Δουλείά...

Ο καταναγκαστικός χαρακτήρας της δουλειάς, που επαναλαμβάνεται κατά πανομοιότυπο τρόπο μέχρι το σημείο που ο άνθρωπος να γίνεται μια λειτουργία, ένα ανταλλακτικό της μηχανής, είναι βασικό χαρακτηριστικό της εποχής μας. Είναι πιθανόν ο άνθρωπος να ξεχάσει τον εαυτό του και να αρκεστεί στο απρόσωπο…

Karl Theodor Jaspers

«Η εργασία απελευθερώνει»: ο γνωστός αφορισμός, στην κεντρική πύλη του ναζιστικού στρατοπέδου συγκέντρωσης Sachsenhausen, λίγα χιλιόμετρα έξω από το Βερολίνο…

Κάποια graffiti στους τοίχους της πόλης διακηρύσσουν πως «η δουλειά δεν είναι δικαίωμα, είναι εκβιασμός»…

Είναι, πλέον, σαφές ότι έχουμε να κάνουμε με αδίστακτους ρουφιάνους και απολύτως ξεδιάντροπους αχυράνθρωπους. Τη στιγμή που οι σκλάβοι στα εργασιακά κάτεργα της Άπω Ανατολής (ακόμη και στην Κίνα) ξεσηκώνονται και διεκδικούν αξιοπρεπείς αμοιβές κι ευπρεπείς συνθήκες διαβίωσης, στη «γηραιά ήπειρο» (το πείραμα έχει ήδη ξεκινήσει στην τρισένδοξη ψωροκώσταινα) οδεύουμε ολοταχώς προς την εποχή του Dickens και σε καταστάσεις που κυριαρχούσαν προ Γαλλικής Επανάστασης. Υπερβολές; δε νομίζω…

Διανύουμε τις τελευταίες ημέρες του Ιανουαρίου 2010, όταν το υπουργείο Εργασίας διατυμπανίζει θριαμβευτικά την προώθηση νομοσχεδίου «για τη διευθέτηση της ζούγκλας στην αγορά εργασίας και τη βελτίωση των οικονομικών του Ασφαλιστικού». Μάλιστα, ο καθ’ έξιν ψεύτης Λοβέρδος διαψεύδει με στόμφο (η πάγια τακτική του επαγγελματία ψευδολόγου) οποιοδήποτε «σχέδιο για δημοσιονομική κατατρομοκράτηση ή αιφνιδιασμό των ασφαλισμένων ή την ύπαρξη κρυφής ατζέντας για "ηρωική έξοδο" από τα δύσκολα…». Στην πραγματικότητα, το συγκεκριμένο νομοσχέδιο διευρύνει ακόμη περισσότερο την «ελαστικότητα» της εργασίας και καθιστά τις εργασιακές σχέσεις ακόμη πιο «ευέλικτες» -πάντα προς όφελος της εργοδοσίας. Οι ψευδεπίγραφες και παραπλανητικές υποσχέσεις διατυπώθηκαν ήδη από το πρώτο και αφορούν τους αποκαλούμενους «μπλοκάκηδες» (εργαζόμενοι με καθεστώς σύμβασης έργου –δηλαδή, παροχή υπηρεσιών, νόμος 2639/1998), καθεστώς για το οποίο το νομοσχέδιο προβλέπει ανώτατη διάρκεια έως 3 μήνες όταν «η εργασία παρέχεται αυτοπροσώπως, αποκλειστικά ή κατά κύριο λόγο στον ίδιο εργοδότη…» και αυτόματη μετατροπή της σύμβασης σε εξαρτημένη εργασία (καθεστώς μισθωτού) μετά την πάροδο αυτού του χρονικού διαστήματος. Τα καθεστωτικά Μ.Μ.Ε. καταπίνουν αμάσητες τις διακηρύξεις του Λοβέρδου και αποσιωπούν τα «ψιλά γράμματα»: το τρίμηνο αποτελεί προϋπόθεση για να μπορέσει ο εργαζόμενος να διεκδικήσει ένσημα, δώρα και άδεια˙ ο εργοδότης μπορεί να προβεί σε απόλυση πριν εκπνεύσει το τρίμηνο και να προσλάβει άλλους σκλάβους και, καταργείται η υποχρέωση του εργοδότη να γνωστοποιεί τη σύμβαση στην Επιθεώρηση Εργασίας εντός 15 ημερών. Επίσης, η προσωρινή απασχόληση (ενοικίαση εργαζομένων, η οποία βάσει του Νόμου 2956/2001, άρθρα 20-25, «επιτρέπεται μόνο για συγκεκριμένους λόγους που δικαιολογούνται