Έγκλημα χωρίς τιμωρία...

Να, ας πούμε, ένα ερώτημα, που είναι και επίκαιρο. Ποια είναι η πιστοληπτική ικανότητα του Ισραήλ, που το χρέος του είναι υπερπολλαπλάσιο της παραγωγής του; Πώς αιτιολογούν οι οίκοι αξιολόγησης και οι δανειστές αυτής της χώρας τη στάση τους απέναντι στην οικονομία της; Ρητορικό είναι το ερώτημα. Αλλά απαντά σ' ένα σωρό άλλα ερωτήματα.

Γιώργος Παπαδόπουλος Τετράδης 
(«Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία», 6 Ιουνίου 2010)

Απάντηση (μακροσκελής και, μάλλον, εκνευριστική) στα σχόλια (με αφορμή την προηγούμενη ανάρτηση) των εκλεκτών Γιάννη Αγιάννη-Ιαβέρη και AngeTa:

Καταρχάς, σχετικά με την παρατήρηση «Γιατί δεν έχουμε οργανώσει και εμείς κονβόϊ με αίτημα ελευθερώστε την Κύπρο;», δεν έχω απάντηση. Αυτό, όμως, δε σημαίνει πως πρέπει να ακυρωθούν όλες οι κινητοποιήσεις υπέρ άλλων καταπιεσμένων λαών. Διότι, με τον ίδιο τρόπο σκέψης, μπορούμε να ζυγίσουμε δύο εκ διαμέτρου αντίθετες συμπεριφορές της λεγόμενης «διεθνούς κοινότητας»: από τη μία, επιτίθεται με λύσσα εναντίον κάποιων «απείθαρχων» και «μη συνεργάσιμων» κρατών (π.χ. Σερβία, Ιράκ, κλπ.), με πρόσχημα την κατάρριψη τυραννικών καθεστώτων (λες και είναι τα μοναδικά στην υφήλιο), την ύπαρξη των οποίων ευνόησαν οι ίδιοι οι (πλέον) τιμητές, αλλά τώρα δεν τους εξυπηρετούν στις «γεωπολιτικές» τους βλέψεις και προτεραιότητες˙ από την άλλη, κλείνει τα μάτια μπροστά στη διαρκή και συστηματική γενοκτονία που συντελείται στη Γάζα (κατ’ επέκταση, σε ολόκληρη την κατεχόμενη Παλαιστίνη), από ένα ψευδοκράτος-τρομοκράτη και τοποτηρητή των συμφερόντων της διεθνούς χρηματοοικονομικής ολιγαρχίας.

