(Δια)μαρτυρίες…

Ο Σουηδός συγγραφέας και δραματουργός Henning Mankell υπήρξε αυτόπτης μάρτυρας, ως επιβάτης του "Mavi Marmara", της δολοφονικής βαρβαρότητας του ναζισιωνιστικού στρατού. Κάποιες από τις σημειώσεις του δημοσιεύθηκαν στην ισπανική εφημερίδα "El País" (06.06.2010) υπό τον τίτλο «Ημερολόγιο ενός ταξιδιού στη φρίκη». Από το δημοσίευμα αυτό (η αφήγηση ξεκινά στις 25 Μαΐου και τελειώνει την 1^η Ιουνίου), σταχυολογούμε κάποια χαρακτηριστικά σημεία –από τα οποία φαίνεται καθαρά πως πρόκειται για έναν μετριοπαθή και ήπιο άνθρωπο, αναντίστοιχο με το πρότυπο του αιμοβόρου και φανατικού τρομοκράτη (εικόνα που θέλει να πλασάρει η ναζισιωνιστική προπαγάνδα για τους ακτιβιστές): «[…] Η επιχείρηση "Ένα καράβι για τη Γάζα" έχει έναν ξεκάθαρο και σαφώς καθορισμένο σκοπό: να σπάσει τον αποκλεισμό που έχει επιβάλει το Ισραήλ στη λωρίδα της Γάζας […] Είναι απαραίτητο, οι Παλαιστίνιοι τους οποίους οι Ισραηλινοί υποχρεώνουν να ζήσουν σε εκείνη την κόλαση, να γνωρίζουν πως δεν είναι μόνοι και πως δεν τους έχουμε ξεχάσει. Οφείλουμε να υπενθυμίσουμε στον κόσμο την ύπαρξή τους […] Πρόκειται για μια επιχείρηση απολύτως προσδιορισμένη, ακόμη και σ’ αυτό το σημείο: θα ενεργήσουμε χωρίς βία, δεν είμαστε οπλισμένοι, δεν υπάρχει η ελάχιστη επιθυμία για φυσική αντιπαράθεση. Αν έρθουν για να μας σταματήσουν, η κατάσταση θα εκτυλιχθεί με τρόπο που δε θα θέσει σε κίνδυνο τη ζωή των συμμετεχόντων […] Η Κύπρος δε θέλει τα πλοία μας να δέσουν στην προκυμαία, πιθανότατα κατόπιν ισχυρών πιέσεων από την πλευρά του Ισραήλ […] Κανείς δε γνωρίζει πώς θα συμπεριφερθούν οι Ισραηλινοί. Το μόνο που ξέρουμε είναι ότι έχουν κάνει εχθρικές δηλώσεις κι έχουν βεβαιώσει πως θα κρατήσουν σε απόσταση τον στολίσκο, χρησιμοποιώντας όλα τα διαθέσιμα μέσα. Όμως, τι σημαίνει αυτό; θα χρησιμοποιήσουν τορπίλες; σχοινιά; θα κατεβάσουν στο πλοίο στρατιώτες από τα ελικόπτερά τους; Αδύνατο να το μαντέψουμε. Πάντως, στη βία τους θα απαντήσουμε με τη δικιά μας. Μόνο για αυτοάμυνα. Από την άλλη, σαφώς και μπορούμε να τους δυσκολέψουμε την επίθεση. Θα απλώσουμε συρματόπλεγμα γύρω από το σκέβρωμα του σκάφους. Επιπλέον, όλοι πρέπει να εξασκηθούν στη χρήση