από έκτακτες, πρόσκαιρες και εποχιακές ανάγκες…») περιορίζεται στους 12 μήνες (με κανονική αμοιβή) και μόνο όταν ο ενοικιαζόμενος αντικαθιστά εργαζόμενο με σχέση εργασίας σε αναστολή (έγκυος, εκπαιδευτική άδεια ή άδεια υγείας) η διάρκεια της «ενοικίασης» μπορεί να φτάσει τους 18 μήνες. Λεπτομέρεια: αν μεσολαβήσει διάστημα μη απασχόλησης 45 ημερών, μπορεί να ξεκινήσει νέο 18μηνο, στον ίδιο εργοδότη, στο ίδιο αντικείμενο –διαψεύδοντας, έτσι, την προσδοκία του εργαζόμενου ότι κάποια στιγμή θα μπορούσε να υπαχθεί σε καθεστώς αορίστου χρόνου στον έμμεσο εργοδότη. Για το ελαστικό 8ωρο επανέρχεται η πρόβλεψη για συμφωνία με το οικείο σωματείο ή συμβούλιο εργαζομένων˙ σε διαφορετική περίπτωση τη διαφορά θα επιλύει ο Οργανισμός Μεσολάβησης και Διαιτησίας. Αναφορικά με τις ώρες υπερεργασίας, το νομοσχέδιο ορίζει πως οι πέντε πρώτες ώρες (από την 41^η έως την 45^η κάθε εβδομάδα) θα αμείβονται επιπλέον με 30% (αντί για το ισχύον 25%) και πέραν της 45^ης ώρας θα υπάρχει πρόσθετη αύξηση 75%. Η εκ περιτροπής εργασία καθιερώθηκε με τον Νόμο 2639/1998, αλλά ο Λοβέρδος προχώρησε περισσότερο: πλέον, η εκ περιτροπής απασχόληση μπορεί να εφαρμοστεί και στους πλήρως απασχολούμενους, μέχρι 6 μήνες ετησίως. Το νομοσχέδιο την ορίζει ως εξής: «Εκ περιτροπής απασχόληση θεωρείται η απασχόληση κατά λιγότερες ημέρες την εβδομάδα ή κατά λιγότερες εβδομάδες το μήνα ή κατά λιγότερους μήνες το έτος ή και συνδυασμός αυτών κατά πλήρες ημερήσιο ωράριο εργασίας…». Αναφορικά με τις υπερωρίες, ο νόμος 2874/2000, όριζε ότι, σε εβδομαδιαία βάση, οι τρεις πρώτες ώρες εργασίας μετά τις 40 (δηλαδή οι ώρες από την 41^η έως και την 43^η) ονομάζονται «ιδιόρρυθμη υπερωριακή απασχόληση» και πως. οι πρώτες 120 υπερωρίες του έτους (συμπεριλαμβανόμενης της «ιδιόρρυθμης υπερωριακής απασχόλησης») αμείβονται με προσαύξηση του ωρομίσθιου κατά 50%, ενώ οι υπερωρίες πάνω από τις 120 αμείβονται με προσαύξηση 75%. Το καθεστώς άλλαξε (υπέρ της εργοδοσίας) με τον νόμο 3385/2005, σύμφωνα με τον οποίον η «ιδιόρρυθμη υπερωριακή απασχόληση» διαχωρίστηκε από τις υπερωρίες, διευρύνθηκε κατά 2 ώρες την εβδομάδα (δηλαδή από 41 μέχρι 45 ώρες) και δε συμπεριελήφθη σε κανένα ετήσιο ανώτατο όριο. Έτσι, ο εργοδότης μπορεί να χρησιμοποιεί τον εργαζόμενο 5 ώρες εβδομαδιαίως για όλες τις εβδομάδες του έτους και να τον αποζημιώνει με προσαύξηση μόνο 25%. Οι επόμενες 120 υπερωρίες πληρώνονται με προσαύξηση 50% και οι πλέον των 120 με προσαύξηση 75%, ενώ μόνο οι κατ’ εξαίρεση υπερωρίες αμείβονται με προσαύξηση 100%. Με τέτοια τεχνάσματα προσπαθεί ο Λοβέρδος (και η λοιπή συμμορία των πράσινων υποτακτικών) να εξασφαλίσει τα συμφέροντα των πατρώνων του˙ όπως όλοι γνωρίζουμε, η υπερωριακή απασχόληση (δηλαδή, η κεκαλυμμένη παράταση της εργάσιμης ημέρας) δίνει στον εργοδότη τη δυνατότητα να επιτύχει απόλυτη υπεραξία –με απλά λόγια, μεγιστοποίηση της εκμετάλλευσης και, άρα, των κερδών του….