Η σιωνιστική προπαγάνδα διατείνεται πως δεν υπάρχει ανθρωπιστική κρίση στη Γάζα και ότι το Ισραήλ επιτρέπει (!!!) να εισέρχονται τόνοι τροφίμων και φαρμάκων. Παρ’ όλα αυτά, ο ίδιος ο Ο.Η.Ε. (όπως με την σχετική έρευνα-αναφορά του Richard Goldstone και ανάλογες εκθέσεις της U.N.R.W.A. / Γραφείο των Ηνωμένων Εθνών για την αρωγή στους Παλαιστίνιους πρόσφυγες) διαψεύδει τους ισχυρισμούς του ψευδοκράτους και κάνει λόγο για «ανθρωπιστική καταστροφή», στην οποία συνετέλεσαν σκόπιμες καταστροφές σε όλες τις βασικές υποδομές: καταστράφηκαν μεγάλες κτηνοτροφικές μονάδες, αλευρόμυλοι, μονάδες ηλεκτροδότησης, τσιμεντοβιομηχανίες, μονάδες ύδρευσης, δρόμοι, νοσοκομεία, ασθενοφόρα, δεκάδες χιλιάδες σπίτια και εκατοντάδες σχολεία. Μεγάλες εκτάσεις γης παραμένουν ακαλλιέργητες και αναξιοποίητες (στερώντας από τους Παλαιστίνιους σημαντικά μέσα επιβίωσης), αφού οι σιωνιστές έχουν ανακηρύξει «στρατιωτικές ζώνες» όλες τις περιοχές γύρω από τα σύνορά τους. Ανάλογους περιορισμούς και απαγορεύσεις υφίστανται και οι Παλαιστίνιοι αλιείς, στους οποίους απαγορεύεται (με χρήση πραγματικών πυρών) να ψαρεύουν σε απόσταση τριών μιλίων από τις ακτές –δεδομένου ότι στα 15 μίλια οι σιωνιστές βρήκαν φυσικό αέριο. Όσο για το ποια αγαθά επιτρέπεται να μπουν στα κατεχόμενα εδάφη, ο ναζισιωνιστικός σαδισμός οργιάζει: επιτρέπονται οι κρέμες προσώπου αλλά απαγορεύονται η σοκολάτα και ο καφές (θεωρούνται είδη πολυτελείας), απαγορεύεται η εισαγωγή οικοδομικών υλικών (με το πρόσχημα ότι μπορεί να χρησιμοποιηθούν ως όπλα από τους «τρομοκράτες»), επιτρέπεται το κατεψυγμένο κρέας αλλά όχι το φρέσκο. Το ναζισιωνιστικό ψευδοκράτος δε σέβεται ούτε τα προγράμματα ανοικοδόμησης του Ο.Η.Ε. (τα ματαιώνει ή τα καθυστερεί εξωφρενικά), ενώ με καθυστερήσεις μηνών παραδίδονται κάποια από τα πακέτα για στεγαστική μέριμνα και παιδιατρική περίθαλψη. Είδη πρώτης ανάγκης για την καθημερινή επιβίωση του 1,5 εκατομμυρίου αποκλεισμένων (από ξηρά, θάλασσα και αέρα) Παλαιστινίων μετέφεραν τα πλεούμενα του "Freedom Flotilla" και όχι «όπλα για τους τρομοκράτες», όπως διέδιδε η ναζισιωνιστική λασπολογία. Συγκεκριμένα, στα αμπάρια των σκαφών, υπήρχαν: προκατασκευασμένα σπίτια, αναπηρικά καροτσάκια, οικοδομικά υλικά, ξυλεία, γεννήτριες, μηχανήματα αφαλάτωσης νερού, φάρμακα, τρόφιμα, ρούχα, κλπ. Όλα αυτά (μαζί με τα πλοία και τα προσωπικά αντικείμενα των επιβαινόντων), οι ναζισιωνιστές πειρατές τα κατέσχεσαν και τα ιδιοποιήθηκαν. Για το γλοιώδες αυτό πλιάτσικο (να το υπενθυμίσουμε και πάλι: σε διεθνή ύδατα) και την εν ψυχρώ δολοφονία άοπλων ακτιβιστών, ο William Burton (εκπρόσωπος του Λευκού οίκου) δήλωσε (στα πλαίσια της αναγνώρισης από τις Η.Π.Α. του δικαιώματος «αυτοάμυνας» των σιωνιστών) ότι «οι Η.Π.Α. λυπούνται βαθύτατα για την απώλεια ανθρώπινων ζωών και τους τραυματισμούς που προκλήθηκαν και εργάζονται αυτήν τη στιγμή για την κατανόηση των συνθηκών που περιβάλλουν αυτή την τραγωδία…», ενώ ο «ελπιδοφόρος» πλανηταρχίδης (Yes, we can’t) απεφάνθη πως «ακόμη και μια φραστική καταδίκη του Ισραήλ θα ήταν πρόωρη…». Στο ίδιο μήκος κύματος και τα υπόλοιπα «όργανα της διεθνούς κοινότητας»: Συμβούλιο Ασφαλείας, Ν.