Τεχνίτες Της Εξαπάτησης…

 Σκίτσο του Γιάννη Καλαϊτζή («Ελευθεροτυπία», 05.05.2010)

Στις 28.04.2010 οι εφημερίδες δημοσίευσαν την ομιλία του διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδος στην ετήσια γενική συνέλευση των μετόχων, υπό τον βαρύγδουπο τίτλο «Κατάσταση και προοπτικές της ελληνικής οικονομίας και οι προκλήσεις». Ο Προβόπουλος δίνει εξαρχής το γενικό πλαίσιο της κατάστασης, λέγοντας ότι «Η ελληνική οικονομία αντιμετωπίζει σήμερα μια βαθιά, δομική και πολύπλευρη κρίση. Γι' αυτό και η έξοδος από αυτή την κρίση προϋποθέτει πολυετή, επίμονη και συστηματική προσπάθεια. Απαιτεί ρήξη με το παρελθόν. Κύρια χαρακτηριστικά της κρίσης είναι το μεγάλο δημοσιονομικό έλλειμμα, το τεράστιο χρέος και η συνεχής διάβρωση της ανταγωνιστικής θέσης της χώρας. Τα προβλήματα αυτά προϋπήρχαν της διεθνούς κρίσης του 2008 και ήταν αναπόφευκτο, χωρίς τολμηρές και αποφασιστικές παρεμβάσεις, να οδηγήσουν, αργά ή γρήγορα, σε αδιέξοδο. Καθώς οι παρεμβάσεις αυτές δεν έγιναν, η κατάσταση επιδεινώθηκε […]». Βεβαιώνει πως βασικός παράγοντας του σημερινού αδιεξόδου υπήρξε «το στρεβλό μοντέλο ανάπτυξης που ακολουθήσαμε…», καθώς και ότι «[…] Το 2008 και το 2009 η κατάσταση χειροτέρευσε και το 2009 το έλλειμμα, όπως εγκαίρως είχε προειδοποιήσει η Τράπεζα της Ελλάδος, διαμορφώθηκε σε διψήφιο ποσοστό (13,6%) του Α.Ε.Π. […] Το δημόσιο χρέος διαμορφώθηκε το 2009 στο 115,1% του Α.Ε.Π., το υψηλότερο στη ζώνη του ευρώ μετά από εκείνο της Ιταλίας […] Τα δημόσια ελλείμματα και το χρέος είναι βεβαίως υψηλά και σε άλλες χώρες του κόσμου, στις οποίες όμως, σε αντίθεση με την Ελλάδα, χρηματοδοτούνται κυρίως από την εγχώρια αποταμίευση. Στην Ελλάδα η ακαθάριστη εθνική αποταμίευση, δημόσια και ιδιωτική μαζί, μόλις ξεπερνούσε το 5% του Α.Ε.Π. το 2009 […] Το έλλειμμα του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών το 2008 έφθασε το 14,6% του Α.Ε.Π. και μετά από παροδική υποχώρηση το 2009 στο 11,2% του Α.Ε.Π., το πρώτο δίμηνο του 2010 έχει αρχίσει να διευρύνεται και πάλι. Το υψηλό εμπορικό έλλειμμα οφείλεται άμεσα στην απώλεια ανταγωνιστικότητας, η οποία από το 2001 μέχρι σήμερα έχει υπερβεί το 20% […] Η πραγματική οικονομία έχει εισέλθει από το 2009 σε ύφεση. Το Α.Ε.Π. συρρικνώθηκε πέρυσι κατά 2%, επηρεαζόμενο κυρίως από τη μεγάλη πτώση των επενδύσεων, αλλά και της ιδιωτικής κατανάλωσης και των εξαγωγών […] Η ύφεση επεκτάθηκε το 2009 σε όλους τους παραγωγικούς τομείς, επηρέασε αρνητικά την απασχόληση και διεύρυνε την ανεργία. Η συνολική απασχόληση μειώθηκε κατά 1,1%, ο αριθμός των απασχολούμενων μισθωτών μειώθηκε κατά 1,6% και το ποσοστό ανεργίας αναρριχήθηκε στο 9,5% […]». Αυτήν τη ζοφερή κατάσταση (την οποία γνώριζε εδώ και πολύν καιρό) περιγράφει ο Προβόπουλος και, όπως πάντα, πηγάζουν κάποια αφελή ερωτήματα. Ποιος ο ρόλος του διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδος; να παπαγαλίζει τις ετήσιες αναφορές που συντάσσουν οι λιμοκοντόροι «συνεργάτες» του, ή να προειδοποιεί (προς πάσα κατεύθυνση) όταν το μη παρέκει εμφανίζεται ως η μοναδική προοπτική; διότι, ας μη λησμονούμε, οι παχυλότατες αποδοχές του εν λόγω κηφήνα εκταμιεύονται από τον κρατικό κορβανά –δηλαδή, από την αφαίμαξη του δικού μας μόχθου. Ο ίδιος, ισχυρίστηκε πως η κεντρική τράπεζα είχε εγκαίρως προειδοποιήσει (ποιον;) για τα επερχόμενα, χωρίς όμως να εισακουστεί. Από την άλλη, ο αρχηγός των 172 δωσίλογων (οι οποίοι αποφάσισαν υπέρ της προσφυγής στην επίσημη διεθνή της τοκογλυφίας) δεν είχε γνώση της κατάστασης αυτής προ εκλογών και μετά αυτών (όταν έλεγε «χρήματα υπάρχουν…»); Στην προκειμένη περίπτωση, ισχύει το αιώνιο «βλάκας ή συνένοχος;»˙ διότι, ως αρχηγός της αντιπολίτευσης, όφειλε να γνωρίζει λεπτομερώς και ο Προβόπουλος είχε υποχρέωση να τον ενημερώνει αδιαλείπτως. Αν δεν είναι βλαξ, πρόκειται περί ξεδιάντροπου και αδίστακτου ψεύτη…

