Αλληλοστήριξη...

«Στην πολιτική, αν δε γνωρίζεις πώς να λύσεις ένα πρόβλημα, δημιούργησε άλλο...».

Σκίτσο του Andrés Rábago García ("El Roto")

Όπως λέει και ο θυμόσοφος λαός, «ο φίλος στην ανάγκη φαίνεται...». Έτσι, τώρα που οι πολύχρομοι πολιτικάντηδες έχουν να αντιμετωπίσουν την ολοένα και διογκούμενη κατακραυγή, την αυξανόμενη απαξίωση και την απόλυτη δυσπιστία, τώρα που το πολιτικό σύστημα νιώθει τους πρώτους τριγμούς (έχει, όμως, πολλά πλοκάμια απλωμένα και θα επιβιώσει) αναλαμβάνουν οι πάντα πρόθυμοι καλαμαράδες στυλοβάτες του και οι διαπλεκόμενοι μεγαλοεκδότες-επιχειρηματίες για να περισώσουν την (από καιρό) χαμένη του αξιοπιστία.

«Λαϊκισμού ελαφρότητες» τιτλοφορείται η ολοσέλιδη προσπάθεια της εφημερίδας «Το Ποντίκι» (13.05.2010) να μας πείσει ότι «η πρόταση για περικοπή των βουλευτών από 300 σε 200, είναι ανεπεξέργαστη, επιπόλαιη και... αμελέτητη...». Ο συντάκτης (του ανυπόγραφου) κειμένου επισημαίνει ότι, εσχάτως, λαμβάνει χώρα «μια δημόσια συζήτηση τόσο απλουστευτική και... θυμωμένη, ώστε οδηγεί στη συνεχή υπονόμευση όχι των προσώπων που οι ίδιοι με τον σταυρό μας αναδεικνύουμε, αλλά του ίδιου του κοινοβουλευτικού θεσμού...». Υποστηρίζει, δε (προφανώς, διότι εμφορείται από «αριστοκρατικές» ιδέες), πως «η πολιτική είναι πολύ σοβαρή υπόθεση για να γίνει βορά οποιουδήποτε σχολιαστή στο μπλογκ ή επιπόλαιου "αναλυτή" στα πρωινάδικα...». Σωστά, η συνύπαρξη και η καθημερινότητα εκατομμυρίων ανθρώπων δεν μπορεί να βασίζεται στην αυτοθέσμιση και αυτοοργάνωση (ούτε καν στη διενέργεια δημοψηφισμάτων), αλλά το πλέον συμφέρον και λογικό είναι να εκχωρούμε τη ζωή μας στους «άριστους» και «σοφούς» νταβατζήδες˙ αυτοί ξέρουν καλύτερα. Επίσης, μας εφιστά την προσοχή διότι «καθημερινά διαμορφώνεται μια τέτοια εικόνα και διογκώνεται ένα κύμα απαξίας και πλήρους κατάρρευσης του κορυφαίου δημοκρατικού θεσμού, της Βουλής, με απροσδιόριστες συνέπειες...»˙ αυτή η κατάφωρη αδικία εκδηλώνεται με «κοσμητικά επίθετα που συνοδεύουν όλους τους βουλευτές, με μια ισοπεδωτική αντίληψη, χωρίς εξαιρέσεις, χωρίς αποδείξεις...». Να θυμηθούμε τη ρήση «όπου υπάρχει καπνός, υπάρχει και φωτιά...»; Σχετικά με τη θρυλούμενη μείωση του αριθμού των βο(υ)λευτάδων, η επιχειρηματολογία (εναντίον της συγκεκριμένης προοπτικής) είναι εξίσου αξιοθαύμαστη. Ένα από τα πλέον διασκεδαστικά σημεία της είναι ότι «η πολλαπλή απασχόληση των βουλευτών στις επιτροπές θα συρρικνώσει δραματικά το έγο της Ολομέλειας, αφού σε μια τέτοια περίπτωση θα πρέπει να ολοκληρώνεται στις διαρκείς επιτροπές η εξέταση των νομοσχεδίων που δεν θα περνάνε στις περισσότερες φορές από την Ολομέλεια της Βουλής, που θα συνεδριάζει μόνο για μείζονα θέματα και για κοινοβουλευτικό έλεγχο...». Έτσι, μαθαίνουμε (άλλωστε, ουδέποτε το αμφισβητήσαμε) ότι οι τρόφιμοι του χαμαιτυπείου της πλατείας Συντάγματος παράγουν έργο σημαντικό και μοχθούν νυχθημερόν για το καλό μας. Τώρα, αν τα έδρανα είναι (συνήθως) άδεια, αν για τη συμμετοχή τους (εντός ωραρίου) αμείβονται επιπλέον και αδρά, αν διαθέτουν χρυσοπληρωμένους υπαλλήλους για να οργανώνουν καλύτερα τη δουλειά τους, αυτά είναι εκ των ων ουκ άνευ και τους τα αναγνωρίζουμε ως ακατάλυτα δικαιώματα. Και, επειδή όλοι εμείς είμεθα «χύδην όχλος» και δε γνωρίζουμε ποιο είναι το συμφέρον μας, «το σοβαρό για μια σοβαρή χώρα κι ένα σοβαρό πολιτικό σύστημα, είναι το θέμα να ανατεθεί για μελέτη σε πανεπιστημιακά ερευνητικά κέντρα που θα αναλάβουν να συνδέσουν τον αριθμό των βουλευτών με την εκπροσώπηση και το πολιτικό σύστημα και θα καταθέσουν μια πλήρη επιστημονική μελέτη στους πολιτικούς, ώστε να ξέρουμε τα υπέρ και τα κατά...». Τέλος, αναφορικά με το κόστος, «ο προϋπολογισμός της Βουλής είναι σταγόνα στον ωκεανό της σπατάλης του Δημοσίου. Ας κλείσουν άλλες τρύπες πριν όλοι μαζί ανασκολοπίσουμε, μέσα στον πανικό, το πολιτικό μας σύστημα μετανιώνοντάς το οικτρά αύριο...». Σα να λέμε «Καραμανλής ή τανκς...». Πάντως, τα περί χαμηλότατου προϋπολογισμού να τα πει ο ερίφης εντεταλμένος κονδυλοφόρος σε όσους είναι καταδικασμένοι να διαβιούν στο όριο της επιβίωσης, τη στιγμή που οι εθνονταβατζήδες (οι οποίοι παρασιτούν εις βάρος όλων των υπολοίπων) και τα τσιράκια τους ευημερούν και απολαμβάνουν άφθονα προνόμια (όχι μόνο υπέρογκες αποδοχές) πάσης φύσεως...