Τουλάχιστον, με όλα αυτά (και τα λοιπά άρθρα του εν λόγω νομοσχεδίου, τα οποία είναι παρόμοιου προσανατολισμού) ικανοποιήθηκε (εν μέρει, έστω, διότι οι εργαζόμενοι αμείβονται ακόμη) ο αξιότιμος κύριος Κωνσταντίνος Μίχαλος (πρόεδρος του Εμπορικού και Βιομηχανικού Επιμελητηρίου Αθηνών και στέλεχος της Ν.Δ., κάποτε γενικός γραμματέας του υπουργείου Οικονομικών), ο οποίος έλεγε ότι η νομοθεσία στην Ελλάδα είναι υπερπροστατευτική για τους εργαζόμενους και λειτουργεί ως αντικίνητρο για τους επενδυτές. Ήδη από το 2008, ο εν λόγω μεγαλοκαρχαρίας είχε ζητήσει νομοθετική τροπολογία για μη έλεγχο των επιχειρήσεων στην περίπτωση που εφαρμόζουν 3ήμερη ή 4ήμερη εβδομάδα εργασίας - στοχεύοντας στην καθιέρωση καθεστώτος πλήρους ευελιξίας (δηλαδή, απόλυτη διεύρυνση του Νόμου 3385/2005) στις εργασιακές σχέσεις. Βέβαια, ο Μίχαλος χρησιμοποίησε το αναμασημένο επιχείρημα περί «οικονομικής κρίσης», αποσιωπώντας τα στοιχεία της ICAP για το 2006 (προέκυψαν από την επεξεργασία των ισολογισμών 25.972 εταιρειών Α.Ε. και Ε.Π.Ε.), σύμφωνα με τα οποία ο ρυθμός αύξησης των κερδών (προ φόρων και εξαιρουμένου του χρηματοπιστωτικού κλάδου) προσέγγισε το 60% (δεκαπέντε φορές ταχύτερος του Α.Ε.Π.), ενώ σε απόλυτο μέγεθος τα κέρδη προ φόρων έφτασαν στα 8,6 δισεκατομμύρια ευρώ –δηλαδή, κατά μέσο όρο, κάθε εργαζόμενος αποφέρει μικτά κέρδη 44.000 ευρώ, ενώ κοστίζει λιγότερο από 10.000 ευρώ. Ετέρα μελέτη (του ΙΝ.Ε./Γ.Σ.Ε.Ε.) δείχνει ότι το 14% όσων διαβιούν κάτω από το όριο της φτώχειας (με ετήσιο εισόδημα μικρότερο από 6.270 ευρώ) είναι εργαζόμενοι. Ο Μίχαλος επανέλαβε το αίτημά του (Φεβρουάριος 2009) και το κνώδαλο που ακούει στο όνομα Πετραλιά του απάντησε πως οι επιχειρήσεις μπορούν να επιλέξουν χρηματοδότηση από τον κοινοτικό ή τον κρατικό προϋπολογισμό -χωρίς να αντιταχθεί στα σχέδια για μεταβίβαση του κόστους στους εργαζομένους.

