Θερμοπύλες...

Ξεσηκώθηκαν οι δικαστικοί, διαμαρτυρόμενοι για τις περικοπές των αποδοχών τους και για τις ρυθμίσεις του ασφαλιστικού που τους θίγουν. Όπως δήλωσε ο Χαράλαμπος Αθανασίου (πρόεδρος της Ένωσης Δικαστών και Εισαγγελέων), «Η υπαγωγή μας στο ΙΚΑ είναι αντισυνταγματική. Οι δικαστές δεν μπορούν να ενταχθούν στο ΙΚΑ. Σεβόμαστε τους λοιπούς εργαζόμενους και η νομολογία μας το έχει αποδείξει αυτό. Ωστόσο, το ζήτημα είναι θεσμικό. Απαιτούμε από την πολιτεία να μας αντιμετωπίσει ως φορείς των λειτουργιών της εξουσίας. Δεν είμαστε εργαζόμενοι με θέση εξαρτημένης εργασίας […] Στα νομοσχέδια δεν κληθήκαμε να πούμε τη γνώμη μας. Δεν θέλουμε να είμαστε συνδιαχειριστές, αλλά να λέμε τη γνώμη μας. Γιατί στη συνέχεια οι διατάξεις των νομοσχεδίων φθάνουν στα δικαστήρια και κρίνονται αντισυνταγματικές […]». Έτερος δικαστικός, ο Γεώργιος Φαλτσέτος (πρόεδρος των Διοικητικών Δικαστών), με οικογενειακό εισόδημα 80.000 ευρώ, ισχυρίζεται ότι «Οι δικαστές δεν διαχειρίστηκαν κονδύλια, ούτε έχουν σπίτια με πισίνες και βίλες ούτε πετάνε λουλούδια στα μπουζούκια. Δουλεύουν για την απονομή της δικαιοσύνης. Οι περικοπές των μισθών και των επιδομάτων ανήλθαν για τους υπόλοιπους δημοσίους υπαλλήλους στο 20%, ενώ για τους δικαστές στο 28%…». Φτωχαδάκια και αναξιοπαθούντες οι θεράποντες της Θέμιδος (οι οποίοι διαθέτουν το δικό τους Μισθοδικείο το οποίο, όποτε χρειάζεται, τους εγκρίνει γενναιόδωρες μισθολογικές αυξήσεις), αλλά όχι εξαρτημένοι υπαλληλίσκοι –άλλωστε, πρέπει να ξεχωρίζουν από τους άλλους, για να κηρύσσουν τις περισσότερες απεργιακές κινητοποιήσεις «παράνομες και καταχρηστικές»…

Όσο για το «έργο» το οποίο επιτελούν οι εν λόγω «λειτουργοί», αρκεί να αναλογιστούμε την καθολική ατιμωρησία που απολαμβάνουν οι «λειτουργοί» της πολιτικής εξουσίας (δηλαδή, της εκτελεστικής) και την ασυδοσία στην οποία τους οδηγεί το ακαταλόγιστο που έχουν εξασφαλίσει. Ακόμη και στην Ιταλία (ένα από τα πλέον διεφθαρμένα κράτη της Ε.Ε.), υπήρξε η κίνηση «Καθαρά Χέρια» όταν η μπόχα είχε γίνει ανυπόφορη. Απεναντίας, στην τρισένδοξη ψωροκώσταινα, φαίνεται πως έχουμε φτάσει σε υψηλά επίπεδα μιθριδατισμού και δε μας ενοχλεί τίποτε. Το ότι οι αυτοαποκαλούμενοι «λειτουργοί της Δικαιοσύνης» είναι ανίσχυρα πιόνια κι εθελόδουλες μαριονέτες φαίνεται και από την (ίδια πάντα) κατάληξη που είχε η φαρσοκωμωδία με την ονομασία «Ειδικό Δικαστήριο». Όμως, όταν πρόκειται για φτωχοδιάβολους, «συνήθεις υπόπτους» ή «εχθρούς της κοινωνίας» (π.χ. αντιεξουσιαστές), οι «αδέκαστοι» δικαστικοί δείχνουν την πυγμή τους κι εξαντλούν την αυστηρότητά τους με παρατεταμένη προφυλάκιση -ακόμη και αν τα επιβαρυντικά στοιχεία είναι ανεπαρκή ή καταφανώς κατασκευασμένα. Προσφάτως, ο ακρωτηριασμένος Σίμος Σεϊσίδης μεταφέρθηκε εσπευσμένα (κατόπιν απόφασης κάποιου «λειτουργού») από τον «Ευαγγελισμό» στον Κορυδαλλό –προφανώς, κρίθηκε ύποπτος φυγής. Ας θυμηθούμε και τον ανεκδιήγητο εισαγγελέα Χρήστο Λάμπρου (δίκη 17Ν) με την αλησμόνητη φράση «και για όσα ξέχασα ν’ αναφέρω, ένοχοι…», την περιπέτεια του Θοδωρή Ηλιόπουλου, την υπόθεση «ζαρντινιέρα», το θάψιμο της υπόθεσης Κούνεβα και, γενικά, όλες τις περιπτώσεις (οι οποίες αποτελούν την πλειονότητα) στις οποίες οι «δικαστικοί λειτουργοί» αναλαμβάνουν πρόθυμα τον εντεταλμένο ρόλο του δήμιου και του καθεστωτικού ψιττακού. Και αν εμείς είμεθα προκατειλημμένοι κι εχθρικοί με τους θεσμούς και τις εξουσίες, ας δώσουμε τον λόγο στον Λέανδρο Ρακιντζή (γενικός επιθεωρητής Δημόσιας Διοίκησης) ο οποίος, μιλώντας ενώπιον της Επιτροπής Θεσμών και Διαφάνειας της Βουλής, έκανε λόγο για επίορκους δικαστές και για επώνυμους που δεν καταδικάζονται ποτέ, παρά μόνο απαλλάσσονται με βούλευμα»…

Οι πλούσιοι διαπράττουν αμαρτήματα, οι φτωχοί κακουργήματα.

 Χθες, ο El Roto δεν απέδωσε σωστά τα λόγια μου. Είπα το εξής: «Οι πλούσιοι διαπράττουν αντικανονικότητες και οι φτωχοί κακουργήματα…» και όχι τη φράση που εκείνος μου απέδωσε.

Σκίτσα του Andrés Rábago García ("El Roto").