Τα κεφάλια μέσα...

Να τεθεί στο αρχείο ο φάκελος της απόπειρας δολοφονίας κατά της Κ. Κούνεβα προτείνει ο ανακριτής, ο οποίος είχε την ίδια άποψη από την αρχή. Απλά, χάρη στις παρεμβάσεις του κινήματος αλληλεγγύης, υποχρεώθηκε να κάνει μια τυπική συμπληρωματική ανάκριση (οριοθετημένη κιόλας), η οποία φυσικά δεν απέδωσε τίποτα. Τι έγιναν οι σπαραξικάρδιες δηλώσεις του Χρυσοχοΐδη, που χτυπούσε το στήθος του και φώναζε ότι έχει αναλάβει την υπόθεση προσωπικά και πως οι παραλίγο δολοφόνοι θα συλληφθούν; Πού κρύφτηκαν τα ρεπορτάζ διάφορων παπαγάλων της Ασφάλειας, που αποκάλυπταν ότι οι δολοφόνοι στάλθηκαν από τα δουλεμπορικά κυκλώματα και φωτογράφιζαν την εταιρία στην οποία εργαζόταν η Κούνεβα; Όλα αυτά ξεχάστηκαν. Εξυπηρέτησαν μόνο την επιχείρηση διαμόρφωσης ενός προφίλ δημοκρατικής ευαισθησίας για τον Χρυσοχοΐδη. Άλλωστε, ήταν πολλοί αυτοί που προσπάθησαν να αποκομίσουν κάθε είδους πολιτική υπεραξία από την υπόθεση Κούνεβα, που τόση συγκίνηση είχε προκαλέσει σε όλο τον κόσμο. Οι συνήγοροι πολιτικής αγωγής δήλωσαν ότι θα παρέμβουν με υπόμνημά τους προς το δικαστικό συμβούλιο και την εισαγγελία, ζητώντας να συνενωθεί με την υπάρχουσα δικογραφία η εκκρεμούσα αστυνομική έρευνα, ώστε να τεθούν σε γνώση τους τα στοιχεία που έχουν προκύψει και να ξεκινήσει έτσι μια νέα ανάκριση, σε άλλες βάσεις. Είναι η τελευταία ευκαιρία που υπάρχει για να μην πάει η υπόθεση στο αρχείο. Αν μη τι άλλο, θα πληροφορηθούμε τι είδους έρευνα πραγματοποίησαν οι ασφαλίτες του Χρυσοχοΐδη, που πήγε να παραμυθιάσει τον ελληνικό λαό με το δήθεν ενδιαφέρον του. Θα δούμε πώς ενήργησαν και αν διαφοροποιήθηκαν έστω και κατ’ ελάχιστο από τους προκατόχους τους.

(εφημερίδα «Κόντρα», 03.07.2010, φύλλο 605) 

«Σε παρακαλώ, μην το παίρνεις προσωπικά˙ 
αποτελεί μέρος της πολιτικής εξέλιξης...».  
Σκίτσο του Bernardo Erlich.

Όπως έχουμε ξαναπεί, η Κούνεβα (όπως και ο κάθε κακοπαθημένος μεροκαματιάρης) δεν είναι εφοπλιστής Παναγόπουλος ή μεγαλοβιομήχανος Μυλωνάς για να κινητοποιηθούν τα (λυτά και δεμένα) ασφαλίτικα μαντρόσκυλα και να «αποδείξουν» (εκτός των άλλων) τη συνεργασία αντιεξουσιαστών και ποινικών. Θα πουν οι «σώφρονες νοικοκυραίοι» ότι «εδώ, ο κόσμος καίγεται, με τις Κούνεβες θ’ ασχολούμαστε τώρα;» και θα συνεχίσουν να καταπίνουν τις (όλο και πιο έντονες) καταστάσεις εκδούλευσης στις οποίες προσπάθησε να αντιταχθεί η ηρωική συνδικαλίστρια. Και, φυσικά, το δουλοκτητικό καθεστώς ενοικίασης εργαζομένων παραμένει ακέραιο και πανίσχυρο (άλλωστε, η συμμορία των δωσίλογων ψευδοσοσιαλιστών αρνείται να το καταργήσει), μια τερατογονία που εξοντώνει οντότητες και οδηγεί στην αναπόφευκτη αποσύνθεση της ύπαρξης, αργός θάνατος (βιολογικός και ψυχικός) με περιτύλιγμα επιβίωσης. Έτσι, εργολαβικές-δουλεμπορικές εταιρείες εξακολουθούν να έχουν την αποκλειστική καθαριότητα σε πολλά δημόσια κτίρια (Α.Ε.Ι. και Τ.Ε.Ι., Ι.Κ.Α., Νοσοκομεία, ακόμη και στο κτίριο Γ.Σ.Ε.Ε.), αποδεικνύοντας έτσι την άμεση συνενοχή των κρατικών θεσμών και στο επικείμενο (ακόμη πιο άγριο) ξεσάλωμα της εργοδοσίας.  Ο θίασος των πράσινων χαραμοφάηδων, ομού μετά των καιροσκόπων ακροδεξιών ψευδοπατριωτών, οι τιποτένιοι απολογητές της διεθνούς ολιγαρχίας του πλούτου, έχοντας υφαρπάξει την ψήφο της αποβλακωμένης αγέλης δια της εξαπάτησης (εδώ που τα λέμε, δε δυσκολεύτηκαν και πολύ για να το καταφέρουν), διαιωνίζουν (αλλά και ενισχύουν) την εργασιακή υπερεκμετάλλευση υπερψηφίζοντας το εξαμβλωματικό μόρφωμα που φέρει τον αυτάρεσκο τίτλο «Μέτρα για την εφαρμογή του μηχανισμού στήριξης της ελληνικής οικονομίας από τα κράτη μέλη της Ζώνης του ευρώ και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο» (Νόμος 3845/2010, Φ.Ε.Κ. 65/06.05.2010) και βασίζεται στην πάγια αρχή «συνειδητή εθελοδουλία και αδιαμαρτύρητη υποταγή ή βούρδουλας» -τακτική δοκιμασμένη ανά τους αιώνας. Πρόκειται για το γνωστό «Μνημόνιο», η επικύρωση του οποίου από τη Βουλή απαιτούσε 180 θετικές ψήφους (όπως προβλέπεται για τις Διεθνείς Συμβάσεις και Συνθήκες)˙ η δωσίλογη ψευδοκυβέρνηση ξεπέρασε το εμπόδιο αυτό χαρακτηρίζοντας το Μνημόνιο νόμο του κράτους και, ακολούθως, για να μην υπόκειται το Μνημόνιο στο Σύνταγμα (όπως όλοι οι νόμοι του κράτους) το χαρακτήρισε και πάλι Διεθνή Σύμβαση.... 

Σκίτσο του Στάθη Σταυρόπουλου 

(«Ελευθεροτυπία», 28.06.2010)