Α.Τ.Ο., Ο.Η.Ε. και λοιπές συμμορίες, χωρίς να κατονομάζουν το εγκληματικό ψευδοκράτος, εξέφρασαν την «οδύνη» τους και ζήτησαν (τρόπος του λέγειν) τη διενέργεια «ανεξάρτητων» ερευνών για τη διερεύνηση των συνθηκών, μπλα μπλα… Πάντως, στους ελάχιστους «επιφανείς» που δε μάσησαν τα λόγια τους, συγκαταλέγεται ο Richard Falk (ειδικός εισηγητής του Ο.Η.Ε. για τα Κατεχόμενα Παλαιστινιακά Εδάφη) ο οποίος δήλωσε: «Το Ισραήλ είναι ένοχο για την εξοργιστική στάση που τήρησε, κάνοντας χρήση φονικών όπλων εναντίον άοπλων πολιτών σε πλοία που βρίσκονταν σε διεθνή ύδατα όπου ισχύει η ελευθερία της ναυσιπλοΐας, σύμφωνα με το δίκαιο της θάλασσας. Είναι σημαντικό αυτοί οι Ισραηλινοί που ευθύνονται για την άνομη και φονική ενέργεια, συμπεριλαμβανομένων των πολιτικών ηγετών που έδωσαν τις διαταγές, να λογοδοτήσουν στη Δικαιοσύνη για τις άδικες αυτές πράξεις. Η ισραηλινή φονική επίθεση στον Στολίσκο της Ελευθερίας σε απόσταση 65 χιλιομέτρων από την κοντινότερη ακτή ήταν μια κατάφωρη παραβίαση του δικαίου της θάλασσας, που προστατεύει την ελευθερία της ναυσιπλοΐας στα διεθνή ύδατα˙ το Ισραήλ είναι ένοχο κρατικής τρομοκρατίας […] αυτή η ειρηνική ανθρωπιστική πρωτοβουλία πολιτών από 50 χώρες είναι μια επείγουσα ανταπόκριση ενάντια στη συνέχιση ενός παράνομου αποκλεισμού που διαρκεί εδώ και περίπου τρία χρόνια προκαλώντας σοβαρή σωματική και ηθική βλάβη στο σύνολο του 1,5 εκατομμυρίου ανθρώπων που βρίσκονται παγιδευμένοι στη Γάζα. Μια τέτοια μαζική μορφή συλλογικής τιμωρίας αποτελεί έγκλημα κατά της ανθρωπότητας, όπως επίσης και κατάφωρη παραβίαση της απαγόρευσης της συλλογικής τιμωρίας βάσει του Άρθρου 33 της Τέταρτης Σύμβασης της Γενεύης […] Ως ειδικός εισηγητής για τα Κατεχόμενα Παλαιστινιακά Εδάφη, εξοικειωμένος με τα δεινά του λαού της Γάζας, θεωρώ ότι πρόκειται για το πιο πρόσφατο παράδειγμα που η ισραηλινή στρατιωτική ασυδοσία δημιουργεί μια κατάσταση έκτακτης ανάγκης σε περιφερειακό και παγκόσμιο επίπεδο. Αν δεν αναληφθεί άμεση και αποφασιστική δράση ώστε να αμφισβητηθεί η ισραηλινή πολιτική στη Γάζα, θα είμαστε όλοι συνένοχοι σε εγκληματικές πολιτικές που απειλούν την επιβίωση μιας ολόκληρης πολιορκημένης κοινότητας […] Ήρθε η ώρα να επιμείνουμε στον τερματισμό του αποκλεισμού της Γάζας. Η παγκόσμια εκστρατεία για το μποϊκοτάζ και την επιβολή κυρώσεων εναντίον του Ισραήλ αποτελεί πλέον ηθική και πολιτική επιταγή και είναι ανάγκη να βρει υποστήριξη και να ενισχυθεί από όλους […] είναι αμφίβολο εάν το Συμβούλιο Ασφαλείας του Ο.Η.Ε. θα επικρίνει το Ισραήλ ή θα παραπέμψει τις καταγγελίες περί εγκληματικής συμπεριφοράς στο Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο για περαιτέρω ενέργειες˙ το Ισραήλ θα συνεχίσει κατά πάσα πιθανότητα να απολαμβάνει την ατιμωρησία χάρη στην προστασία που του παρέχουν οι Η.Π.Α. […]».

