Δυναστεία βρικολάκων...

«Θα με αναγνωρίσεις από ένα λουλούδι που θα στολίζει το κεφάλι μου…». 

Σκίτσο του Bernardo Erlich.

Θα δούμε και θ’ ακούσουμε πολλά ακόμη, υπομονή και κουράγιο να έχουμε…

Όσο και να προσπαθήσουμε να σνομπάρουμε το μητσοτακέϊκο, τελικά υποκύπτουμε στον πειρασμό και ασχολούμαστε με την καταραμένη φάρα. Τώρα, μάλιστα, που η θυγατέρα του ακατονόμαστου βρικόλακα αυτομόλησε και σήκωσε δικό της μπαϊράκι, προσπαθώντας να μας πείσει ότι εκπροσωπεί το «νέο αίμα» (μπρρρρ) και τις «φρέσκες ιδέες», θα τη φάμε στη μάπα κατά κόρον. Έτσι, λοιπόν, στα πλαίσια της οικοδόμησης εκσυγχρονιστικού και φιλολαϊκού προσωπείου, η σιχαμερή μητσοτάκαινα (χαρακτηριστική περίπτωση πτώσης του μήλου ακριβώς κάτω από τη μηλιά…) προέβη σε δύο (πυροτεχνηματικού χαρακτήρα) παρεμβάσεις την παρελθούσα εβδομάδα. Αρχικά, χαρακτήρισε τα σημερινά πολιτικά κόμματα «πεπαλαιωμένους μηχανισμούς» (προαναγγέλλοντας, ουσιαστικά, τη δημιουργία κόμματος από την ίδια), λέγοντας ότι «Πρέπει να μπούμε σε κοινωνία των πολιτών, με επαφή άμεση χωρίς διαμεσολαβητές. Είναι δύσκολο το εγχείρημα γιατί είναι απαιτητικός κόσμος του Διαδικτύου […] Αυτό το μεγάλο κράτος δεν έγινε τυχαία, δημιουργήθηκε για λόγους πελατειακούς […]». Την επομένη, κατήγγειλε την αύξηση της χρηματοδότησης των κομμάτων από τον κρατικό προϋπολογισμό, τονίζοντας ότι «το ελάχιστο που έχουν να κάνουν τα κόμματα είναι άμεσα να αρνηθούν την αύξηση της χρηματοδότησής τους και αντί αυτού να την καταθέσουν στον λογαριασμό της Βουλής για τη μείωση του δημόσιου χρέους της χώρας. Την ώρα που οι Έλληνες πολίτες, και κυρίως τα μεσαία στρώματα και οι συνταξιούχοι, καλούνται να κάνουν μεγάλες και επώδυνες θυσίες προκειμένου η Ελλάδα να αποφύγει τη χρεοκοπία, αποτελεί πρόκληση η απόφαση της κυβέρνησης, αλλά και η συναίνεση των πολιτικών κομμάτων, για αύξηση κατά 30% της ετήσιας χρηματοδότησής τους…». Για την οικοδόμηση του πελατειακού κράτους (το οποίο οικτίρει πλέον η γκιόσα) εργάστηκε άοκνα τόσο ο μέντοράς της (ο πατερούλης της, ντε) όσο και η ίδια –άλλωστε, δεν είναι χθεσινή στο κουρμπέτι. Τις πεπαλαιωμένες μεθόδους που δήθεν κατακεραυνώνει, η οικογένειά της (από τις πλέον ρουσφετολογικές εν Ελλάδι) τις μετέρχεται ευλαβικά και σταθερά (τα «δώρα» που έλαβαν από τη Siemens είναι ένα μόνο παράδειγμα) –άλλωστε, η ίδια πολιτεύτηκε «κληρονομικώ δικαίω», όπως και πολλοί ακόμη. Όσο για τους λεονταρισμούς της σχετικά με τη χρηματοδότηση των κομμάτων, της είναι εύκολο και αδάπανο να ξιφουλκεί τώρα που δεν ανήκει σε κάποιο κόμμα. Τόσα χρόνια που στεγαζόταν στο μαντρί της επίσημης Δεξιάς, ουδέποτε είχε αμφισβητήσει σχετικές αυξήσεις -η ίδια, όπως και όλοι οι υπόλοιποι λιγούρηδες του χαμαιτυπείου της πλατείας Συντάγματος, υπερψήφιζε με χέρια και πόδια και την ετήσια αύξηση στις  (ήδη υπερτροφικές) αποδοχές των βο(υ)λευτών. Ρε, άντε σιχτίρ, ξεδιάντροπη μουλάρα…