακριβώς βλέπουν ότι δεν αντιμετωπίζουν σοβαρούς ανθρώπους […] Η Ελλάδα δεν είναι θύμα των ξένων. Είναι θύμα των κυβερνητών της και των κεφαλαιούχων της, αλλά και όσων για τα μικροσυμφέροντά τους γαλούχησαν έναν λαό με τη νοοτροπία της αρπαχτής, της κλοπής, του φιλοτομαρισμού και της έλλειψης Παιδείας. Αυτοί άνοιξαν την Κερκόπορτα στους ξένους. Και αυτοί είναι οι μόνοι που δεν πληρώνουν για τα βάρη που θα πέσουν στο λαό. Το χρήσιμο σύνθημα δεν είναι «δεν πληρώνω». Είναι «πληρώνω. Γι' αυτό θα πληρώσεις κι εσύ αυτό που σου αναλογεί». Αν θέλουμε να χτίσουμε μια σοβαρή χώρα.