Σκίτσο του Carlos Latuff

Προφανώς, οι όποιες επιφυλάξεις προέρχονται από το γεγονός ότι στη συγκεκριμένη αποστολή (προηγήθηκαν άλλες οκτώ, αλλά αυτή υπήρξε η μαζικότερη και η μόνη αιματοβαμμένη) υπήρξε και τουρκική συμμετοχή –και ήταν αυτή η οποία πλήρωσε τον βαρύ φόρο αίματος. Σύμφωνοι, οι Τούρκοι ακτιβιστές είναι μέλη της Μ.Κ.Ο. "I.H.H. - Ίδρυμα Ανθρωπιστικής Βοήθειας", η οποία χρηματοδοτείται από το κυβερνών ισλαμικό κόμμα (A.K.P.) του Ερντογάν και, όπως είναι λογικό, θέλει να υπονομεύσει τον ρόλο του Ισραήλ στη Μεσόγειο και τη Μέση Ανατολή και να αναλάβει η Τουρκία τον ρόλο του γενικού δερβέναγα της περιοχής, κλπ. Όλα αυτά είναι γνωστά και κατανοητά. Επίσης, όταν μιλάμε περί διπλωματίας, να μη λησμονούμε ότι πρόκειται για μια αρένα (σαλονάτη μεν, λαβυρινθώδη δε) όπου έννοιες όπως «μπέσα» ή «εντιμότητα» δεν έχουν καμία αξία και υπόσταση. Αυτό αποδεικνύεται και από τη στάση του Ισραήλ να μην αναγνωρίσει την εκλεγμένη (το 2004) κυβέρνηση της Χαμάς και να βομβαρδίσει (από 27.12.2008 και για 22 ημέρες) τη Γάζα (επιχείρηση «Συμπαγές Μολύβι»), με απολογισμό σχεδόν 1.500 νεκρούς Παλαιστίνιους και καταστροφή όλων των βασικών κοινωνικών υποδομών. Στις αδιέξοδες και λιμοκοντόρικες πρακτικές της διεθνούς διπλωματίας (η οποία λειτουργεί ως το νομιμοποιημένο προκάλυμμα της αιμοσταγούς υπερεθνικής οικονομικής ελίτ) αντιπαρατίθεται η γενναία αποκοτιά των ενεργών πολιτών κι ευαισθητοποιημένων ανθρώπων, οι οποίοι (εν προκειμένω, προερχόμενοι από 30 διαφορετικές ευρωπαϊκές χώρες) αναλαμβάνουν πρωτοβουλίες έμπρακτης αλληλεγγύης και ουσιαστικής αρωγής σε έναν καταδικασμένο λαό. Όσο για τις διαφωνίες σχετικά με τις απόψεις του Δελαστίκ (οι οποίες, όντως, «μπάζουν» αλλά δεν είναι και για πέταμα), τίθεται το αιώνιο δίλημμα: διαλέγεις με ποιους θα συμπορευτείς και ποιους θα εγκαταλείψεις…

