Κύκλοι...

Γράφει ο Ρούσσος Βρανάς στη στήλη του «Δρόμοι» 

(«Τα Νέα», 31.05.2010):

Η Ιστορία παίζει συχνά παράξενα παιχνίδια. Ήταν τέτοιες μέρες, πριν από 63 χρόνια, όταν ένα πλοίο µε το όνοµα «Έξοδος», που έβαζε πλώρη για τα νερά της Παλαιστίνης, παγιδεύτηκε στα δίχτυα της διεθνούς διπλωµατίας. Ο καπετάνιος του, ένας εικοσιεπτάχρονος Εβραίος, είχε αναλάβει μια παράνομη αποστολή: να μεταφέρει από τη μια άκρη της Μεσογείου στην άλλη 4.515 Εβραίους που είχαν γλιτώσει από το Ολοκαύτωµα. Όμως, οι διεθνείς συμφωνίες δεν προέβλεπαν ακόμη την ίδρυση εβραϊκού κράτους. Και οι Βρετανοί, που έπαιζαν πάντα διπλά παιχνίδια, εναντιώνονταν στην εγκατάσταση κι άλλων Εβραίων στην υπό βρετανική κατοχή Παλαιστίνη. Μόλις το πλοίο βγήκε στα ανοιχτά, δέχτηκε επίθεση βρετανικών αντιτορπιλικών. Όσοι από τους τραγικούς επιβάτες του γλίτωσαν, οδηγήθηκαν προσωρινά από τους Βρετανούς πάλι στους τόπους όπου είχαν μαρτυρήσει: σε πρώην χιτλερικά στρατόπεδα συγκέντρωσης. Και η διεθνής κοινή γνώμη σκιρτούσε από φρίκη. «Επιστροφή στο Ράιχ», έγραφε ένα αμερικανικό πρωτοσέλιδο. Μόνο όταν έληξε η βρετανική κυριαρχία στην Παλαιστίνη μπόρεσαν οι περιπλανώμενοι Εβραίοι να φτάσουν στον προορισμό τους, µε το πλοίο «Έξοδος».

Η περιπέτειά τους απαθανατίστηκε στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Λέον Ούρις και αργότερα γυρίστηκε ταινία από τον Όττο Πρέμινγκερ. «Ένας μικρός στολίσκος σαλπάρισε τις προάλλες για την Παλαιστίνη, φορτωμένος µε ανθρωπιστική βοήθεια», γράφει ο Ιρλανδός δημοσιογράφος Ρίτσαρντ Ίρβιν. «Για τη Γάζα, που είναι πια συνώνυμη µε τη βία και τη φτώχεια - ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης που κλείνει μέσα του ενάμισι εκατομμύριο εξαθλιωμένες και βασανισμένες παλαιστινιακές ψυχές». Με την ανοχή των ΗΠΑ και της Ευρωπαϊκής Ένωσης, όπως καταγγέλλει η Διεθνής Αμνηστία, που κλείνουν τα µάτια στα ισραηλινά εγκλήματα πολέμου εκεί. Στη Γάζα έχει απαγορευτεί από τους Ισραηλινούς η ίδια η ζωή: απαγορεύεται το τσιμέντο, απαγορεύονται τα μολύβια, απαγορεύεται το χαρτί, απαγορεύονται τα παιδικά παιχνίδια. Τρόφιμα και φάρμακα µε το σταγονόμετρο.

Θα μπορούσε να πει κανείς πως για όλα φταίει η Χαμάς. Ή να αναρωτηθεί πώς είναι δυνατόν να κατοχυρώνεται η ασφάλεια του Ισραήλ µε την απαγόρευση των μολυβιών και των παιχνιδιών. Ή να πει σαν την Ιρλανδή πολιτικό Μαίρη Ρόμπινσον ότι «καταστρέφεται ένας ολόκληρος πολιτισμός». Ή να πιστέψει τον ισραηλινό υπουργό Εξωτερικών Αβιγκντορ Λίµπερμαν που λέει πως «δεν υπάρχει ανθρωπιστική κρίση στη Γάζα».

Όποιον κι αν πιστέψει κανείς, όμως, δεν μπορεί να µη βλέπει πως το ισραηλινό πολεμικό ναυτικό, που κινητοποιήθηκε κατά του ανθρωπιστικού στολίσκου, φέρεται σήμερα όπως ακριβώς είχε φερθεί το βρετανικό ναυτικό πριν από 63 χρόνια. Τότε, η κατοπινή πρωθυπουργός του Ισραήλ Γκόλντα Μέιρ είχε δηλώσει: «Στη Βρετανία λέμε: Είναι μεγάλη αυταπάτη να πιστεύει πως είμαστε αδύναμοι. Ας μάθει λοιπόν η Βρετανία με τον πανίσχυρο στόλο της και τα πολλά της κανόνια και αεροπλάνα πως αυτός ο λαός δεν είναι αδύναμος. Και πως µε αυτή τη δύναμή του θα σταθεί όρθιος». Η ίδια δήλωση ισχύει και σήμερα. Φτάνει να βάλει κανείς στη θέση της λέξης «Βρετανία» τη λέξη «Ισραήλ».

 

«Την κληρονομιά του Ολοκαυτώματος την έχουμε χαραμίσει σε τείχη κι εξοπλισμούς…». Σκίτσο του Andrés Rábago García ("El Roto") στην ισπανική εφημερίδα "El País" (02.06.2010).