 Σκίτσο του Στάθη Σταυρόπουλου 
(«Ελευθεροτυπία», 19.06.2010)

Και φτάνουμε στα πρόσφατα αίσχη (θα δούμε και πολύ χειρότερα, σύντομα) της εντολοδόχου ψευδοκυβέρνησης των πράσινων ανδρείκελων. Για τους νεοεισελθέντες (νέους έως 25 ετών) στην αγορά εργασίας θεσπίζεται «μισθός μαθητείας», ο οποίος θα αντιστοιχεί στο 80% (περίπου 592 ευρώ μεικτά) του βασικού μισθού (740 ευρώ μεικτά, 695 ευρώ καθαρά) που προβλέπει η Εθνική Γενική Συλλογική Σύμβαση, και Θα καταβάλλεται για ένα έτος. Σχετική ρύθμιση υπάρχει και για τους ανήλικους εργαζόμενους: «Μεταξύ εργοδοτών και ατόμων που έχουν συμπληρώσει το 15^ο έτος μέχρι και το 18^ο έτος της ηλικίας τους, δύνανται να καταρτίζονται ειδικές συμβάσεις μαθητείας, μέχρι ενός (1) έτους, με σκοπό την απόκτηση δεξιοτήτων. Οι εν λόγω μαθητευόμενοι λαμβάνουν το εβδομήντα (70) τοις εκατό του κατώτατου ημερομισθίου ή μισθού της Εθνικής Γενικής Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας (Ε.Γ.Σ.Σ.Ε.) και ασφαλίζονται στον κλάδο ασφάλισης ασθενείας σε είδος και 1% κατά του κινδύνου ατυχήματος [...] Όσοι δεν έχουν συμπληρώσει το 16ο έτος της ηλικίας τους, καθώς και όσοι φοιτούν σε γυμνάσια, λύκεια κάθε τύπου ή τεχνικές επαγγελματικές σχολές δημόσιες ή ιδιωτικές αναγνωρισμένες από το κράτος, δεν μπορεί να μαθητεύουν περισσότερο από έξι (6) ώρες την ημέρα και τριάντα (30) ώρες την εβδομάδα. Για τους έχοντες συμπληρώσει το 16ο έτος η μαθητεία δεν μπορεί να υπερβαίνει τις οκτώ (8) ώρες την ημέρα και τις σαράντα (40) την εβδομάδα. Απαγορεύεται η μαθητεία να πραγματοποιείται από την 22α ώρα μ.μ. έως και την 6η π.μ. […] Τα άτομα αυτά, με εξαίρεση τις διατάξεις για την υγεία και ασφάλεια των εργαζομένων, δεν υπόκεινται στις διατάξεις της εργατικής νομοθεσίας […]», προβλέπει το άρθρο 8 του Προεδρικού Διατάγματος για τις εργασιακές σχέσεις. Έχουμε και λέμε: από 15 έως 18 ετών, το 70% του βασικού μισθού και χωρίς ασφάλιση˙ από 19 έως 25 ετών, το 80% του βασικού μισθού (με ασφάλιση, πλέον). Όσο για την ετήσια διάρκεια της «μαθητείας», το ίδιο προβλεπόταν και για τα προγράμματα stage τα οποία, με διαδοχικές ανανεώσεις, έφταναν ή και ξεπερνούσαν τα τρία χρόνια. Επιστρέφουμε, λοιπόν, στις πόλεις της