Αναφορικά με την υπαγωγή της χώρας σε καθεστώς επίσημης κατοχής, ο Προβόπουλος τάσσεται αναφανδόν υπέρ, υπογραμμίζοντας ότι «[…] είναι ιδιαίτερα θετικό ότι η ελληνική κυβέρνηση ζήτησε την ενεργοποίηση του μηχανισμού χρηματοδοτικής στήριξης. Εκτιμάται ότι η χρήση του μηχανισμού αυτού θα παίξει σημαντικό θετικό ρόλο στην υπέρβαση της κρίσης για τους ακόλουθους λόγους: 1ον. Βραχυχρόνια, εξασφαλίζει δανειακά κεφάλαια με σχετικά χαμηλό κόστος, αμβλύνει τις πιέσεις των αγορών και συμβάλλει στην εξομάλυνση των συνθηκών ρευστότητας και του τραπεζικού συστήματος. 2ον. Μεσοπρόθεσμα, η λειτουργία του μηχανισμού με τη συμμετοχή της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, της Ε.Κ.Τ. και του Δ.Ν.Τ. επιβάλλει αυστηρότερη πειθαρχία στην τήρηση των χρονοδιαγραμμάτων, προσφέρει πολύτιμη τεχνογνωσία στο σχεδιασμό και την εφαρμογή της οικονομικής πολιτικής και ενισχύει την εμπιστοσύνη των αγορών. 3ον. Μακροπρόθεσμα, το σχετικά χαμηλότερο κόστος δανεισμού μειώνει το ύψος των τόκων που θα επιβαρύνουν τις δημόσιες δαπάνες, διευκολύνοντας έτσι τη δημοσιονομική προσαρμογή [...]». Το έχουμε ξαναπεί: η τακτική «ο λύκος να φυλάει τα πρόβατα» έχει ήδη γίνει το πλέον αποδεκτό και ισχύον δόγμα…