Σχετικά με την κουτοπόνηρη στάση της κυπριακής κυβέρνησης, γράφει η εφημερίδα «Κόντρα» (φύλλο 601, Σάββατο 5 Ιουνίου 2010) σε άρθρο με τίτλο «Κυπριακή κυβέρνηση: Σύμμαχος των Σιωνιστών»:

[…] Το πρωί της Παρασκευής 28 Μάη κατέπλευσε ανοιχτά της Λάρνακας, στα διεθνή χωρικά ύδατα, η «Σφενδόνη». 35 άνθρωποι, ανάμεσά τους βουλευτές και ευρωβουλευτές από διάφορες χώρες (συμμετείχαν οι έλληνες βουλευτές Τ. Κουράκης και Ο. Βουδούρης και ο ευρωβουλευτής του ΑΚΕΛ Κ. Τριανταφυλλίδης, υπεύθυνος του ευρωκοινοβούλιου για τις σχέσεις με τους Παλαιστίνιους) θα επιβιβάζονταν στη «Σφενδόνη», χρησιμοποιώντας ένα μικρό σκάφος που θα τους έβγαζε στ’ ανοιχτά, δεδομένου ότι η Κυπριακή κυβέρνηση είχε απαγορεύσει κάθε προσέγγιση των πλοίων του Στόλου της Ελευθερίας στα κυπριακά λιμάνια. Παρασκηνιακά, η κυβέρνηση της Κύπρου επικαλούνταν από μέρες απειλές του Ισραήλ, ότι θα αναγνωρίσει το λιμάνι της κατεχόμενης Αμμοχώστου και θα το χρησιμοποιεί για τουριστικές δραστηριότητες, εάν βοηθούσε το Στόλο της Ελευθερίας, όπως είχε κάνει παλαιότερα με άλλες αποστολές! Οι άνθρωποι που θα επιβιβάζονταν στη «Σφενδόνη» σεβάστηκαν τη θέληση της Κυπριακής κυβέρνησης, γι’ αυτό και η επιβίβασή τους θα γινόταν έξω από τα χωρικά ύδατα της Κύπρου. Με έκπληξή τους, όμως, είδαν, το Λιμενικό της Κύπρου να απαγορεύει τον απόπλου του σκάφους που θα τους μετέφερε στ’ ανοιχτά και να κρατάει την άδεια του καπετάνιου. Βουλευτές, ευρωβουλευτές και λοιποί αλληλέγγυοι επιβιβάστηκαν σε πούλμαν και κινήθηκαν προς τη Λεμεσσό, για να βρουν άλλη λύση να «δραπετεύσουν» από την Κύπρο. Ολόκληρη τη μέρα κινούνταν από λιμάνι σε λιμανάκι, προσπαθώντας να βρουν ένα φουσκωτό έστω να βγουν έξω και κάθε απόπειρα ακυρωνόταν από δεκάδες μπάτσους και ασφαλίτες. Στο τέλος οι ξένοι (πλην Ελλήνων και Κυπρίων) αναγκάστηκαν να μεταβούν στην κατεχόμενη Αμμόχωστο και να φύγουν από εκεί με σκάφος για τα διεθνή ύδατα, όπου επιβιβάστηκαν στα πλοία του Στόλου της Ελευθερίας. Το πρωί, το σκάφος «Challenger II», του Free Gaza Movement, το οποίο είχε αποπλεύσει από την Κρήτη με καπετάνιο τον Γιώργο Κλώντζα, παρουσίασε σοβαρό πρόβλημα. Ο καπετάνιος δήλωσε ότι δεν μπορεί να πάρει την ευθύνη να συνεχίσει το ταξίδι προς τη Γάζα και πως πρέπει να βγάλει τους επιβάτες σε ασφαλές σημείο στη στεριά. Το Λιμενικό της Κύπρου του αρνήθηκε την πρόσβαση. Από την πλευρά του FGM του υποδείχτηκε εν ανάγκη να βγει στην κατεχόμενη Αμμόχωστο. Ο Γ. Κλώντζας ξεκαθάρισε πως ο ίδιος, ως έλληνας καπετάνιος, δεν μπορεί να νομιμοποιήσει την κατοχή της Κύπρου. Περίμενε να φτάσει στην περιοχή το τουρκικό σκάφος «Mavi Marmara», στο οποίο μετεπιβίβασε τους επιβάτες με ασφάλεια. Στη συνέχεια, επικοινώνησε με το Λιμενικό της Κύπρου και ζήτησε να του δώσουν την άδεια να βγάλει το σκάφος στη στεριά, για να το τραβήξει έξω, επειδή έκανε νερά. Το Λιμενικό του απάντησε να περιμένει και σε λίγο του είπε να γυρίσει πίσω στην Κρήτη. Τους απάντησε ότι αυτό είναι ανέφικτο, διότι δεν θα μπορεί να ελέγξει τα νερά στην ανοιχτή θάλασσα. Του έστειλαν επιθεωρητή, ο οποίος αρχικά του είπε ότι «δεν είναι τίποτα». Όταν ο Κλώντζας του απάντησε «εντάξει, θα γυρίσω στην Κρήτη, αλλά θα έρθεις και εσύ μαζί μου», κατέβηκε έντρομος, επιβεβαιώνοντας ότι το σκάφος πρέπει να τραβηχτεί έξω από τη θάλασσα. Είχε προλάβει, όμως, να πει σε μέλος του πληρώματος: «γιατί δεν πάτε στην Αμμόχωστο;». Καθαρά προβοκατόρικα, δηλαδή, έσπρωχναν το ελληνικό πλήρωμα να βγει στα κατεχόμενα, για να καταγγείλει μετά όλη την αποστολή ότι παίζει τουρκικό παιχνίδι. Χάρη στην επιμονή του και μετά από μεγάλη ταλαιπωρία, ο Κλώντζας κατάφερε να τον αφήσουν να βγάλει το σκάφος σε καρνάγιο της Λεμεσσού. Το δεύτερο σκάφος του FGM, το «Challenger I» είχε επίσης μια βλάβη και ζήτησε να βγει να τη φτιάξει. Ανάγκασαν τον βρετανό καπετάνιο να πάει στην Αμμόχωστο για να επισκευάσει τη βλάβη και να ξαναγυρίσει στο Στόλο […]. 

Υ.Γ. (κυρίως, για τον Γιάννη): Σύντομα θα γίνουν οι κληρώσεις για τις ευρωπαϊκές διοργανώσεις στα ομαδικά αθλήματα. Ως γνωστόν, το Ισραήλ συμμετέχει στους εν λόγω θεσμούς (ως ευρωπαϊκή χώρα;) και ουδέποτε του απαγορεύθηκε η συμμετοχή –παρά τα αλλεπάλληλα εγκλήματά του. Έστω, να δεχτούμε ότι οι απαρτίζοντες τις διεθνείς ομοσπονδίες (U.E.F.A., F.I.BA., κλπ) είναι ανάλγητοι γραφειοκράτες που ενδιαφέρονται να γεμίσουν το ταμείο τους. Και από τις διοικήσεις των συλλόγων (Ανωνύμων Εταιρειών) η ίδια στάση είναι αναμενόμενη. Το λυπηρό είναι όταν την ίδια απάθεια δείχνουν οι αθλητές (αρκετοί εκ των οποίων αρέσκονται να δηλώνουν «πολιτικοποιημένοι») και, κυρίως, οι οπαδοί (οι περισσότεροι εκ των οποίων ανήκουν στα κατώτερα κοινωνικά στρώματα), όταν με την παρουσία τους νομιμοποιούν τη συμμετοχή του εγκληματία. Μήπως ήρθε η ώρα να δούμε μια δραστικότερη αντίδραση, πέρα από κάποια πανό και φραστικά συνθήματα στις εξέδρες;