μεσαιωνικής-φεουδαλικής Ευρώπης στις οποίες, από τον 11ο έως τον 14ο αιώνα, άνθησαν οι συντεχνίες –επαγγελματικές κάστες με πολύ συγκεκριμένη δομή πυραμίδας και κάθετη ιεραρχία. Στην κορυφή βρίσκονταν οι μάστορες (οι οποίοι ήταν και οι ιδιοκτήτες των μέσων παραγωγής), την αμέσως κατώτερη βαθμίδα καταλάμβαναν οι καλφάδες (οι άμεσοι βοηθοί, οι οποίοι εισέπρατταν κάποιον στοιχειώδη μισθό) και, τέλος, υπήρχαν και οι μαθητευόμενοι -οι οποίοι άρχισαν να εργάζονται στη συντεχνία από μικρή ηλικία, παρέμεναν στη θέση του μαθητευόμενου επί σειρά πολλών ετών (αναλαμβάνοντας τις πιο επαχθείς δουλειές), με μόνη ανταμοιβή κάποια μικροποσά από φιλοδωρήματα και τη δωρεάν διαμονή και διατροφή που τους παρείχε ο εργοδότης. Λαμπρό μέλλον, πηγή αστείρευτης αισιοδοξίας… Για τους πρωτοπροσληφθέντες μετά την 1^η Ιανουαρίου 2013, για τον υπολογισμό της (ούτως ή άλλως, πενιχρής) σύνταξης (μετά από 35 ή 40 χρόνια εργασίας) θα λαμβάνονται υπόψη οι αποδοχές ολόκληρου του εργασιακού βίου. Ιδού ένα πολύτιμο νομοθετικό εργαλείο στο οπλοστάσιο της εργοδοσίας: πάμφθηνο εργατικό δυναμικό, το οποίο μπορεί να ανανεώνεται κάθε 12 μήνες με νεότερους σκλάβους. Είναι σαφές πως η Ελλάδα αποτελεί το πειραματόζωο της Ευρώπης, με απώτερο σκοπό τη διεύρυνση της «κινεζοποίησης» στις εργασιακές σχέσεις. Όλα αυτά, τη στιγμή που η επισήμως καταγεγραμμένη ανεργία των νέων βρίσκεται στο 32% (και αυξάνεται) και είναι η δεύτερη υψηλότερη στην ευρωζώνη μετά της Ισπανίας. Όσο για τον «μισθό μαθητείας», ο θεσμός αυτός ισχύει σε κάποιες ευρωπαϊκές χώρες, αλλά τα δεδομένα είναι αρκετά διαφορετικά: στην Ιρλανδία αντιστοιχεί στο 70% του βασικού μισθού για τους νέους κάτω των 18 ετών και φτάνει στο 90% υπό προϋποθέσεις (όμως, ο βασικός μισθός στην Ιρλανδία φτάνει στα 1.500 ευρώ τον μήνα -διπλάσιος από τον ελληνικό), στην Ολλανδία. φτάνει έως το 85% του βασικού (1.400 ευρώ), στο Βέλγιο ο συντελεστής κυμαίνεται από 70% έως 94% του βασικού μισθού (1.440 ευρώ) και στη Μάλτα (από τις ελάχιστες χώρες της ευρωζώνης με βασικό μισθό χαμηλότερο από τη Ελλάδας -634 ευρώ) ο μισθός μαθητείας υπολογίζεται με συντελεστή 95,2% -με αποτέλεσμα να είναι υψηλότερος (603,5 ευρώ) απ' ό,τι στην Ελλάδα.