των σωσιβίων, θα τοποθετήσουμε σκοπιές και θα αποφασίσουμε πού θα συναντηθούμε αν οι στρατιώτες επιβιβαστούν στο πλοίο […] Ακόμη βρισκόμαστε μακριά από ό,τι μπορεί να ονομαστεί όριο των χωρικών υδάτων που οι Ισραηλινοί θεωρούν πως έχουν το δικαίωμα να υπερασπιστούν ως δικά τους […] Κάποιος καθυστερεί και του επιτίθενται με ηλεκτρική εκκένωση στο χέρι. Ο άνδρας πέφτει στο πάτωμα. Άλλος άνδρας, που επίσης δεν κινούταν με αρκετή ταχύτητα, δέχεται μια ελαστική σφαίρα. Όλα αυτά συμβαίνουν δίπλα μου […] Μας συγκεντρώνουν στη γέφυρα του πλοίου και εκεί θα παραμείνουμε για έντεκα ώρες, μέχρι να δέσει το πλοίο στο Ισραήλ. Οι στρατιώτες μας κινηματογραφούν κάθε τόσο […] Έντεκα ώρες ακινητοποιημένοι, στοιβαγμένοι μέσα στη ζέστη, μπορεί να είναι κάποια μέθοδος βασανιστηρίων. Για να πάμε για κατούρημα, πρέπει να ζητήσουμε άδεια. Γαλέτες, μπισκότα και μήλα είναι ό,τι μας δίνουν για να φάμε. Παίρνουμε μια συλλογική απόφαση: να μη ζητήσουμε να μας επιτρέψουν να μαγειρέψουμε. Θα μας κινηματογραφούσαν και θα το παρουσίαζαν ως πράξη μεγαλοψυχίας εκ μέρους των στρατιωτών. Έτσι, αρκούμαστε στις γαλέτες και τα μπισκότα […] Μας επιτέθηκαν ενώ βρισκόμασταν σε διεθνή ύδατα, γεγονός που συνεπάγεται ότι οι Ισραηλινοί έδρασαν ως πειρατές –όχι πολύ καλύτεροι από εκείνους που δρουν στις ακτές της Σομαλίας. Εξάλλου, από τη στιγμή που ανάγκασαν το πλοίο μας να βάλει πλώρη για το Ισραήλ, διέπρατταν απαγωγή εις βάρος μας. Η επέμβασή τους είναι απολύτως παράνομη […] Μας υποχρεώνουν να αποβιβαστούμε και να ξεκινήσουμε ένα είδος αγώνα δρόμου ανάμεσα σε δύο σειρές στρατιωτών, καθώς η στρατιωτική τηλεόραση κινηματογραφεί όλα αυτά […] Ακριβώς δίπλα μου, ένας άνδρας αρνείται να δώσει δακτυλικά αποτυπώματα. Δέχεται να τον φωτογραφίσουν, αλλά γιατί αποτυπώματα; δεν έχει διαπράξει κανένα αδίκημα. Αντιστέκεται και τον χτυπούν μέχρι που πέφτει στο έδαφος […] Έτσι, πεθαίνει μέρος του μύθου για τον Ισραηλινό στρατιώτη, πως είναι γενναίος και αλάνθαστος. Τώρα, επιπλέον, μπορούμε να προσθέσουμε πως είναι κοινοί κλέφτες. Δεν υπήρξα ο μόνος από τον οποίον έκλεψαν χρήματα, πιστωτικές κάρτες, ρούχα, ραδιοκασετόφωνο, ηλεκτρονικό υπολογιστή… […]». 

