ΔΟΥΛΕΥΕ ΓΙΑ ΝΑ ΣΕ ΔΟΥΛΕΥΟΥΝ

"Διάλογος" για το ασφαλιστικό στο προσκήνιο και η κυβέρνηση της Νέας Δημοπρασίας ανιχνεύει το έδαφος και μετρά αντιδράσεις. Επειδή, όμως, ο πρωθυπουργίσκος και οι υπουργίσκοι του δε θέλουν να τρωθεί (και άλλο) το "φιλολαϊκό" προφίλ τους, ξαμολήθηκε ο γνωστός και μη εξαιρετέος λακές, ονόματι Γκαργκάνας, για να προαναγγείλει τα μελλούμενα εκ μέρους αυτών. Τι είπε, λοιπόν, ο τελάλης; Τίποτα καινούριο ή πρωτότυπο: υπογεννητικότητα, εισφοροδιαφυγή, ελλείμματα, "μαύρες τρύπες", κίνδυνος αφανισμού των ασφαλιστικών ταμείων, κλπ. Τόσο βαθυστόχαστες απόψεις!

Η τακτική είναι γνωστή και διαρκώς επαναλαμβανόμενη: διάφοροι "σοφοί" χαραμοφάηδες που στρογγυλοκάθονται (με την αξία τους, βεβαίως!) σε παχυλότατα αμειβόμενες θέσεις, αναλαμβάνουν τη βρώμικη δουλειά (αφού δεν τίθεται θέμα πολιτικού κόστους) να προτείνουν τα πιο ακραία και απεχθή οικονομικά μέτρα. Ακολούθως, η κυβέρνηση απορρίπτει τα περισσότερα και σκληρότερα από αυτά και επιβάλλει (άνετα, πλέον) τα υπόλοιπα.

Το θλιβερό είναι ότι πολλές από τις επιστημονικοφανείς κινδυνολογικές αηδίες που εκστομίζουν οι "ειδικοί", τις ενστερνίζεται η (γοητευμένη από τις κούφιες και καλοδιατυπωμένες θεωρίες) πλέμπα. Όταν ξεκίνησε η ιστορία με τα μεταλλαγμένα, τα ανθρωπάκια συμφωνούσαν με την άποψη πως «θα χορτάσουν οι μάο-μάο» (!!!), χωρίς να αντιλαμβάνονται πως τα πάντα εξαρτώνται από τον τρόπο κατανομής του πλούτου και τη διαιώνιση των σχέσεων κυριαρχίας. Έτσι και τώρα, με το ζήτημα του ασφαλιστικού: οι "νοικοκυραίοι", λόγω της κολοσσιαίας τους άγνοιας και της παροιμιώδους πνευματικής τους νωθρότητας, μαγεύονται από τις "σειρήνες" (δηλαδή, τους "ειδήμονες") και δέχονται την κάθε παπαριά που τους σερβίρουν.

Τα πράγματα είναι πολύ απλά, τόσο απλά που "βγάζουν μάτι", και δεν είναι απαραίτητο να είναι κάποιος οικονομολόγος για να αντιληφθεί το μέγεθος της απάτης και της ληστείας. Τα ασφαλιστικά ταμεία υπάρχουν για να συγκεντρώνουν τα χρήματα από την τακτική (υποχρεωτική και καθόλου ευκαταφρόνητη) εισφορά των εργαζομένων με σκοπό να τους προσφέρουν ιατροφαρμακευτική περίθαλψη και (πολύ αργότερα) να τους παράσχουν μηνιαία σύνταξη. Αν, λοιπόν, υπάρχουν ελλείμματα και δυσαναλογίες, αυτά δεν οφείλονται στη "γήρανση" του πληθυσμού αλλά στο ότι οι "υπεύθυνοι" είναι ανεπαρκείς (ανίκανοι διαχειριστές) ή κλέφτες. Και, για να το θέσω "λαϊκίστικα", είναι αδιανόητο να διακυβεύεται η σύνταξη κάποιου που καταβάλλει για δεκαετίες την υποχρεωτική εισφορά και οι βο(υ)λευτές να συνταξιοδοτούνται στις δύο (2) τετραετίες. Ακόμη και αν δεχτούμε πως υπάρχει σημαντικό ποσοστό εισφοροδιαφυγής, η ύπαρξη του άρθρου 44 (ρύθμιση χρεών, στην ουσία χαριστική - ειδικά όταν πρόκειται για Π.Α.Ε.) δείχνει τι ακριβώς συμβαίνει. Ακόμη κι αν δεχτούμε τη συνηθισμένη εξήγηση της "καμένης γης", ποτέ κανείς δε στρέφεται (πρακτικά και ουσιαστικά) εναντίον των προηγούμενων διαχειριστών, διότι όλοι από την ίδια κλεμμένη πίτα τρώνε.

Οι κυβερνώντες κλαίγονται διαρκώς πως «δεν υπάρχουν χρήματα στο ταμείο του κράτους». Εκ των υστέρων, αποδεικνύεται πως χρήματα υπάρχουν "όταν συντρέχει λόγος" (π.χ. αναδρομικά δικαστών, ολυμπιακά φαγοπότια, εξοπλισμοί και, γενικά, όπου υπάρχει περιθώριο μίζας). Πρόσφατα, εισήλθαν θριαμβευτικά στο ελληνικό κυνοβούλιο (με αυτήν την ορθογραφία) η "αριστερά των κινημάτων" και η "λαϊκή δεξιά", δύο κόμματα που (παρέα με το "κόμμα του λαού") διατείνονται πως κόπτονται για τους εργαζόμενους, τους άνεργους και για όλους τους χειμαζόμενους. Το "λογικό και ηθικό" θα ήταν, όλοι αυτοί οι "σωτήρες", να απέρριπταν την ετήσια χρηματοδότηση από τον δημόσιο κορβανά και να άφηναν αυτά τα εκατομμύρια ευρώ (που "τους αναλογούν") για την άσκηση κοινωνικής πολιτικής. Αντ' αυτού, έχουμε μια "αριστερά" επιχορηγούμενη και κρατικοδίαιτη, βολεμένη και ακίνδυνη, ένα απαραίτητο δεκανίκι του συστήματος. Εξάλλου, το ποιόν τους φαίνεται και από το ότι, αναφορικά με τις εκλογές, ουδέποτε πρότειναν το αυτονόητο που θα έδειχνε σεβασμό στη βούληση εκείνων που απέχουν: η αποχή, τα άκυρα και τα λευκά, να μεταφράζονται σε άδεια έδρανα. Τότε, όμως, θα μειώνονταν και τα έσοδά τους...