Ακούστηκε για πρώτη φορά την εποχή του δυσώδους και ψεύτικου «εκσυγχρονισμού». Ήταν η λέξη «απασχολήσιμοι», ταυτόσημη κατ' ουσίαν με τη λέξη «αναλώσιμοι». Τότε, λίγοι έδωσαν σημασία στις προθέσεις της Ένωσης να καθιερώσει την ολέθρια για τους εργαζόμενους αλλά βολική για τους εργοδότες «ευελιξία» στις εργασιακές σχέσεις. Και ακόμη λιγότεροι είχαν προσέξει ότι η κυβέρνηση του τροχονόμου που κυβερνούσε, έκανε ό,τι μπορούσε για να διευκολύνει θεσμικά τη ροή -και την επιβολή- τέτοιων ρυθμίσεων στην Ελλάδα. Ήταν η εποχή της ολοκληρωτικής προπαγάνδας για τη δήθεν ισχυρή οικονομία, της δυναστικής διαπλοκής και της... εκσυγχρονισμένης διαφθοράς σε όλα τα επίπεδα. Ήταν η εποχή της ερημίας στον τομέα της παραγωγής και της ανταγωνιστικότητος, με τα παραμύθια περί ρυθμού αναπτύξεως (ωφείλετο αποκλειστικά στα Ολυμπιακά έργα)... Σήμερα, το δεύτερο κύμα του «εκσυγχρονισμού» ολοκληρώνει επιτυχώς την πρώτη απόπειρα: πλήρης αποδιάρθρωση του προστατευτικού εργασιακού πλαισίου, με πρωτοφανείς, εγκληματικές ρυθμίσεις... Επιτέλους, η χώρα θα ξεπεράσει στην κατάταξη την Μποτσουάνα και θα φιγουράρει πλέον ψηλά στον κατάλογο των χωρών που έχουν κατεβάσει τα βρακιά στους επενδυτές και στους εργοδότες, με θλιβερό άλλοθι την ανταγωνιστικότητα […] (Γιάννης Τριάντης, «Ελευθεροτυπία» 17.06.2010)

Προ ημερών (28.06.2010), οι «σοσιαλιστές» λακέδες του διεθνούς χρηματιστικού κεφαλαίου ανακοίνωσαν τριετές «πάγωμα» στους ονομαστικούς μισθούς του ιδιωτικού τομέα –επικαλούμενοι, όπως πάντα, το περιβόητο Μνημόνιο. Η πλύση εγκεφάλου περί αναγκαιότητας περικοπών και στον ιδιωτικό τομέα κορυφώθηκε εντός του παρελθόντος Μαΐου, μέσα από αλλεπάλληλες δηλώσεις και διαψεύσεις. Επανειλημμένως ο Jean-Claude Trichet (πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας) τόνισε ότι «η Αθήνα πρέπει να είναι έτοιμη να λάβει νέα μέτρα…» και ο Dominique Strauss-Kahn (διευθυντής του Δ.Ν.Τ.) επισήμανε πως «το πρόβλημα-κλειδί της Ελλάδας είναι η ανάπτυξη˙ υπάρχει πρόβλημα ανταγωνιστικότητας, αφού ό,τι παράγει είναι πιο ακριβό από τα αγαθά και τις υπηρεσίες των άλλων χωρών […] πρέπει να μειωθούν οι μισθοί, μέτρο πολύ οδυνηρό αλλά απολύτως αναγκαίο, διότι είναι ο μόνος τρόπος να πουλήσει η χώρα αυτά που παράγει όταν το κόστος παραγωγής των άλλων χωρών είναι χαμηλότερο…». Τέλος, η Caroline Atkinson (εκπρόσωπος Τύπου του Δ.Ν.Τ.) δήλωσε ότι «το πρόγραμμα δεν επιβάλλει περικοπές μισθών στον ιδιωτικό τομέα…» -πετώντας το μπαλάκι στη δωσίλογη ψευδοκυβέρνηση. Βέβαια, το Μνημόνιο προβλέπει ότι «η κυβέρνηση θα εφαρμόσει μέτρα που θα εγγυώνται ότι οι τρέχοντες κατώτατοι μισθοί θα παραμείνουν σταθεροί σε ονομαστικούς όρους για τρία χρόνια…», αλλά η έννοια «κατώτατος μισθός» δεν αφορά στους νεοπροσλαμβανόμενους, αλλά στους αποκαλούμενους «ανειδίκευτους». Επειδή, όμως, η ψευδοκυβέρνηση-λακές της ολιγαρχίας ήθελε να ικανοποιήσει ακόμη περισσότερο τους εντολοδόχους της (να τους δώσει την ευκαιρία ν’ αυξήσουν τον βαθμό εκμετάλλευσης), έκανε ένα βήμα παραπέρα…