Tel Aviv: ο «περιούσιος λαός» πανηγυρίζει για την αιματηρή ανάσχεση του εχθρού…

 

Ο ακάματος και αγέρωχος (παρά τα πολλά προβλήματα υγείας που αντιμετωπίζει) Χρήστος Τσιγαρίδας (ναι, αυτός που είχε το θάρρος να αναλάβει την πολιτική ευθύνη για τη συμμετοχή του στον Ε.Λ.Α.), καταθέτει την προσωπική του μαρτυρία.

 Χειρόγραφη επιστολή Ελλήνων φυλακισμένων ακτιβιστών. Δημοσιεύθηκε στο AthensIndymedia (02.06.2010)

 

Ο Χρήστος Τσιγαρίδας μιλά για το προαναφερθέν κείμενο, λέγοντας: «Εγώ έχω ένα άλλο θέμα, ας το πούμε καταγγελίας, πείτε το όπως θέλετε. Από τις φυλακές δημοσιεύτηκε εδώ ένα κείμενο, το οποίο υποτίθεται ότι υπέγραφαν σχεδόν όλοι οι Έλληνες. Έλεγε λοιπόν από κάτω η υπογραφή: Οι είκοσι της λίστας, οι έξι γυναίκες, που ήταν αλλού φυλακισμένες, διάφοροι άλλοι που δεν ξέραμε που ήτανε, όπως ο Καρυπίδης, ο Γ. Κ. κ.λπ. Σ’ αυτό το κείμενο υπήρχανε τρεις βασικές ελλείψεις, ουσιαστικές. Πέρα που περιέγραφε υποτίθεται τι πάθαμε και τι δεν πάθαμε, που δεν ήτανε τόσο σοβαρό το θέμα, δεν έκανε καμία καταγγελία για τη στάση της ελληνικής κυβέρνησης, δεν έκανε καμία καταγγελία, μάλλον δεν διατύπωνε την απαίτηση να πάρουμε πίσω τα καράβια μας. Βασικά δηλαδή πράγματα, που θα έπρεπε να τα είχε βάλει μέσα σ’ αυτήν την ιστορία. Αυτό το γράμμα που στάλθηκε εδώ και υποτίθεται όλοι το υπογράψαμε, και αυτοί ακόμα που δεν ξέραμε πού ήτανε και δεν ξέραμε και σε ποια φυλακή μπορεί να βρισκόντουσαν, εγώ τουλάχιστον, όπως και το σύνολο σχεδόν των Ελλήνων δεν το είδαμε ποτέ, δεν συμφωνήσαμε με αυτό το γράμμα. Δηλαδή, αυτό το γράμμα δεν ξέρω από ποιους γράφτηκε, πώς δόθηκε και πώς στάλθηκε στην Ελλάδα. Αυτό είναι κάτι σημαντικό. Βάλανε δηλαδή από κάτω και μένα, ότι έχω υπογράψει αυτό το γράμμα, ενώ εγώ δεν είχα καμία ιδέα γι’ αυτή την ιστορία. Μέσα σ’ αυτό επίσης δεν δηλωνότανε αυτό που μέχρι την Τρίτη το βράδυ υπήρχε σαν δεδομένο. Ότι κάποιοι άνθρωποι θα μέναμε στο Ισραήλ, διεκδικώντας, δηλώνοντας εν πάση περιπτώσει την απαίτησή μας να φύγουμε μαζί με τα καράβια. Το ότι θα μας διώχνανε ή όχι με το ζόρι ήταν μια άλλη ιστορία. Αυτή λοιπόν η τοποθέτηση, που υπήρχε μέχρι τη Τρίτη το βράδυ, ξαφνικά στάλθηκε ένα γράμμα που δεν ανέφερε τίποτε, που υποτίθεται ότι υπογράψαμε όλοι και το ξέραμε, αλλά που δεν είχαμε καμία ιδέα γι’ αυτό το γράμμα, και δεν έλεγε τίποτε απ’ αυτά τα ζητήματα μέσα. Και ξαφνικά την Τετάρτη το πρωί φάνηκε ότι όλοι είχαμε πάρει την απόφαση να φύγουμε και ποτέ δεν συζητήθηκε αν έπρεπε κάποιος να μείνει ή να μη μείνει. Αυτό είναι για μένα πολύ σημαντικό. Ότι στάλθηκε ένα γράμμα που υποτίθεται ότι το υπογράφαμε, ενώ δεν είχαμε ιδέα ότι το είχαμε υπογράψει, ούτε το ξέραμε, ούτε μας το διαβάσανε, ούτε μας ζητήσανε τη γνώμη μας. Μπορούσανε αυτοί που το γράφανε να γράψουνε από κάτω ένα, δύο, τρία, τέσσερα, πέντε ονόματα, όσοι από αυτούς συμφωνούσανε με αυτό το γράμμα. Μας βάλανε όλους μέσα στο τσουβάλι…».