Νωρίτερα, στις 16.06.2010, τα πράσινα λαμόγια είχαν ανακοινώσει την ουσιαστική καρατόμηση του κόσμου της εργασίας. Ο Λοβέρδος δημοσιοποιεί Προεδρικό Διάταγμα, με το οποίο καταργείται και η ελάχιστη προστασία που απολάμβανε ένας εργαζόμενος απέναντι στην αυθαιρεσία του εργοδότη (δεδομένου ότι στην Ελλάδα οι απολύσεις είναι αναιτιολόγητες), αυξάνοντας τη δυνατότητα μηνιαίων ομαδικών απολύσεων: στο 5% (από 2% που ίσχυε μέχρι τώρα, ενώ το Μνημόνιο συνιστά 4%) του εργατικού δυναμικού για επιχειρήσεις που απασχολούν περισσότερους από 150 εργαζόμενους, μέχρι έξι απολύσεις (από 4) για επιχειρήσεις με προσωπικό από 20 έως 150 άτομα, ενώ παραμένουν απεριόριστες και αυθαίρετες στις επιχειρήσεις που απασχολούν μέχρι 20 άτομα Ταυτόχρονα, περιορίζονται οι αποζημιώσεις στο μισό (το Μνημόνιο απαιτεί εξίσωση των αποζημιώσεων των υπαλλήλων με εκείνες των εργατοτεχνιτών) και, στην πράξη, καταργούνται οι Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας (αντικαθίστανται από ατομικές συμβάσεις), ενώ ο εργαζόμενος (το αδύνατο μέρος της σύμβασης) στερείται της δυνατότητας να προσφύγει στη Διαιτησία. Την ίδια στιγμή, σύμφωνα με στοιχεία της Στατιστικής Αρχής, ο αριθμός των καταγεγραμμένων ανέργων αυξάνεται διαρκώς –οι μισοί εκ των οποίων είναι κάποιες εκατοντάδες χιλιάδες μακροχρόνια άνεργοι. Αναφορικά με το επίδομα ανεργίας: στην Ελλάδα αναλογεί στο 40-50% των απολαβών του μισθωτού, ενώ το αντίστοιχο ποσοστό είναι 90% στη Φιλανδία, 80% στη Σουηδία και στην Αυστρία, 70% στην Ισπανία και 65% στην Πορτογαλία –χώρες με υψηλότερους μισθούς.

 

Γράφει ο Στάθης Σταυρόπουλος στη στήλη του «Ναυτίλος» («Ελευθεροτυπία, 18.06.2010): […] Το κόλπο ήταν πάλι ωραίο (αλλά κάποια στιγμή θα αποβεί για τους καμποτίνους μοιραίο). «Έσωσαν» τον 13ο και τον 14ο μισθό, αλλά αποκεφάλισαν 6.000.000 μισθωτούς!... Ποιος 13ος ή 14ος μισθός, όταν μπορεί κανείς να σε απολύσει, να σε πηδήξει για το καλό σου, να μη σου δώσει δουλειά ποτέ ώσπου να βάλεις μυαλό και να σε ξεσχίζει όποτε γουστάρει (παρά τον κίνδυνο να στενοχωρήσει το Γιωργάκι)... ή να το «πονέσει»! Διότι, ως γνωστόν, ο κ. Πρωθυπουργός «πονάει με τα μέτρα που παίρνει» εναντίον μας! Εις τι θα βελτιώσει την παραγωγικότητα της εργασίας η αποκοπή των αποζημιώσεων; Με τι κέφι θα εργάζονται οι θήτες, όταν θα ξεκινούν τη θητεία τους στην εργασία με 590 ευρώ; Είναι προς όφελος της... ανταγωνιστικότητας η εξαθλίωση των εργαζομένων; με τι σθένος θα εργάζεται κανείς σαράντα χρόνια για να πάρει στο τέλος ένα βοήθημα αντί σύνταξης; Αυτό είναι το αναπτυξιακό σχέδιο για την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας; η κατάργηση της διαιτησίας; τα πογκρόμ εναντίον των μεσήλικων εργαζομένων, το παιδομάζωμα των παιδιών τους για να επανδρώνουν τάγματα «απασχολήσιμων» κι ορδές «ευέλικτων» φοβισμένων... Ο κύριος Γεώργιος Ανδρέα Παπανδρέου δολοφόνησε την Εργασία. Στεγνά και στυγνά. Ούτε δωσίλογοι πρωθυπουργοί κατεχομένων χωρών τόλμησαν να καταργήσουν τις συντάξεις. Ο κ. Παπανδρέου τις εξαέρωσε. Ούτε φασιστικές κυβερνήσεις τόλμησαν να πειράξουν τις αποζημιώσεις. Ο κ. Παπανδρέου τις κατέκοψε. Μόνον ο Πινοτσέτ, ο Φράνκο κι ο Μουσολίνι τόλμησαν να απελευθερώσουν τις απολύσεις. Το ίδιο τόλμησε και ο γιος του Ανδρέα. Ο κ. Παπανδρέου είναι πλέον τόσο χρήσιμος στην Ελλάδα, όσον ήταν στον Αχιλλέα η φτέρνα του... Με ένα κύμα-τσουνάμι-ευφημισμών που κρατάει απ' την εποχή Σημίτη, οι κυβερνώντες και τα πρόθυμα παπαγαλάκια τους, συγκαλύπτουν με την κομιλφώ ρητορική τους (κυρίως μέσω των πλείστων εκ των ΜΜΕ) τη μεγαλύτερη ;Ύβριν όλων των εποχών: τον συνειδητό ανασκολοπισμό της χώρας […] Όχι μόνον εξαπάτησαν το Κοινοβούλιο για να υπερψηφισθεί το Μνημόνιο (με τη βοήθεια των αχρείων πατριδοκοκάπηλων του ΛΑΟΣ), αλλά τώρα με Προεδρικό Διάταγμα ο κ. Γιώργος Ανδρέα Παπανδρέου υπερφαλαγγίζει (πάλι) τη Βουλή κι επιβάλλει με το «αποφασίζομεν και διατάσσομεν» μέτρα επαίσχυντα, που ούτε ο τελευταίος κουίσλινγκ σε διατεταγμένη υπηρεσία γκαουλάιτερ θα τολμούσε. Λες και η Ελλάδα κυβερνάται πλέον από μια εξωθεσμική παρέα, αρεστή στον πριγκηπάδελφο Νικολάκη. Αφού ο κ. Γεώργιος Ανδρέα Παπανδρέου προκάλεσε ο ίδιος κρίση δανεισμού της χώρας, και αφού στη συνέχεια πήρε επαίτης (με κωμικές μπλόφες) τους δρόμους της Εσπερίας, διασύροντας τους Έλληνες ως τεμπέληδες κι ανεπρόκοπους, αφού μας οδήγησε στην απομείωση της εθνικής κυριαρχίας, βάζει τώρα την Εργασία πάνω στο κρεβάτι του Προκρούστη και τη βιάζει. Ο άνθρωπος, γύρισε τη χώρα πίσω στην εποχή των κολίγων Αυτός ο πρωθυπουργός-ανδρείκελο των Δυνατών και του ΔΝΤ φέρεται σαν να 'χει χάσει η χώρα πόλεμο. Με επικοινωνιακές κουτοπονηριές (βλέπει «φλασιές ανάκαμψης» ο συνεντευξάκιας Λοβέρδος κι ύστερα στήνει την Εργασία στα έξι βήματα) αυτή η κυβέρνηση έχει μπει απ' την αρχή της στου κακού τη στράτα, αυτήν που έχει αναγορεύσει σε μονόδρομο, οδηγώντας τη χώρα στον όλεθρο. Με εκβιασμούς (του τύπου: δεν θα πάρουμε την επόμενη δόση απ' το πακέτο στήριξης) προχωρούν σε αλλεπάλληλους βιασμούς. Χήρες, ορφανά, δημόσιοι υπάλληλοι, εργάτες -οι πάντες βιάσθηκαν, πλην λαμογίων και Κλαζομενίων […] Ο κ. Γεώργιος Ανδρέα Παπανδρέου προϊόν και ο ίδιος της παρακμής που κατατρύχει τη χώρα απ' την εποχή του πατέρα του, ευδόκησε να πάρει εναντίον της μέτρα που μόνον τύραννοι ή εγκάθετοι ξένων Επικυρίαρχων θα επεδίωκαν. Μένει να αποδειχθεί αν ο λαός (όπως κι οι άλλοι ευρωπαϊκοί λαοί) θα σκύψει το κεφάλι για να αποκεφαλισθεί ή αν θα τους «πάρει με τις πέτρες»...